Cry me a River of Tears (Amberpaw)

Amberkit was groot geworden, opeens was ze Amberpaw en wat had Oceanbreeze voor haar graag gewild dat diens moeder trots naar de jonge kattin kon kijken. Brindleleaf had echter een keuze gemaakt die niet terug te draaien was, al wist Oceanbreeze zeker dat haar vroegere Mentor trots op haar dochter zou zijn, als ze haar had gezien. Amberpaw had haar tante als Mentor gekregen, Bronzemask was een goede vriendin van Oceanbreeze geworden en dus hoopte ze dat beide katten samen een goed aantal manen tegemoet zouden gaan. Ongeveer zes manen en dan zou ook Amberpaw als het goed was een Warrior zijn. Oceanbreeze stapte rustig op de jonge mokkende kattin af. Ze wist dat Amberkit alles behalve vrolijk en vriendelijk was sinds Brindleleaf weg was. Ze zei dan ook bijzonder weinig toen ze naast de gestreepte kitten ging zitten. Nu misschien beter gezegd de gestreepte Apprentice. Ze feliciteerde haar nog niet, terwijl ze rustig haar oren wiebelde en haar poot begon te likken.

Arme Amberpaw, verzuchtte Oceanbreeze zich zachtjes. De kans dat de jonge kattin haar moeder nog ooit terug zou zien was bijzonder klein. Zelfs in Starclan zou het misschien niet zo zijn dat de familie ooit weer bij elkaar zou komen. Ze snapte dan ook niet waarom Brindleleaf verdwenen was, al had ze wel door gehad dat Brindleleaf afscheid had genomen van haar tijdens haar ceremoniële nachtwake. Al had ze dit nooit verwacht, haar vroegere mentor had dan wel fouten gemaakt, maar was ook altijd erg koppig en sterk geweest. Ze leek te doen wat ze voelde, wat ze dacht dat het beste was, al waren de resultaten er niet altijd naar. Haar blauwe ogen keken de knarsetandende Apprentice aan en ze fronste even. Er was geen reden voor Amberpaw om te wachtten op haar moeder, die zou toch niet terug komen. Hoezeer het haar ook pijn deed dat te zien, deed het haar nog meer pijn dat Amber ergens nog hoop leek te hebben. Hoop dat haar moeder terug zou komen, of was het gewoon meer een wens. Een wenselijke gedachte die nooit meer uit zou komen. Tenzij Brindleleaf besloot hun territorium in te komen als Rogue en verjaagd te worden. Of zijzelf de kattin kon verjagen was een moeilijke vraag, maar voorlopig hoefde ze daar toch nog niet aan te denken, immers was ze nog Queen en daar hoorde de taak voor vechten en patrouilles lopen nu niet bij. Ze sprak nog steeds niet, wetende dat geen van de woorden die ze zou kunnen spreken de kattin op zouden kunnen vrolijken. Ze drukte echter wel heel kort haar neus tegen de schouder van Amberpaw aan, om haar steun te betuigen, voordat ze haar kop hief en richting de uitgang staarde.

Amberpaw leek haar kaken nog steviger op elkaar te klemmen zodra Oceanbreeze liefdevol haar neus tegen de jongere kattin drukte. Arme Amberpaw, ze hoopte maar dat de jonge kattin zich snel beter zou voelen. Toch leek de gestreepte kattin de stilte niet langer vol te kunnen houden waardoor Oceanbreeze haar oren duidelijk spitste en luisterde. "Weet je," begon ze langzaam. De lichtbruine Apprentice had alle aandacht nu van de jonge Queen. "Dat ik nooit dacht dat ze echt weg zou gaan?" Ging ze met een klein stemmetje verder, Oceanbreeze drukte haar warme lichaam beschermend tegen de Apprentice aan. In de hoop dat ze wat troostend over kwam. Verder dan dat liet de jongere kattin geen enkele emotie door, iets dat natuurlijk nooit lang kon duren. Ooit zou het haar opbreken, dat wist de jonge Queen maar al te goed. "Toen ze het ons zei.. Ik dacht dat het een grap was. Ik dacht dat.." Ging de jonge kattin verder, ze sprak niet de hele zin af, maar Oceanbreeze wist wat ze bedoelde. Niemand had dit verwacht, ze kenden Brindleleaf allemaal wel maar dit, dit was wel erg vergezocht geweest. De Apprentice keek haar niet aan, maar Oceanbreeze hield haar blik wel op haar gericht, om ahar te tonen dat ze nog steeds luisterde. "Ze heeft niet eens afscheid genomen. Ze is gewoon weggeslopen.." Mauwde de jonge Apprentice, langzaam legde Oceanbreeze haar kop op die van Amberpaw om haar af te schermen van iedereen. "Amberpaw, hoe graag ik het ook zou willen, ik kan je Mousewish, Brindleleaf en Cheekykit niet terug geven," murmelde ze zachtjes tegen de jongere kattin. "Ik kan enkel mijn best doen om voor iedereen te zorgen die het nodig heeft," mauwde ze zacht. Hierna zuchtte ze moeizaam.

Amberpaw fronste bij haar woorden, blijkbaar waren ze niet goed gekozen of wou Amberpaw ze niet horen. Ze wist dat de jongere kattin nogal verslagen was door de verdwijning van haar moeder, zover ze had mee gekregen waren beide katten ook behoorlijk close geweest. Ze kon zich zelf niet voorstellen zonder haar moeder Icecloud te moeten, ze had nooit een vader gekend, misschien Whitelion niet mee gerekend, des te belangrijker de andere ouder dus voor haar was geweest. De glazige ambere ogen van de kattin deden haar denken aan de emotie die de jongere vast moest voelen, verdriet. Ze vroeg zich af of Amberpaw de tranen ooit zou laten, ooit zou kunnen verwerken dat ze ergens in de steek gelaten was. Dat ze geen moeder meer had die trots haar mijlpalen bij kon wonen. "Ik heb er genoeg van dat iedereen dat altijd tegen mij zegt!", Riep de kattin uit, Oceanbreeze hield wijselijk haar mond en liet de ander gewoon uitrazen. Ze had gezien dat de woorden de Apprentice onbedoeld zeer hadden gedaan en werd er weer aan herinnerd hoe gevoelig jonge katten, of katten over het algemeen konden zijn. "Ze is NIET DOOD!" Schreeuwde de kattin, haar vacht opgezet en duidelijk razend, Oceanbreeze stond rustig op, haar beweging kalm en beheerst terwijl ze haar vriendelijke en zachtaardige blik op de jonge kattin wierp. De stem verhoogde terwijl de kattin luider begon te spreken, waardoor Oceanbreeze bewust haar oortjes iets wiebelde. De stem was helder en duidelijk, ze liet de kattin gewoon uitraasen, uiteindelijk zou ze later wel rustiger kunnen spreken met Amberpaw. Nu was het waarschijnlijk beter haar aan te horen, al was het niet op een gewenste manier. "Ze is daar nog ergens, in rogue gebied waarschijnlijk, maar ze loopt hier nog rond en ze heeft ons gewoon achtergelaten." Mauwde de gestreepte kattin waarna ze haar bruinige ogen af wende en Oceanbreeze dichterbij kwam en haar met haar relatief grote lichaam afschermde, haar kop was meelevend gebogen, Amberpaw het had nu wel redelijk zwaar; dat was een ding dat zeker was. Al kon ze haar attitude niet altijd goedkeuren. "Wat je zei, dat zeg je tegen een kat wiens moeder gestorven is, niet tegen iemand die haar nog zou kunnen hebben.." Besloot de jonge Apprentice die hierna weigerde om de oudere kattin aan te kijken. Ondanks dat haar stem brak was Oceanbreeze onder de indruk van de kalme woorden, op een positieve manier. "Shh," mauwde ze enkel zachtjes, haar stem laag en stil zodat de andere clangenoten niet mee konden genieten. "Dat weet ik Amberpaw, toch is het voor ons niet mogelijk om in contact te staan met haar, ondanks dat ik haar keuze niet begrijp... Kan ik er verder niet over oordelen. Ik ben haar Apprentice geweest en zoals ik haar ken, was ze altijd vastberaden en besloten. Ik zie een beetje van je moeder in je terug." Mauwde de kattin met een klein waterig glimlachje.