[Activity Check!] Sharing Tongues

Thornfang trok geïrriteerd zijnde met zijn oortje toen hij het camp binnenkwam. Een sharing tongues. Of course. Tallshadow’s idee zeker. De tabby tom moest niet denken dat Thornfang bij hem in het krijt stond omdat hij Thornfang een apprentice toegewezen had. Zijn geduld was sinds zijn moeders dood vrij snel op. Behalve bij zijn kittens en bij Sinclaw kon hij zich nog redelijk inhouden, hoewel hij tegenover die laatstgenoemde ook wel wat irritatie voelde omdat ze bij Tallshadow was gaan uithuilen en niet bij hem. Ze liet haar gevoelens niet vaak aan hem zien omdat ze dat schijnbaar een probleem vond, maar bij Tallshadow leek het opeens zo makkelijk te gaan? Kom op zeg. Hij wist dat hij onredelijk was en dat zijn jaloezie gewoon opspeelde op dit moment, maar voor nu wilde hij gewoon even de jaloerse tom uithangen. Mocht het even? De tom snoof en draaide zijn kop. Hij had geen zin om bij ook maar iemand te gaan zitten. Zijn moeder was dood. Er was geen reden voor hem om gezellig bij de anderen in harmonie te gaan zitten praten over de domste dingen ooit. En hij had vooral geen zin om met Tallshadow of met Acorndust te gaan praten. Tallshadow zou binnenkort voor zijn nieuwe rang naar de Highstones moeten gaan en Thornfang vermoedde dat dat er dik aan zat te komen, maar hij probeerde er voor nu niet al te veel aan te denken. De tom zwiepte met zijn staart en negeerde zijn Clanmates die tegen elkaar begonnen te praten. Zijn ogen kneep hij wantrouwend samen naar Amberhunt. Hij had het verhaal over de tom heus wel gehoor den was er echt niet blij mee. Hij snapte dan ook niet waarom Tallshadow hem niet gewoon verbande van de Clan. Zeker in tijden als deze moesten ze katten kunnen hebben waarop ze konden bouwen. Maar ja, dacht hij schamper. Dat zat er nu wel dik aan te komen nu Tallshadow leader ging worden: een Clan vol verraders. ShadowClan zou nooit meer hetzelfde zijn nu hij aan de macht kwam. Tallshadow had nooit iets serieus genomen, dus waarom dit wel? Thornfang snoof en ging ergens ver weg zitten van alle gezelligheid.

Fernpaw slikte terwijl ze uit de apprentices’ den keek naar de katten die zich bij elkaar verzamelden. Ze herkende Bitterpaw en glimlachte lichtelijk, maar haar glimlach vervaagde toen ze zag dat de grijze she-cat met Amberhunt sprak. Ze kon niet zeggen dat ze echt boos was op de tom. Ze begreep zijn keuze wel. Zij sprak namelijk ook af met katten die ze eigenlijk helemaal niet mocht spreken en waarvan haar Clanmates het zeker niet gingen waarderen als ze er achter zouden komen. Dat was ook de reden waarom ze het zo goed mogelijk een geheim wilde houden. Maar goed, ze voelde dus niet bepaald wrok tegenover Amberhunt en zeker niet omdat hij achter familie was gegaan. Ze had het dan ook niet gek gevonden dat hij van Bitterpaw had verwacht dat ze voor zijn zus zou zorgen. Ze ving flarden op van hun gesprek, maar draaide haar kopje lichtelijk weg zodat ze niet zouden denken dat ze aan het afluisteren was. Ze keek naar de katten die zich verzameld hadden, maar buiten Tallshadow was er niet echt iemand waar ze graag mee wilde praten. Ze kon niet direct haar mentor vinden, maar wilde zijn tijd ook weer niet verdoen door bij hem te gaan staan. Hij had haar aandacht wel genoeg tijdens de trainingen. En dus was haar enige optie Bitterpaw en Amberhunt. Ze zag dat Tallshadow vergezeld werd door Halflion en hoewel ze op weg was naar Bitterpaw en Amberhunt, passeerde ze de tabby tom toch even en streek begroetend met haar pels langs de zijne. ‘Bedankt voor de mentor, Tallshadow,’ sprak ze en ze keek hem dankbaar aan. ‘Je hebt een goede keuze gemaakt. Ik weet zeker dat je een geweldige leader wordt.’ Ze glimlachte dankbaar naar hem en ging toen door richting Bitterpaw en Amberhunt. Als Tallshadow met haar wilde spreken zou hij haar wel apart nemen. Ze ging langs de grijze she-cat zitten waarvan ze dacht dat het haar vriendin was, maar bedacht zich nog net toen ze deze aan wilde raken. Dat had ze niet graag. Ze trok zich dus wat terug en glimlachte naar Bitterpaw. ‘Nog gefeliciteerd met je rang,’ sprak ze toen het stil was tussen Bitterpaw en Amberhunt. ‘Ik wilde je steeds wel feliciteren, maar er kwam altijd wel iets tussen.’ Daarna gaf ze een awkward knikje naar Amberhunt.

Fernpaw had licht met haar ogen gerold toen ze de woorden van Tallshadow in haar hoofd herhaalde. Dacht hij nu werkelijk dat ze iets voor Emberspark zou voelen? Ze dacht het dus niet, hè. Hoe awkward was het immers wel niet als je een crush kreeg op je mentor? Dat zou echt dom zijn. Bovendien was ze te jong voor de tom. Oké, ze was misschien niet te jong, maar… Diep vanbinnen wist ze al wel waarom ze het tussen zichzelf en Emberspark nooit zou zien zitten, maar dat kon ze onmogelijk aan zichzelf toegeven. En dus probeerde ze haar volledige aandacht weer op het gesprek te richten. Amberhunt begroette haar en Fernpaw ontspande iets door zijn houding. Hij droeg niet bepaald het schuldgevoel bij zich die veel van hun hem in wilden praten. Het was een goed ding van Tallshadow geweest dat hij de tom niet bande. Dan zou hij haar misschien ook nog wel een kans geven mocht het uitlekken dat ze ’s nachts een afspraakje had met zowel de WindClanner als met de RiverClanner. Dan zou de rest van de Clan waarschijnlijk ook wel zo naar haar kijken, hoewel zij waarschijnlijk ook wel vrienden hadden buiten de Clan. Fernpaw draaide haar kopje naar Bitterpaw toen deze haar mening vroeg en merkte dat haar vacht ongemakkelijk prikkelde. De grijze she-cat voelde inmiddels aan als een vriendin, maar ze kon gewoon niet de waarheid vertellen aan haar. ‘Ik vind dat hij nog een kans verdient,’ zei ze dan ook op zo’n neutraal mogelijke manier. Als Bitterpaw ontdekte dat ze dit goedkeurde, had ze zelf een probleem. Dan zou haar vriendin niet eens meer met haar om willen gaan. Ze wilde dat het leven soms makkelijker was dan dit. ‘Ik vind…’ Haar stem brak even af en haar blik gleed naar de tom. ‘Ik vind dat het veel erger had kunnen zijn dan dit. Bovendien draaide het om familie.’ Ze draaide haar kop terug naar de grijze she-cat. ‘Wie weet wat wij hadden gedaan wanneer het om familie draaide. Soms is het zo makkelijk om te oordelen over een situatie waar je zelf niet eens in zit. Amberhunt deed gewoon wat hij dacht dat het beste was.’ Ze richtte haar blik weer strak op de tom. ‘Hoewel het misschien beter is dat je naar Tallshadow luistert vanaf nu. Voor hetzelfde geld liep je nu rond als een rogue.’ Ze gaf de tom een ongemakkelijk knikje en keek toen naar Bitterpaw. Had ze het juiste antwoord gegeven?

Het leek erop dat zowel Amberhunt als Bitterpaw niet te veel zochten achter haar steunende reactie en Fernpaw probeerde een opgeluchte zucht in te houden. Ze had echt gedacht dat ze zichzelf op deze manier te veel zou verraden, maar de twee katten leken haar mening zelfs te appreciëren. Ze voelde iets van haar verloren zelfvertrouwen wat terug groeien. Ze draaide haar kopje naar Amberhunt toen hij antwoordde op haar mening. Eigenlijk was het raar. Hij was hier de warrior en hij moest gerustgesteld worden door twee apprentices. En dan voelde hij zich misschien nog getroost en ondersteund door hun reacties ook. Fernpaw had niet gedacht dat het woord van twee apprentices zo belangrijk kon zijn voor een kat. Oké, ze kon zich vinden in het feit dat Amberhunt Bitterpaw’s reactie belangrijk zou vinden omdat zij in verband stond met StarClan en alles, maar waarom zou hij zich per se iets aantrekken van háár mening? Het was niet alsof ze echt zo’n goed advies had dat heel de Clan opeens weer achter hem zou staan. Maar in elk geval leek Bitterpaw tevreden te zijn met haar reactie en Fernpaw voelde zich op de één of andere manier heel opgelucht daardoor. Opgeluchter dan misschien nodig was. Toen Bitterpaw haar woorden sprak, gaf Fernpaw een kort knikje. ‘Bovendien hebben ze makkelijk praten,’ voegde ze aan de woorden van haar vriendin toe. ‘Ze roepen nu misschien allemaal zo luid of kijken je met afkeurende blikken aan, maar ze zouden hetzelfde hebben gedaan in jouw situatie. Familie kan echt belangrijk zijn op zo veel manieren.’ Ze glimlachte naar de tom. Haar vader had haar proberen te breken en dat was hem bijna gelukt ook. Ze wist hoe invloedrijk een familielid kon zijn: in positieve en in negatieve zin. ‘Maar je moet dit wel onder ogen zien, Amberhunt,’ ging ze verder. ‘Ze is een rogue en rogues moeten nu eenmaal zelfstandig zien te overleven in het woud. Je kunt niet voor elk ding aan haar zijde staan om haar te helpen, zelfs al zou je dat willen.’ Ze keek de tom met sympathie aan in haar ogen.