'Cause I'm Broken When I'm Lonesome

Ze was alleen in de Warriors Den, achtergelaten zo ongeveer. Ja, ze kon zo naar buiten, maar er was even niets te doen. Het was tijd om te rusten, maar Bluewave was er niet. Op wie kon ze haar ontembare energie dan loslaten? Hij was er altijd voor haar, met zijn zachte roze neusje om tegen de hare te drukken. Kittyheart legde met een zucht haar kop op haar poten. Aan de ene kant barstte ze van de energie, maar aan de andere kant.. Had ze helemaal geen zin om ook maar een poot uit te steken en iets te gaan doen. Ze voelde zich vreemd lusteloos en dacht nog steeds na over die voorvallen aan de grens, met de RiverClan.. Ze snapte er niets van, waarom zouden ze zoiets doen? Kittyheart draaide zich nogmaals om, kon geen rust krijgen. Wanneer zou er iemand komen? Ze moest echt tegen iemand praten..

Een plotseling geluid kon haar niet op laten kijken. Haar kopje leek wel vastgelijmd te zitten aan haar pootjes, haar grijze korte vacht leek net uit weerhaakjes te bestaan die haar van bewegen weerhielden. Ze voelde zich niet goed zonder anderen om zich heen, vooral niet zonder Bluewave. Net alsof alles minder kleur had, minder verve. Ze verveelde zich nu al, afgesloten van het gepraat buiten, of van de ademhalingen van anderen. Ze moest hier weg, maar kon zich niet meer verroeren. Dit was echt een slecht idee geweest..

- Iemand :3 -

PlumeEar drong door de opening van de Warriors Den. De waas van verdriet voor haar ogen zorgde ervoor dat ze bijna over de grijze poes struikelde. ""Hallo Kittyheart," begroette ze haar vla genoot met een zacht stemmetje. "Wat is het hier rustig. Waar is iedereen?" PlumeEar voelde dat Kittyheart een beetje onrustig was. Ze keek onrustig uit haar ogen maar haar lichaam zag er kalm uit. Haar ademhaling had de onrust verraden aan PlumeEar.
Met zware poten liet PlumeEar zich naast Kittyheart op de stoffige grond vallen waardoor er een klein wolkje stof opwaaide. Ze trok haar harige poten onder zich en keek met halfdichte ogen naar Kittyheart. Een beetje moe van haar mislukte jachtpartij had ze niet veel zin om te praten. Misschien zou het drukkende gevoel van verdriet in haar borst weg gaan als ze met iemand over haar "jaagtalenten" zou praten. De tocht terug naar het kamp had ze veel konijn geroken, maar elke geur liet ze aan haar voorbij gaan. Ze wilde niet nog een keer voor schut staan.
Met nog een blik op de grijze poes naast haar zag ze dat ze niet de enige was die met iets zat. Ze was nieuwsgierig naar wat er met Kittyheart was, maar ze wist niet goed hoe ze een gesprek met haar moest beginnen. Om haar nu alleen maar aan te staren kwam vast ook heel raar over. Ze moest nu wel iets zeggen.
"Hoe was jouw dag?" begon PlumeEar aarzelend.

- Heyz :3 Sorry voor het latere antwoord ^^ -

Een zachte stem volgde verontschuldigend na een botsing die haar niet op liet kijken. Kittyheart liet haar oortjes een beetje hangen, al was dat het enige lichamelijke teken dat ze zich niet goed voelde, dat ze zich alleen voelde. In haar ogen was de eenzaamheid duidelijk te zien, als je wist hoe je moest kijken. 'Hallo PlumeEar,' groette ze terug, de energie in haar stem slechts een schaduw van wat ze normaal uitstraalde. PlumeEar liet zich naast haar op de grond vallen, leek ook geen zin te hebben in de dag, in de rest van de dagen. In StarClan.. zou het daar leuker zijn? Kittyheart slikte die gedachte weg en bedacht een antwoord. 'Ik denk dat iedereen iets nuttigs gevonden heeft om te doen,' zei ze. Ze wilde het wel doen, maar het was te laat om nog te bewegen, te laat om nog op te staan. Ze kon gewoonweg niet meer. Vanuit PlumeEar's richting kwam ook een emotie, die ze pas opmerkte toen ze de poes goed bestudeerde. 'Mijn dag?' herhaalde Kittyheart, alsof het het vreemdste was wat ze gehoord had. Toen herstelde ze zichzelf gedeeltelijk. 'Wel.. oké. Vanochtend heb ik hier geholpen met opruimen en dergelijke, nieuw mos in de Dens enzovoort..' Kittyheart dacht even na. 'En verder.. niets, eigenlijk.. Hoe was jou dag? Je was toch mee gaan jagen?' Ze was blij dat ze nog iets kon bedenken om te zeggen. Normaal ontbrak het haar niet aan enthousiasme of energie, maar nog steeds leek de zwaartekracht zo zwaar op haar te drukken.. Kittyheart sloeg haar staart om zich heen en drukte die tegen zich aan, alsof het de laatste strohalm was in de leegte die voor haar was, die op haar afkwam en haar niet wilde laten gaan.. Kittyheart richtte haar blik op PlumeEar, in de hoop wat afleiding te vinden, om zichzelf omhoog te trekken uit deze depressieve status..

Nadat ze een beetje gerust werd gesteld door het antwoord dat Kittyheart had gegeven op haar vraag, voelde ze zich meteen weer een idioot toen Kittyheart haar vroeg hoe haar dag was geweest. Het jagen ging fantastisch. Ze wilde dat dat de waarheid was. Ze kon deze poes niet voorliegen. Ze besloot er omheen te praten. Er was duidelijk iets aan de hand met Kittyheart en ze was een beetje bezorgd om de grijze poes. PlumeEar voelde hoe Kittyheart haar met een intense blik aankeek. Het leek alsof ze in haar kroop op zoek naar het antwoord voor de pijn die PlumeEar’s ogen uitstraalden. PlumeEar deinsde een stukje achteruit en hoopte dat Kittyheart haar belachelijke reactie niet had gezien. Maar Kittyheart sloeg haar staart om zich heen en leek PlumeEar’s actie niet op te hebben gemerkt. ‘Ja, dat klopt. Ik ging jagen met Appletree.’ PlumeEar hoopte dat Kittyheart niks zou vragen over de vangst. Welke vangst? snauwde ze tegen zichzelf. ‘Eigenlijk ben ik daar wel zoet mee geweest sinds ik wakker werd. Niemand leek me nodig te hebben vandaag.‘ Er trok een glimlach om haar gevlekte bekje. ‘Dus heb ik nu tijd over voor mezelf.’ Starend in de Clangenoot haar ogen zorgden ervoor dat de bezorgdheid in haar borst groter werd. De ogen stonden verdrietig maar Kittyheart probeerde het zo goed mogelijk te verbergen, merkte PlumeEar. Met een zuchtje liet ze haar nieuwsgierigheid winnen van haar betere geweten. ‘Wat is er aan de hand, Kittyheart?’ mauwde PlumeEar voorzichtig, zo lief mogelijk. Haar bezorgdheid probeerde ze een beetje te verbergen. ‘Je ziet er niet al te best uit.’ Meteen schrok ze van haar uitspraak. ‘Niet om je te beledigen,’ verbeterde ze zichzelf. ‘Ik zie het aan je ogen, ik voel hoe de spieren in je lijf zijn aangespannen. Ik zie dat er iets mis is.’ PlumeEar merkte dat ze klunzig werd door haar eigen problemen. Ze hoopte dat alles snel over zou gaan. Nu vestigde ze al haar aandacht op de grijze poes naast haar, zacht heen en weer zwaaiend met haar gevlekte, dikke staart.

Stoneheart was zeker de hele zonhoog aan het jagen geweest. Nu het wat schemeriger werd besloot hij zijn prooi mee naar het kamp te nemen om het op de groeiende prooihoop te gooien. Ook al had Stoneheart het gevoel dat hij nog energie genoeg had om nog een dag door te gaan, voelde hij hoe zijn poten zwaar waren toen hij een groot konijn uit de prooihoop sleepte en hem mee nam naar de ingang van de Warriors den. Met grote happen at de krijger het konijn op. Hij likte zijn snorharen schoon en zag hoe de zon steeds lager ging staan. Een plotselinge golf van moeheid zorgde ervoor dat Stoneheart zich door de ingang van de Den wormde. Hij begroette de twee poezen die al in de Den lagen. "Hallo PlumeEar en Kittyheart," mauwde Stoneheart vriendelijk. Hij zag hoe de poezen elkaar een beetje ongemakkelijk aankeken. Hij voelde hoe gespannen ze allebei waren. Wat was er aan de hand? Hadden de patrouilles vijandige Clans in hun gebied geroken? Waren er honden die over hun territorium liepen? Hij had niks geroken toen hij op de hoogvlaktes aan het jagen was. Misschien had Hollystar schokkend nieuws verteld toen hij niet in het kamp was. Nieuwsgierig liep Stoneheart naar de poezen toe en ging bij ze liggen. Zijn ogen waren groot van energie die hij door zich voelde stromen, maar hij wist dat hij beter kon rustig. Hij keek eerst Kittyheart aan met een verwachtingsvolle blik, daarna keek hij naar PlumeEar. Allebei de ogen bevestigden dat er iets mis met ze was. Stoneheart voelde zich een beetje genegeerd toen hij zag dat allebei de krijgers naar elkaar keken en niet veel aandacht aan hem schonken. Hij kon zichzelf niet inhouden en vroeg: "Wat is er met jullie aan de hand? Jullie kijken alsof we elk moment kunnen worden aangevallen door de ThunderClan." Met de verwachting dat een van de poezen hem een antwoord zou geven, begon Stoneheart zichzelf langzaam te likken.

Met langzame passen liep Bluewave het WindClancamp in. Hij was samen met een paar krijgers op jacht geweest. Vangst? Nee, het leek alsof het bos was uitgestorven. Maar hij had wel lol gehad, ondanks dat hij het vervelend vond dat hij Kittyheart alleen in het kamp moest achterlaten. Hij kende de poes wel. Gezelschap was haar goud waard. Snel hobbelde Bluewave naar de Den. "..Elk moment aangevallen kunnen worden door ThunderClan," even stond Bluewaves hart stil, maar toen zag hij de uitdrukking op Stonehearts gezicht. Afwachtend, rustig. Wel zagen de twee andere poezen, Plumeear en zijn lieve Kittyheart er wat depressief, nou ja, depressief, kwetsbaar uit. Met een oor slap naar beneden, een oor stijf omhoog en met grote, onschuldige ogen liep Bluewave naar Kittyheart toe. Hij wist dat hij er nu op zijn schattigst uitzag, tenminst, dat was hem verteld. Hij drukte zijn neus tegen haar wang. Nadat hij haar een lik over haar hoofd had gegeven keek hij naar de anderen. Er hing een licht gespannen sfeer, Bluewave kon aan Kittyheart voelen dat zij nog het meest gespannen was. Hij kon het wel raden; ze was alleen geweest. Ze had aandacht nodig, iemand die haar verhalen zou aanhoren. Nu had al haar energie en opgewondenheid vastgezeten in haar lijf, en hadden haar in deze depressieve status gebracht, zoals ze dat zelf noemde. Rustig ging hij naast haar liggen en legde zijn kop op zijn voorpoten. Zijn staart sloeg hij om Kittyheart heen. Hij luisterde mee met het gesprek, dat niet echt ergens naartoe ging. Met een zachte uitdrukking keek Bluewave in Kittyhearts ogen. Waarom heb je mij uitgekozen? dat was al zo vaak de vraag van Kittyheart geweest. Kittyheart had een onbegrijpelijke energie, die Bluewave altijd al gemist had. Ze was lief, vrolijk en niet al te klef. Ze vertelde leuke verhalen en was zo speels als een kitten. Ze hadden elkaar nodig, maar hoefte niet elk uur van elke dag aan elkaar geplakt te zitten. Dat vond Bluewave zo leuk aan haar. Ze was éen groot avontuur.

Plumeear vertelde dat ze ging jagen met Appletree. Kittyheart knikte vaagjes. De poes zei nu tijd over te hebben voor zichzelf. Tja, dat kende ze. 'Ach ja, dat heb ik nu ook..' miauwde Kittyheart. 'Wat is er aan de hand, Kittyheart?' Kittyheart keek op, was het zo duidelijk? Eigenlijk was dat wel logisch; ze voelde zich helemaal niet zo goed en het moest wel van haar afstralen. Plumeear begon uit te leggen en verontschuldigde zich ook nog. Kittyheart glimlachte opnieuw een beetje. 'Het is geen belediging hoor, Plumeear,' mauwde ze geruststellend. 'Het is alleen.. Ik voel me zo..' 'Hallo Plumeear, Kittyheart,' kwam er een nieuwe stem de Den binnen. De grijze poes keek op en groette lusteloos terug. 'Goedemorgen, Stoneheart,' zei Kittyheart. Er was nu gezelschap, dus dat miste ze niet meer. Ze voelde zich al iets beter, al was er nog steeds dat gevoel van.. eenzaamheid, hoeveel personen er ook zouden zijn. De opmerking van Stoneheart die volgde liet haar glimlachen. 'Nee hoor,' grinnikte ze, al iets levendiger nu er meer katten kwamen. 'Het is alleen -' Opnieuw werd haar antwoord afgekapt door een nieuwe verschijning, al vond ze het helemaal niet erg. Het schattige kopje van Bluewave keek de Den in. Ze meende even schrik in zijn ogen te zien, maar dat verdween al snel weer. Ze had hem gemist, al vond ze het niet erg dat hij even weg was. Continu bij elkaar zijn zou waarschijnlijk echt.. teveel van het goede worden. Ze had teveel energie en had dat opgesloten door hier te gaan liggen, had het onderdrukt. Het voelde zo slecht. Er waren meer katten, die gezellig praatten.. Bluewave ook, dus.. het zou vast wel helemaal goed komen.. toch? Bluewave kwam naast haar liggen, keek haar lief aan. Kittyheart voelde dat haar hart een sprongetje maakte. 'Hey Bluewave,' mauwde ze, al weer wat meer opgefleurd. Misschien was dit geen vermoeiing, maar een teveel aan energie.. Kittyheart ging wat rechter zitten en gaf hem een likje terug. 'Gelukkig hebben jullie allemaal een leuk begin van de dag gehad,' probeerde ze het gesprek op te starten.

Met een muis in haar bek kwam ze het het kamp in en legde de muis op de prooistapel. De jacht was prima gegaan, maar als je haar zo zag...Het leek wel alsof er een ongeluk was gebeurd, zo triest zag ze eruit, haar oren stonden wat naar beneden en haar vacht was duidelijk al een dag of twee drie niet goed meer verzorgt. Ze probeerde zo vaak te glimlachen, dat haar kaken er van pijn deden, geen succes. Ze dacht aan Swiftpaw*, haar vrolijke Apprentice, die vergat ze gelukkig niet. Als ze weer met haar bezig was, dan was ze weer gelukkiger, maar als ze alleen was. Dan was ze weer die treurige kat, met geen greintje lol meer. Ze wou wel leuk en gezellig zijn, maar ze was de laatste niet meer zich zelf. Misschien moest ze eens wat rusten, gewoon even een dagje slapen, een dagje niks doen. Ze liep naar de den toe en stapte naar binnen, eerst had ze niks door van de rest die er zat, tot ze Kittyheart opeens zag liggen. Ze keek op en zag ook Bluewave, Stoneheart en PlueEar, waarom zaten ze allemaal hier? Dit was namelijk best wel veel voor overdag, maar meer waren er niet. Jumpfoot verruilde in een rap tempo haar treurige blik voor een verbaasde, terwijl ze naar de katten keek. Toen plofte ze op haar achterwerk en begon te spreken, ''Vergadering?'' vroeg ze, het was geen grap, al was het wel zo bedoeld, ze had niet de stem van iemand die een grap maakte. Ze wachtte op antwoord.

PlumeEar luisterde naar Kittyhearst antwoord dat werd afgekapt door een andere kat. Stoneheart was de Den binnen gekomen en begroette de twee poezen. PlumeEar knikte naar de krijgskat. Ze zag hoe hij hen nieuwsgierig aankeek en ze voelde hoe graag hij iets wilde zeggen. Stoneheart maakte een opmerking waarbij hij doelde op hun gespannen houdingen. Iets over een inval van de ThunderClan ofzo. PlumeEar had niet veel zin om te luisteren. Ze wilde weten wat er met Kittyheart aan de hand was. Het zat haar niet lekker dat het niet goed ging met een Clangenoot. Toen Kittyheart opnieuw probeerde te beginnen met uit te leggen wat er mis met haar was, kwam opnieuw een krijgskat binnen. Het was Bluewave. Na een korte begroeting liep Bluewave naar Kittyheart en ging naast haar liggen. PlumeEar voelde zich en beetje alleen toen ze de warme band tussen Kittyheart en Bluewave zag. PlumeEar was blij dat Stoneheart zijn staart een beetje tegen haar flank aan zwaaide. Het gaf haar een gevoel dat er nog een beetje warmte van de Clan voor haar over was. Toen Kittyheart een beetje op haar gemak gesteld een opmerking maakte, voelde PlumeEar zich meteen weer down. Gelukkig hebben jullie allemaal een leuk begin van de dag gehad. Opeens voelde PlumeEar zich niet meer gedwongen om haar probleem voor zich te houden. Ze opende haar kaken in een grote gaap en sprak. 'Dat mocht ik willen. Toen ik vanochtend met Appletree ging jagen, heb ik voor de zoveelste keer niks gevangen. Appletree probeerde me instructies te geven, maar toen ze niet oplette ben ik weggerend.' PlumeEar schaamde zich een beetje voor haar daad. Ze had niet zomaar weg moeten rennen van Appletree. 'Kort gezegd: ik voel me vreselijk omdat ik als volwaardig krijger niet eens een miezerig muisje kan vangen.' PlumeEar haalde diep adem en draaide zich op haar andere zij. Haar hoofd zakte op haar poten van schaamte. Het liefst was ze weer weggerend alleen had ze nu geen idee waar ze heen moest rennen. Op dat moment verscheen er een donkere schaduw voor de ingang van de Den. De kop van Jumpfoot kwam als eerste te voorschijn waarna de rest van haar lijf volgde. PlumeEar zag nog net haar verdrietige gezichtsuitdrukking veranderen in een verbaasde uitdrukking voor ze in de Den op de grond neerplofte. 'Vergadering?' Het klonk een beetje gemeen. PlumeEar keek naar Jumpfoot. Ze zag er niet helemaal zichzelf uit. Ze zat, net zoals bijna alle andere katten in de Den, niet lekker in haar vel. Plotseling schoot PlumeEar in de lach. 'Waarom zijn we allemaal zo verdrietig vandaag? Wat is er aan de hand met onze altijd warme Clan?'

Stoneheart zwiepte opgewonden met zijn staart heen en weer. Hij voelde zich een beetje genegeerd door PlumeEar. Ze was vast niet in haar humeur vandaag. "Gelukkig hebben jullie allemaal een leuk begin van de dag gehad," had Kittyheart gezegd. Stoneheart had het liefsts zijn jacht tot in de kleinste details aan de onderhand 3 krijgers die zich nu in de Den bevonden. Hoe hij de ene na de andere prooi had gedood en begraven, om meteen weer achter een volgende aan te sprinten. Zijn gedachtes werden onderbroken door een gaap van PlumeEar en haar bekentenis die volgde. Ze klonk duidelijk overstuur. Meteen snapte Stoneheart hoe ze zich zo depressief kon voelen. "Maar dat is toch helemaal niks om je over te schamen?" probeerde Stoneheart haar humeur op te krikken. "En als jij niks hebt gevangen, heb ik altijd nog jouw deel van voor de prooihoop gevangen." Hij hoopte dat het niet zo gemeen overkwam als dat hij zelf hoorde. Hij hoopte dat er een beetje een grappige ondertoon in verstopt zat. Maar hij bedoelde het ook niet gemeen. Stoneheart volgde PlumeEars plotselinge blik naar de ingang van de Den en zag dat Jumpfoot naar binnen kwam. "Vergadering?" vroeg ze. Nog voor Stoneheart kon antwoorden, schoot de harige poes naast hem in de lach. "Waarom zijn we allemaal zo verdrietig vandaag? Wat is er aan de hand met onze altijd warme Clan?" Hij grijnsde een beetje maar zei toen voor iemand de kans kreeg zijn antwoord te onderbreken: "Ik ben niet verdrietig. Ik voel me vandaag geweldig! Ik vraag me alleen af wat er met jullie allemaal aan de hand is." Hij zag dat Kittyheart alweer een beetje was opgefleurd wat vast en zeker kwam door de aanwezigheid van Bluewave. PlumeEar leek opgeknapt door haar verhaal te doen. Uiteindelijk zag alleen Jumpfoot er nog een beetje belabberd uit. "Ach Jumpfoot, wat heb jij vandaag meegemaakt?"

Kittyheart keek met een glimlach naar PlumeEar, die echt bezorgd om haar leek te zijn. Dat vond ze fijn, net alsof ze in een moment van wanhoop vrienden gemaakt had. Bluewave had haar aandacht afgeleid, maar ze hield haar kopje nog steeds bij de rest. 'Bedankt voor het luisteren, Plumeear,' vond Kittyheart dat ze moest zeggen. De poes had immers de hele tijd naar haar geluisterd, al begon ze iedere keer depressief overnieuw! Haar opmerking daarna leek niet bij iedereen in goede aarde te vallen; PlumeEar begon haar verhaal te vertellen. Kittyheart richtte haar onverdeelde aandacht op de poes en hield haar kopje een beetje scheef. De jacht was blijkbaar een totale mislukking geweest, iets waar PlumeEar zich voor schaamde. Kittyheart stond met moeite op en overbrugde de kleine afstand tussen hen in om PlumeEar een kopje te geven. 'Misschien dat er in je training iets waardevols ontbrak. Je hebt niets aan de extra's als de basis niet gelegd is,' vond Kittyheart. Het leek PlumEar gelukkig wel opgelucht te hebben. 'En anders kunnen wij je wel helpen!' Stoneheart maakte ook nog een opmerking, die Kittyheart als troostend op besloot te vatten. Jumpfoot kwam ook binnen, zag er niet helemaal goed uit. Haar Apprentice.. Kittyheart keek direct bezorgd, nu te druk bezig met anderen om zelf verdrietig te zijn. De opmerking van PlumeEar was goed geplaatst. 'Ik denk dat het in de lucht zit,' zei ze, redelijk serieus. Een zekere spanning kon iedereen veranderen, tijdelijk.. 'We zouden eigenlijk moeten gaan lachen,' stelde ze voor als remedie, hoewel ze niet wist of ze serieus genomen zou worden. Het klonk dan ook.. Nou ja.. dom.

PlumeEar fleurde raar genoeg op bij het antwoord dat Kittyheart had gegeven. 'Ik denk dat het in de lucht zit,' had de poes haar verzekerd. Ze dacht na over hoe Kittyheart had gereageerd op haar verhaal. Ze zouden haar wel willen helpen. Haar dag begon nog iets van kleur te krijgen. De opmerking van Stoneheart kwam wat raar over, maar PlumeEar wist dat hij het niet gemeen bedoelde. Het volgende wat de grijze poes zei, vond PlumeEar een fantastisch idee. Lachen maakte altijd veel goed. Maar nog steeds met haar hoofd bij Jumpfoot die nog niet de oude leek, kon ze niet zo snel iets verzinnen waar iedereen om zou moeten lachen. Ze had wat meer verhalen kunnen vertellen over andere mislukte jachten, maar misschien zou dat overkomen alsof ze alle aandacht op haar gevestigd wilde hebben. 'Ik vind het een goed idee,' vond PlumeEar dat ze moest zeggen. 'Heeft iemand nog iets meegemaakt?' Ze richtte zich tot Jumpfoot. 'En Jumpfoot, als jij je hart wilt luchten, zitten wij klaar om naar je te luisteren, toch? Dan voelt iedereen zich weer opgelucht.' Opgewonden zwiepte PlumeEars dikke staart heen en weer. Ze voelde hoe nieuwe, gelukkige energie door haar heen stroomde. Daarom hield ze van deze Clan. Er was altijd iemand die haar kon opfleuren, iemand tegen wie ze kon praten, iemand die naar haar luisterde. Altijd zorgde iemand ervoor dat ze zich beter voelde, op welke manier dan ook. Ze voelde hoe trots ze was dat ze een krijger was in de warmste Clan van al de andere Clans. Ze wist dat de StarClan hen bijstond en de Clan had gezegend met alle liefde, hoop en warmte die ze hadden. Met deze gedachte krulde ze haar staart om zich heen en keek haar Clangenoten met nieuwe hoop en enthousiasme aan.

"Ik heb ook geen al te beste jacht gehad, Plumeear," begon Bluewave, met zijn ogen op de poes gericht, "De konijnen en vogels konden ons al op een verre afstand horen. Ik denk dat ik werd afgeleid door mijn honger. Ik heb al sinds gistermiddag niks gegeten. Wat heeft de Clan nou aan mij? Ze hadden me beter kunnen laten slapen," probeerde hij triompfantelijk, om de sfeer omhoog te krijgen. Altijd als hij zichzelf ergens de schuld van gaf voelde hij zich opgelucht, op een vreemde manier. Hij lachte naar Jumpfoot die binnenkwam. Het was Kittyhearts Apprentice geweest, en dat was aan haar zelf ook wel te merken. Ze keek gelijk wat bezorgd. "Ik denk dat het in de lucht zit," merkte Kittyheart op, "We zouden eigenlijk moeten gaan lachen," Bluewave trok een gezicht. Spontaan lachen? "Haha.. Ha?" hij hield zijn kop scheef. Het klonk helemaal nergens naar. Wat geïrriteerd begon hij op nieuw. "Hahaha.. Haha.. Haha," het klonk zo debiel dat hij ervan in de lach schoot. Hij geneerde zich, maar kon niet stoppen met lachen. Hij had het gevoel alsof alle ogen op hem gericht stonden. "Nu.. Haha.. Kan ik niet meer stoppen.. Haha," hikte hij. Hij kuchte even. Zo, dat was ook weer gedaan. "Had je dat bedoeld, Kittyheart?" vroeg hij. Hij gaf haar een kopje. "Dat lucht op," snorde hij tevreden.

x Sorry voor de nogal late reactie ^^'

Geamuseerd had Stoneheart naar de krijgers geluisterd. Bluewave had ook niks gevangen? "Ik vrees dat ik de prooi op de hooglanden heb afgeschrikt. Ik had anders een prima vangst vandaag!" snorde hij een beetje verbaasd. Kittyheart was met het idee gekomen om te gaan lachen en Bluewave begon een beetje ongemakkelijk te lachen. Het klonk nogal sullig maar al snel werd Stoneheart aangestoken. Hij liet een lach laag in zijn keel horen. "Wat is dit, muwhahaha," giechelde Stoneheart. Hij voelde zich net een kitten die in alles de lol nog inzagen. Hoe onschuldig ze waren, hoe ze hun jonge bestaan konden leven zonder zich zorgen te maken over de prioriteiten van de Clan of gevaar. Hij verlangde terug naar zijn tijd als kitten. Zijn heimwee naar zijn jeugd zorgde ervoor dat Stoneheart een speelse mep naar Plumeears oor zwiepte. Terwijl hij besefte dat hij misschien iets te volwassen was voor zo'n actie, snakte hij naar adem en hoeste hard. Hij had zich verslikt tijdens het lachen. Tussen het gekuch door moest hij alleen nog maar harder lachen. Hij voelde hoe benauwd hij het kreeg maar kon niet meer stoppen. Toen het gehoest eindelijk ophield keek hij met glimmende ogen van blijdschap en een speels heen en weer zwiepende staart de katten rond. Hopelijk maakte zijn klunzigheid de rest aan het lachen.

[Beter laat dan nooit? Wink

]

(Laat)-Jumpfoot keek naar de katten en verbaasde zich toen PlumeEar in de lach schoot, 'Waarom zijn we allemaal zo verdrietig vandaag? Wat is er aan de hand met onze altijd warme Clan?' zei de poes. Jumpfoot ging zuchtend zitten en dacht na, zij was al wat langer verdrietig en zo. "Ik ben niet verdrietig. Ik voel me vandaag geweldig! Ik vraag me alleen af wat er met jullie allemaal aan de hand is." zei Stoneheart als antwoord en richtte zich toen op Jumpfoot, "Ach Jumpfoot, wat heb jij vandaag meegemaakt?"vroeg hij aan haar en Jumpfoot liet haar kop zaken. Ze wou liever niet antwoorden en trok zich even terug, (Ze heeft geen behoefte hoor). 'Ik denk dat het in de lucht zit,' zei ze,zei Kittyheart toen, nou met de lucht was niks mis. Opeens stelde grijze poes, iets vreemds voor, 'We zouden eigenlijk moeten gaan lachen,' Jumpfoot keek haar aan alsof ze gek was geworden, nu wou ze echt niet lachen hoor. 'En Jumpfoot, als jij je hart wilt luchten, zitten wij klaar om naar je te luisteren, toch? Dan voelt iedereen zich weer opgelucht.'zei PlueEar tegen Jumpfoot, waarop de langharige poes opkeek, ze snoof even, ''Nee bedankt'' antwoordde ze wat nuchter, ze wou echt niet zeggen wat haar dwars zat, het klonk zo stom... "Haha.. Ha?" klonk er opeens, Bluewave volgde Kittyheart,s raad op, al lukte niet erg. . "Hahaha.. Haha.. Haha," deed de kat opnieuw en opeens schoot hij echt in de lach. Jumpfoot keek verbaasd naar hem, "Nu.. Haha.. Kan ik niet meer stoppen.. Haha,"zei de kat en hij kuchte even, dat hielp. "Had je dat bedoeld, Kittyheart?" opeens begon Stoneheart ook te lachen(?) "Wat is dit, muwhahaha," de kater wou stoppen, maar dat lukte niet, hij barstte alleen nog maar harder in lachen uit. Jumpfoot snoof even, het leek alsof Stoneheart stikte, maar uiteindelijk hield hij op. Jumpfoot stond weer op en schoffelde zenuwachtig heen en weer, opeens moest ze weer grijzen, ''Musical spelen?'' zei ze grijzend tegen de andere. Ze was dol op zingen, het zat in de familie. En haar stem was er geschikt voor. ''Ik begin!'' zei ze en begon vreemde bewegingen te maken, ze danste, nou ja, zo iets. Ze draaide tussen de katten door. En begon opeens.

Een clan in de hoogte.
Een clan in de wind.
Wie weet wat de Starclan beloofde?
De Windclan is altijd goed gezind.

Vrienden van de wind.
Snelle jagers bij de jacht.
Staan klaar voor kreupel doof en blind.
Want iedere kat is een pracht.
("Doe mee!'' riep Jumpfoot tegen de rest.

Ref: De naam is doodgewoon prefect.
Ze zijn trouw aan de code van de clan.
Voor leider en Starclan veel respect.
Ik heb het over de Windclan.

Jumpfoot stopte en keek afwachtend naar de rest.

De sfeer leek al iets beter te worden. Stoneheart bekende dat hij een goede dag had gehad, wat Kittyheart alweer wat opfleurde. Jumpfoot keek haar aan alsof ze gek was en leek niet van plan om ook maar iets te doen om haar zorgen van zich af te schrijven. Ach ja.. dat was aan haar om te beslissen, niet? Met een glimlach keek ze naar Bluewave toen hij begon te lachen, en naar PlumeEar, toen ze haar steunde. Bluewave kon eerst niet goed lachen, maar na een tijdje.. schoot hij echt in de lach. Dat maakte dat Kittyheart een enorme lach op haar gezicht kreeg. Stoneheart volgde al snel, maakte dat Kittyheart grinnikte. 'Zie je wel dat het helpt,' zei ze opgewekt. Ze was gelukkig als de rest blij was. Jumpfoot leek ook wat opgewekter en stelde voor om musical te dansen. Ze zong een liedje, begon te bewegen. Kittyheart keek blij naar haar vroegere leerling en stond op om met haar mee te doen. 'Goed idee, Jumpfoot!' Kittyheart zong van de tekst mee wat ze kende, dus dat was eigenlijk alleen het refrein. Ze liep een beetje mee en probeerde de energie erin te houden, tot ze stopte en ging zitten, waarna ze in lachen uitbarstte. 'Het-het gaat zo wel lukken met dat lachen,' kreeg ze over haar lippen.

Jumpfoot was niet van plan om te vertellen wat er dwars met haar zat, en ergens kon PlumeEar dat niet begrijpen. Maar dan toch, als ze het zelf niet wilde vertellen, was het haar eigen keuze. Opeens begon Bluewave te lachen, waarna Stoneheart volgde. Stoneheart verkocht haar een mep die niet gemeen bedoelt was en PlumeEar kon het wel waarderen. Hij mocht dat wel een oudere krijger zijn, hij voelde zich ergens van binnen vast nog steeds een beetje als een kitten. Uiteindelijk verlangde iedereen wel naar hun kittenzijn terug, niet waar? Jumpfoot bedacht dat ze misschien een musical konden doen. Ze begon met dansen, of iets wat daarop leek, en al gauw volgde Kittyheart. 'Doe mee!' riep Jumpfoot. Dat was het startsein voor PlumeEar om zich volledig in de dans en het refrein te storten. 'De naam is doodgewoon perfect,' zong ze schel. Dat maakte niet uit, zolang ze maar lol had. 'Ze zijn trouw aan de code van de clan.' Wild met haar kont heen en weer schuddend hoopte ze dat ze geen andere kat zou raken of in haar klunzigheid weer zou struikelen. Maar gelukkig werd deze zorg al gauw vergeten en vrolijk zongen ze het liedje af. 'Nog een keer, en nu iedereen meedansen!' riep PlumeEar enthousiast.

[Sorry, een beetje inspiratieloos ondanks inspiratiebrengende muziek (:]

Appletree ziet PlumeEar wegrennen ze wordt boos even maar daarna begrijpt ze het. Ik kan niet iemand anders helpen ik kan niet eens een vrienden hebben. Appletree laat 1 traan rollen maar snel houdt ze op en loopt terug naar het kamp zodra ze in het kamp is legt ze haar 2 vette muizen weg en loopt naar haar den maar ze hoort gezang eruit komen. Appletree krijgt tranen als ze ziet dat iedereen pret heeft. Er komt een snik uit haar mond ze ziet dat die naar haar kijken zodra ze dat ziet rent ze beschaamd weg naar het bush weer bang om iemand gekweest te hebben ze kruipt in een hol onder een boom. Ze hoort de vogels die hun lied zingen en weg vliegen met zen 2e/ Ik ben een mislukkeling niemand hoort bij me in de buurt te zijn. Ze hoort allen nu de bladeren die ritselen maar ze ruikt een kat. Ze kruipt verder in het hol. Bang voor die kats reactie op haar tranen. Wat zal die kat wel niet denken over mij ik ben een slechte krijger.

x Sinds wanneer kennen katten musicals? x'3
Sorry, verkeerde account!
Weinig inspi D:

Lachend keek Bluewave toe naar de poezen die vrolijk in het rond aan het hupsen waren. Zachtjes neuriede hij mee en sloeg met zijn staart op de maat. Hij was niet van plan mee te doen, maar hij vond het heerlijk om wat toe te kijken. Opeens staat Appletree in de ingang. Ze heeft tranen in haar ogen. Wanneer ze merkt dat Bluewave haar bekijkt schiet ze weg. Snel staat Bluewave op en rent achter haar aan. Hij ziet haar nog net onder een boom wegkruipen. Langzaam sloop hij naar de ingang. Appletree kruipt nog verder weg. 'Appletree?' vraagt Bluewave verbaasd, 'Wat is er aan de hand?' Hij steekt zijn kop naar binnen en kijkt doordringend in de ogen van Appletree. Ze ziet er bang uit. 'Is er iets dat ik voor je kan doen?' Ongerust zwaait Bluewaves staart heen en weer. Hij dacht even alle ellende kwijt te zijn. Hij moest ook eens stoppen met zich alsmaar bezorgd maken. Ook al leek hier écht iets aan de hand. Nieuwsgierig hield Bluewave zijn kopje scheef.

(Je hebt wel gelijk Bluewave/Silverpool xD)

Net toen PlumeEar had geopperd om nog een keer te gaan zingen, stond Appletree in een flits voor de ingang van de Den. Lang genoeg om te zien dat ze ongelukkig was en dat de tranen in haar ogen stonden. Meteen voelde PlumeEar zich weer down. Ze wist dat zij iets te maken had met het verdriet van de poes. Plotseling rende Bluewave de Den uit. Achter Appletree aan, dacht PlumeEar. Ergens voelde ze dat het niet nodig was om ook achter de katten aan te rennen, maar het schuldgevoel won. Een beetje langzaam stond ze op en slenterde het kamp uit, maar toen ze het gras onder haar poten voelde, kreeg ze energie om te rennen. Ze volgde de geursporen die Appletree en Bluewave achter hadden gelaten. Applete had zich verstopt in een hol onder een boom. Voor het hol zat Bluewave. Hij had haar vast geprobeertte troosten. Ongemakkelijk ging PlumeEar naast Bluewave zitten. 'Appletree, sorry van vanmorgen,' dwong ze zichzelf te zeggen. "Is het mijn schuld dat je zo van streek ben?" Ze keek naar Bluewave die ook op antwoord wachtte van zijn vraag. Ze spitste haar oren en keek doordringend naar de poes die zich verdrietig in het hol had verstopt. Niet op haar gemak trokken haar spieren zich zenuwachtig samen. Als Appletree het echt zo zwaar op haar had genomen dat PlumeEar was weggerend, wist ze niet zeker of zenog wel een antwoord wilde krijgen.

Onderwerp: Re: 'Cause I'm Broken When I'm Lonesome