Here we go again...

Onderwerp: Here we go again... za 29 okt 2011 - 13:44

-Longtail only, maybe later Wolfie-

Stil liep Snowrose over het bedauwde gras. Ze rilde van de kou, die de diepe nacht met zich meenam. Het was maanhoog toen ze met haar ogen de rivier volgde en de 4 grote eikenbomen in zicht zag komen. Haar hart klopte in haar keel van spanning. Het was zeker een halve maan geleden dat ze Longtail zag. Verlangen liet haar hart bijna uit haar borst springen en zette haar poten aan om sneller te gaan lopen. Het stappen ging over tot een spurtje, zo hard dat ze bijna nietmeer kon stoppen. De 4 bomen kwamen dichter en dichter op haar af, alsof het niet zij was die beweegde. Maar net voor ze vierboom bereikte ging ze het bos in. Ze vertraagde naar een klein huppeltje en zocht de boom die ze gemarkeerd had met haar nagels. Die middag was ze gaan jagen, toen had ze stiekem twee vissen ingegraven voor hun tweetjes die nacht. Ze zette haar poten in de aarde en woelde deze om tot ze vissen tevoorschijn kwamen. Ze nam ze op in haar mond en stampte de aarde weer aan zoals ze daarvoor lag. In de verte, ergens op het thunderclan territorium die nu dichtbij lag schatte ze, hoorde ze het oehoe van een uil. Ze merkte dat de haren op haar rug overeind kwamen en spurtte zo snel weer uit het bos als dat ze gekomen was. Ze was zo bang van de uil dat ze een omweggetje nam, die veel langer duurde als dat de normale weg was, maar toen ze aankwam op vierboom was Longtail er nog niet. Met een ongerust hart ging ze bij de hogesteen liggen, die er nu verlaten bij lag, wachtend tot de kater kwam.

-FLUTPOST xD-

Onderwerp: Re: Here we go again... zo 30 okt 2011 - 10:42

Met zware pootstappen sloop Longtail door het fluisterende woud. De wind iet elk blad kraken, elke tak knappen. De warmte was weggetrokken uit het bos, bomen torenden kaal boven hem uit, het licht van de halve maan flirtte met de donkere wolken. De koude die elke bries met zich mee bracht liet Longtail sidderen, korte schokken liepen over zijn ruggegraad, de koude likt aan zijn poten. Toch brandde een warm verlangen in zijn borst, zijn ogen keken opgewekt rond, hij ging naar snowrose. Iets in Longtails achter hoofd vertelde hem dat het niet kon wat hij deed dat hij de clan verrade en al zijn vrienden. Het was hem gelukt al die aanwijzingen te negeren en er vanuit te gaan de starclan deze liefde wou. De bomen werden bijna onopmerkelijk minder, het landschep begon te glooien, naar beneden af te hellen. Longtail voelde een vlierstruik in zijn zij prikken, de vierboom was vlakbij. Zijn passen werden sneller, zijn ogen bleven gefixeerd op het pad. Nog voor de vier eiken in zicht kwamen rook hij een rivierclan geur vermengt met de zoute smaak van verse vis. Vier machtige bomen doemden op, het maanschijnsel schilderde hun kruinen zilver, de wind liet hun bladeren fluisteren. Longtail stommelde hals-over-kop naar benden, Snowrose' geur prikte in zijn neusgaten. Eindelijk- Na meer dan een halve maan zag hij zijn liefde terug. Ze lag in een sierlijke houding op de hoge steen, twee heerlijk geurende vissenlagen naast haar, hun schele ogen keken alle kanten op. 'Goedenavond mevrouw' Glimlachte Longtail. Hij sprong met één soepele beweging op de hogesteen. 'Hoe het ermee Snowie' .Hij gaf Snowrose een zachte lik tussen haar oren en ging naast haar liggen. Hij voelde de bijtende koud van de gladde stenen onder hem niet eens.

-ik denk dat wolfie beter in een andere topic kan opduiken XD -

Onderwerp: Re: Here we go again... zo 30 okt 2011 - 13:27

Helemaal alleen lag ze op de koude stenen, ieder takje knakte en ieder blad ritselde om haar heen. Iedere keer schrok ze op van het geluid die om haar heen de stilte doorbrak, honger rommelde door haar ledematen en starend keek ze naar de vissen die voor haar op de steen lagen. Als ze wachtte op een vriendin, was ze allang begonnen met eten, maar nu bleef ze geduldig wachten. Snowrose zuchtte stil en ademde diep in, toen ze plots de zoete thunderclan geur rook die ze vroeger altijd zo vies ruiken vond. Ze was het al helemaal gewend, want het was de geur van Longtail en niets rook beter dan hem. Ze snorde en wou bijna van de steen afspringen om naar hem toe te rennen toen ze al besefte dat hij er was. "Goedemorgen mevrouw." klonk zijn stem helder in de stilte en hij sprong met één soepele beweging op de hogesteen. "hoe is het ermee Snowie." hij gaf haar een lik tussen haar oren en ging naast haar liggen. Grinnikend gaf ze hem een stootje. "Je bent nogal laat mijnheer, hoe heb je dat voor mekaar gekregen?" grijnsde ze en drukte haar neus tegen de zijne aan waarna ze dichter naar hem toen kroop zodat ze tegen hem aanlag met haar flank. Ze trok dr vissen dichter naar haar toe en schoof er eentje naar Longtail. "Ik heb sinds zonhoog nietmeer gegeten, die vissen waren moeilijk te vangen!" mauwde ze fluisterend.

-indeed en argh flutpost-

Onderwerp: Re: Here we go again... zo 30 okt 2011 - 16:22

'Je bent nogal laat mijnheer, hoe heb je dat voor elkaar gekregen?' Glimlachte Snowrose. Ze duwde haar neus zachtjes tegen de zijne. Longtail voelde een warme tinteling over zijn lichaam trekken die zich al snel verspreidde. 'Ik moest heel de tijd aan iemand denken, tja dan is het normaal dat je wat later bent he' Fluisterde hij toen zijn tegen hem aan kwam gekropen, Longtail begon de pels tussen haar oren te wassen. Hij had als ukkie zijn vader vaak het zelfde zien doen bij zijn moeder, het was een soort traditie. Snowrose schepte met haar poten de twee zilver kleurige vissen op, hun weke schubben blikkerden in het bleke maanlicht. 'Ik heb sinds zonhoog niet meer gegeten, die vissen waren moeilijk te vangen' miauwde ze stilletjes. Longtail begon zijn lippen te likken. Twee zoute, heerlijke, blauwgrijze vissen lagen levenloos voor hem, de geur die ze verspreidde bracht hem het water in de mond. 'Dankje dat je die moeite hebt willen doen' fluisterde Longtail in haar oor. Hij nam een kleine hap van de prooi. Hmmm wat lekker, dit at de rivierclan dus elke dag, sappige goed doorvoede vissen vol aroma's van de rivier. In de Thunderclan werden vissen maar zelden gevangen. Als er dan al een sappige vis op de prooi stapel lag ging die regelrecht naar de oudsten. 'Eten jullie dit elke dag?' vroeg hij tussen twee happen heen. Zijn amberkleurige ogen twinkelden nieuwsgierig. Longtail keek ontspannen rond, de koele oosten wind bracht de bittere stank van de shadowclan mee. Oud, al minstens een dag of twee. Het woud bewoog op het ritme van de wind, alsof het in en uit ademde. De maan scheen helder als een wit vuur, flakkerend aan de hemel. 'De vissen zijn heerlijk' besloot Longtail. Hij begroef zijn snuit in de zacht pels van Snowrose, een zoete geur tintelde in zijn reukklieren.

Onderwerp: Re: Here we go again... zo 30 okt 2011 - 16:45

'Ik moest heel de tijd aan iemand denken, tja dan is het normaal dat je wat later bent he.' fluisterde hij als antwoord. Snowrose glimlachte toen hij de pels tussen haar oren begon te wassen. Toen hij de vissen zag, zag snowrose hem aan zijn lippen natmaken. Hij had waarschijnlijk evenveel trek als Snowrose, maar wou er misschien niets van zeggen. 'Dankje dat je die moeite hebt willen doen.' fluisterde Longtail in Snowrose' oor. Ze giechelde en toen hij een hap van één van de vissen nam volgde Snowrose zijn voorbeeld. Ze nam een grote hap van de andere vis, waardoor iedere keer als ze kauwde haar kaken bol werden. Snowrose zag Longtail genieten en dat werd bevestigd als hij nog eens tussen twee happen heen vroeg "Eten jullie dit elke dag?" Ze knikte bevestigend en dacht aan het leven in de thunderclan. Daar aten ze zelden wat uit de rivier, omdat ze zoveel stukken bos hadden. Ze moesten wat geluk hebben dat er een vis op het droge aan hun oever lag. Longtail was rustig rond aan het kijken, hij moest waarschijnlijk ook de oude shadowclan geur geroken hebben net. De geur was misschien wel oud, maar Snowrose kreeg er de rillingen van. Shadowclan katten waren niet bepaald katten die je echt graag wou tegenkomen, al zekers nu niet! Shadowclankatten zouden zeker weten hen op de volgende grote gathering verraden! "De vissen zijn heerlijk." mauwde Longtail om de stilte weer te doorbreken. " dankje." mauwde ze terug. Hij begroef zijn neus diep in haar pels en snowrose gloeide van warmte in haar hart, waardoor haar ledematen minder stijf werden. Voor het eerst in die halve maan ontspannende ze weer eens en werd ze rustig toen ze haar prooi verder op at.

Onderwerp: Re: Here we go again... do 3 nov 2011 - 14:51

Longtail staarde dromerig voor zich uit, zijn zintuigen werden verdoofd door snowrose' warmte. Gedempt gesnor rolde uit zijn keel. Hij had het zalig. Longtail scheurde nog een hap van de zilverkleurige vis, smikkelend gleed zijn blik over snowrose, haar blauwe ogen glinsterden in het zonlicht. Blauw als helder water, het water van de Rivierclan. Hij liet zijn neus wegzinken in Snowrose' wit-bruine pels als de kleur van dun zand dat in de sneeuw zinkt. Hij snoof har scherpzoette geur op, Rivierclan. 'Ja ze is van de rivierclan en jij uit welke clan kom jij?' murmelde een toonloze stem in zijn achterhoofd. 'Ik kom uit de Thunderclan en zij uit een andere clan is dat verkeerd soms ?' dacht longtail. 'Ja dat is verkeerd, de Warrior code is anders of ben jij het soms..' Longtail beet op zijn lip. 'Snowrose wat als we gesnapt worden?' fluisterde hij, zijn stem was eerder verleidelijk dan onzeker. Stel je voor. Ze zouden moeten vluchten, opgejaagd worden als zwerfkatten. Ze zouden rouge's moeten worden en hun familie en vrienden nooit meer zien... Alles zou dan afgelopen zijn, behalze zij met twee. 'Als dat ooit gebeurt' volgde Longtail zijn eigen woorden op. 'Dan zal ik meer van je houden, dan iemand ooit van zijn liefde heeft gehouden' Longtail stem sloeg over van emotie. Alles om hen heen leek langzaam te ontdooien, alsof zij twee de enige waren waar de zon voor scheen. Het ruisen van de wind was overal om hem heen, een bries streek door zijn donkergrijze vacht. 'Snowrose' Murmelde Longtail. 'Beloof me dat we nooit van elkaar weggaan, ik overleef de wereld anders niet' Zijn stem trilde vervaarlijk. Anderhalve maan geleden had hij dit niet eens durven dromen en nu laag hij op de hoge steen, onder de schaduw van de machtige vierbomm naast de mooiste kat van de wereld.

Longtail word emotioneel, tja wie niet, ik wel hoor XD een beetje dan toch XD

Onderwerp: Re: Here we go again... do 3 nov 2011 - 17:34

Ookal dempte Snowrose's vacht het gesnor van Longtail, toch klonk het nog steeds erg luid. Snowrose zat nog steeds gulzig van haar prooi te eten, terwijl Longtail wel in gedachten verzonken leek te zijn. Hij staarde dromerig voor zich uit. Snowrose schrok lichtelijk op van zijn verleidelijke stem. 'Snowrose wat als we gesnapt worden?' fluisterde hij. Snowrose stelde het haar voor, terwijl ze rustig verder at, maar ze negeerde de beelden en Longtail. "Als dat ooit gebeurt" vervolgde longtail zijn zin. 'Dan zal ik meer van je houden, dan iemand ooit van zijn liefde heeft gehouden." Snowrose stopte met kauwen en slikte de hap die ze nog in haar mond had in één stuk door. Het was een rauwe, droge brok in haar keel. Nog steeds antwoordde ze niet, ze bleef alleen maar recht voor haar uitkijken met starende ogen en halfluisterende oren. "Snowrose." murmelde Longtail opnieuw, en alweer ergerde Snowrose zich opnieuw aan hem. "Beloof me dat we nooit van elkaar weggaan, ik overleef de wereld anders niet." Longtails stem trilde vervaarlijk. Snowrose keek hem fel aan. "Stil! fluisterde Snowrose fel zodat alleen Longtail het kon hoorde. Langs hun linkerkant hoorde ze poten dichterbij stormen, maar of het katten waren wist Snowrose niet. Snowrose duwde Longtail van de hoge steen af en kreeg een ruwe uitdrukking op haar gezicht, maar nogsteeds diezelfde bange uitdrukking in haar ogen toen ze het geluid hoorde. Ze bleef hijgend staan tot ze zeker was dat het geluid van de poten wegstierf in de verte. Daarna ging ze weer rechtop zitten en lekte aan haar poot, die licht prikte doordat ze snel moest handelen. "Sorry, ik hoorde pootafdrukken." murmelde ze zachtjes.

- fluuuut :'D-

Onderwerp: Re: Here we go again... za 5 nov 2011 - 13:26

'Stil!' Murmelde Snowrose hard. Verschrikt keek Longtail haar aan, had hij wat verkeerd gezegt ? Longtail voelde het aan als een klap in zijn gezicht, alsof iemand hem een stomp had verkocht, iets eruit had gemept. Hij ademde zwaar, met dwangmatige schuren. 'Euh... oke dan snowrose... waarom... ?' gestommel klonk op, licht pootstappen klonken ergens links van hen, als het fluisteren van de bladeren. Snowrose porde Longtail ruw aan. Langzaam verdrong het vocht zijn zicht, donkere ogen keken naar Snow's bruin witte pels. Waarom deed ze dit? Haatte ze hem ofzo? Of had hij wat verkeerd gezecht? Zijn keel voelde kurkdroog aan alsof hij in zand had gehapt. Hoopvol gleed zijn vochtige blik naar Snowrose, hij had het waarschijnlijk verkeerd begrepen. Klap. Een ruwe blik brandde in haar ogen, vastberaden. Had hij echt iets slechts gedaan? Bevend zat hij op de grond, nietsziende ogen, verblind door de scherpe pijn. Met doffe snikken probeerde hij terug rustig te worden. Het gestommel stierf langzaam weg, de poot stappen verdwenen. Zou het dat zijn, enkel het geluid van de poten dat een risico met zich meebracht? Met hortende aan keek hij op. Snowrose waste zich rustig, haar roze tong filterde met zachte likken de losse haren er uit. Vond ze het normaal, alsof er niets aan de hand was?. Longtail had zich al omgedraaid en het op een lopen gezet nog voor Snowrose haar zin had uitgesproken. Waar moest hij naar toe. Met tranende ogen keek hij rond zich heen. Waar moest hij naar toe. Weg. Ver weg. Naar het Thunderclan territorium. Of naar Rouge gebied. Hij kwam strompelend vooruit. Zijn dikke haren absorbeerden zijn tranen die nu onophoudelijk wegsijpelen. Longtail ademde met schurende halen alsof hij groenhoest had, met zwaar en traag. Zijn neus begon geuren op te vangen door de zoute geur van tranen. Longtail bleef wankelend staan, hij zag er fragiel uit, als een kitten die zijn moeder was verloren, alsof elke bries hem kon meesleuren. Hij zakte vermoeid in elkaar verdoofd voor alles op de wereld. Wachtend tot hij werd opgehaald.

Onderwerp: Re: Here we go again... za 5 nov 2011 - 14:18

"Oh oke dan Snowrose... waarom?" had Longtail ondertussen nog gemurmeld. Snowrose had stil een antwoord gemurmeld, maar toen ze het stille gesnik hoofde weergalmen in haar oren was het al te laat. Longtail had haar vast niet gehoord, hij zat nog steeds bibberend op de grond, hij ademde zwaar. Snowrose keek vlug op, maar de thunderclan kater had zich al omgedraaid. Hij had het op een lopen gezet nog voor ze haar zin luid en duidelijk had kunnen zeggen. Ze zag hem verderweg strompelen, ver weg naar zijn veilig thuisgebied... Het thunderclan territorium. Onbegrijpelijk sprong ze op, ze spurtte hem achterna. Haar passen waren precies die van kittens vergeleken met de zijne. Haar spieren lagen helemaal lam van de kou, ze kon geen snelheid maken. Paniek raasde op in haar borst, ze kon toch moeilijk hem roepen als hun liefde geheim was? Ongewenste katten zouden het horen, ze zou verbannen worden... Dus in plaats van hem te roepen wachtte ze gehoorzaam voor de clanregels op de rand van vierboom, nog steeds waar ze wel mocht komen. Ze keek hem na en voelde tranen over haar wangen stromen. Met kleine strompelende pasjes liep ze weer naar de hogesteen, sprong er stroef op en ging neerliggen op de koude steen. Ze at de laatste restjes op van de vissen en keek toen starend voor zich uit met een zielige blik, die voldeed aan de gedachten dat in haar hoofd raasden. Hoe zou dit ooit nog goed komen? Wanneer zou ze Longtail nog eens kunnen zien en het kunnen duidelijk maken?

-superflut post vergeleken de jouwe D: -

Onderwerp: Re: Here we go again...