For the small ones

Winddancer keek opzij, om te zien of Emberspark haar nog volgde. Ze ging niet zo snel als ze meestal ging, want de laatste tijd werd ze snel moe. Ze was echt haar conditie aan het verliezen, ze verdikte zelfs al. Dat was geen goed teken. Lurkingshade had haar laatst nog gevraagd of ze wel prooi overliet voor de elders en de kittens - en ze deed haar best, maar ze was niet zeker. Ze at gewoon de laatste tijd zo veel.. Dan werd ze ook misselijk, en dan kwam het allemaal weer naar boven - en dan moest ze weer eten, want dan kreeg ze weer honger. Misschien was ze ziek, maar ze was net genezen van de rattenziekte en de warrior had geen zin om weer naar Acefray te gaan. Ze was er ondertussen al vaste klant, met haar gescheurde oor en met de ziekte. De poes deed een poging om haar pas te versnellen. Vandaag was ze in een goed humeur, al wist ze ook niet goed waarom. Ze zou gaan jagen, samen met haar broer, en dan kon ze de kittens en de elders een lekkere prooi geven als ze terugkwamen. Als om te zeggen: 'sorry dat ik zo veel eet'.

-Alleen Emberspark

Winddancer knikte, lichtjes hijgend. Ze kon niet stil blijven staan, maar ze wist niet waarom. Haar buik deed wat pijn, alsof ze krampen had. De grote poes negeerde het en wandelde heen en weer, haar neus in de lucht gestoken. Misschien joeg ze de prooi weg door heen en weer te blijven lopen, maar ze kon het niet helpen. "Daar is iets..", mompelde ze, met haar pootje lichtjes wijzend naar de struik waar ze iets geroken had.

Winddancer knikte wat afwezig. Ze was er niet helemaal bij met haar kopje vandaag. De grote poes volgde haar broertje terwijl die het beestje benaderde. De krampen werden steeds erger.. Ze had waarschijnlijk echt iets verkeerds gegeten. De tabby kon wel tegen een stootje, dus ze probeerde de pijn te verbijten. Dat lukte nog redelijk.. Opeens kwam er een grote steek, en onwillekeurig liet de poes een kreetje horen, waardoor de kwartel wegvloog. Ze ging voorzichtig liggen, hijgend. "Ik heb vast iets verkeerds gegeten..", mompelde ze, hijgend van de pijn. Ze voelde zich echter niet zo zeer misselijk, dus helemaal overtuigd was ze niet.

De grote poes schudde haar kopje. Nee, Emberspark moest hier bij haar blijven, ze wou nu niet alleen zijn.. De pijn ebde niet weg, zoals ze verwachtte, maar werd zelfs erger. Winddancer hijgde, af en toe haar op haar tanden bijtend om een schreeuw tegen te houden. Wat was er aan de hand? Ergens diep vanbinnen wist ze het wel, natuurlijk, maar de tabby was bekend als een heel koppige poes, en dit was geen uitzondering. Ze liet zich op haar zei vallen, haar hijgende flank ging op en neer. Haar dikke buik was in deze positie duidelijk te zien. Er zou misschien geen twijfel over bestaan, voor iedereen die verder kon kijken dan zij kon. Ze kon het niet bevatten, ze kon het niet accepteren. Niet van hém - niet van.. Haar gedachten werden onderbroken door een hevige pijnscheut. Winddancer vloekte, voor zover ze dat nog kon, en probeerde zich wat te herleggen. Wie had gedacht dat het zo veel pijn zou doen? Niet zij, zij had zich er nooit op voorbereid. Ze had het nooit gewild. Nog harder dan ervoor klemde ze haar kaken op elkaar, zo hard dat ze dacht dat ze haar tanden zou breken als ze ook maar een beetje harder duwde. Haar instinct vertelde haar om te duwen, om ervoor te zorgen dat ze veilig naar buiten werden geduwd, ook al waren ze niet gewenst. Ook al wou ze dit niet. Dat deed de grote warrior dan ook. Ze haalde diep adem en duwde, kreunend van pijn en van inspanning. Zweet maakte haar bruine tabby vacht donkerder en zorgde ervoor dat het aan haar lichaam plakte. Ze dacht niet echt aan het feit dat haar broer naast haar stond, dat hij geschokt moest zijn, dat hij vast niet wist wat er aan de hand was. Dat hij niet wist wat te doen. Dat wist ze ook niet - ze had geen idee wat te doen, dus ze deed maar wat ze dacht dat juist was. Ze zou ze er veilig uitkrijgen, want zelfs al waren ze niet gewenst, ze zou hun het leven gunnen. Ze zou hun niet zo snel al naar Starclan sturen. Na een eeuwigheid van hetzelfde, zonder dat er vooruitgang leek te komen, veranderde er iets. het leek sneller te gaan. Het voelde zo vreemd, om te weten dat er iets levends uit je lichaam zou komen - hopen dat het leefde was misschien wel het raarste van allemaal. Ze kende dit gevoel niet, het was een vreemd gevoel. Met een plofje kwam de allereerste kitten op de wereld, de eerste kitten die Winddancer baarde. En ze was ongewenst. De poes hief zich omhoog, kreunend en vermoeid, en keek naar de kitten. Het was een zwart-wit poesje met een pluizige vacht. De tabby slikte. Kon ze dit? Ze kon het kleine lichaampje zo gemakkelijk verpletteren of verwonden, zonder echt iets te doen.. Maar ze kon het ook niet zo laten zitten, nog nat van de geboorte en waarschijnlijk koud en hongerig. Winddancer boog zich naar de kitten toe, dankbaar dat de anderen even leken te wachten. Alsof ze doorhadden dat dit onverwacht was, dat de poes niet voorbereid was. De grote kattin likte de kitten droog, zachtjes, misschien iets te zacht. Ze kon dit niet, ze was geen geschikte moeder.. Snel duwde ze de kitten die zo hard op haar broer leek naar haar buik, want ze voelde de steken weer komen. De volgende zou komen. Ergens had ze gehoopt dat het er maar eentje was, dat ze er al vanaf was.. Maar natuurlijk had ze dat geluk niet. Waarom kon Starclan deze kittens niet schenken aan een gelukkig koppel dat ze wou, in plaats van aan haar? Aan een poes die maar alleen was, die niet geschikt was om de kittens op te voeden en ze nooit gewenst had? De poes hijgde en legde haar kopje op haar pootjes, automatisch weer in dat ritme komend van duwen en ademen, duwen en ademen. Haar vacht hing dof en vochtig tegen haar lichaam geplakt en haar groene ogen hadden geen glans. Ze was moe, en er was maar één kitten al geboren. Hoeveel meer zouden er zijn? Ze hoopte niet op te veel. Ze kon dit niet aan. De tweede kitten word ook geboren, en geschokt hield Winddancer haar adem in toen ze hem zag. Het was een katertje, dat sprekend op haar leek. Dezelfde tabby vacht, hetzelfde wit op zijn buikje en zijn snuitje.. En net zoals zij was hij groter dan zijn zusje, al was hij nog steeds klein. Waren alle kittens zo klein? Zo fragiel, zo breekbaar? Snel, haastig bijna, likte de kattin ook de tweede kitten droog. De derde kwam al sneller, deze keer had ze minder pauze. Hoeveel zouden er nog komen? Ze wist niet hoe haar moeder ooit zes kittens kon baren. Ze dacht altijd aan zichzelf als een sterke kattin, maar haar moeder was duidelijk veel sterker geweest als ze dat kon meemaken - meer dan één keer zelfs. Bij deze steken kon ze kleine kreetjes van pijn niet tegenhouden, al klonken ze ook eerder vermoeid. Bij de vorige twee was ze bijna onnatuurlijk stil geweest, dat kon ze gewoonweg niet volhouden.. Toch leek deze makkelijker dan zijn of haar siblings. Met een zucht hief de warrior opnieuw haar kopje omhoog om deze te bekijken van zodra ze op de grond was geploft. Opnieuw een poesje, een klein pikzwart poesje. Nog kleiner dan haar siblings.. Hijgend en een beetje halfslachtig likte ze ook deze kitten droog. Ze was op, mentaal en fysiek. Ze had nooit verwacht dat het zo hard zou zijn, zo moeilijk, niet alleen fysiek maar ook mentaal - de gedachte dat ze zou moeten opvoeden, dat ze zes lange manen in de nursery zou moeten liggen om de kittens die ze nooit gewild had te zogen. Ze zou haar warriortaken moeten opgeven voor een lange tijd, en zelfs als ze dan apprentice waren zou ze ze verder moeten opvoeden. Dat kon ze niet, dat wou ze niet.. De vierde kitten kwam er ook aan, en ze bad aan Starclan dat het de laatste zou zijn. Ze zou instorten als ze hierna nog eentje moest, ze wist niet of ze dat zelfs zou overleven.. Haar lichaam was nog nooit zo moe geweest. Haar lichaam had ook natuurlijk nog nooit iets levends moeten voortbrengen. Het was zo raar.. Winddancer kreunde en hijgde en pufte, haar tanden opnieuw op elkaar klemmend terwijl ze duwde. Ze had altijd gedacht dat poezen overdreven terwijl ze bevielen, maar dat was blijkbaar niet echt het geval. Eindelijk, na een geboorte die een eeuwigheid geduurd leek te hebben, was dan ook de vierde en gelukkig de laatste kitten er. De jonge poes had de energie om ook deze schoon te likken of aan te kijken niet meer, en doodvermoeid legde ze haar kopje op haar poten en sloot ze haar groene ogen. Haar ademhaling was nog steeds in horten en stoten en haar hartslag ging tekeer, maar terwijl haar lichaam zich langzaamaan ontspande ging haar geest tekeer. Emberspark zou zich wel over deze kitten buigen, dat hoopte ze, hij zou haar wel drooglikken en naar haar buik schuiven, waar ze de andere drie kon voelen zuigen. Het was raar, het was van een andere wereld, om te voelen hoe drie levende wezens van haar afhankelijk waren. Ze kon zich niet inbeelden dat ze ze kon opvoeden tot succesvolle jonge katten, tot warriors.

Het was een prachtig wondertje, hoe het kleine meisje in de buik van haar moeder groeide. Ze had zich snel ontwikkelt, net zoals haar zusjes en broertje. Het was bijna tijd om deze ruimte te verlaten. Het werd steeds strakker, steeds minder ruimte. Het enige wat haar kalm hield was de continuele hartslag die altijd aanwezig was. Toen deze versnelde, werd ook zij zenuwachtig. Alles ging opeens snel, en uit het niets raakte ze een harde grond, een andere kamer. Het was hier zo anders, en ze leek te verstikken, totdat het vliesje van haar kleine roze neusje afgelikt werd. Een zacht piepje verliet haar bek, waarna ze deze weer dichtdeed toen er een warm iets over haar plakkerige vachtje heen gleed. Stilletjes liet ze zichzelf verwarmen, tegelijkertijd dat ze voor de eerste paar keren ademhaalde. Haar longetjes vulden zich iedere adem met meer zuurstof, en ze liet zich zonder tegenwerking verplaatsen, waarbij ze zich tegen de warmtebron aannestelde. Hier ging ze instinctief op zoek naar melk, en zodra ze een tepel gevonden had, omsloot ze haar kleine bekje hierom heen en begon ze te drinken. Vervolgens liet ze haar kopje zakken, en viel ze voldaan in slaap.

Hij was het zat. Een klein wezentje, zonder bewustzijn, maar het wist dat het tijd was om te gaan. Hij was de ruimte waar hij, met zijn zusjes, in leefde uitgegroeid. Zodra de spanning steeds meer werd opgevoerd in de ruimte, werd zijn vermoeden bevestigd. Het werd steeds onrustiger en hij opgewondenheid in hem opborrelen. Het was zover! Zonder dat hij er enige grip op had, volgde er een harde knal. Oef, dit was niet zo leuk als hij het had verwacht. Zijn kleine hartslag versnelde. Was dit wel de bedoeling? Maar toen een ruwe tong hem bevrijdde uit deze benarde positie, leek alles weer te kloppen en liet hij voor het eerst zijn stembanden horen. Wat voor hem voelde als de longen uit zijn lijf schreeuwen, kwam als een zacht, schril piepje de buitenwereld in. Iets leidde hem naar een warme, zachte plek en een zoete geur zette hem instinctief aan het werk. Kleine pootjes vonden een tepel en gulzig dronk hij zoveel als hij kon. Onbewust merkte hij dat de wezens waarmee hij de vorige ruimte had gedeeld, weer terug bij hem kwamen. Hij piepte opnieuw, alsof hij wilde zeggen dat hij ze gemist had. Al snel volgde een grote gaap uit zijn kleine bekje. Misschien was het avontuur wel goed zo voor vandaag. Hij nestelde zich tegen zijn familie aan. Hij viel vredig in slaap. Morgen zou er een nieuw avontuur op hem wachten.

Winddancer reageerde niet op alle onuitgesproken vragen in de toon van haar broer. Ze wist niet wat ze kon antwoorden. Het moet zo'n schok zijn voor hem, dat was het al voor haar.. En ergens had ze wel haar vermoedens gehad, maar koppig en niet bijster snugger als ze was, had ze die altijd genegeerd. Maar dit kon niet, ze kon dit niet.. "Ik kan hen niet opvoeden, ember..", mompelde ze uitgeput, haar kopje lichtjes optillend zodat ze hem aan kon kijken. Er lag spijt in haar groene ogen, maar ook iets van verdriet; ze wist dat ze hen zou achterlaten, dat ze hun nooit een moeder zou gunnen. Een vader zouden ze überhaupt niet hebben, dat was onmogelijk.. Hij zou het toch nooit willen. daar was ze van overtuigd. Het was nooit de bedoeling geweest.. De grote poes wachtte niet echt op een reactie van Emberspark voor ze haar kopje weer neerlegde. Ze was zo moe.. Dit keer sloot ze haar ogen niet echt, maar staarde ze recht voor zich uit. Wat moest ze nu toch doen?

Ze keek op bij zijn voorstel. Veel verschillende emoties zwommen rond in haar groene ogen. "Zou je dat echt willen doen?", fluisterde Winddancer. Zou hij de verantwoordelijkheid aankunnen? Zelf dacht ze niet dat zij het zou kunnen, dat ze er hun hele leven voor hun zou kunnen zijn, maar vooral niet in hun eerste manen. Wanneer ze leerden lopen, en praten, wanneer ze hun oogjes opendeden en wanneer ze de warriorcode leerden. Ze was niet zoals haar moeder was, ze was niet zo geduldig en niet zo slim.. Maar om dan die verantwoordelijkheid op haar broer te duwen? Het voelde zo.. Achterbaks. Kittens krijgen en er dan niet voor zorgen. Maar ze kon er niet voor zorgen, ze wist niet hoe.. Winddancer streed de innerlijke strijd maar kon hem niet winnen. Ze zei er daarom niets meer over daarna. Ze zouden het een ander moment echt moeten bespreken, maar zo konden ze het al doen zodat niemand wist dat zij de moeder was.. Zodat ze niet gedwongen werd de verantwoordelijkheid toch te nemen. Met veel moeite trok de poes zich recht, neerkijkend op de vier kleine pluizenballetjes. "Ze moeten een naam hebben..", mompelde ze zachtjes.

Winddancer slikte moeizaam. Het waren inderdaad haar kittens, ook al leek dat zo.. Het was moeilijk uit te drukken in woorden. Onrealistisch misschien? Also het niet echt was, alsof dit een droom was. En toch had ze ze alle vier in haar gehad, had ze ze alle vier naar buiten moeten duwen. Onwaarschijnlijk gewoon.. De tabby was al een beetje uitgerust en ze duwde zich recht, moeizaam maar het ging. Met haar groene ogen keek ze de vier pluizenbolletjes aan. Ze had nooit gedacht dat ze dit ging moeten doen.. Ze richtte haar blik op de eerstgeborene, een zwart-wit poesje. Ze had een pluizige vacht. Zwijgend duwde de grote poes eventjes haar neusje in haar vacht. Ze was zo zacht.. "Softkit..", murmelde Winddancer zachtjes. ja, dat was een mooie naam. Misschien kon ze dit nog wel, hoewel dit natuurlijk helemaal iets anders was dan kittens opvoeden. Dat zou ze niet kunnen - maar Emberspark had al gezegd dat hij het voor haar zou willen doen. Toch voelde ze zich zo schuldig.. De warrior haalde diep adem en richtte zich op de andere drie kittens. Haar blik viel op de kleinste van de vier, een zwart poesje. Raar toch, hoe ze alle vier zo klein waren terwijl ze zelf toch zo groot was. De poes slikte even terwijl ze het kleine, tengere kittentje aankeek. "Littlekit..", besloot ze. Ze kon niets anders bedenken. Dit ging geweldig. Er lag een besluiteloze blik in haar groene ogen terwijl ze de andere twee kittens aankeek. Twee tabby's, een katertje en een poesje.Ze leken zeer hard op haar, maar ook op Ember. Logisch natuurlijk, aangezien ze als broer en zus op elkaar leken. Een piepkleine glimlach sierde haar gelaat, hoewel er nog steeds spijt en misschien zelfs angst in haar ogen te zien was. "Jij mag deze twee een naam geven, ember..", zei ze zachtjes. Hij ging ze immers opvoeden, als hij zich ondertussen nog niet bedacht had..

Settledkit en Quailkit waren de nieuwe namen van het katertje en het poesje, en het waren twee prachtige namen. Namen waar zij nooit op gekomen zou zijn. Ze vroeg zich nu al af wat hun warriornamen zouden zijn. Softheart? Littleclaw? Quailnose? Settledlight? De mogelijkheden waren eindeloos, leek het wel. De kleine kittens zouden zich vormen, zouden een eigen karakter en een eigen geschiedenis ontwikkelen, en het leek zo onmogelijk. Onwaarschijnlijk. Onrealistisch. Onbegrijpelijk. Winddancer werd ruw uit haar gedachten getrokken door de harde werkelijkheid. Ze kon hen niet opvoeden.. Emberspark wou erover praten. Maar wat kon ze zeggen? Wat moest er gezegd worden? Hij vroeg hoe ze dit zouden doen. De grote poes zette zich rechter, onbewust en diep in gedachten verzonken de kleine kittens wat dichter bij haar duwend. Ze waren druk aan het drinken, en het voelde zo raar.. Ze slikte even. "W-we kunnen zeggen dat we ze gevonden hebben..", mompelde ze zachtjes, aarzelend. Anders was ze altijd zo zelfzeker - maar anders werd ze ook nooit zo opgevreten door schuldgevoelens. Schuld, omdat ze deze vier onschuldige kittens ongewenst op de aarde had gezet - schuld, omdat ze hen zou afstaan en nooit écht een moeder zou gunnen. En toch kon niets haar afbrengen van de moeilijke beslissing die ze gemaakt had onder invloed van pijn, spijt, angst en zo veel andere gevoelens die samen een grote cocktail maakten, die haar verlamden en drogeerden en haar later nog zo veel moeilijkheden zou brengen. Dat besefte ze zich niet. Winddancer was nooit een slimme poes geweest, en hoewel ze nu probeerde naar de toekomst te kijken (door te beseffen dat ze niet geschikt was om hen op te voeden) faalde ze erin om te beseffen dat ze daar zo veel spijt van zou hebben.