Cold days without water

Er waren overdag heel wat katten over de vloer geweest, katten die vooral zieke clangenoten kwamen opzoeken. Het was voor Lizardpath een vermoeiende periode, want ze moest constant aanwezig zijn. Zowel om voor de zieken te zorgen, als het op afstand houden van de anderen. Ze wilde namelijk niet dat er besmettelijke ziektes werden overgegeven, want dat gaf haar alleen maar nog meer werk. Nu iedereen naar zijn eigen den was gegaan, kon Lizard nog eens op een rustige manier haar ronde doen door de den. De meeste hadden zich genesteld in hun nesten en hadden hun ogen al gesloten. Dat nestelen was een belangrijk iets, want de koude buitenlucht was nog steeds te voelen, ondanks dat de Medicine cat den hier het beste tegen beschermd was. Het laatste nest waar ze bij kwam, was dat van Russetkit. De kitten lag het meeste naar achteren, zodat ze warmer lag en zodat Lizardpath en Routpaw sneller naar haar zouden kunnen gaan. Ze bleef bij haar staan, wetend dat ze haar nog wat moest laten drinken. Dat moest ze om de zoveel tijd doen, zodat ze zelf ook zag dat ze dronk. "Ik ben er weer Russetkit," mauwde ze zachtjes en liet haar blik even naar het natte mos gaan, dat naast het nest lag.

Eerste post Russetkit

Russetkit vroeg zich af waar Quietstep of Lizardpath was. Alleen in de medicine cat den liggen vond ze nooit fijn. Ze wilde altijd even iemand bij haar hebben, zodat ze naar hun verhalen kon luisteren en hun warmte kon voelen. Het was daarbij ook nog eens koud. Een niesje verliet haar bekje wat vreselijk voelde, gezien haar bekje en keel droog was. Vermoeid hief de zieke kitten haar kopje op en keek naar het natte was. Voorzichtig kroop ze naar voren en likte er een beetje van. Een rilling ging door haar ruggengraat heen bij de vieze smaak, maar het verlichte de pijn in haar keeltje wel, daarom likte ze nog wat water van het mos op. Ze spuugde een stukje mos uit wat ze mee had genomen. Bah. "Ik ben er weer Russetkit," hoorde de kitten toen en opdat moment verliet opnieuw een niesje haar bekje en kromp ze ineen omdat het pijn deed. "Ik heb gedronken," piepte ze om te laten weten dat ze wel naar Lizardpath luisterde, al wilde ze niet altijd.

Met dat ze haar aanwezigheid aankondigde, niesde de kitten, waardoor Lizardpath haar oortjes direct naar voren schoven. "Ik heb gedronken," Ze knikte even op wat de jonge poes zei en boog vervolgens wat naar voren om haar neusje tegen haar aan te duwen. Haar lichaam voelde koud aan. "Ben je al lang alleen?" vroeg ze met een kleine frons. Ondanks dat de kitten al verder van de uitgang lag, wist de koude haar toch te bereiken. Ze wilde de kitten 's nachts nog verder de den in. Even ging haar blik naar haar eigen nest, die verstopt zat achter een ander gedeelte van de den. Zonder verder iets te zeggen, boog ze naar voren en pakte ze de kitten zachtjes beet in haar nekvel, om haar te verplaatsen naar haar eigen nest. Het wandelen ging wat moeilijker dan ze gedacht had, maar ze geraakte er uiteindelijk toch zonder Russetkit over de grond te laten slepen. Ze zette haar neer en glimlachte even. "Hier zal het 's nachts wel wat beter zijn." Ze knikte even en legde zich vervolgens vlak naast de kitten neer. "Je zult het direct wel wat warmer krijgen." stelde ze de kitten gerust. Met haar ene poot schoof ze een nat stukje mos dichter, zodat deze binnen handbereik lag voor de nacht.

Nadat Russetkit trots en braaf had verteld dat ze had gedronken, drukte Lizardpath haar neus tegen het lichaampje van de kitten aan. Lizardpath vroeg aan haar of ze al lang alleen was. "Ja," reageerde ze met hese stem en nieste. "Vind ikke niet leuk," vervolgde ze. Nee, Russetkit hield er niet van om alleen te zijn. Een drupje snot kwam uit haar neusje die ze weer naar binnen ademde, waarna ze weer nieste. Het was niet leuk. Toen pakte Lizardpath haar fragiele lichaampje op. "Hé!" Kwam er een beetje protesterend uit, maar slap hing ze terwijl Lizardpath haar verder de medicine cat den in bracht en vervolgens in een ander nest legde. Dit was het nest van Lizardpath. Lizardpath vertelde haar dat het hier beter zal zijn en kwam naast haar liggen. Russetkit krulde zich tevreden tegen de medicine cat aan. "Warm is fijn," reageerde ze. Vervolgens keek ze vragend naar de medicine cat. Het vele drinken wat haar elke dag gegeven werd had er voor gezorgd dat ze weer wat actiever was, maar nu was het de kou en haar lage weerstand die haar alsnog ziek hield. "Kan Quietstep me nog wel vinden?" Vroeg ze vervolgens met grote ogen en hese stem.

De kitten lag inderdaad al een tijdje alleen, maar nu ze hier lag, was ze niet langer alleen en kon de kitten haar temperatuur weer op peil komen. Russetkit kroop wat dichter naar haar toe en krolde zich op, waardoor Lizardpath even moest glimlachen. "Kan Quietstep me nog wel vinden?" Ze knikte zachtjes. "Ik zal het hem morgen wel laten weten," mauwde ze zachtjes, zodat niet iedereen in de den wakker zou worden van hun gepraat. "Maar nu ga ik hem laten slapen, hij heeft zijn rust nodig. En jij ook." Dat laatste zei ze met een kleine knipoog naar de kitten. "Heeft Quietstep je wat kunnen laten drinken daarstraks?" vroeg ze uiteindelijk toch maar, om toch op de hoogte te zijn. Ze kon er niets aan doen, maar ze wilde graag alles weten.

Russetkit had even een moment van paniek ervaren. Straks kon haar oom haar niet meer vinden en ze was zo gehecht aan hem. Hij was heel lief voor haar en zorgde er voor dat Russetkit zich wat blijer voelde. Lizardpath verzekerde haar echter dat het goed kwam, want zij zal hem morgen laten weten dat ze nu hier lag. "Dankje," piepte Russetkit zachtjes om haar keel niet teveel te belasten. Ze had wat gedronken en het verzachtte de pijn, maar haalde de pijn niet weg. Bij de volgende woorden van Lizardpath knikte ze. "Ja want hij moet ook beter worden," vulde de kitten Lizardpath aan met een glimlachje en kuchte even. Bij de volgende vraag knikte Russetkit. "Ja, ik wilde alleen niet, maar ik deed het wel, want dat haalt veel pijn weg," ratelde Russetkit zachtjes en hees en af en toe licht kuchend, maar de woorden kwamen er uit. "Waar was jij?" Vroeg ze toen. Opdat moment krulde haar maagje. Russetkit was enorm vermagerd en at slecht en ze voelde ook wel dat ze honger had, maar eten deed pijn.

Lizardpath sloeg haar staart om haar en Russetkit heen om, het laatste beetje koude toch weg te houden van de kitten. "Ja want hij moet ook beter worden," Ze draaide haar kopje om naar de jonge kitten en knikte instemmend met wat ze net gezegd had. "Ja, ik wilde alleen niet, maar ik deed het wel, want dat haalt veel pijn weg," Op één of andere manier vond ze het fijn om met deze kitten te praten, wat vreemd was want de nursery had ze altijd maar een vervelende plek gevonden als Medicine Cat. Ze had er haar werk altijd goed gedaan, maar vond het moeilijk om de kittens te onderzoeken, omdat ze dan steeds op de vingers werd gekeken door de queens. Haar manier om hen te onderzoeken, was dan ook om de queens even naar buiten te sturen. Met die overbezorgde moeders wist je maar nooit. Ze kon zich niet herinneren dat dit ook was geweest toen ze zelf een jonge Medicine cat apprentice was. "Dat is héél flink van jouw," mauwde ze positief op Russetkit's eerdere mededeling. "Waar was jij?" "Ik ben met enkele apprentices water gaan halen en nadien ben ik met Routpaw op pad gegaan." gaf ze als antwoord op de vraag van de jonge poes. Haar oren schoten oplettend naar voren toen Russetkit zo vreemd kronkelde. "Wat is er, wat voel je?" vroeg ze dan ook meteen, terug in haar Medicine Cat rol schietend.

Russetkit kon het niet laten even trots te kijken toen Lizardpath haar prees. Ja, elke kleine compliment en goedkeuring deed een kitten goed, vooral een kitten zoals Russetkit. Ze ontving graag complimenten. Vervolgens vroeg Russetkit naar wat Lizardpath had gedaan. De roodbruine kitten vond het ontzettend interessant om te weten wat anderen hadden gedaan en dan vooral katten als Lizardpath, Quietstep en haar vader. Dat waren de katten die ze nu het meeste zag. Niet haar siblings, helaas. Lizardpath vertelde dat ze water was gaan halen met andere apprentices en dat ze daarna Routpaw was gaan trainen. "Ik wil ook dingen leren!" Piepte Russetkit met haar hese en zachte stem. En toen begon haar buikje pijn te doen. Ze krulde wat op en voelde hoe haar maag knorde. Het deed pijn omdat er weinig in zat, want ja dat kon ook, misselijk worden van te weinig eten. "M'n buike doet auw," piepte ze klagend.

"Ik wil ook dingen leren!" Lizardpath snorde zachtjes bij de opmerking van de kitten. Toen zij een kitten was, zat ze ook vol met leergierigheid. Ze zat vol met vragen, maar er waren niet veel katten die haar van een antwoord konden voorzien. "Binnenkort, binnen een paar moons, krijg je je eigen mentor toegewezen," stelde ze de poes gerust. "Je zal dan enorm veel bijleren over de clan, over jagen en nog veel meer." mauwde ze en haalde even haar mondhoek op. "Misschien dat je tijdens je verblijf in deze den ook wel het één en het ander leert." Russetkit kronkelde wat en gaf aan dat haar buik pijn deed. Dat zal wel zijn. Ze hadden de afgelopen twee dagen er vooral op gelet dat ze genoeg water binnen kreeg. Dat was het belangrijkste geweest. "Zal ik eens wat halen om te eten? Daar zul je wat van opkikkeren."