Soldier on

De kater staarde zonder te knipperen naar de wand van de Medicine Cat's Den. Het bezoek van Oceanbreeze had zijn gehele realiteit onderuit gehaald. De eerste keer was hij ervan overtuigd geweest dat ze had gelogen, dat hij droomde, dat wat ze verteld had gewoon niet waar was geweest. De dagen daarop was er nog steeds geen teken van Mousewish en Brindleleaf geweest. Het kon niet anders, ze waren echt weg. Toch wilde hij het niet geloven totdat hij het met zijn eigen twee ogen zou zien. Tot dan, zou hij alles blijven ontkennen. Het onbehaaglijke gevoel bleef echter, wikkelde zich om hem heen als een verstikkende deken. Hij hield zich bezig met het bekijken van Lizardpath en Routpaw die hun werk voor de Clan ijverig deden. Ze zouden het vast druk hebben, al kon hij zich daarin nu niet inleven. Hij was blij wanneer de zwart-witte Medicine Cat af en toe naar hem toe kwam om zijn wonden te verplegen. Hij wist dat ze hem begreep, ergens. Ze had Whitelion verloren, iets dat ook zeker niet niks was. De rest van zijn tijd spendeerde hij aan het overdenken van alles wat er gebeurd was, iets dat nog iets redelijk gevaarlijks bleek te zijn. Hij bewoog zijn blik van de wand af toen hij zijn naam hoorde. Even vervulde zijn lichaam zich met hoop, hoop dat het Mousewish was. Maar hij herkende de stem als die van Routpaw. Hij keek haar aan, maar ze bleef stil en kwam naast hem liggen. Even keek de kater verloren weer naar de wand. Enkele minuten was hij weer stil. "Ik begrijp niet waarom," sprak hij zachtjes. Hij had gedacht dat het goed ging met Mousewish. Ze was een trotse moeder geweest, had een familie die van haar hield. Waarom?   

Als er een manier was om het heel simpel te zeggen: het was teveel, gewoon veel teveel. De wonden in zijn schouders, de kras over zijn kop, ze deden gigantisch veel pijn. Vervolgens had gebleken dat Whitelion zelfmoord had gepleegd, dat het gevecht waarin hij zo hard had gevochten voor niets was geweest. Alsof het niet erger kon, kreeg hij veel te laat mee dat zijn moeder vertrokken was en zijn zus zich in het ravijn had gestort, samen met zijn neefje. Hij probeerde een exact punt te vinden waarop alles mis ging, een potentiële dader bij wie hij de schuld kon neerleggen. Telkens kwam hij weer terug op zichzelf en het moment waarop hij zijn moeder de Clan uit stuurde. Er was een kans geweest op verzoening, op vergiffenis en op het helen van de gebroken banden in de familie. Misschien niet nu, maar later had hij zijn moeder kunnen vergeven voor wat ze gedaan had. Hadden ze weer een functioneel gezin kunnen zijn. Hij was degene die dat van iedereen had afgenomen, hij had gedacht dat hij het recht had gehad om zo'n keuze te maken. Hij maakte zichzelf ziek.
Ze gaf het antwoord dat iedereen zou geven - inclusief hij: ze wist het niet. Niemand wist waarom, dat maakte het juist zo onacceptabel. Haar stem trilde toen ze hem vroeg om nooit hetzelfde te doen. Na enkele seconden van stilte keek hij haar weer aan. Hij had Mousewish achterna willen gaan, tenminste, toen hij het hoorde. Hij had zich gerealiseerd dat hij nooit zoiets kon doen. Hij was, ondanks alles, gesteld op zijn leven hier op aarde, nam het niet voor lief en was ontzettend bang voor de onzekerheid die de dood met zich meebracht. Hij schraapte zijn keel. "Ik beloof het." Het was een belofte die hij wilde houden. Hij keek weer plompverloren om zich heen, voelde zich zo verschrikkelijk misplaatst. "Volgens mij had ik je nog niet eens gefeliciteerd met je nieuwe rang," sprak hij maar, om maar niet aan de rest van de realiteit te hoeven denken. Doen alsof er niks aan de hand was, was alles dat hij op dit moment had.   

Vanuit zijn ooghoek keek hij naar Routpaw, zag ineens zoveel van Lizardpath in haar terug. En tegelijkertijd waren ze allebei ook weer zo anders. Hij was blij dat het Lizardpath was geweest die hier de Medicine Cat's Den runde, die hem hielp. Hij kende haar al vanaf zijn dagen in de Nursery, koesterde haar als een goede vriend, bijna familie. Hij vertrouwde haar, net zoals hij Routpaw steeds meer begon te vertrouwen. Het waren tijden zoals deze dat hij besefte dat de Clan ook zijn familie was, zijn vangnet voor wanneer alles mis ging. Hij voelde zich alleen nog maar dichter bij iedere kat die hier in het kamp rondliep.
Na zijn belofte voelde hij Routpaw's neusje tegen zijn wang, waarop hij een zwakke glimlach op zijn gezicht zette. Dat hij zijn mondhoeken omhoog wist te krijgen, was voor hem al een wonder. Hij had niet gedacht ooit nog te lachen nadat hij het nieuws van Oceanbreeze had gehoord. En toch gebeurde het. Hij grinnikte even om haar opmerking, gelukkig wilde ze zijn spelletje even meespelen. Hij knikte instemmend toen Routpaw vol lof over Lizardpath sprak. Ze was een goede Medicine Cat, een aanwinst voor de clan, zijn beste vriendin. Hij grinnikte even. "Ik weet nog dat ik ontzettend boos was op Lizard toen ze Medicine Cat Apprentice werd," miauwde hij. "Ze was de hele tijd bezig met haar taken en had geen tijd meer om met me te spelen, dus werd ik boos." Zelfs Mousewish was boos op haar geworden, omdat ze hem toen zo verdrietig had gemaakt. Hij beet even op zijn lip, Mousewish was er altijd voor hem geweest. Zelfs toen ze onnozele Apprentices waren. Hij werd weer wakker geschud toen Routpaw vroeg hoe het leven als Warrior was. Hij haalde zijn schouders op. "Ups and downs," mompelde hij toen. Mostly downs, maar hij wist zich omhoog te trekken. Quietsetp was zich ervan bewust dat alles wel weer goed zou komen, het had alleen tijd nodig.    

Hij waardeerde Routpaw, dat ze bij hem was gaan liggen. Sinds hij hier beland was, had eigenlijk niemand zoveel tijd aan hem besteed. Natuurlijk waren Mouse en Brindle niet langsgekomen, maar ook de rest van zijn siblings was weg gebleven. Oceanbreeze was langs geweest, helaas om hem het vreselijke nieuws te vertellen. Toch was haar prioriteit uiteindelijk geweest om van hem extra hulp te krijgen met de kittens. Niet helemaal onbegrijpbaar, er waren twee Queens minder en zes kittens die verzorging nodig hadden en hij wilde absoluut helpen met het opvangen van zijn broers, zusje, nichtjes en neefjes. Maar ergens was het ook weer fijn dat iemand zich om hém bekommerde, zich zorgen maakte om hoe het met hem ging. Hem wilde helpen met het verwerken van alles. Blijkbaar had hij haar gevonden.
Hij glimlachte lichtjes toen Routpaw vertelde dat Tomtitpaw hetzelfde leek te hebben. Medicine Cat worden was speciaal, maar het vergde ook behoorlijk wat tijd en moeite. Minder contact met je familie en vrienden, meer focus op de belangrijke taken die je moest uitvoeren. "Hij trekt wel weer bij, alles is ook weer goed gekomen tussen mij en Lizard," stelde de rood-witte kater Routpaw gerust. Het was vaak de eerste shock die iemand ertoe bracht om drastische beslissingen te nemen. Wanneer er wat tijd verstreek, werden dingen meestal weer als vanouds. Meestal. Routpaw vroeg hem vervolgens om mee te gaan jagen, en beloofde deze keer wél iets te vangen. Hij greens scheef toen ze zichzelf corrigeerde, weer die verlegen Routpaw van eerst. "Ik kan nog niet echt staan, zodra dat weer lukt, laat ik het je weten," miauwde hij grinnikend. Om één of andere reden stelde Routpaw's sociale ongemakkelijkheid hem gerust. Hij keek even naar zijn schouder, naar de wonden die verpleegd waren door Lizard en nu alleen nog maar moesten helen. Hij hoopte maar dat het niet te lang ging duren.  

Er was natuurlijk altijd de kans dat het anders zou lopen tussen Routpaw en Tomtitpaw. Niet iedere situatie was hetzelfde. Maar Quietstep begreep hen van beide kanten. Wanneer iemand je pijn deed, was het soms makkelijker om ze helemaal weg te drukken. Zo had hij ook op Lizard gereageerd. Hij was blij dat hij later in had gezien hoe dom zijn beslissing was geweest, hoeveel hij aan haar had en nog steeds heeft. Misschien had die kleine, zinloze ruzie hen uiteindelijk alleen nog maar dichter bij elkaar gebracht. De kater probeerde zich te verzitten, zijn spieren zeurden om de kleinste vorm van beweging. Toch deed het alsnog bijzonder veel pijn, dus liet hij het maar voor wat het was. Hij keek nu al uit na de jachtpartij die Routpaw had belooft, zodat hij eindelijk weer iets nuttigs kon doen. Vanzelfsprekend was hij blij met de goede zorg die hem geboden werd, maar om de hele dag in de Medicine Cat Den te liggen, was niet één van zijn favoriete bezigheden. Routpaw vroeg of hij nog veel pijn had, en hij besloot dat het maar wijzer was om niet tegen haar te liegen. De rood-witte kater knikte bevestigend. "Behoorlijk." Het aanbod van papaverzaadjes klonk op dit moment niet verkeerd. "Als je ze kunt missen," miauwde de kater. Hij had geen idee hoe het stond met de voorraad papaverzaden, maar hij wilde niet de kat zijn die de laatsten voor zichzelf gebruikte.      

Gelukkig had hij het nu niet zo koud als anders. Tijdens het gevecht had hij behoorlijk veel bloed verloren, wat hem vervolgens behoorlijke rillingen had gegeven. Routpaw's lichaamswarmte was een welkom iets. Nu hij zo terug dacht aan het gevecht, merkte dat hij zich bar weinig herinnerde. Hij wist niet meer wat er gezegd was, wie zijn tegenstander was geweest, wie er gewonnen had. Hij had alles achteraf moeten horen, van Oceanbreeze. En dat gold tevens voor de verdwijning van zijn moeder en de dood van Cheekykit en Mousewish. Het was een raar idee, de ene dag lag hij in de Medicine Cat's Den zonder enig benul van iets, de volgende dag brak zijn wereld in een duizend stukken. De kater grinnikte even toen Routpaw hem vertelde te blijven waar hij was. Het was niet alsof hij zichzelf überhaupt op zijn eigen poten kon zetten. Toen ze wegging, verviel zijn glimlach. Hij had het gevoel dat het fysieke kracht kostte om zijn mondhoeken omhoog te trekken, alsof het niet meer vanzelf wilde. Zijn blik schoof weer terug naar de grauwe wand van de Den. Telkens als hij er naar keek, kreeg hij een naar, eenzaam gevoel. En toch bleef hij staren. Alsof hij zichzelf moest pijnigen voor wat hij gedaan had. Al had hij geen idee wat dat precies was. Het duurde even voordat Routpaw terug kwam, met welgeteld twee zaadjes. Ze stelde voor om er eerst één te nemen, en vertelde hem dat hij ze niet zelf moest pakken. "Ik zou niet durven," miauwde de kater met een zwak glimlachje. Hij had wel eens gehoord van katten die verslaafd waren aan de zaadjes. Hij nam er één in zijn bek en begon te kauwen. "Hoe raakt een kat híér verslaafd aan?" miauwde hij, terwijl hij een onappetijtelijk gezicht trok. Een echte delicatesse was het nou niet.

De kater vroeg zich af of er ooit zo'n geval in Windclan was geweest. Hij kon zich niet voorstellen dat een kat zo achterlijk zou zijn om de de hele Clan en zijn eigen leven op het spel te zetten om een beetje papaverzaadjes te kunnen vreten. Dan moest je waarschijnlijk wel erg diep in de put zitten. De kater bleef kauwen op het zaadje, merkte even later dat zijn oogleden toch wat zwaar begonnen te worden. De pijn van de wonden in zijn schouders en zijn gezicht leken ietwat weg te trekken; het was nu meer een soort tinteling dan pijn. Een aangename verandering. Hij begon zich wat zwaar te voelen, alsof de aardkern hem probeerde aan te trekken. Toch was het niet zo erg dat hij helemaal van de wereld was, in tegendeel, hij voelde zich iets beter. Hij luisterde even naar de stem van Routpaw, die verslaving aan hem uit probeerde te leggen. Haar stem echode een beetje door de Medicine Cat's Den, maar het deerde hem niet zoveel. De kater knipperde een paar keer met zijn ogen, vol ongeloof dat één zaadje zoveel kon doen. "Ik denk dat ik hem voel," zei hij met een rauwe stem. De smaak van het zaadje was hem niet bepaald ten goede gekomen, en wanhopig probeerde hij de vieze smaak uit zijn mond te werken. Hij grinnikte even geamuseerd. "Als jij er nou ook één neemt..." Hij kon er niet om liegen, het voelde best goed. Het was even alsof er niets gebeurd was, alsof er alleen dit moment was met hem en Routpaw. Alsof Mousewish en Brindleleaf en Cheekykit er niet meer toe deden. Het was een goed gevoel.

Zijn gedachten leken uiteen te zwemmen, alsof het nu één onsamenhangende blubber was van verdwaalde hersenspinsels. Het was verwarrend, maar misschien ook wel even goed. Alle serieuze dingen van de laatste tijd leken nu even naar de achtergrond te dwalen en daar was hij wel blij mee. Daarbij werd hij slaperig, op een fijne manier, en niet alsof hij oververmoeid was. Het leek alsof iemand ineens een warm deken over hem heen had gelegd en hem ingefluisterd had dat het nu even oké was om te rusten, zowel fysiek als mentaal. Hij schuifelde even in zijn nest, merkte dat het gevoel in zijn pootkussentjes lichtelijk was weggetrokken. Alles voelde pluizig aan, en het was zeker geen vervelend iets. Met één poot begon hij afwezig in zijn nest te drukken, terwijl hij Routpaw's woorden aanhoorde. Ze weigerde om er ook één te nemen; begrijpelijk, zij had haar verstand tenminste nog. "Je weet niet wat je mist," zei hij ietwat grinnikend. Het was een raar gevoel, even fijn maar niet iets dat hij altijd zou willen voelen. De poes vroeg toen of het oké was dat ze bij hem bleef liggen, waarop de kater loom knikte. "Geen probleem," miauwde hij zachtjes. Hij was ineens ongelooflijk moe, en ook wel toe aan een goede nachtrust.

Het was een beetje alsof dat ene zaadje in zijn lichaam geplant was en uitgroeide tot een merkwaardige boom van rare gedachten en rust. Alles voelde heel anders, maar zag er toch nog precies hetzelfde uit. Zijn gedachten waren wazig, maar hij was zich er wel van bewust dat hij ieder moment in slaap kon vallen. Hij grinnikte even in zichzelf toen hij bedacht dat dit stukken beter was dan die jeneverbes die hij lang geleden met Liz uit de Medicine Den had gejat. Hij had per ongeluk een bes ingeslikt en dacht dat hij dood zou gaan. Wat erop volgde was niet meer dan een lichte buikpijn. Dingen waren zo simpel toen, gigantische problemen leken uiteindelijk helemaal niets te zijn. Hij was zo idioot geweest vroeger, maar hij had het prachtig gevonden. Hij voelde Routpaw naast zich bewegen, ze voelde koud aan. Vervolgens maakte ze een opmerking over zijn vacht. "Je mag hem wel hebben," miauwde de kater met een vage glimlach. Vervolgens leunde hij tegen haar aan, alsof zijn vacht op de één of andere manier af zou geven op de hare. Helaas werkten dingen niet zo.

De grijns was niet meer van zijn gezicht te halen en hij kon tevens niet echt meer stoppen met zachtjes te grinniken. Alles was gewoon best wel oké zo. Hij week zijn blik weer even af van de wand van de Den, naar Routpaw toe. Ze leek anders dan de laatste keer dat ze gesproken hadden. Misschien iets zekerder van zichzelf, volwassener. Hij kende Lizardpath goed, wist zeker dat ze de beste Apprentice uit had gekozen die Windclan te bieden had. Hij was trots op hen beiden, al had hij ze dat nooit echt verteld. Misschien moest hij dat eens gaan doen. Routpaw moest ineens lachen en protesteerde lichtelijk, Quietstep was weer even in de war, waarop hij zich weer realiseerde dat zijn halve gewicht op de zij van de kattin lag. Bij het horen van haar dreigement, rolde hij grinnikend weer terug. "Oeps, sorry, mijn fout," miauwde hij terwijl hij langzaam met zijn ogen knipperde. Hij draaide op zijn rug en keek omhoog, verwonderd door het feit dat hij nooit eerder naar de bovenkant van een Den had gekeken. "Rout..." miauwde hij zachtjes, vergetend wat hij überhaupt wilde zeggen. Langzaam bewoog hij zijn poot naar haar neus. "Boop." Hij grinnikte zachtjes om zijn helemaal niet leuke grapje. Alles was gewoon zo chill.