Love love love

Slaperig manoeuvreerde de grote tabby door de den, proberend om niemand op z'n staart te trappen. dat was nog moeilijker dan gedacht, met haar ogen die half toe vielen. Ze zou zich echt dichter bij de ingang moeten zetten, zodat ze tenminste gemakkelijk naar buiten kon gaan als ze nodig moet. Voor ze de den echter uitraakte botste ze op iemand, een heel bekend iemand. De poes begroette haar verschrikt, maar Winddancer keek haar enkel wat slaperig aan. "Hey Ivy"- Ze geeuwde even middenin -"wing." De grote poes was sowieso niet zo snel van begrip en niet zo oplettend, dus zeker als ze moe was merkte ze de natte plekken op de vacht van haar zus niet op, noch vroeg ze zich echt af waarom ze zo laat buiten was. Ze had andere dingen aan haar hoofd, haar eigen geheimen en haar eigen behoeften - zoals dat ze nu heel nodig moest.

"Moet nodig..", mompelde de grote poes als antwoord, haar stem wat brommerig van de slaap. Meestal klonk ze wat hoger, niet meer zo pieperig als ze klonk toen ze jonger was, maar toch. Poeziger. De warrior schuifelde langs haar zus en deed snel wat ze moest doen. Daarna ging ze terug naar haar nest, een beetje rillend.

(kort omdat ik niet weet of ivy blijft staan of in der nest gaat liggen (ik neem aan dat hun nesten naast elkaar of iig dicht bij elkaar zijn?))

Winddancer probeerde weer voorizchtig door de den te raken, zonder opnieuw op de staart van één of andere warrior te trappen. Waarom zaten hun nesten ook alweer zo ver naar achteren? Omdat ze dat samen zo beslist hadden, natuurlijk. Hun 'groepje'. Ivywing, Winddancer natuurlijk, Lurkingshade en zijn partner (en tevens ook Winddancers beste vriendin natuurlijk) Roughflower, hoewel die nu in de nursery lag, ... Er waren nog katten, maar ze was nu te moe om aan hen te denken. De grote poes plofte neer in haar nest, dat een heel stuk groter was dan die van haar witte zusje. Dat was logisch, natuurlijk, ze was zelf ook een stuk groter dan haar enige zusje. Bij Ivywings vraag haalde ze eventjes haar schouders op. Ze wou niet echt goed antwoorden, omdat ze met zo veel in haar hoofd zat - maar ze wou ook niet vertellen wat er allemaal in haar gedachten omging, omdat ze niet wist hoe ze zou reageren en omdat het punt van het geheim te houden er dan ook niet meer was.

Jammer dat de twee poezen niet beseften dat ze ongeveer in hetzelfde schuitje zaten. Misschien hadden ze dan nu op elkaar kunnen vertrouwen, onder de sterrenhemel en met de slapende lichamen van hun vrienden en familie op maar enkele centimeters of staartlengtes van hun verwijderd. Maar ze konden niet in elkaars gedachten kijken, ze konden het niet weten. Winddancer kon niet weten van de geheime relatie met Cedarfrost, net zomin als Ivywing kon weten van haar geheime kittens. Desondanks kon de grote poes niet helemaal stil blijven, niet bij haar zusje - ze vertrouwde er ergens op dat ze op haar kon vertrouwen, ook al ging die redenering in cirkeltjes rond. "Het is gewoon.. Ken je het gevoel dat je iets groots geheimhoud? Bij wijze van spreken, dan.." Het was moeilijk voor de grote poes om iets subtiels te doen, om een klein beetje te zeggen zonder de rest van het verhaal helemaal te vertellen, maar ze probeerde het toch.

Ergens vroeg ze zich af wat Ivywing dan te verbergen had, maar ze besteedde er verder niet echt aandacht aan. Ze wist niet wat ze dacht toen ze het vroeg, hoe moest ze hier nu op volgen? Net zoals haar sneeuwwitte zusje legde ook de grote tabby haar kopje op de rand van haar nest. Haar bladgroene ogen blonken. Ze staarde naar de andere katten, naar hun slapende lichamen in het schemerduister. Ze wist echt, echt niet wat ze kon zeggen. Ze wou haar geheim niet prijsgeven, want het was niet enkel haar eigen reputatie waar ze mee speelde..

De grote poes keek op naar haar zusje. Was dat het? "Dat is toch niet zo erg?", antwoordde ze fluisterend, blind voor alle mogelijkheden die het erg zouden kunnen maken, of waardoor ze het geheim zou moeten houden. Het zou een medicine cat kunnen zijn, of een kater van een andere clan, of een rogue of een bloodclanner of een kittypet, of het zou zelfs helemaal geen kater kunnen zijn. Misschien was ze verliefd op een kitten, of op de leider van Riverclan. Wat was haar naam weer? Butterstar? Ja, dat klonk juist. Het was allemaal mogelijk, puur theoretisch, maar dat besefte Winddancer zich niet echt.

Oh, dat veranderde de zaken wel wat.. Winddancer slikte. Besefte haar zusje maar hoeveel ze in hetzelfde schuitje zaten.. Jammer genoeg wist niemand dat - zelfs Emberspark was niet op de hoogte van alle details. Hij voedde de kittens op, maar hij wist zelfs niets meer dan dat zij de moeder was. Ze zouden moeten praten, maar om heel eerlijk vermeed de grote tabby dat gesprek. Ze slikte nog eventjes. Wat moest ze nu antwoorden? Ze wou niet te veel weggeven - maar aan de andere kant, had Ivywing dat wel gedaan. Ze voelde zich schuldig dat ze het geheim hield, terwijl haar zusje haar dat wel durfde te vertellen. Even schraapte de jonge poes haar keel. "Ik.. Weet hoe je je voelt..", mompelde ze zachtjes, haar blik afwenden. Het was niet helemaal waar, aangezien ze het zelf niet doorgehad had - maar toch vond ze, dat ze wel kon meeleven. Ze had hetzelfde meegemaakt, maakte het nog steeds mee..

Winddancer schoof onbewust een beetje op toen Ivywing bij haar in haar nest kwam liggen - het nest was groot genoeg voor hun allebei, al zaten ze dan wel een beetje tegen elkaar gedrukt. De grote poes duwde haar snuitje in de witte vacht van haar zus en sloot haar groene ogen. "Weet je nog, dat ember en ik vier kittens vonden in het territorium enkele dagen geleden?" Sowieso herinnerde ze het zich nog, het was immers maar een paar dagen geleden. Het leek langer, soms, en soms leek het zo veel korter - alsof het zelfs nog moest gebeuren. Alsof het in de toekomst was.

Winddancer slikte, haar groene ogen nog steeds niet opendoend. Ze had haar staart strak om haar lichaam gewikkeld, maar haar snuitje nog steeds in haar zusjes witte vacht. "Settledkit, Softkit, Littlekit en Quailkit.", mompelde ze zachtjes. Hun vier namen - twee door haar gegeven, en twee door hun pleegvader, eigenlijk door hun oom. Ze zouden niet weten dat ze opgroeiden naast hun neefjes en nichtjes, al dachten ze misschien van wel - ze zouden immers eerst denken dat Emberspark hun vader was. Maar als ze dan te horen kregen dat dat niet waar was, dachten ze misschien dat hun moeder gestorven was.. Dat was de enige logische verklaring, neen? "Ik ben hun moeder..", fluisterde ze, heel zachtjes, na een lange stilte. Het leek wel alsof het het meer waar maakte, om het luidop te zeggen - maar toch zou het haar niet zo ver krijgen om haar verantwoordelijkheid op te nemen, om hun te verzorgen zoals een moeder hoorde te doen. Daar was het te laat voor, en zelfs als het dat niet was; ze kon het gewoon niet.

Winddancer ademde diep in, de bekende geur van haar zusje gebruikend om zichzelf wat te kalmeren. Het was moeilijk voor de jonge poes, ze was het niet gewend om geheimen te houden - en hoewel het deugd deed dat Ivywing het nu wist, wist ze niet hoe ze zou reageren op het feit dat ze het geheim hield. Het was moeilijk te snappen, en soms snapte ze het zelf niet eens meer. Ze had haar redenen al zo vaak in haar hoofd herhaald dat ze bijna ingestudeerd leken, alsof ze ze erna maar uitgevonden had om haar keuze te rechtvaardigen. Omdat ze hen eigenlijk achtergelaten had.. "Hij was erbij toen ze geboren werden.", antwoordde ze mompelend op de tweede vraag van de witte poes. De eerste was moeilijker te beantwoorden. Winddancer hief haar kopje op en keek met haar groene ogen recht in de blauwe van haar zusje. "Ik.. Geloof niet dat ik een goede moeder kan zijn. Ik kan de verantwoordelijkheid niet aan, ik ben niet klaar om kittens te krijgen. Ik.. Ik wilde het niet eens. Ik wist het niet eens. Ik was niet voorbereid, en op dat moment, toen ze geboren werden, heb ik besloten dat ik ze niet wou. Ik ben.. Blij dat Emberspark erbij was. Ik denk.. Ik denk dat als ik alleen was geweest, dat ik gepanikeerd had en ze alleen had achtergelaten, of misschien had ik hen dan van een rots naar beneden geworpen of in de rivier laten vallen. Paniek doet rare dingen met je hoofd, want al deze mogelijkheden gleden door mijn hoofd. Ik zou het niet aankunnen, ik zou hun nooit kunnen verzorgen. Een pleegmoeder kan er in ieder geval voor zorgen dat ze hun jeugd overleven, dat ze niet alleen worden achtergelaten en dat ze op tijd gevoed worden. En als ze denken dat hun moeder en hun vader dood zijn, hoeven ze zich niet te schamen voor hun moeder, die hen zelfs niet wou.." Ze ratelde maar door, en het klonk alsof het ingestudeerd was - maar ze meende het was. Het was niet waterdicht, er zaten grote gaten in haar redenering, maar ze kon nu toch niet meer terugkrabbelen. Dat had Emberspark duidelijk gezegd voor hij accepteerde om de kits op te voeden alsof ze van hem waren.