Strutting my stuff

Rascal was eigenlijk niet oud genoeg om hier te zijn, maar hij wist dat het niet lang meer zou duren. Het zou niet lang meer duren voordat hij een mentor zou krijgen, hij kon vertrekken van zijn moeders zijde en voortaan hier zou gaan slapen. Nieuwsgierig keek de jonge kater in de ingang van de toren en zijn blik ging omhoog en zag trappetjes omhoog. Hij zou daar ergens wonen. Het zou toch geen pijn doen om te kijken wat de nestenmarkt te bieden had? Een mondhoek kroop omhoog en hij liep de toren in alsof hij de plek bezat. Zijn ogen gleden over de eerste nesten op de grond. Nee, dat vond hij niet cool genoeg. Hij wilde in elk geval een prachtig uitzicht op het kamp. Like, de toren stond in het midden én hij was hoog, dan wilde hij niet naar een muur kijken. Misschien moest hij dit gaan doen met Joanne, het liefste wilde hij wel bij zijn zusje blijven slapen. Hij zou haar morgen wel meenemen, dan konden ze samen een plekje uitzoeken. En samen waren ze sterker dan alleen. Plus, misschien was de status als Shark's kittens nu wel eens handig. Soepel sprong hij op de eerste treedjes en trippelde omhoog. Hij wilde de top bereiken, dan zou hij echt hoog zijn en kon hij iedereen stiekem bespieden. Ja, dat zou tof zijn. Op zijn dooie gemak vervolgde Rascal zijn tocht. Wie zou hem tegenhouden?

[& Jackdaw first]

Oeps. Rascals pad werd geblokkeerd door een zwarte kater. Jackdaw, zoon van Claw. Zaten ze een soort van in hetzelfde schuitje? Ze waren beide zonen van een hoge rang. Al was Claw honderd keer cooler dan Shark. Rascal vernauwde zijn ogen toen Jackdaw zei dat hij niet bij zijn moeder moest liggen. Hufter, hij was bíjna oud genoeg. En wie was hij om de baas over hem te spelen. ‘Ik ben-’ Maar zijn zin werd afgebroken toen Jackdaw hem een duw gaf en met een geschrokken kreetje rolde hij eenvouding een paar treden naar beneden en kwam met een plof weer op een plateau terecht. Gedesoriënteerd keek hij weer op en schudde zijn kop. ‘Waar was dat nou weer voor nodig?’ zei Rascal verontwaardigd en klom al snel weer op zijn poten. Gelukkig was hij er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Chagrijnig keek hij Jackdaw aan. ‘En ik ben geen kit meer!’ Zo snel zou hij het niet opgeven. Lichtvoetig trippelde hij de treden waar hij zonet charmant af wat gerold weer omhoog. Een vastbe sloten blik stond op zijn kop en hij maakte een schijnbeweging naar rechts, waarna hij omhoog sprong en met zijn volle gewicht bovenop Jackdaw probeerde te landen. Hij zou wel laten zien dat hij het waard was om in de Young Ones Tower te vertoeven.

Pissig keek Rascal de zwarte kater aan. Zat hij daar lekker zijn longen uit zijn lijf te lachen, terwijl hij een bonkende kop had. En dan zeggen dat hij hier niet mocht komen. Hoe durfde hij! Hij was niet zijn baas. Chagrijnig zwiepte hij zijn staart heen en weer. Tijd voor de aanval. Jackdaw zou zijn gevaarlijke gewicht voelen.
Een triompfantelijke kreet kwam van Rascal toen hij Jackdaw van zijn poten kreeg. Wie was hier nou de kitten? Rascal kreeg nou mooi een young one overeind. Wie kon dat zeggen? Hij had geen training nodig. Rascal hoorde de zwarte kater tieren en lachend probeerde hij enige houvast op hem te krijgen. ‘Deze vetpens én kit kreeg jou wel even mooi onderuit,’ grijnsde hij. Maar het duurde niet lang voordat Jackdaw weer overeind kwam, en Rascal nog afgeleid van zijn victorie, werd bij zijn staart gegrepen. ‘Hey!’ mopperde hij verontwaardigd, terwijl hij probeerde zijn nagels in het hout te zetten. Maar er ontstonden alleen maar krullen onder zijn nagels toen hij over de vloer kraste en voor hij het wist verdween de grond weer onder hem en rolde hij nogmaals het trappetje af. Maar hij zou niet alleen gaan! Nog in een wanhopige poging probeerde hij Jackdaw ergens vast te grijpen met zijn klauwen, voordat hij weer pijnlijk de treden af tuimelde.

Wat had dit mormel nou? Hij wist zeker weten niet van opgeven. ‘Deze vetpens én kit kreeg jou wel even mooi onderuit,’ sprak Rascal triomfantelijk uit. Jackdaw zag zijn pluizige staart zwaaien en nam zijn kans. Met een rol kwam hij weer overeind en en greep de bruine staart vast, waarbij hij hard begon te trekken. ‘Hey!’ bracht zijn slachtoffer verontwaardigd uit, maar Jackdaw had geen medelijden. Het ding probeerde zich nog te verzetten door zijn nagels in het hout te slaan, tevergeefs, want er ontstonden enkel houtkrullen terwijl Jackdaw hem langzaam terug begon te trekken. Met een laatste ruk wist hij Rascal naar buiten te gooien. Tevreden wilde hij hem al uitlachen totdat een klauw plots in zijn oor haakte. "Au-" voordat hij het wist verloor hij zijn evenwicht en donderde ook het trappetje af. De wereld draaide om hem heen en hij zag nog net hoe hij dreigde bovenop Rascal te gaan vallen. "Van onderen!"


laat, sorry ;;

Hoppa, het was hem gelukt hoor. Jackdaw tuimelde met hem de treden af. Het enige nadeel was op de vergrote kans op interne kneuzingen, maar dat was een risico die hij moest nemen. En het risico werd helaas het geval, want Rascals ogen vergrootten van angst toen hij Jackdaws zware lichaam plotseling boven hem zag vliegen, recht op het doel: Rascal, die weerloos op zijn rug al onder aan de trap lag. ‘Help,’ wist hij nog net uit zijn strot te krijgen, voordat het zwarte lijf van de kater op hem stortte en al de lucht uit zijn lijf werd geslagen. Piepend en kreunend kroop hij onder zijn belagers lichaam vandaan, waarna hij lucht in zijn longen terug probeerde te krijgen. ‘Oké,’ hijgde hij uiteindelijk. ‘Ik geef me over.’ Rascal kon het niet laten om toch een vrolijke grijns op zijn gelaat te laten schitteren. Jackdaw was een waardige tegenstander geweest.

- ik ben nog erger D: