It's getting darker, but I'll carry on

ironsoul

tear me to pieces, sell me for parts

De grote golf aan nieuwe kittens maakte hem weer optimistisch. Na al het slechte nieuws dat de Clan had moeten verwerken, was het goed dat er zoveel gezonde kittens werden geboren. Hoewel de kleintjes nu natuurlijk nog niet veel konden doen voor de Clan, zorgden ze wel voor een betere sfeer in het kamp. Het was dan ook fijn om terug te komen na een lange dag hard werken. En Iron was niet het type om de hele dag stil te blijven zitten. Hoe meer hij kon doen, in het belang van zijn Clangenoten, hoe gelukkiger hij er zelf van werd. Het was dus wel een win win situatie, al was hij meestal tegen het einde van de dag uitgeteld.

Net zoals vandaag dus. De zwarte kater liep het kamp binnen, met duidelijk veel minder energie dan wanneer hij daarnet vertrokken was. Het was niet voor niets geweest tho, hij bracht verse prooi met zich mee, wat hij dan ook op de stapel neer legde. Hij liep een paar meter verder en rekte zich toen uitgebreid uit. Met een zuchtje ging hij vervolgens zitten en keek wat om zich heen. Al snel viel zijn blik op Thornfang. ”Hé Thornfang. Hoe gaat ’t met de kits?” Vroeg hij, toch wel nieuwsgierig hoe het de grotere kater af ging, het vaderschap.

&Thornfang

Thornfang keek met zwoegende flanken naar de muis die voor hem lag. De grond voor de muis zat vol met krassen. Hij had de muis op een paar lengtes na gemist en dat was maar goed ook, want die muis was eigenlijk bedoeld voor het voeden van de Clan. Thornfang was op de één of andere woest geworden en had een woedeaanval gehad. Gelukkig voor de muis was deze al dood geweest, anders… tja, anders niets, want hij had de muis niet eens geraakt. En hij zou zijn prooi kwijtgespeeld hebben door zijn woede. De tom keek woest naar de grond. Hij kon het niet hebben. Hij kon het niet hebben dat zijn moeder dood was, dat Tallshadow haar plaats inname en dat Amberhunt een vuile verrader bleek te zijn. Hij had het niet verwacht van de young warrior, maar het sloeg nergens op om zo’n verraad te plegen. Hij kon niet geloven dat Bitterpaw zich daadwerkelijk over de rogue had gebogen. En hij had zijn mond moeten houden omdat de rest van de Clan anders zag hoe onstabiel hij wel niet was. En zijn kittens waren in de nursery, dus ze zouden zijn woede kunnen zien en horen. Dat wilde hij zijn dochters niet aandoen. Hij hield heel veel van ze; hij wilde niet dat ze bang voor hem werden. De tom zuchtte, pakte zijn prooi op en merkte dat hij de weg terug naar het camp al wat kalmeerde. Hij gooide de muis achteloos op de fresh-kill pile en keek op toen iemand iets tegen hem zei. Hij had in zijn woede niet eens gemerkt dat een warrior tegen hem sprak. Hij herkende de warrior als Ironsoul en werd al iets rustiger door de verschijning van de loyale tom, maar ook van de vraag. Er was zowaar een warme fonkeling in zijn ogen te zien en dankbaar keek hij de tom aan. ‘Prima, Ironsoul, bedankt,’ sprak hij tegen de tom. ‘Ze worden al heel snel groot. Ze zitten nu op de helft van de leeftijd dat ze de nursery mogen verlaten.’ Hij snorde bij dat idee. Tegen de tijd dat zij uit de nursery zouden gaan had hij al wel wat meer controle over zichzelf. Hoopte hij. ‘En hoe gaat het met jou?’ vroeg hij vervolgens.