I wont die!

Een magere poes met een doffe vacht dat er een paar manen geleden nog prachtig en helder uit zag kroop de Apprentice den uit. Twee bleke ogen staarde voor zich uit. Ooh, waarom, dacht ze bedroefd. Ze keek nog achter zih naar waar Moonpaw lag te slapen. Vannacht had ze niet tegen hem aan gelegen, de nacht er voor ook niet, en die nacht er voor ook niet, want de nacht daar voor was een grote kwets voor haar geweest, hij was verliefd op een Riverclan kat, als ze niet zo veel gevoelens voor hem had gehad, had ze hem kapot geklauwd en recht in zijn gezicht verrader gesnauwd! Ze fronste even. Ze liep het kamp uit en ging alleen een patrol doen, dan mocht dat misschien niet, maar ag, het boeide haar niet zo veel. Ze rende naar de grens met The Shadowclan om daar te gaan kijken.
Twee vele ogen staarde recht in die van haar. Brightpaw sloop de bosjes uit en zag dat de kat op het Donderpad rende, een Auto raasde voor bij. 'Ow nee!' Krees ze. Ze rende het pad op en zag dat er niks of niemand was. Ze bleef kijken naar de plek waar ze de kat zag. Ze bleef staan, toen kwam er een auto op haar af rijden. Ze rende weg maar ze werd geraakt. Ze knalde tegen een boom aan en bleef daar roerloos liggen. Ze hoorde de auto nog piepen en toen was dat ding weg. Ze bleef liggen. Haar ogen staarde voor zich uit. Ze kon zich niet bewegen, haar zij deed pijn. Ze zag wat bloed. Haar hele linker zij deed pijn.

[Everyone who wants!]

Blacksoul snuffelde al een tijdje rond opzoek naar prooi. De stank van het donderpad was dichtbij en als ze goed luisterde hoorde ze de monsters voorbij razen. Ze was op jacht voor Scourge en haar ''clan''. Ze had haar geur gemaskerd en zo kon ze veillig jagen. Ze rende over het koele gras en sprong over kreupelhout en boomstronken. Ze voelde zich weer jong, en energierijk. Ze had een erge dip gehad, maar de jonge kater Claude had haar weer bovenop geholpen. Ze dacht nog veel aan hem. Hij was jong, hoogstens zes of zeven manen. Ze hoorde weer een monster voorbij razen en toen een doffe klap. Blacksoul hief haar kop en spitste haar oren. Het monster piepte even en reed toen weer verder. Blacksoul nam een sprint en de stank van het donderpad kwam haar tegemoet. Ze zag een zielig hoopje bij een boom liggen. De linkerzij glinsterde van het bloed. Voorzichtig kwam Blacksoul dichterbij en snuffelde aan de poes. Ze leefde nog en heel voorzichtig proberde Blacksoul naar de wond te zoeken. Ze likte voorzichtig al het bloed op en spuugde het uit als het nodig was. De wond werd zichtbaar. Blacksoul kon niet veel doen, en ze porde met haar poot in de kattin.

Een windvlaag beukte tegen zijn grijze vacht, zijn lichtgroene ogen stonden op een kiertje terwijl ze naar een klein mager muisje keken. Eerste vangst van de dag! Hah! Wat kon henm dat nou schelen hij wilde gewoon zijn Clan voeden en niet van die achterlijke kitten spelletjes spelen. Een bal mos naar elkaar toe slaan, toe nou, dat was toch niets voor een Warrior? Waarom kon hij niet gewoon eens rustig het kamp inlopen zonder te worden ondervraagt over hoe het is om een Apprentice te zijn? Konden ze niet gewoon rustig afwachten wat hen te wachten stond? Mompelend hief hij een poot op en zette die geruisloos neer op de grond, nog even en hij zou het allemaal vergeten, dan had hij wat prooi om zich op te concentreren. Zijn maag bleef stil, zelfs al had hij nog niets gegeten, het leek wel alsof het wist dat hij aan het jagen was. Dat hij bijna een stuk prooi had verkregen, dat hij bijna zou kunnen eten. Zijn tong vloog langs zijn lippen aan de gedachte aan vers mals vlees, het muisje had dat dan niet veel, maar het was iets. Nog twee m,uizenlengtes en hij had hem, de muis was bezig om een klein zaadje open te pellen, zijn kleine klauwtjes schraapten over het harde oppervlak. Zijn klerine harig ruggetje stond gebogen en naar hem toe, hij had geen enkele kans om dit te overleven. Een grijns verscheen op zijn snuit en hij schoof zijn klauwen uit, geslepen en klaar voor de aanval! Langzaam maar zeker kroop hij naar voren, zijn staart bleef van de bosgrond zodat het geen geluid achter hem kon maken en zijn bek stond een beetje open zodat hij andere geuren nog kon ruiken. Maar verder was al zijn aandacht op de muis gericht, hij kon het bloed al horen stromen, de ademhaling versnellen en het kleine hartje dat gewoon onkattelijk snel klopte. Met gespannen spieren bleef hij stil staan, maar net voordat hij ook maar klaar was om te springen hoorde hij pootstappen. Het muisje het het ook gehoord en vluchtte de bosjes in, het zaadje bleef nog liggen en woedend plette hij het met zijn poot. Hij deed een paar stappen naar voren, zodat hij door de struiken kon gluren en zag een poes. Haar vacht was een beetje dof, maar toch kon hij makkelijk de strepen onderscheiden. Grommend dook hij naar benden en liep om de struik heenj zodat hij het Donderpad voor zich kon zien. ThunderClan! Waarom wilde zij altijd met hun zaken bemoeien, ShadowClan kon het makkelijk alleen aan!
Met ontblootte tanden zette hij zijn poot op het gladde zwarte oppervlak, maar voelde meteen dat eriets aankwam. Een Monster! 'Ow nee!' Krijste de poes, Wolfpaw dook zo snel als de wind opzij en zag wat er allemaal gebeurde, alles leek wel in een flits te gebeuren. Het monster beukte tegen de poes aan en knalde tegen een boom, Wolfpaw stond er maar. Zijn bek hing verbaasd en angstig open en zijn ogen waren opengesperd. ZOnder erbij na te denken rend hij op ahar af, hij vergat om na te denken over de Borders en sprintte naar haar zij. Bloed stroomde eruit, haar linkerzij was ernstig gewond.
"B-B-Ben je er nog?" Mompelde hij, hij wist even niet meer hoe het was gebeurd, allemaal zo snel en in een flits. Zou ze het wel overleven? Hij spitste zijn oren toen hij nog een paar pootstappen hoorde, wie was daar nog maar. Het eerste wat hem te binnen schoot was om zich te verstoppen, maar dat wilde hij gewoon niet doen. Maaer toch overmande zijn angst hem en sprong hij achter de boom, als het straks een hele patrouille was, was hij er geweest. Ze zouden hem verdenken van moord! Toen hij zijn kop een beetyje draaide zag hij dat er een andere poes bij was gekomen en de wond een beetje schoonlikte, hij raapte al zijn moed bij elkaar en stapte van de boom weg. "En wie ben jij?"

Daar lag ze dan bewegingloos en creperend van de pijn. Ze probeerde haar instincten op z'n hoogst te houden. Ze hoorde pootstappen haar kant op komen, het klonk zacht, maar ze kon het horen, net nog. De eur was bekend, Shadowclan kat. Wat ging die kat doen? Ze keek uit haar ogen en zag dat het een leeftijd genootje was. "B-B-Ben je er nog?" Hoorde ze de stem zeggen, duidelijk een kater stem. Ze knipperde zwak met haar oogjes om te laten zien dat ze er nog was. 'H-help me,' piepte ze met een zachte zwakke stem. Ze keek de kater hoop vol en smekend aan. Wat voor rot leven ze nu ook moest ondergaan, ze wouw beslist niet dood. Ze merkte niet op dat er nog iemand aan kwam lopen. Maar dat merkte ze al gouw genoeg toen de kater achter een boom ging staan. Ze rook een niet aangename geur, het was een poes, maar het stonk naar rogue. Maar de poes begon haar te likken. De poes hielp haar. "En wie ben jij?" Hoorde ze de stem zeggen van de kater. Toen de poes haar aan raakte met haar poot kromp ze in één, vang angst en pijn.

Zuchtend liep Redeye door het bos. Ze had net haar buik rond gegeten. Ze keek even zoekend rond. Nergens zag ze een spoor van haar vriendin Blacksoul. Toen hoorde ze oppeens banden piepen en een stem, het donderpad! Redeye aarzelde even. Bij het donderpad was de Shadowclan, en bij de Shadowclan was Whiterose. Maar daarna schudde Redeye haar kop. Ze moest iets doen. Of in iedergeval kijken wat er aan de hand was. Redeye sprong op het geluid af en rende in de richting van het donderpad. Ze stak de grensmaskering met Thunderclan. De geur van bloed kwam op in haar neus en ze werd angstiger. Eindelijk kwam ze aan op de plek. Ze zag de grote zwarte poes die ze maar wat goed kon over iets heen gebogen staan. Naast haar stond een kater die ze niet kon. Maar duidelijk Shadowclan. Even wou Redeye zich omdraaien en wegrennen. Maar toen zag ze waar Blacksoul zich overeen had gebogen. Redeye's ogen werden groot en ze sprong er heen. Naast Blacksoul bleef ze staan. Even duwde ze haar neus in Blacksoul's vacht als kleine begroeting en boog zich daarna over de jonge kat heen. Ze was zwaar bebloed en Redeye slikte. Ze leek wel te leven, Redeye schudde licht haar kop. "Vervloekte monsters." Murmelde ze in zichzelf terwijl ze het bloed van de vacht af likte om de wond beter te kunnen zien.

Amberpaw glipte de apprentices den uit. Ze had zin om te gaan jagen, maar ze had eigenlijk ook weer geen zin om het alleen te doen, maar er leek niemand om haar heen te zijn die mee wilde. Ze had ook geen zin om haar mentor te vertellen wat ze ging doen, dus misschien zouden ze straks boos op haar worden, maar ze had geen zin om nog langer tijd te gaan verspillen aan een kat te zeggen dat ze weg ging. Ze zette een snel tempo in naar de ingang van het kamp en glipte er doorheen. Ze hoopte dat niemand aan haar zou gaan vragen of ze toestemming had, want dan zou ze moeten zeggen dat ze het niet had en dat betekende ook dat ze dan waarschijnlijk terug naar het kamp moest en dat wilde ze nou ook weer niet. Ze rook even in de lucht, want misschien was er al een prooi in de buurt, maar ze rook geen prooi, het enige wat ze rook was de boslucht en een geur die haar heel bekend voor kwam. Dat was de geur van Brightpaw! Misschien zou zij met haar willen gaan jagen, dan kon ze in ieder geval zeggen dat ze samen met Brightpaw was gaan jagen. Ze besloot om het geurspoor te gaan volgen en hield haar mond de hele tijd een beetje open, om de lucht goed te kunnen proeven en als ze even dacht dat ze niks meer rook ging ze stilstaan om te bepalen welke kant ze uit zou moeten. Plotseling kwam er een scherpe sterke geur haar neus binnen en ze wilde het liefst dat ze hiervan weg kon gaan, maar alles duidde erop dat Brightpaw bij het donderpad was. Ze begon wat langzamer voort te lopen, eigenlijk bijna een sluiphouding, want ze wist niet goed wat ze hier zou aantreffen, vooral niet omdat de geur van het donderpad alle andere geuren maskeerde. Ze sloop langzaam op haar hoede verder en stopte toen ze dicht bij het donderpad was. Ze besloot om eerst even te gaan kijken wat er allemaal bij het donderpad aan de hand was en begon om haar heen te kijken. Ze zag twee rogues en ze dacht dat de andere een Shadowclan apprentice was. Ze wilde al weg gaan, want ze zou een groot probleem hebben als ze doorhadden dat ze hier was, ook al waren ze op haar territorium, want dit was Thunderclan gebied, maar ze wist dat ze ze niet in haar eentje kon verjagen. Misschien moest ze hulp gaan halen, maar plotseling zag ze daar iets liggen en dat joeg haar doodsangsten aan. Dat was Brightpaw! En ze lag daar op de grond en de twee rogues en de apprentice waren bij haar! Zouden ze haar hebben aangevallen? Ze onderzocht Brightpaw wat beter en zag een wond op haar flank, ze moest tevoorschijn komen, ze moest weten wat er aan de hand was en anders moest ze Brightpaw mee naar het kamp nemen, maar wat als de andere katten haar aan zouden vallen? Misschien moest ze gewoon duidelijk maken dat ze hier alleen maar was om Brightpaw mee terug naar het kamp te nemen. Ze liep de bosjes uit en begon naar de andere katten toe te lopen, ze was nerveus, maar ze wilde zeker weten wat er aan de hand was voor ze ging oordelen. Toen ze dichterbij kwam merkte ze dat geen van de katten vijandig tegenover Brightpaw was, ze wilden haar blijkbaar helpen. ”Eh, wat doen jullie hier?” Vroeg ze een beetje aarzelend aan de katten die hier niet hoorden te zijn. Ze liep dichter naar hun toe en keek naar haar zusje. ”Wat is er gebeurd?” Bracht ze er nauwelijks hoorbaar uit. Ze wilde haar mee naar het kamp nemen, ze moest haar naar het kamp zien te krijgen, ze moest de medicine cat naar haar laten kijken! ”Ik moet haar mee terug naar het kamp nemen.” Zei ze half tegen zichzelf. Het maakte voor haar niet uit wat de andere katten ervan zouden vinden, want ze zou het toch wel doen.

MEr geluiden kwamen haar oor binnen, meer poot stappen. Ze vroeg zich af of dit gewoon één grote nacht merrie was, al werd ze geholpen, maar de pijn maakte het een nacht merrie, en de angsten die ze in zich. De geur van Thunderclan kwam haar neus binnen, en die geur deed haar denken aan familie, haar zusje. Eigenlijk was de hele clan haar familie, maar haar zusje, Amberpaw was toch echt heel dicht in haar familie stam boom. Ze had de andere rogue niet op gemerkt, ze had gehoord dat ze iets had gezegd over vervloekte monsters, en ja, dat waren ze inderdaad. Maar ze had alleen maar een kat willen redden, maar dat had zich zelf het leven bijna gekost. Het was nog een wonder dat ze in leven was. Haar ogen gingen iets meer open, en een beetje kracht kwam bij haar naar binnen. 'Ik moet naar- auw- het kamp', kreunde ze. Haar ogen stonden op de Shadowclan apprentice, hij was een clan kat, die zouden ze meer vertrouwen, als hij haar kon helpen... Rogues, die zouden ze minder accepteren, tot haar spijt. Amberpaw kon eht niet alleen, dat wist ze. Ze had meer steun en hulp nodig. 'Shadowclan kat... J-jij en Amberpaw, ... Kunnen me brengen ... N-naar het kamp', kreunde ze. Haar ogen stonden hoop vol gericht op de shadowclan apprentice.