» better angels

Hoewel ze normaal gezien ontzettend snel kon lopen, zo snel als de wind, had de grote poes nu moeite om haar broer te volgen. De twee kittens in haar bek piepten af en toe, haar hele lichaam deed pijn en ze was zo starclanverdomme moe. Hoe was het mogelijk om zo uitgeput te zijn? Ze had nooit gedacht dat een bevalling zo zwaar was, emotioneel én fysiek. Maar ze moest zich sterk houden. als ze wou dat dit werkte, mocht niemand iets verdenken. Littlekit en Settledkit piepten af en toe eens, maar leken zich kalm te houden. Ze moesten het koud hebben, ze moesten zich afvragen wat er aan de hand was - maar ze zouden zich dit niet herinneren. ze zouden nooit weten dat ze naar het Shadowclan camp gedragen zijn door hun moeder, om daarna bij een pleegmoeder te gaan liggen terwijl hun moeder een den verder lag, in de warriors den - helemaal tegen alle gebruiken in, maar dit was dan ook geen normale situatie. In normale situaties verzorgden moeders hun kittens zelf, en vertrouwden ze zichzelf genoeg om dat te doen. Dat Emberspark iets had gezegd, had ze niet eens gehoord. Ze was met andere dingen bezig.

(De kittens hebben toestemming om te posten!)

Winddancer werd uit haar gedachten gesleurd door de stem van haar broer, die langzaam weer in focus kwam. Ze was helemaal afgeleid, zo hard dat ze niet eens doorhad dat hij tegen haar aan het praten was.. Dat gebeurde normaal gezien niet - maar ja, normaal gezien perste ze er ook geen vier kittens uit. De grote poes slikte eventjes en knikte, heel voorzichtig zodat ze de twee kittens in haar bekje niet te veel door elkaar schudde. Let's do it, dat zei ze in haar hoofd, maar niet luidop. Ze was misschien niet helemaal zeker, maar wie zou dat wel zijn. dit was een grote beslissing, maar ze moest nu kiezen - en of dat het de juiste keuze was, dat zou ze pas na vele manen weten, als de kittens ouder werden. Ze geloofde van wel, natuurlijk, anders zou ze hen niet opgeven. De warrior haalde diep adem en wandelde toen, zei aan zei met Emberspark, het kamp in. Wie haar heel goed kende, zoals misschien haar andere siblings en Roughflower, zou weten dat er iets mis was, dat ze zich niet op haar gemak voelde. natuurlijk kon dat ook gewoon liggen aan het feit dat ze kittens in haar bek had, die ze zogezegd gevonden had.. Ze vroeg zich af of katten dat zouden geloven, terwijl Settledkit en Quailkit zo hard op haar, en dus ook op Emberspark, leken? Of Littlekit, die dezelfde vacht had als Lurkingshade? Eigenlijk leek geen enkele kitten op hun vader, en ze wist niet of dat goed of slecht was.

Haar groene ogen waren moe toen ze naast Emberspark in het camp liep en in het midden stopte. Ze legde de twee kittens neer naast de twee die haar broer had gedragen en zette haar poten om hen heen, in een bijna beschermende positie. Het kwam natuurlijk, tuurlijk, maar ze wou hen ergens ook gewoon afschermen van de nieuwsgierige ogen van de clan. wat als ze zagen hoe hard Settledkit en Quailkit op haar leken? Wat als ze het raar vonden hoe ze haar geur zo over hun droegen? Ze slikte en keek bijna nerveus het camp rond, al kon ze het relatief goed verbergen. De meeste katten zouden niet weten dat er meer aan de hand was dan Emberspark had verteld.

Ruw werd de kitten uit zijn slaap gehaald toen zijn moeder, want dat was ze toch die hem melk had gegeven, hem bij zijn nekvel oppakte met één van zijn zusjes. Hij piepte in protest, maar veel meer dan een paar seconden spartelen toen hij in de lucht werd geheven kon hij er niet tegenin brengen. Knorrig bleef hij hangen. Steeds meer begon hij de kou zijn dunne vacht in te sluipen en rilde de hele weg verder. Maar ergens wist het kleine katertje het wel zou overleven. Er was vast een reden voor om hem te verplaatsen. Maar dat maakte het er niet minder op dat hij het er niet eens mee was en af en toe piepte hij klaaglijk. Konden ze niet opschieten, waar het ook was waar ze heen gingen.
Totdat ze opeens in een ruimte kwamen waar één van zijn weinige zintuigen eindelijk iets vreemds oppikte. Verschillende verse geuren mengden zich hier. Niet die van melk noch die van zijn moeder. Nee, geuren zoals die van het andere figuur die met hen mee had gereisd. Wat gebeurde hier? Zou hij op worden gegeten? Maar plotseling werd hij weer op de grond gezet tussen zijn drie zusjes en hij bleef rillend bij ze liggen. Hij kon nog niet wegkruipen en zij waren de enige warmte die hij had. Verder had hij geen idee wat er aan de hand was. Hij kon niet horen nog zien wat er gebeurde en verward piepte hij nogmaals. Hij wilde gewoon weer bij zijn moeder liggen, was dat teveel gevraagd?

Het bleef zeer stil, behalve het gepiep van haar kittens voor haar poten dan. nee, dé kittens. Niet haar kittens. Ze slikte eventjes, iedereen even aankijkend - tot er uiteindelijk een poes uit de menigte naar voren kwam. Rivernight was haar naam, maar Winddancer kende haar niet zo goed. Even aarzelde ze toen Emberspark naar haar keek, ter bevestiging natuurlijk. Ze keek neer op de vier kleine bolletjes pluis en slikte eventjes. Zou ze hier echt mee doorgaan? Aan de ene kant was het makkelijker om gewoon te zeggen dat het haar kittens waren, om dan met hen in de nursery te gaan liggen - maar daar was het nu te laat voor. Met een bijna onzichtbare moeite die misschien alleen een moeder zou begrijpen stapte ze achteruit, die vier kittens alleen achterlatend in het midden van he camp. Ze was sterk, maar het was moeilijk om te zien hoe de andere poes de vier pluizenbolletjes met de hulp van een warrior naar de nursery verplaatste. Was ze maar minder koppig.. Was ze maar wat slimmer.

De kittens mogen nu ook posten in de nursery <'3