Wanted: Victim

Rascal verveelde zich. Hij ergerde zich ziekelijk dat hij werd opgesloten in het kamp. Hij was oud genoeg, hij was bijna een Young One. Alleen nog een mentor en boem, klaar om te gaan en staan waar hij wilde, tenminste dat dacht hij vroeger altijd. Maar nee, je moest nu toestemming krijgen, taakjes uitvoeren, gezeik aanhoren. Regeltjes die natuurlijk strikt werden nageleefd door zijn oh zo geliefde papa Shark. Rascal rolde zijn ogen bij de gedachte en gooide dramatisch zijn kop op zijn poten, zijn blik verlangend naar de uitgang van het kamp. Wie had die regels verzonnen? Hij kon zichzelf wel redden. Als het iets was wat hij goed kon, was problemen vermijden.  
Opeens viel hem een nieuw gezicht op. Hey, die kende hij nog niet. Een grijs poesje. Oh wat was hij weer onvriendelijk geweest, hij moest zichzelf meteen voorstellen! Rascal sprong overeind en schudde een keer zijn stoffige vacht, voordat hij met verende pas vooruit kwam. Maar in plaats van op de poes af te lopen en een gezellig gesprek te beginnen, zoals normale katten zouden doen, cirkelde hij om de Young Ones tower heen om hemzelf eerst even kort te verstoppen voor haar. Hij was niet van de doelloze gesprekjes van: "Hey meid! Ik ken jou nog niet, gezellig man, tof! Hoe gaat het? Ik ben Rascal, ja ja, de zoon van de commander Shark. Zoooo cool." Nee, hij zou zichzelf voorstellen op de Rascal manier. Rascal pas begon te verandering in een sluiphouding en hij wachtte geduldig totdat de onbekende jonge poes hem de rug had gekeerd. Voorzichtig begon hij dichterbij te sluipen, totdat hij op een goeie afstand was en plotseling een sprintje trok. Tijd voor afleidingsmanoeuvre één: ‘Help! Er zit een woeste hond op mijn hielen!’ schreeuwde hij geacteerd in paniek. Hij gaf de nieuwkomer weinig tijd op na te denken wat er gebeurde, want hij maakte een gracieuze sprong met al zijn poten gespreid en probeerde bovenop de grijze poes te landen en haar onderuit te halen met zijn gewicht.

- Eerste post Shallow c:

Rascal zag de grijze poes kijken en meteen verscheen er een enorme grijns op zijn gezicht. Dit zou hem lukken. Een triomfantelijke kreet kwam uit de bek van de jonge kater toen de poes door haar poten zakte en hij haar volledig had geplet. Missie geslaagd en hij lachte toen de poes overeind probeerde te komen onder hem, wat mislukte. Wacht, noemde ze hem nou een zware hond? Hij lachte toen de poes vervolgens vroeg of hij van haar af wilde gaan. Braaf rolde hij van de grijze poes af en met pretlichtjes in zijn ogen keek hij haar aan, terwijl hij op zijn rug lag. ‘Noemde je me nou dik?’ vroeg hij quasi verontwaardigd. De bruin-witte kater wierp een verdrietige blik op zijn buik die hij opendelijk toonde naar de grijze poes. ‘Dat valt toch wel mee?’ vroeg hij met een pruillipje. Rascal grinnikte en keek haar vervolgens vragend aan. Genoeg grappen. ‘Ik ken jou niet,’ constateerde de jonge kater vervolgens. ‘Wie ben jij?’

Waar zat deze poes nou om te lachen? Rascal kantelde zijn kopje een beetje, maar het duurde niet lang voordat haar gegiechel aanstekelijk werkte en er een brede grijns op zijn gezicht ontstond. Altijd leuk als er iemand om je grappen lachte. Rascal spitste zijn oren toen ze weer begon te spreken. Prima hondje? Pfft. Hij krulde zijn voorpoten voor zijn borst en stak zijn tong uit zijn bek, zoals een hijgende hond. Helaas kon hij het kwijl wat die beesten produceerden niet imiteren. ‘Woof?’ voegde hij eraan toe, waarna hij kort lachte en plagend een luie poot naar haar neus wierp, waarna hij weer op zijn buik rolde en voor haar ging zitten.
De grijze poes stelde zichzelf voor als Shallow. Rascal fronste. Waarom klonk dat vaag in zijn achterhoofd bekend. ‘Shallow...’ herhaalde hij haar naam dan ook zachtjes, de klanken op zijn lippen proevend. Hmm. Hij bewaarde dit gevoel in zijn achterhoofd toen de poes weer begon te spreken. Iets om misschien later uit te zoeken. Maar het kon niet, hij had deze poes nog nooit gezien. Ze vertelde dat ze nog niet lang in de elite zat. ‘Dat moet wel, ik ben hier al mijn hele leven,’ sprak Rascal. ‘Ik ken iedereen,’ voegde hij er stoer aan toe. De poes vroeg toen om zijn naam. Hij kantelde zijn kopje en glimlachte naar haar. ‘Rascal.’ Pretlichtjes stonden in zijn ogen. ‘Prettige kennismaking, Shallow,’ zei hij nog extra galant tegen de grijze poes.

Rascal lachte toen de poes sprak dat hij nu niet meer kon ontkennen dat hij geen hond was. Hij grijnsde breed. ‘Aan de andere kant, ik ben een gevaarlijk, kattenverscheurend, kwijlend monster die jou in één hap zou kunnen doden,’ sprak hij op een onheilspellende toon en opende zijn bek en klapte toen luid zijn bek dicht slecht enkele millimeters voor Shallows neus. Een scheve grijns ontstond op zijn bek en hij keek Shallow nieuwsgierig aan. Er was iets met deze poes, maar hij kon er zijn klauw niet op leggen. Ze sprak dat ze met hem instemde en hij snorde even tevreden.
Oké, en nu? Even wat spanning in de tent brengen. Rascal sprong weer op zijn poten en sloop een rondje om Shallow heen. ‘Laten we iets tofs gaan doen,’ sprak hij enthousiast, waarna hij het kamp door keek. ‘Mijn favoriete hobby is Shark pesten,’ sprak hij bloedserieus, maar helaas kon hij zijn vader nergens zien zo snel. Wat wel jammer was, hij had Shallow graag op een creatieve manier aan zijn oh zo geliefde papa voorgesteld. ‘Maar volgens mij is hij er niet. En omdat ik een galante kater ben, laat ik jóu kiezen wat we gaan doen,’ sprak hij op speelse toon. ‘Ladies first, am I right,’ sprak hij met een brede grijns op zijn gezicht. Even kijken waar de grijze poes van gemaakt was.

Rascal lachte toen de poes sprak dat ze het kon zien en een scheve grijns kwam op zijn gezicht. Misschien moest hij het maar eens overwegen een identiteitsverandering te maken. Rascal luisterde vervolgens met nieuwsgierig oor naar de grijze poes toen ze haar idee uitlegde en zijn mond zakte langzaam open. ‘Dat. Is. Een. Fantástisch. Idee!’ sprak hij enthousiast. Waarom was hij daar nog nooit op gekomen? Ergens in zijn achterhoofd begon een belletje te rinkelen met de droogte en dat ze voorzichtig moesten zijn met water blablabla. Maar dit idee was gewoon te goed om te laten gaan. ‘Oké, ik ken de katten hier wel, dus dan ben ik de lokker en dan kan jij het water op ze laten vallen,’ stelde hij voor. En bovendien wilde hij de katten recht in de ogen kunnen aankijken als ze water op hun kop kregen. Een brede grijns sierde zijn lippen en  hij keek Shallow weer aan. ‘Maar we moeten dan eerst mos en water gaan zoeken,’ sprak hij zakelijk en meteen ging zijn kop in het rond door het kamp. Zou er hier nog water zijn? Ze zouden buiten kamp kunnen gaan, maar hij wilde ook niet Shallow in de problemen krijgen. En een beetje mos van een nest jatten was zo gebeurd. Oh, misschien kon hij Barn twee in lopen en een beetje van Shark's nest stelen. Ghehehe. Maar dan moest de barn wel leeg zijn. Nou ja, dat zouden ze nog wel zien, misschien moest hij voor deze keer maar even in de toren kijken, dat was wat makkelijker. ‘Let's go!’  sprak hij enthousiast en hij keerde meteen zich om richting de barns. Mos en water jacht, het klonk zo veel saaier, maar wat ze ermee zouden gaan doen zou het allemaal waard zijn.

Hun plannetje begon langzaam vorm te krijgen en ze waren het al snel de rolverdeling van hun plan duidelijk en Shallow stelde voor dat ze misschien het kamp uit konden sluipen. Rascal keek haar aan. Je, ze moesten ergens water gaan vinden... ‘Zou je dat willen? Ik wil je niet in de problemen brengen,’ sprak hij voorzichtig. Hemzelf maakte hem echt niet uit, ze waren het van hem gewend, maar dit poesje hoefde daar niet onder te lijden. ‘Ik bedoel, ik doe het vaak genoeg, maar... jeweetwel,’ voegde hij er nog even stoer aan toe. Hij wilde niet aan haar laten zien dat hij een watje was. Natuurlijk durfde hij buiten het kamp!
Maar zodra ze weer in beweging kwamen, sprak Shallow zijn gedachten al uit. Hij grijnsde en keek het grijze poesje weer aan. ‘Dat dacht ik ook al,’ grinnikte de jonge kater. Een beetje mos wegschrapen van een nest, easy. Toen ze vroeg of ze het op iemand gemumt had, krulden zijn mondhoeken vals omhoog. ‘Shark,’ gromde de jonge kater vals. Dat zou een aangename verassing zijn voor zijn vader als hij vannacht zou slapen dat zijn nest een beetje overhoop lag. ‘Maar hij slaapt in Barn Three, dus we moeten wel oppassen,’ sprak hij tegen de jonge poes. Snapte ze überhaupt het systeem van de schuren wel? Ze wist toch wel zeker wie Shark was? Ze had de naam van de commander vast wel gehoord. Maar wist ze ook al dat hij zijn zoon was? Hij wilde het zo lang mogelijk geheim houden voor haar. Dan kon ze hem ook niet veroordelen op zijn vader. ‘Dus durf je het aan?’ vroeg hij vervolgens aan het grijze poesje.

Toen Rascal zijn twijfels had uitgesproken, was de poes alleen maar heel erg enthousiast. Ze zei dat ze een fantastische sluiper was en hij grinnikte bij haar woorden. ‘Oké, dan zullen we dat nog zien,’ grapte hij. Rascal kon redelijk sluipen, hij wist dat hij het nodig had om zijn stiekeme plannetjes uit te voeren, maar hij was ook snel en kon zich goed verstoppen als het moest. Opeens vroeg Shallow wat die arme Shark had gedaan om dit allemaal te verdienen. De grijns op zijn gezicht verdween plotseling als sneeuw voor de zon en hij keek bitter voor zich uit. Ze zou eens moeten weten. ‘Weet je niet wie Shark is?’ vroeg hij uiteindelijk een beetje verbaasd. ‘Meneertje commander van de Elite, en een buitengewoon beroerde vader,’ mauwde hij vervolgens bitter. Oké, het was eruit, hij was het zoontje van Shark. Ze mocht zelf verder gaan oordelen mocht ze Shark leren kennen. Het was duidelijk dat Rascal hem niet mocht. Vervolgens sprak Shallow weer dan het makkelijk zou worden om barn three binnen te sluipen en dat ze op was voor de uitdaging. Rascal lippen rolden weer omhoog en hij knikte naar de poes. ‘Kom mee,’ sprak hij en hij trippelde vlug naar de schuur waar de katten sliepen met de meeste hondentanden en dus de "meest gerespecteerde katten van de Elite". Ja, blablabla. Je kon het ook vertalen naar de beste slaafjes van Claw. Rascal wierp voorzichtig een blik in de schuur en hallelujah hij was leeg. Hij keek nog snel eens achterom of niemand op hen lette en glipte toen de schuur in, nadat hij Shallow had gewenkt met zijn staart. Zonder ook nog maar een woord te zeggen, liep hij vlug maar stil naar de nesten en herkende meteen degene waar zijn vaders geur aan hing en knikte naar Shallow dat dit de goeie was. Oké, gewoon een beetje ervan weg halen, dat was genoeg. Meteen ging Rascal te werk en krabde er een goede hoeveelheid mos uit het nest, zoveel als hij ongeveer kon dragen en pakte het tussen zijn kaken. En nu snel weer wegwezen!

Rascal grijnsde breed toen Shallow vroeg of het een uitdaging was. Jazeker was dat een uitdaging. Wie weet was hij wel de betere sluiper, you never know. ‘Is het leven geen uitdaging?’ sprak hij grijzend, waarna hij zijn tong plagend naar haar uitstak. The game was one. Eerst maar zien hoe goed ze was, dan geloven.
Hun plan vervolgde, en het ging tot nu toe soepel en vlekkeloos. Niemand bemoeide zich met hun en ze konden gewoon hun gang gaan. Want zeg nou zelf, wie had nou ooit interesse in Rascal. Shark niet in elk geval. Waarschijnlijk had zijn vader hem al afgeschreven als een mislukkeling. Misschien was dat maar goed ook, misschien was hij dat ook wel. Hij wilde in elk geval niet zo worden als Shark en dan was hij maar in zijn ogen een mislukkeling. Maar Shark was degene die overal steekjes had laten vallen. In elk geval als het om zijn familie ging. Toen Shallow ook vroeg naar hem rolde hij zijn ogen. ‘Pfft, begin er maar niet over,’ mauwde de jonge kater overdreven dramatisch, om het gesprek een beetje humoristisch te houden, maar hij wilde er eigenlijk ook liever niet over praten. Hij zou niet iemand anders met zijn problemen opzadelen, hij kon alles zelf wel oplossen. En wat boeide het ook. Hij gaf niet om zijn vader. Hij zou net zo goed niet kunnen bestaan. Deed hij dat maar ook niet...
Het plan ging verder. Ze hadden geluk dat er niemand was en dat niemand hun kon vertrokken en voor hij het wist rende ze met zijn tweeën de schuur weer uit. Toen ze weer buiten veilige afstand stonden, keek hij Shallow met enorm veel plezier aan. Nu besefte hij pas hoeveel adrenaline door zijn aderen stroomde en hoe zenuwachtig hij eigenlijk was geweest. Er was altijd een zeker kik door iets te doen wat niet mocht. ‘Daw as akkelijwk,’ bromde de kater door het mos in zijn bek heen. Hij grijnsde en pleurde het mos vervolgens even op de grond, om hun volgende zet te bespreken. ‘Nu water,’ vervolgde hij zakelijk. ‘Dus je kan je sluipskills nu eens voordoen, sluipmeesteres,’ grinnikte hij plagend en hij pakte het mos weer op, om vervolgens met zijn staart een breed gebaar te maken dat zij voor mocht gaan.

Rascal grijnsde toen Shallow zijn aanbod inging en voor hem langs ging om eens te laten zien hoe ze het kamp uit zouden sluipen. De grijze poes zakte in een jachthouding en hij volgde haar voorbeeld. Hij probeerde laag bij de grond te blijven en zijn poten zo zacht mogelijk neer te zetten. Maar zijn staart ging alle kanten op en hij was niet bepaald meneer subtiel met zijn poten neer te zetten, maar het was goed genoeg. Hij was vlug, en dat maakte hem handig in dit soort dingen. Hij keek toe hoe ze het kamp eenvoudig uit glipte en hij ontmoette haar uitdagende blik met vastberadenheid om het net zo goed te doen. Alleen hij moest ook nog eens een bal mos meenemen. Hij keek nog snel eens in het rond om te dubben checken of echt niemand op hem lette, en met snelle passen gleed hij laag bij de grond het kamp uit. Hij grijnsde en gebaarde toen Shallow met zijn staart dat ze zo snel mogelijk even wat afstand tussen hen en het kamp te maken. Hij racede een paar hoeken om en draaide toen zijn kop om naar Shallow. Nu moesten ze op waterjacht. ‘'Eet ij 'aar 'ater isss?’ mompelde hij weer door de kluwen mos in zijn bek door. Ja, met de droogte had hij eigenlijk geen idee. Hij was immers nog een "kitten" officieel, het werd nog altijd voor hem gehaald. Shallow was hier nieuw. Misschien had ze eerst als rogue geleefd ofzo en wist ze beter de plekken waar ze water konden vinden. Afwachtend keek hij haar aan.

Shallow wist snel antwoord te geven op zijn vraag en verrast keek hij op toen ze zei dat ze hier geboren was. ‘Wow, cool,’ murmelde hij door het mos heen. Zij mocht hier gewoon als kitten lopen terwijl hij opgesloten zat in het kamp? Moest ze haar vrijheid niet missen om vrij door de stad heen te lopen? Waarom had ze in hemelsnaam besloten om bij BloodClan te gaan als ze een gaaf leven had gehad hier? Dat was een vraag voor de volgende keer, want de poes was alweer in beweging gekomen en hij volgde haar op haar hielen. Lichtvoetig trippelde hij over het pad dat ze had aangewezen en keek vastbesloten voor zich uit. Dit zou de leukste grap worden van deze maan. Hij hoopte dat ze een goed iemand zouden kunnen raken. Hij liep kalm langs de tweebeen nesten en toen hij bij een dikke boom kwam, zag hij aan zijn linkerhand al een smal beekje lopen. Hij was bijna opgedroogd, maar er was nog wel een klein stroompje waarmee hij zijn mos goed nat zou kunnen maken. Simpel sprong hij de beek in en doopte het mos in het water. Zodra het volgezogen met water was, pakte hij het weer op en liep terug naar Shallow. En nu moesten ze weer onopgemerkt in het kamp komen, dat was de tweede uitdaging.