Fragile; handle with care

Hij was twee dagen niet naar het kamp terug gekeerd. Prooien had hij voor de ingang gedoneerd en eten deed hij buiten het territorium van dingen die hij had gevangen op het rogue terrein. Zoals hij aan zichzelf had beloofd, was hij niet terug gekeerd. Het was jammer... En zeker zwaar voor zijn partner, maar zij had Wind aan haar zijde. De gevlekte kater moest het gewoon even op een rijtje zetten. Hij was immers niet zo sterk als dat hij zich soms voordeed. Hij had niet veel door zijn keelgat gekregen de laatste dagen, waardoor hij nogal was afgevallen. Twee dagen waren dan ook snel drie geworden en de kat die normaal niks van vet aan zijn lijf had hangen, was begonnen met zijn spieren af te breken als energie voor zijn lichaam. Hoe snel een fragiel lichaam als de zijne onder onbewuste stress hem kon laten afvallen. Het was grappig. Hij had het lichaam van een jonge, zieke kit als het erop kwam. Als emoties en dingen erop inspeelden. Hij was zwak. Zoveel vermagerd was hij nu ook niet, maar hij was... Emotioneel zwak.
Wankele passen zorgden ervoor dat de jonge kater het kamp binnen kwam. En het was stil, muisstil. Hij trilde even, liet een luide zucht langs zijn lippen gaan en wandelde stilletjes naar de nursery toe. Het was donker, maar het weinige licht dat de maan binnen liet vallen in de den liet zijn doffe ogen even glinsteren. Hij zag zijn vier kits liggen tegen het lichaam van zijn partner aan. Ze waren nog jong, heel erg jong... Maar het was goed. Hij haalde diep adem en nam een paar stappen terug, waarna hij in het midden van het kamp half omviel en even zijn oogleden wat over zijn ogen liet gaan. Zijn mond voelde droog aan, want drinken had hij niet veel gedaan de afgelopen dagen. HIj was stijfjes... Hij had pijn. Hij sloot zijn ogen wat en ging languit liggen op de koude grond, die alle restjes van warmte die hij nog had uit hem zoog. Hij draaide zich wat en staarde naar de hemel... Die wazig was voor zijn ogen... Oh Starclan... Waarom viel alles kapot...? Waarom...

-Alleen Acefray!
(Dit speelt zich af na de reis van Tall naar moonstone)

Het duurde niet lang, of het was al gebeurd toen hij binnen kwam, maar iemand had hem opgemerkt... En het was uiteraard niemand minder dan zijn goede, oude... Mentor. Hij sloeg zijn ogen af en staarde naar de steen die boven hun uitstak, de steen waar de leider op hoorde te staan. DE gevlekte kat draaide zich wat weg ervan en besloot te staren in een willekeurige richting. Hij wist niet goed wat te doen, maar in deze tijden deed het pijn. Toen de ander naast hem ging zitten en zijn staart rond hem sloeg, keek hij fel op.... Of wat nog mogelijk was met het restje energie die in hem lag. "Laat me met rust," zei hij, minder agressief dan men zou verwachten van hem. Het was allemaal toch al kapot, wat zouden zoetsappige woorden eraan kunnen veranderen? Valse beloftes en verloren relaties, het was allemaal toch voor de haaien zodra de dood aan je deur stond.