Sick Strange Darkness [open]

De kater dwaalde wat rond, doelloos. Na het conflict met zijn zusje had hij zichzelf uit het kamp weggewerkt. Hij was zich ervan bewust dat dit niet bepaald een goed idee was: de wond van het gevecht met Riverclan was nog steeds duidelijk zichtbaar op zijn voorhoofd. Daarbij deed het ook nog behoorlijk wat pijn. Toch wist hij dat dit iets was dat hij moest doen, op zoek naar zijn moeder. Hij had geen idee waar ze kon zijn, of ze überhaupt nog wel in dit gebied was. Hij keek even om zich heen, de laatste keer dat hij hier was, was hij op zoek geweest naar Foxkit en aangevallen door Brat. Niet bepaald goede herinneringen. Wanhopig probeerde hij haar geur op te vangen, zonder resultaat. Toch bleef hij zichzelf vertellen dat hij niet terug zou gaan voor hij haar gevonden had.

Met een zucht keek hij nogmaals om zich heen, niet wetend waar hij moest beginnen. Hij kon als een idioot rond gaan lopen terwijl hij zijn moeder's naam schreeuwde, maar dat was waarschijnlijk wel een beetje over the top. Daarbij, hij had blijkbaar al aandacht getrokken, want een zwarte kater stond hem vanaf een hekje woedend aan te staren. Quietstep deed voor een keer zijn naam eer aan, en hield zijn mond. Al sprekend kwam de kater naar hem toe. Iets over dat hij zijn eigen gebied had waar hij konijnen kon eten. Ja, maar daar was zijn moeder niet. Verder vroeg de zwarte kater of hij een doodswens had. Ja, maar daarom was hij niet hier. Zoals menig Bloodclanner, liet ook de zwarte kat hem weten dat hij beter weg kon gaan. Quietstep knikte even rustig. Hoe ging hij uitleggen dat hij praktisch verbannen was door zijn zusje? "Ik ben op zoek naar iemand," miauwde de rood-witte kater toen. Compleet uit de context, maar misschien zou hij wel het één en ander los krijgen uit de zwarte kat.

Natuurlijk voelde hij de ogen van de Bloodclanner praktisch over hem heen glijden. Als hij zich niet al zo vreemd voelde, had het hem waarschijnlijk geïrriteerd, maar nu liet hij het gewoon op zijn beloop gaan. De zwarte kater kende dit gebied uiteraard een stuk beter dan hijzelf, en heel misschien had de kat uit de Elite wel een tip of twee voor hem. Natuurlijk betwijfelde hij dat laatste, maar hij kon toch hopen? De kater suggereerde dat hij op zoek was naar zijn verstand, maar Quietstep was niet bepaald in het juiste humeur voor dat soort opmerkingen, dus negeerde hij de woorden van de zwarte kater. Vervolgens kwam er zelfs iets behulpzaams uit de mond van de kater: hij vroeg naar wie Quietstep op zoek was. Even hief de rood-witte kater zijn wenkbrauw, lichtelijk verbaasd. "Brindleleaf," miauwde hij. "Ze is een Warrior uit Windclan." Hij had geweigerd die zin in de verleden tijd te zetten, ze hoorde immers nog steeds bij hen.

Even vroeg hij zich af waarom hij dit ook alweer gedaan had. Toen herinnerde hij zich dat er een boze Amberpaw voor hem klaar stond in het kamp, wanneer hij niet terug zou komen met zijn moeder aan zijn zijde. Daarbij, hij kon het zich niet voorstellen dat er door hem iets ergs met haar zou gebeuren. De buitenwereld was gevaarlijk. Er waren vijandige katten, wilde dieren en onvoorspelbare tweebeners. Met de droogte was het ook nog eens verschrikkelijk moeilijk om water te vinden, dus Brindleleaf's kansen om in haar eentje te overleven, waren aanzienlijk geslonken. En waarvoor? Ze had helemaal niet weg hoeven gaan. Niemand had het gewild, behalve waarschijnlijk Puddleshine. Maar omdat hij erover gelogen had, was ze nu weg. De kater leek niet te begrijpen waarom Quietstep in hemelsnaam een clankat zocht in dit gebied, en ergens had hij ook wel gelijk. De zwarte kater leek weer enorm geërgerd en vertelde hem dat ze waarschijnlijk met een reden weg was gegaan. Quietstep was nog niet van plan om te vertrekken. "Ze is mijn moeder," begon hij. Hij had geen idee of dat enige vorm van betekenis had voor de Bloodclanner, hij had vaak genoeg gehoord over katten uit de Elite die hun eigen ouders omgebracht hadden. "Haar vertrek is mijn fout en ik wil haar graag thuis brengen." De kater keek even naar de grond, zich schamend over het feit dat hij zoiets had gedaan. "Ik wil gewoon dat ze veilig is," miauwde de kater, realiserend hoe bezorgd hij was.