This is your day [Final assessment]

Het was nog erg vroeg in de morgen en nog pikkedonker in de Young One Tower, maar Wasabi lag klaarwakker in haar mosnest dat ze onlangs nog eens had opgeruimd. Haar blauwe ogen waren wijdopen en staarden recht voor zich uit op de donkere muur die zich voor haar bevond, en desondanks ze zo wakker en fris was als een visje wilde ze geen andere Young One's storen door haar hyperheid. Meestal trok ze zich weinig aan als haar Towergenoten klaagden dat ze op hun staarten had getrapt of ze hen perongeluk had gestoten in haar slaap, maar ze had zo het gevoel dat dit nog wel een belangrijke dag voor haar kon worden. De grijze poes had Brat onlangs in Claw's Barn zien stappen, en dat kon wel wat belangrijks betekenen, of het nu goed was of slecht. Ergens had ze wel een voorgevoel nu ze rond de twaalf moons oud was, maar ze durfde dat niet te bevestigen. Erg enthousiast was ze namelijk niet geweest bij Brat's training. Een donkere gigantische schim wierp plots een enorme schaduw in de ingang van de Tower en zoals Wasabi al vermoedde was het Claw. De poes spitste haar oortjes naar hem toe maar bleef plat liggen in haar nest totdat ze haar naam hoorde. "Wasabi meekomen. Het is tijd om jezelf te bewijzen," zei hij niet al te onzacht waardoor de grote gespierde poes er zeker van was dat de helft van haar ranggenoten wakker geschrokken was. Snel hees ze haar grote lichaam overeind en stapte in een vlot maar niet haastig tempo achter haar leader aan, en het duurde niet lang of ze kwam zij aan zij te lopen. Claw was nog steeds een stuk groter dan haar, maar ze voelde zich al wat waardiger en niet meer een muis aan zijn zijde met de hoop spieren die ze gekweekt had.

"Wat moet ik doen?" vroeg Wasabi na een tijdje op een kalme toon. Ze probeerde niet slijmerig maar ook niet onrespectvol over te komen, en haar stem klonk normaaltjes. Claw was net zo'n kat als de andere, en ergens dacht ze ook dat hij ook zo liever aangesproken werd dan de o zo machthebbende Eliteleider. Erg veel had de grijze poes bovendien niet gehoord over wat een assement inhield. Niemand leek daar echt bezig mee geweest te zijn of de tijd ervoor gehad om het haar te vertellen. Ze wist wel dat ze aan een halsband moest komen, maar hoe precies?

Het was goed te zien dat het nog vroeg in de ochtend was, want de monsters op de wegen waren nog niet zo talrijk en het was nog redelijk rustig qua twolegs. Bij de grens van park tot de bebouwde kern van de stad bleven de twee katten staan. "Ik neem aan dat Zira en Brat jou wel hebben uitgelegd wat je laatste opdracht zou zijn. Voordat je member kan worden. Je moet een halsband zien te bemachtigen.” Wasabi dwong zichzelf niet te slikken. Oh ja. Ze moesten een kat of hond van 't leven beroven voor de halsband. “Jij mag voorop. Ik volg op een afstandje en houdt je in de gaten. Of je een hond of een kittypet uitkiest, maakt mij niet uit. Zoek diegene uit, waarvan jij denkt te kunnen laten zien dat je het waard bent. Om een Elite member te worden." Er werd haar een knikje gegund als teken dat ze voorop mocht gaan, dat de grijze poes beantwoordde met hetzelfde en toen weg wandelde. Haar neusgaten waren wijdopen om elk geurtje en elk beetje wind in haar op te nemen wat makkelijker ging nu er niet overdreven monsters waren die rook en giftige gassen uitbraakten die haar reuk verstoorden. Aangezien ze eerst niks kon vinden, besloot de Young One maar de weg te volgen die uitliep naar de wijken met tuinen, waar zich de meeste kittypets en honden bevonden. Wasabi besloot te gaan voor een hond, want ze was nog niet helemaal klaar om een kat zijn keel door te snijden. Honden waren ook in de meeste gevallen een stuk dommer en voorspelbaarder dan kittypets, wat het dan weer makkelijker maakte om ze te doden en hun halsband te stelen. Het duurde dan ook niet lang of ze in de lange rechte weg met op elkaar lijkende behuizing kwam en de eerste sporen van hond in haar neus drong. Door de omheining zag ze een glimp van een zwarte vacht, een lange roze tong die uit een bek hing en twee hazelbruine ogen wat niks anders kon betekenen dat er border collie achter het hek zat. Hij had haar nog niet opgemerkt, maar wat Wasabi meer interesseerde was de limegroene halsband die hij aanhad. Dat was haar doel. Nu de hond toch lag te kauwen op een speeltje en er geen twolegs in de buurt leken te zijn, had Wasabi de tijd om een techniek te bedenken om de hond aan te vallen en te doden. De omheining was veel te smal te hoog om op te springen - het was een soort van groot stalen web - dus zou zich er onder wurmen de enige optie zijn. Ze zou de hond dus moeten bevechten van op de grond, maar dat was een bewijs dat ze een hond evengoed aankon zonder hulpmiddelen en misschien was Claw daar wel tevreden mee.De grijze gespierde poes kroop onder een stukje waar de aarde weggegraven was door de hond, maar toen ze net recht stond werd ze opzij gebeukt door het hoofd van iets groots en gevlekts waar een stinkende walm van speeksel en hond van af kwam, met als gevolg dat ze half aan de kop van het beest hing dat in paniek begon rond te rennen en te blaffen als een gek. Erg snugger was hij wel niet. Wasabi plantte zo vlug ze kon haar nagels in zijn neus en trok haar poot naar achteren, met als gevolg dat ze van de hond afgeworpen werd en het beest een rode bloederige streep op de zijkant van zijn snuit had. Haar flank schuurde over enkele scherpe kiezels in het gras, waardoor ze woedender dan ooit overeind kwam.

Sissend zette ze haar vacht overeind en spande haar spieren waarna ze op de hond afvloog met als doel zijn voorpoot te raken - niet veel later maakte ze linkervoorpoot van de hond onklaar door er een krachtige haal over te geven met haar klauwen en wilde ze naar de achterpoot van de hond rennen, totdat haar oor op een of andere wijze omklemd werd door een stel scherpe tanden. Een felle ruk en er klonk een afschuwelijk scheurend geluid gevolgd door een helse pijn en bloed die over haar schedel sproeide. Wasabi was er zeker van dat er een flinke kap in haar oor zat, maar dat vervulde haar enkel met nog meer adrenaline waardoor toen 't beest opnieuw naar beneden hapte, ze dubbel zo fel krabde naar zijn andere voorpoot en er vervolgens haar tanden in plantte en niet los liet tot haar aanvaller een gevaarlijke uitval naar haar rug deed. Zijn beide voorpoten waren nu verwond, de ene iets heftiger dan de andere, en de hond bewoog nu stijver en minder wendbaar dan eerst. Hij hijgde ook hard - iets wat de grijze poes ook deed - , een teken dat hij bijna op het einde van zijn krachten had. Op een of andere manier had hij toch nog kracht om naar voren te rennen en Wasabi bij haar nekvel op te pakken, een bijzonder narige positie voor haar. Instinctief zette de grijze poes haar klauwen diep en vol vuur in het eerste stuk vel dat ze tegenkwam - de kwetsbare keel van de Border Collie, die even als verstijfd bleef staan en vervolgens zijn greep op haar lostte. Wasabi trok met lichte afschuw haar poot die nog diep in het lichaam van het dier verzonken zat, terug, en keek met lichtelijke ontzag toe hoe er een enorme bloedstroom naar buiten kwam, het keurig gemaaide gras rood verfde en enkele bloeddruppels schuin over haar gezicht sproeide. Haar vijand zakte nadat een hevige rilling door zijn lichaam was gegaan ineen als een hoopje ellende, waarna er een gevoel van halve triomf en halve afschuw van al de bloederigheid die Wasabi de afgelopen minuten had gezien haar overspoelde. De Border Collie stuiptrekte nog een keer en lag toen stil. Hij was dood.

Nu de adrenaline langzaam wegebde, begon Wasabi de pijn en vermoeidheid te voelen. Ze vermoedde dat er een flink stuk uit haar oor was gerukt aan de hoeveelheid bloed die over haar schouder en hals sijpelde. Haar flank bonsde en zat vol met schaafwonden, en ze kreeg het gevoel dat er tandafdrukken in haar nekvel zaten, maar voor de rest was ze in orde. Het duurde een tijdje voordat ze doorhad dat ze nu een echte member was en ze vervuld werd met trots. Desondanks haar Thunderclan-afkomst had de grijze poes het toch mooi gehaald, en niet zomaar - ze had een beest dat een kop of twee groter was dan haar neergehaald! Wasabi’s oren spitsten zich toen ze geluid hoorde van klauwen op metalen draad en draaide zich om toen ze Claw zag aankomen, en haar blik was toch wel verwachtingsvol. Had hij het hele gevecht gevolgd? Ze had hem in ieder geval niet opgemerkt. De zwarte kater begon meteen over de snee in haar oor. "Dat zal je er altijd aan herinner hoe je member bent geworden." De gespierde poes probeerde zo onopvallend mogelijk haar mondhoek op te trekken en voelde hoe ze vanbinnen gevuld werd met fierheid over de complimenten van haar leider. Nauwkeurig volgde ze zijn bewegingen hoe hij naar het dode hondenlichaam wandelde en met uitgeklapte klauwen de limegroene halsband van de bebloede nek trok. Gelukkig was de halsband nog niet extreem doordrenkt met de rode, metaalachtig ruikende vloeistof, want echt een fan van bloed was ze niet. "Buig je kop," werd er haar gevraagd. Ze deed wat er haar opgedragen werd, hurkte door haar voorpoten en verlaagde haar hoofd een beetje zodat Claw hem makkelijker over makkelijk over haar oren kon trekken.