Nowhere left to hide! [Larkpelt]

Daar lag hij te slapen. Lekker dromend van, van alles. Maar al snel wakker door het licht. Fightpaw lag gewoon te slapen in de apprentices den. Hij werd vroeg wakker, door de zonnestralen die Langzaam door de bomen begon te schijnen. Stil stond hij op en rekte zich eens uit. De meeste lagen nog te slapen. Dus hij kon zich rustig wassen. Hij verzonk in gedachten. Larkpelt zou hem vandaag eens vrij heven. Dat had zijn mentor gisteren gezecht. Dan kon hij misschien nog eens winterpaw zien. Maar deze keer zou hij niet meer in het teritorium gaan. Alleen aan de rand. Waar ze vanaf de lasste keer hadden afgesproken. Dat was het veiligste voor hun allebei. Daar zou hij geen regels breken en winterpaw ook niet. Het was trouwens al een hele tijd geleden dat hij haar had gezien. Hij wist niet wat hij voor haar voelde. Ze was een goede vriendin. Zijn beste vriendin, misschien zelfs meer dan dat. Maar verliefd, dat was hij niet. Of hij wou het gewoon niet toe geven.

Stil kroop hij uit de den. Hij keek eens rond, er waren maar een paar katten waker. Die zeiden hem meteen goede dag. (Wat was hij toch popelair.) Hij zei ook voor de beleeftheid goede morgen terug. Daarna liep hij naar de kamp ingang. Maar eerst liep hij voorbij de Warrior den. Daar keek hij even naar binnen. Larkpelt zag hij niet liggen. Dus liep hij rustig door. Toen hij aan de ingang kwam. Vroeg de kat die op wacht stond iets. "Ik ga gaan jagen. Larkpelt heeft me vrij vandaag." Het was niet helemaal gelogen. Hij zou ook nog gaan jagen. Maar pas na dat hij winterpaw had gezien.


Eerst liep hij een deeltje het bos in. Af en toe keek hij om zijn schouder. Hij had een gevoel dat iemand hem volgde. Maar hij zag niemand en liep rustig door. Het zou een mooie dag worden. De zon was nog net door de bomen aan het scheinen. Maar ze haf al heel wat warmte af. De vogels begonnen ook te zingen. Overal rondom was er geur van prooi. Dus het zou een goede jachtdag worden. Toen hij een deeltje in het bos was veranderde hij van richting, en begon te rennen naar het donderpad. De wind door zijn pels deed deugt. Geleidelijk kwam hij dichter bij het donderpad. De stank werd harder en het geluid van de monsters kwam dichter. Hij was er eindelijk.

Fightpaw stopte met lopen en bleef net staan voor de rand. Er waren niet zo veel monsters. Dat kwam waarscheinlijk omdat het nog vroeg was. Terweil hij er naar keek begon hij te twijfelen. Hij liep er naar toe. Maar draaide weer om. toen draaide hij zich weer om naar daar. Net voor de rand draaide hij weer om. Zo deed hij een paar rondjes. Hij wist niet zeker of hij het zou doen. Hij was trouw aan zijn clan niemand of niets kon daar wat aan veranderen. Maar hij zou niet in het teritorium gaan. Dus zou hij niets lmis doen. Terweil hij zo rond draaide keek hij af en toe naar het bos. Hij had het gevoel bekeken te worden. Maar na een rondje of 11, 12 nam hij een beslising. Hij deed niets faut met iemand te zien... TOCH. Fightpaw stapte naar het donderpad. Toen hij nog maar een poot op het pad had gezet hoorde hij een bekende stem.

Hij was er bij.

Even nadat Fightpaw het kamp had verlaten kwam zijn mentor er binnen gesloft. Hij probeerde zijn kop en staart hoog te houden, een beetje trots uit te stralen, maar dat ging maar moeilijk. Hij had een zware nacht achter de rug. Eerder die week had een van de hoger geplaatste clankatten hem aangesproken over zijn luiheid. Volgens die kat deed Larkpelt niets anders dan praatjes maken met de moederkatten en krijgers van hun werk af houden wanneer ze samen patrouilleerden. Om hem te straffen had hij een hele nacht door moeten jagen, zonder daarvoor eerst te gaan slapen. De kater was daar verontwaardigd over geweest, want wat hem betrof was hij een heel belangrijke schakel van de clan, maar hij had zijn straf zonder tegenspartelen ondergaan. Hij was een volwassen kat, en geen kleine kitten. Maar nu was hij bek af en had hij nood aan heel veel slaap.

Bij de ingang van het kamp werd hij echter tegen gehouden. Naar het schijnt was Fightpaw net op jacht vertrokken, en er werd van hem verlangd dat hij zijn leerling achtervolgde om zo zijn techniek te beoordelen. Larkpelt had graag geklaagd, maar daar was hij te moe voor. Bovendien was degene die hem zo kwelde waarschijnlijk gewoon in een slechte bui. Wie weet wat was de arme kat overkomen om daarvoor te zorgen? Zoals altijd kon Larkpelt begrip tonen, zelfs wanneer anderen problemen op hem afreageerden die er misschien geeneens waren. Met een geforceerd vrolijke blik op zijn snoet drentelde hij het kamp binnen om zijn prooi (Ja! Hij had eens wat gevangen!) op de hoop te gooien. Toen draaide hij terug om achter Fightpaw aan te gaan.

De kater had er geen moeite mee om het juiste spoor op te pikken en dat te volgen. Na kort door het bos gedraaft te hebben zag hij zijn leerling al lopen. Hij was dan ook niet zo moeilijk te zien tussen de vegatatie, met zijn lichte vacht. Af en toe keek Fightpaw om, maar hij kon zijn mentor niet zien. Die had betere schutkleuren, en een half leven meer ervaring dan hij. Het viel Larkpelt op dat er niet veel gebeurde wat hij kon beoordelen, aangezien de jongere kater gewoon regelrecht door bleef lopen. Dat vond hij gek, omdat hij zelf constant ritselende prooi passeerde. Na een vermoeiende nacht was hij zelf er haast onverschillig tegenover geworden. Hij kon geeneens meer aan jacht denken, of hij kreeg barstende migraine, maar voor een leerling moest het toch moeilijk zijn om de verleiding te weerstaan? Dat waren per definitie stuiterballen die achter alles aan gingen wat bewoog!

Vreemd, heel vreemd.

Na een tijd kwamen ze bij de rand van het bos. Fightpaw bleef gewoon doorlopen, maar Larkpelt stopte bij de laatste begroeïng, omdat hij anders al z’n dekking moest laten varen. Hij was nog steeds moe, maar ondertussen stonden zijn oren recht omhoog en waren zijn ogen alert. Hij had door gekregen dat er iets goed verkeerd was met de plannen van zijn leerling. Fightpaw drentelde rond voor het donderpad. Larkpelts staart zwaaide nerveus heen –en weer. De jongere kat zette een poot op het pad. Dat deed het hem. Zijn mentor liet zijn verstopplek voor wat het was en rende vooruit. Niet als een pijl uit een boog, zoals hij dat graag zou kunnen, maar in de stabiele gallop van een kater met zijn grootte. Toch snel voor zijn doen, though. “Wat denk je dat je aan het doen bent?!”, miauwde hij luid. Als het de code overtreden was, zoals Larkpelt dacht dat z’n leerling van plan was, dan wist hij niet meer wat hij daarover moest denken of voelen. Ik zou zeggen dat het z’n mentorhart brak? Maar dat was misschien wat te dramatisch.

Het was de stem van zijn mentor. Larkpelt stond achter hem. Hij bleef stil staan. Met één poot op het donderpad. “Wat denk je dat je aan het doen bent?!”, Dat had zijn mentor gevraagt. Wat moest hij nu zeggen. Hij ademde rustig in en uit. Zette zijn ogen op emotie loos, zo ver hij het toch kon en draaide zich om naar zijn mentor. Die er niet zo goed uit zag in zijn ogen. "Goede morgen Larkpelt." Zei hij. "Wat zie je er..... Slecht uit." Tiepies fightpaw. "Heb je misschien heel de nacht wakker gelegen?" Zoals gewoonlijk was het gevlei met brutaal heid. Nou zo was hij nou een maal. Maar hij was zoals hij wilde zijn. Zou vond iedereen hem goed, dus hij moest niet veranderen. "Als je niet kon slapen omdat je toch met me wilde gaan trainen vandaag. Moest je dat toch gewoon zeggen." Een glinseriing kwam in zijn ogen. Larpelt zou wel verwachten dat hij zo zou antwoorden. Hij was trouwens zijn mentor. Fightpaw ging zitten en legde zijn staard over zijn poten. "Wat ik van plan was. Mijn vaardeheid testen." hij keek zijn mentor recht aan. Hij kon moeilijk tegen Larkpelt zeggen dat hij naar winterpaw ging net op de grens van het windclan teritorium. Een monster raasde voor bij. Maar hij bleef rustig zitten. Hij was die monsters ondertussen al gewend geworden. Hij wachte dus maar af wat zijn mentor ging zeggen op zijn vragen en antwoord. Dat zoals gewoonlijk in zijn steil was. Hij lachte even. Toen keek hij weer recht in de ogen van Larkpelt.

Fightpaw maakte wat opmerking over het voorkomen van zijn menor en zei toen dat hij zijn vaardigheden aan het testen was. Larkpelt probeerde hem niet al te beschuldigend aan te staren, terwijl hij uit trachtte te maken of de leerling tegen hem loog of niet. Hij vond dat Fightpaw verdacht kalm bleef, ook al was hij net betrapt op iets dat hij waarschijnlijk niet hoorde te doen. Langs de andere kant liep de jonge kater wel vaker rond met een emotieloze blik in zijn ogen, dus wist Larkpelt niet of hij er wat achter moest zoeken of niet. In ieder geval vond hij het prettiger wanneer katten duidelijk lieten merken wat ze voelden. Hij had nooit helemaal begrepen waarom Fightpaw zijn emoties wou verhullen. Daar had hij toch geen baat bij? En al zeker niet in een situatie als deze!

Larkpelt onderdrukte een zucht en ging zitten. Het maakte misschien meer indruk om groot en machtig boven zijn leerling uit te torenen, maar daar was hij te moe voor. Bovendien dacht de kater graag dat hij genoeg gezag uitstraalde om Fightpaw in alle situaties onder de duim (poot?) te kunnen houden, zelfs al was hij uitgemergeld en half dood. Wat hij voorlopig gelukkig nog niet was, maar naar zijn gevoel scheelde het niet veel. Hij sloot zijn ogen en wenste de bonzende pijn tussen zijn ogen weg. "Toen jij lekker op je nest lag, was ik aan het jagen, zodat jij straks genoeg te eten krijgt.", bromde de kater zacht. Het kwam er humeuriger uit dan zijn bedoeling was en was waarschijnlijk het minst logische dat hij gedurende heel zijn tijd als mentor had gezegd. Het was Nieuwblad! Zelfs wanneer hij niet jaagde zou de clan niet omkomen van de honger, laatstaan Fightpaw. Die was brutaal genoeg om er zelf voor te zorgen dat hij niets te kort kwam. Larkpelt had echter geen zin om uit te leggen dat zijn harde werken een straf was geweest, want dan zou hij daarover blijven doorpraten, en dan was het binnen de kortste keren te laat om zijn leerling aan te spreken op zijn vreemde gedrag.

Hij wou wel nog zeggen dat hij nu kapot was door slaapgebrek en uitputting, maar gaf Fightpaw in plaats daarvan een blik die dat beter over kon brengen dan eender welke mengeling van woorden. De kater keek naar het donderpad. "Je vaardigheden testen.", mompelde hij snuivend, "Hmpf!". Net als de meeste andere katten was hij bang voor de monsters. Zelfs al waren er geen in zicht, dan nog zou hij twee keer nadenken voor hij een poot op het pad zette, en hij zou het al zeker niet doen om te testen hoe goed hij erover kon lopen. Dat was spelen met je leven! De clan had Fightpaw nodig als toekomstige krijger. Enkel al door domme dingen als dit te doen deed hij de SkyClan onrecht aan. Larkpelt wist niet precies of het tegen de code was, maar als dat niet zo was vond hij dat de code aanpassing nodig had.

De kater verplaatste zijn blik weer naar zijn leerling en schraapte zijn keel. "Zolang je mijn leerling bent wil ik niet dat je ooit nog een stap op dat pad zet, hoor je me? Niet tenzij het absoluut noodzakelijk is. Dat zal het waarschijnlijk niet snel worden, want we verkeren niet in oorlog met een andere clan.". Nog niet, tenminste. Als Fightpaw vaker over de grens ging huppelen om 'zijn vaardigheden te testen' kon de WindClan dat wel eens heel ergerlijk vinden, en dan konden de clanverhoudingen wel eens snel veranderen. Of misschien niet. Misschien overdreef hij. Hij voelde zich dan ook niet bepaald in zijn normale doen. Larkpelt stond op en rekte zich uit, klaar om weer te vertrekken. Hij vertrouwde er op dat Fightpaw niet rechtstreeks in zou gaan tegen zijn bevel, en snel wat zou gaan doen dat nuttiger en veiliger was.

"Ik moest je achtervolgen om te kijken hoe je jachttechniek er voor stond, maar nu je dat weet heeft dat natuurlijk geen zin meer. Ik denk dat ik terugkeer naar het kamp om er wat aan te doen dat 'ik er zo slecht uit zie'. Als iemand naar mijn beoordeling van je vraagt vertel ik hem wel dat je aan het trainen was op ... het donderpad.". De krijger wierp nog even een blik op de beruchte monsterweg en begon toen van Fightpaw weg te sloffen. Zijn bek was vertrokken in iets dat voor een grijns moest doorgaan. Hij hield van zijn leerling, echt, maar als het ventje dacht dat hij met z'n leven kon spelen en er nog brutaal om kon doen ook, dan was Larkpelt niet te braaf om dat aan zijn meerderen te vertellen. Hij wou een goede mentor zijn, en geen slechte met een goede reputatie. Het kon hem niet schelen dat men hem zou vertellen dat hij Fightpaw eerder had moeten waarschuwen over het donderpad, zolang hij er maar voor kon zorgen dat de leerling er niet snel weer over zou proberen te lopen.

Zijn mentor keek hem aan. Hij kon er niet echgt iets van maken. Toen jij lekker op je nest lag, was ik aan het jagen, zodat jij straks genoeg te eten krijgt." Zei larkpelt. "Dat wist ik niet larkpelt sorry." Zei hij maar tegen hem. Nu je het zei, zag larkpelt er inderdaad wel moe uit. Maar waarom zou hij de hele nacht hebben gejaagd. Het was groenblag, nu hadden ze toch eten genoeg. "Je vaardigheden testen.", mompelde hij snuivend, "Hmpf!". Zijn mentor gelovde er niet te veel van. Fightpaw voelde hem schuldig dat hij half moest liegen. Of toch dat hij niet alles kon vertellen aan hem. "Zolang je mijn leerling bent wil ik niet dat je ooit nog een stap op dat pad zet, hoor je me? Niet tenzij het absoluut noodzakelijk is. Dat zal het waarschijnlijk niet snel worden, want we verkeren niet in oorlog met een andere clan." Zijn ogen sprongen een beetje open van verbazing, boosheid en verdriet. Wat nu, hij kon winterpaw dan niet meer zien. Terweil hij dat had afgesproken. Z'n beste vriendin. Als hij niet kwam, zou ze misschien weer proberen zelfmoord te plegen. Omdat ze dacht dat hij haar niet meer wilde zien. Een kleine gram kwam op in zijn keel. Maar verdween al hou weer. Hij opende zijn mond om iets te zeggen. Maar sloot ze ook weer. Larkpelt zou toch blijven aandringen en misschien zou hij zijn geheim dan ook verradden. "Ik moest je achtervolgen om te kijken hoe je jachttechniek er voor stond, maar nu je dat weet heeft dat natuurlijk geen zin meer. Ik denk dat ik terugkeer naar het kamp om er wat aan te doen dat 'ik er zo slecht uit zie'. Als iemand naar mijn beoordeling van je vraagt vertel ik hem wel dat je aan het trainen was op ... het donderpad." Dat meende zijn mentor toch niet. Zou hij dat echt zeggen. Larkpelt liep (of iets wat er op lijkt.) weg. Hij bleef zitten. Hij draaide zijn hoofd terug naar het donderpad. De stikende stuk plat steen. Waar de monsters op reden. Wat zou winterpaw doen als hij niet kwam. Hij wist het niet. Een monster reed voorbij. Maar hij lette er niet echt op. Hij zat in gedachten en keek naar de overkant. Zou hij echt niet oversteken. Moest hij luisteren naar zijn mentor. Waarscheinlijk wel. Hij draaide zijn hoofd terweil hij nog altijd zat terug naar de krijger om. Maar niet lang daar na draaide hij zijn hoofd weer.

Hij draaide zich langzaam weer om naar het donderpad. Met een zwiepende staard bleeg hij er over kijken. Hij dacht aan winterpaw aan haar blauwe ogen en witte pels. Met die gedachten kreeg hij een glimlach op zijn gezicht. Hoopelijk nam ze het hem niet kwalijk dat hij één keer niet kwam. Maar wat als zij dan naar hier kwam. Hij sloot zijn ogen en stond recht. Maar meteen ging hij weer zitten. Hij was aan het tweifelen. Maar ook aan het na denken. Als hij nu zou jagen en dat naar hzt kamp bracht kon hij terug komen. 'Winterpaw' Fluisterde hij plots. Toen draaide hij zich om. Zijn mentor zag hij niet meer. Die was waar schijnlijk zoals gezecht terug naar het kamp. Als snel rook hij een muis. Meteen ging hij in jachthouding. Hij zag het diertje niets vermoedend zoeken naar wat zaatjes. Langzaam sloop hij naar het diertje toe. Met een snelle sprong had hij het pakken. Hij keek naar het beeste tussen zijn klauwen. Die proberde helpeloos te ontsnappen. "Ook gevangen?" Hij zuchte en beed het snel dood. Zijn eerste prooi alleen gevangen. Waarom hij er had tegen gepraat wist hij niet. Hij keek eens rond. Pakte het dode lichaampje en begroef het. Daarna hoorde hij iets in de struiken. Hij rook, Het was een skyclan kat. Hij wist ook wie dat het was. Zijn mentor, dat hij ook een beetje zag als zijn vader. LARKPELT!

[Zou je nu al terug gegaan zijn naar de clan dan was deze topic erg snel gedaan.]