Dreaming of drowning

De rood-witte kater was in zo'n staat waarin je half sliep en half wakker was. Dromen leken realiteit en vice versa, en hij kon de slaap niet volledig vatten. De wonden op zijn schouders waren zo goed als weg, maar die over zijn kop prikte nog behoorlijk. Het zou niet lang meer duren voor hij uit de Medicine Cat's Den zou mogen, en hij kon eigenlijk ook niet echt meer wachten. Onrustig bleef hij zich om en omdraaien, wachtend op het moment waarop hij eindelijk in slaap viel. Hij voelde zich pas echt ellendig toen hij de eerst zonnestralen al door de ingang van de Medicine Den zag lopen. Hij slaakte een vermoeide zucht, weer een verspilde nacht. Niet veel verderop hoorde hij gepiep, waarop de krijger loom zijn ogen opende. Russetkit lag daar, in haar eentje. Ineens voelde hij een steek van binnen, zijn kleine nichtje zag er slecht uit. Het deed hem denken aan die talloze keren dat Mousewish zelf hier had gelegen. "Hé Russet," miauwde hij geruststellend. "Ik ben hier." De kater probeerde zoveel mogelijk van zijn eigen warmte te delen.

Hij voelde zijn hart haast breken toen hij naar de rosse kitten keek. Ze zag er niet bepaald goed uit, wat helemaal niet raar was. De kitten was haar moeder en broertje verloren, leed aan uitdroging door de heersende droogte in de clans. Heel goed zag het er allemaal niet echt uit. Toch had hij een belofte gemaakt aan zichzelf: hij zou voor Mouse's kittens zorgen. Zo goed als hij maar kon. Op hese wijze vroeg de kitten of hij bij haar wilde liggen, waarop de kater knikte. De kater plaatste zijn lichaam naast dat van Russet, die in verhouding nog kleiner en hulpelozer leek. Hij schraapte zijn keel, niet precies wetend wat te doen. Er was geen melk, noch was er water. Meer dan er simpelweg zijn, kon hij niet echt doen. "Voel je je al iets beter?" vroeg de kater bezorgd aan zijn nichtje. Hij zou het niet over zijn hart kunnen krijgen als ook Russetkit bezweek aan de omstandigheden waarin ze zich nu bevonden. Hij zou er alles aan doen om dat te voorkomen.

Hij merkte dat de kitten zichzelf nog wat dichter tegen hem aanduwde, waarop hij zijn staart langs de andere kant van het diertje legde. Er waren te weinig Queens voor alle kittens, en dat was ook duidelijk te zien. Er was te weinig warmte, te weinig toezicht en voornamelijk te weinig melk. Natuurlijk probeerde iedereen zijn steentje bij te dragen, maar af en toe was zelfs dat niet genoeg. Toen Russetkit opmerkte dat hij naar haar moeder rook, glimlachte hij even zwakjes. De herinnering aan Mousewish deed hem nog stees behoorlijk pijn. De kitten gaf aan dat het nu wel wat beter ging, vroeg vervolgens naar de mysterieuze omstandigheden van de dood van Mousewish en Cheekykit. "Ik weet het niet," miauwde de kater oprecht. Wat de doorslag gaf, wist hij nog steeds niet. Hij voelde zich verschrikkelijk over het feit dat hij Mouse's verdriet nooit had opgemerkt. "Ik denk dat ze haar eigen moeder ook heel erg miste." En uiteindelijk was ook dat zijn schuld. Hij slikte de brok in zijn keel door, kijkend naar de moederloze kitten. "Ik denk niet dat Cheekykit wist wat hij deed." Hij was vast heel onschuldig met zijn moeder mee gegaan, en had uiteindelijk hetzelfde lot ondergaan.

Ergens deed het hem pijn dat zo'n jonge kitten hem zo'n vreselijke vraag moest stellen. Niemand zou ooit zoiets door moeten maken, vooral niet Russetkit, die nog maar twee maanden oud was. Maar wat kon hij eraan doen? Het was vreselijk om alleen maar aan de zijlijn te kunnen staan, zeggend dat het ooit wel goed zou komen. Dat het gevoel ooit op een dag zou slijten. Ergens was dat misschien zo, maar toch. Er was altijd die mogelijkheid geweest dat Mousewish er wél zou zijn, dat ze haar kittens wél kon zien opgroeien. En dat alternatief zou hem altijd achterna blijven zitten. Hij voelde haast een fysieke steek in zijn hart toen Russetkit vroeg of haar mama nog bij haar zou zijn. De rood-witte kater knikte even bedenkelijk. "Goede katten zoals je moeder gaan naar Starclan, waar ze samen tussen de sterren leven. Vanaf daar kan ze altijd op je neer kijken," vertelde hij zachtjes, niet wetend of hij het allemaal nog wel geloofde. Ook al was het zo, hij had haar tien keer liever gewoon hier gehad. Hij keek even naar Russetkit, merkend hoe haar vachtje maar net haar beenderen wist te verbergen. "Zou je iets willen eten?" vroeg hij toen. Misschien zou het niet gaan, maar het was tenminste iets om te proberen.

De kitten leek meer dan tevreden met zijn antwoord, gelukkig. Hij wist nooit echt wat hij over dit soort zwaar-geladen onderwerpen moest zeggen, vooral niet tegen een kitten. Toch probeerde hij alles zo zacht mogelijk te brengen, waar dat mogelijk was. De harde waarheid was iets voor later, veel later. Het antwoord van de kitten maakte hem blij en verdrietig tegelijkertijd. Ze had gelijk, maar toch. Hoeveel mooier had het kunnen zijn? Toch knikte de rood-witte kater. "Dat klopt," miauwde hij. "En Cheekykit ook." Het was nog steeds een absurd idee dat de jonge kater achter zijn moeder aan was gesprongen. Hij was zo jong geweest, veel te jong. Hij keek Russet bezorgd aan toen ze aangaf niks te willen eten. Hij wist zeker dat ze de kracht kon gebruiken. Gelukkig had Lizard die perfecte timing, kwam binnen met een bal mos met water en legde het bij hen neer. Hij knikte op haar opdracht. Starclan, wat hield hij van die kattin. Ze was niet alleen zijn beste vriendin, hij had zijn leven aan haar te danken. Hij schoof het balletje verder naar Russet toe. "Probeer wat te drinken," miauwde hij zachtjes, hopend dat ze het op zijn minst zou proberen.

De kater glimlachte zwakjes toen Russet dat ook deed, blij dat zijn woorden toch iets van een positief effect op haar hadden. Ergens vroeg hij zich af of Tigergaze zijn eigen kroost al wel opgezocht had. Maar echt zin om de bengaalse kater op te zoeken en hem de les te lezen, had hij ook niet. Misschien dat de andere kater wel op zou treden als vader nu Mousewish weg was, al had Quietstep daar ook niet alle vertrouwen in. Hoe dan ook, hij wilde er zijn voor zijn nichtjes. Hoe hard Bronzemask en Oceanbreeze ook mochten werken, het was veel te veel werk voor twee katten om voor al deze kittens te zorgen. Nu hij toch niets anders kon doen, hielp hij graag een handje mee. Hij hoopte zo hard dat Russetkit het zou redden, had geen enkel idee wat hij moest doen als dat niet zou gebeuren. Hij was behoorlijk opgelucht toen Russet besloot om toch wat te drinken, ondanks de vieze smaak. Niet veel later gaf ze toe dat de pijn weg was. "Goed zo," complimenteerde hij haar. De jonge kattin gaf aan dat ze moest matigen, waarop Quietstep knikte. "Laat het me weten als je iets nodig hebt, oké?" Hij wilde niet dat ze iets tekort kwam. De kitten vroeg op slaperige toon om een verhaaltje, en de kater glimlachte even. "Toen ik een kitten was, ongeveer net zo oud als jij, dachten Lizardpath en ik dat het een goed idee was om in te breken in de Medicine Cat's Den. Lizard was toen al heel geïnteresseerd in kruiden, dus wilden we er een paar meenemen. Gewoon, om te kijken wat ze deden. Lizardpath had wat kamille meegenomen, en ik had wat besjes gepakt," vertelde hij met een zachte glimlach. Hij herinnerde het zich nog als de dag van gisteren. "Toen we ze meenamen, slikte ik alleen per ongeluk een besje in, en ik kreeg heel erg buikpijn. Lizard en ik raakten helemaal in paniek, we dachten zelfs even dat ik dood zou gaan, en hebben het uiteindelijk toch aan Sparrowfeather verteld. Die zei doodleuk dat het jeneverbessen waren, en dat ze totaal niet schadelijk waren." De kater schudde even zijn kop, wat een drama was dat geweest. "Ik heb mijn lesje toen wel geleerd."  

Het was altijd een gemengd iets wanneer hij terugdacht aan zijn tijd als kitten. Hij had het ongelooflijk leuk gehad, maar stiekem wilde hij dolgraag weer terug naar die tijd. Alles was goed geweest toen; het ergste dat hij had meegemaakt, was het inslikken van een dom besje dat uiteindelijk niks deed. Hij grinnikte, hij weet nog hoe boos Brindleleaf was geweest. Haar broer was overleden aan het eten van een schadelijke bes, dus toen Quiet angstig toe had gegeven dat hij een bes had gegeten, was ze helemaal over haar toeren. Ze was altijd ontzettend beschermend geweest. De gedachte aan vroeger gaf hem een zinkend gevoel. Hij miste zijn moeder ontzettend. Nu had hij toch iets gemeen met Russetkit. De rosse kattin merkte op dat hij toentertijd behoorlijk stout was geweest. Quietstep knikte instemmend. "Jeneverbessen geven een kat kracht, en helpt ze te kalmeren," vertelde de kater. Nu had ze ook nog eens iets geleerd, wat was hij goed bezig. Hij glimlachte even toen Russetkit haar kopje op zijn poot liet rusten. "Ik heb wel geleerd dat het toch beter is om de waarheid te vertellen, ook al krijg je misschien straf," miauwde de kater, zijn blik afwendende. Misschien dat hij de waarheid ook maar eens aan Brindleleaf moest gaan vertellen.