On wednesday we wear black

De grote warrior had een konijn van de prooistapel afgepakt toen ze net terug kwam van een border patrouille en nu zochten haar kille ogen een plekje ergens in het kamp waar ze rustig van haar maaltijd kon genieten. De frisse wind viel vandaag mee en zelfs de zon doorbrachten soms de dikke wolken, haar blik viel kort op de donkere lucht en de kattin vroeg zich af wanneer het weer is ging regenen. Ze moest de laatste tijd meer moeite doen om wat water te vinden en als het deze moon niet ging regenen moest ze zeker dat hele poken end lopen maar The small lake. Sweetheart liep richting het kampwand en zag al snel een bekende vacht bij de Medcat den liggen. Quietstep. Ze had de kater nooit vaak gesproken maar kende hem wel. Haar verschillend gekleurde keken naar de plek waar ze vroeger altijd lag met Bronzemask en trok haar kop daarna weer terug. Dat was verleden tijd. Sweet stapte krachtig naar de jongere warrior en liet de dikke konijn voor zijn potten droppen, haar lippen sierde een vriendelijke glimlach maar bereikte nooit haar ogen. "Eh Quiet" Mauwde ze en trok met haar snorharen, "Zin om te delen?" Vroeg ze en keek de lichtgekleurde kater aan. Agh waarom ook niet?

&Quietstep

De droogte was niet makkelijk, al hadden ze nog redelijk geluk met het kleine meer dat in hun gebied gelegen was. Het was veel moeite om elke keer naar de locatie af te moeten reizen en water mee te moeten brengen voor de katten die het niet zelf konden, waaronder Quietstep. De wonden in zijn schouders waren al redelijk geheeld, vooral dankzij Lizardpath en Routpaw. De gigantische kras op zijn voorhoofd was al een beetje geslonken, maar nog steeds goed zichtbaar. Het was een rotgevoel om zo afhankelijk te zijn van de rest van de clan, en hij kon niet wachten tot hij weer op eigen houtje het kamp uit kon. Tot dan moest hij hier maar rondhangen. Hij had Sweetheart niet bepaald aan zien komen, had pas door dat ze er was toen ze een konijn voor hem liet vallen. Ze glimlachte met haar mond, al deden haar ogen niet mee, terwijl dat toch vaak de oprechtheid van de glimlach bepaalde. "Als je het kan missen," miauwde de kater toen. Hij vond het niet bepaald leuk om andermans' prooi op te eten zonder zelf iets toe te voegen aan de prooistapel, maar nu was het even niet anders.

Haar ogen keken naar de katers wonden en het zag er niet bepaald goed uit. Het gevecht met Riverclan was een dom en niet goed over nagedacht, het was een grote risico om een oorlog te starten zonder doel en hier was het bewijs, precies voor haar neus. Als deze stel hielenlikkers naar haar hadden geluisterd inplaats van Barksound of Everstar dan was dit allemaal niet gebeurd. "Als je het kan missen," Sweet merkte wel dat hij niet blij was dat hij zijn clan nu niet kon dienen door zijn wonden dus legde ze behoedzaam haar staart op zijn schouder. "Je heb het harder nodig dan ik" Mauwde ze en schoof het stuk prooi naar de jonge warrior. "Je zult snel weer zelf achter de konijnen aanrennen; we hebben twee fantastische medicijnkatten" Doelde ze dat hij snel weer terug kon naar zijn warriortaken.

Zijn oogleden voelden behoorlijk zwaar aan, eigenlijk gold dat voor zijn hele lichaam. De papaverzaadjes die hij kreeg om de pijn iets te verlichten, zorgden ervoor dat hij zich behoorlijk sloom voelde. Een heel apart en lichtelijk onaangenaam gevoel. De kater staarde nietszeggend de verte in. Alles leek zo betekenisloos nu zijn moeder, zijn zusje en zijn neefje weg waren. Alsof hij elke dag maar overleefde, in plaats van echt te leven. Het leek gewoon allemaal zo onnodig nu, maar hij wist dat hij door moest gaan, dat dit gevoel eens zou slijten. De andere Warrior zei dat hij het waarschijnlijk meer nodig had dan zij. Hij keek haar even dankbaar aan en knikte vervolgens op haar opmerking over de Medicine Cats. "Dat hebben we zeker," miauwde hij knikkend. Zonder hen was hij dood geweest.

Sweet boog lichtjes haar kop toen Quiet haar dankbaar aankeek en schoof de nog warme konijn naar hem toe. Soms was het toch niet zo slecht om met je clangenoten te zijn. De afgelopen moons was ze meer een buitenbeentje geweest, niet dat de katten niks meer met haar te maken wou hebben eerder dat ze elke kat wegduwde als ze te dichtbij kwamen. Het was gewoon zwaar voor haar geweest en het zou haar niks verbazen als de last op haar schouders haar straks te veel werd. "Dat hebben we zeker," De warrior knikte als een extra bevestig en likte het vacht rondom haar borst recht voor ze een hap nam van het stuk prooi. "Hoe voel je je voor de rest?" Mauwde ze nadat ze het stuk vlees had doorgeslikt. Haar ogen rustig, ze meende het echt deze keer. Geen nepperij meer, ze moest de band met haar clangenoten weer aansterken. Plus ze had het nieuws gehoord dat Brindle Windclan had verlaten wat niet bepaald gemakkelijk zou zijn voor de jongere kater dus liet Sweet geruststellend het puntje van haar staart op zijn schouder rusten als teken dat hij altijd met haar kon praten ook al was ze soms een harteloze beest.

Aarzelend nam hij een hap van de prooi die aan hem gegeven was. Het vlees was vers, bijna nog warm, wat hem vertelde dat hij heel kortgeleden gevangen was. Terwijl hij kauwde, keek hij even subtiel naar Sweetheart. Hij had de kattin zijn hele leven al in het kamp rond zien lopen, maar nu hij er zo over nadacht, had hij nooit echt tegen haar gepraat. Hij vroeg zich af waarom dat was, het was niet alsof hij een hele gesloten, introverte kat was. Ook Sweetheart nam een hap, vroeg vervolgens hoe hij zich nu voelde. De kater haalde zijn schouders op. "Ik weet niet echt hoe ik me moet voelen," sprak hij. Alles voelde gewoon ontzettend dof aan. Verschrikkelijk betekenisloos. Hij kuchte even, probeerde het nare gevoel door te slikken, alsof dat zou lukken. "Hoe ging de jacht?" miauwde hij toen maar, aangezien hij het eigenlijk helemaal niet echt wilde hebben over wat er allemaal gebeurd was.

Onderwerp: Re: On wednesday we wear black