Ook Plumeear werd enthousiast, wat Kittyheart blij maakte. Tot Appletree in één keer binnenkwam. Voor de grijze poes iets kon zeggen was Appletree alweer weg en was Bluewave naar haar toegegaan, om haar te troosten. Dat vond ze nu zo lief aan Bluewave; hij hielp anderen altijd! Plumeear ging met haar mee; blijkbaar had de slechte jacht niet alleen op haar effect gehad. Kittyheart fronste wel een beetje. Ze had ook wel mee willen gaan om Appletree te troosten, maar dat leek nu een beetje overbodig. Haar gedachten werden al snel weer daarvan afgeleid toen Stoneheart sprak. 'Ik snap het niet,' miauwde Kittyheart. 'Ze komt in één keer binnenvallen en dan is ze weg om zich in een hol onder de boom te verstoppen. Ik heb iets gemist, denk ik..' Kittyheart ging weer zitten en sloeg haar staart om zich heen. Ze had nog steeds een glimlach op haar gezicht. 'Ik voel me gelukkig alweer beter,' zei ze, deels tegen zichzelf. 'Maar jouw jacht was zo te horen heel goed,' besloot ze tegen Stoneheart te zeggen. 'Hoe doe jij dat toch!' Ze was altijd nieuwsgierig en blij als het jagen goed ging en van anderen kon je altijd leren..