Back in white [Amare]

Draco spuugde de smerige smaak van kittypet voer uit zijn mond. De graatmagere kater keek om zich heen. Alles nam hij in zich op, ieder detail van de natuur. Eeuwen had hij gedroomd van dit moment. Om weer zijn poten op de koude bosgrond te zitten. De geuren van alles te ruiken. Muis, Kittypet, Monsters, alle geuren waren er nog. Voor het eerst sinds een jaar had hij zijn zintuigen weer echt nodig. Ieder stukje aan informatie werd opgenomen. Zijn ogen gingen alle kanten op en zijn oren bleven maar bewegen. Alles nam hij in zich op, het kleinste stukje aan geur merkte hij nog. Hij had het idee dat hij zelfs de Windclanners kon horen praten. Zijn klauwen schraapte hij door de bosgrond om die te markeren. Zijn borst zwoegde op en neer terwijl hij verse lucht inzoog. Zodra het kleine hoekje was opengegaan was hij eruit gesprongen zonder twijfel en was weggerend. En hij had blijven rennen richting de geur van het bos tot geen enkele Twoleg te ruiken was. Nu zat hij aan de rand van het gebied naar adem te snakken. Dit was voor het eerst in manen dat hij zover had gerend. Maar het was het allemaal waard.

Het was precies een jaar geweest sinds hij hier was geweest. Net toen hij in de problemen zat met alle katten die hem kende. Stonepaw had hem bijna vergeven toen Draco vertelde dat hij misschien wel een kitten had. Een kitten dat hij nu meer dan een jaar niet had geziend. Hoe zou het gaan met Drake? Leefde hij nog wel? En Deathbite, ze waren net iets dichter naar elkaar gegroeid door hun gezamelijke zorg voor Brokenfeelings en de kittens.. Oh god wat dacht ze wel niet van hem nu hij zonder uitleg was verdwenen. Misschien was Amare nog wel de belangrijkste. Ze hadden een echte band opgebouwd maar door zijn foute lag hun relatie op dun ijs. Zou hij haar ooit nog terugzien? Een wanhopige mauw ontsnapte zijn mond bij die gedachte. Alles was van hem afgepakt door de Twolegs omdat ze zo graag een mooie witte kater voor hun dochter wilden. Zijn familie, zijn vrienden, zijn liefde, alles was hij nu kwijt. Er was geen enkele zekerheid dat hij ze ooit nog zou terugkrijgen.

Draco zette zijn klauwen stevig in de grond terwijl gedachtes door zijn hoofd vloeide. Hij was gedwongen om als Kittypet te leven. Zijn prachtige rode halsband hadden ze afgepakt en vervangen door een afschuwelijk ding met een belletje. De enige buitenlucht die hij had gekregen was als de Twolegs besloten een raam op een kier te zetten. Iedere keer dat hij had geprobeerd te krabben werd er naar hem geschreeuwd tot hij het opgaf. Zijn etensmogelijkheden bestonden uit smerig zoet water en zachte brokjes. Oh, de smaak van muis, daar had hij iedere nacht van gedroomd. Met die gedachte rukte hij de stomme halsband van zijn nek af en smeet die de lucht in. Nooit meer zou hij in de buurt komen van een Twoleg.

Met een zucht van opluchting schudde hij zijn vacht uit voordat hij over de grond rolde. Langzaam begon de Twoleg geur al van zijn vacht af te gaan. Draco gaf zichzelf nog een paar minuten voor hij achter de geur van muis aanging. Vanuit een in elkaar gedoken houding sprong hij omhoog en vloog naar de muis. De vangst ging onhandig, veel technieken had hij verleerd, maar het lukte. Zijn tanden zonken in de muis en de heerlijke smaak van bloed vloeide zijn mond in. Dit was waar hij voor leefde, dit soort momenten. Met smaak at hij de rest van het diertje op.
Draco Malfoy was terug.

Nadat hij ieder stukje vlees dat aan de muis zat had opgegeten begon hij zijn vacht schoon te maken. Met zijn ruwe tong schraapte hij over zijn poten alvorens die over zijn snuit te wrijven. Heerlijk was om weer de sensatie mee te maken van het bloed van zijn lippen afwassen. Hij verlangde er nu al weer naar om een nieuwe prooi te vangen. De tom-cat was nog lang niet vol met een kleine muisje. Bovendien was hij uitgedroogd. Allebei het effecten van Kittypet eten weigeren. Alleen waarneer hij het echt niet had volgehouden had hij kleine hapjes genomen. Tijdens het wassen drong een Kittypet geur zijn neus in. Het duurde even voor hij besefte dat het zijn eigen geur was die van zijn poten kwam. Hij was zo opgelucht met de bosgeur dat alle andere geuren waren vervaagd.

Weer rook hij de irritante Kittypet geur, nee, nu was het Rogue geur. Waakzaam keek hij om zich heen. Hier zo zittend was hij de ultieme prooi voor een vijandige kat met slechte bedoeling. Hij deed vast denken aan en heel erg magere Kittypet met zijn gebrek aan fightskills tegenwoordig. Toen een kat tevoorschijn sprong vlogen zijn haren omhoog en hij ontblootte fel zijn tanden.
Zijn samengeknepen ogen werden groot van verbazing en zijn mond viel open toen hij de Rogue herkende. Van zijn agressieve houding was niks meer over toen ze zijn naam uitsprak. Dit was haar echt, van alle katten die hij kon tegenkomen was hij Amare tegengekomen. Een zucht van oplucht verliet zijn mond voordat hij zich bij elkaar raapte. Het liefst was hij nu naar haar toegerend maar de witte kater vreesde voor haar reactie. "Amare" Reageerde hij uiteindelijk. Een voorzichtige grijns verscheen op zijn gezicht. "Ik ben terug."

'Wat is er met je gebeurd?' De vraag zette hem aan het denken. Wat er precies was gebeurd kon hij zich niet herinneren. Met samengeknepen ogen van concentratie om de details zo goed mogelijk te kunnen vertellen begon hij. "Ik was door de Twoleg Place aan het lopen en voor ik het wist greep zo'n smerige twoleg me." Zijn bek vertrok van afschuw. "Nog voor me ik hem kon krabben werd ik in een raar plastic ding gedumpt en meegenomen. Ik moest in een monster zitten; die zijn er trouwens veel minder eng uit vanbinnen. Toen kwam ik een huis en was ik stuck voor ik weet niet hoe lang met een schreeuwend twolegkitten en smerig kittypet voer. Toen ik hun kitten krabde waren ze me zat en deden ze me weer weg." Hij haalde zijn schouders op. Zo als hij het verhaal vertelde klonk het lang niet zo erg als het was geweest. Maar Draco had besloten alle details eraf te laten. Als hij ging beschrijven hoe Kittypet voer smaakt lagen ze hier straks allebei te kotsen. "Nu ben ik weer terug en is alles veranderd." Zijn halve glimlach verdween toen hij de gedachte hardop uitsprak.

Hij waardeerde het dat ze de waarheid sprak, dat had hij nodig. Draco kon nog steeds nauwelijks geloven dat hij een jaar lang gewoon met geen kat had gepraat behalve die een slome Kittypet bij de enge Twolegs. Dat was ongeveer een maan nadat hij in het huis zat en het Twolegkitten het halve huis had ondergekotst. Van wat hij begreep dachten ze dat het zijn schuld was. Na een traumatisch bezoek bleek het kitten gewoon ziek te zijn en hij gezond. Tijdens dat bezoek was zijn plastic kooi naast een andere gezet. 2 minuten lang had hij verspild aan de sloomste Kittypet ter wereld. Amare's frisse stem was een heerlijk geluid. Zijn kop zonk naar beneden. "Ik heb jou ook gemist. Het hele woud heb ik gemist maar jou aanwezigheid het meeste." Een zucht verliet zijn mond. Dit was een van de zeldzame momenten waarop hij zijn gedachtes uitsprak. Draco vond het nodig in deze situatie. Dit was niet het moment voor grappen. Maar gedachtes uitspreken was nog knap lastig met twee emotioneel gebroken katten.

Draco keek haar strak aan terwijl hij kon zien hoe zijn woorden haar raakte. Niet op de slechte manier, maar met geluk. Een glimlach stond op zijn gelaat. ''En nu ben je hier eindelijk weer.'' Hij knikte. Snorrend drukte hij zich zacht tegen haar aan. "Nu ga ik ook niet meer weg, beloofd." Hij zette een stap terug om haar aan te kunnen kijken. "Maar serieus, zelfs die gestoorde Bloodclanners?" Hij lachtte zacht. "Je miste me wel heel erg.."

flut

Draco lachte luider. Hij had wel begrepen wat ze bedoelde maar haar vluchtige excuses waren leuk om aan te horen. ''Hij rook gewoon naar BloodClan, net zoals jij eerst..'' Zijn oren gingen licht omlaag bij de gedachte. Natuurlijk stonk hij nog steeds naar Twolegs. Door de overweldigende geuren van het bos was hij dat totaal vergeten. Nu Amare het had opgemerkt dreef de geur zijn neus weer binnen. Gatver. Hij wou het liefst het water induiken als een Riverclanner. "Ja." Draco keek bedenkelijk om zich heen. Hij had een vaag idee van waar ze nu zaten. "Iets meer het bos in?" Vroeg hij afwachtend. Tenslotte wist Amare op dit moment meer plekken dan hij, waar gauw eens verandering in moest komen.

Afronden denk ik..?
Shark is draco's mentor oh no

Haar schuur? Wou hij daar heen? Draco keek langs haar staartpunt naar het bos en knikte. "Klinkt goed." Dan wist hij meteen waar ze leefde, als hij ooit op bezoek wou komen.. of blijven. Nee, blijven zou hij niet kunnen tot hij wist waar Stonepaw was. En dan nog.. blijven was zo permanent. Maar zien kon nooit kwaad. Hij strekte zich uit en schudde zijn witte vacht uit voor hij vol energie achter haar aan ging. Natuurlijk was hij benieuwd waar naar ze leefde. Met een glimlach volgde hij haar tussen het gras en de struiken.

-Topic over & you? Je kent de schuur beter