[Open] Oh boy

Aspenpaw, vanzelfsprekend, had zich natuurlijk weer verschrikkelijk verslapen. Hij werd pas wakker toen er letterlijk een vriendelijke apprentice hem een gemene poke in zijn zij had gegeven. En toen hij pissig had opgekeken, zag hij hoe leeg de apprentice den was en dat stralend zonlicht de den binnen kwam stromen. ‘Mousedung.’ Aspenpaw was opgesprongen en zonder ook maar iets aan zijn vacht te doen kwam hij nog slaapdronken de den uit waggelen. Wat moest hij vandaag doen? Wachtte er een patrouille op hem, of had hij afgesproken met Larksong. Of Honeyspots. Of beide. Oei oei, hij kon het niet meer herinneren. Je moest hem ook niet zo ruw wakker maken, hij had zijn slaap nodig. Helemaal met zijn nachtelijke afspraken die hij met Fernpaw had die hem sloopten. Maar hij kon het aan, alles om zijn vriendin uit ShadowClan weer even te kunnen zien. Met de slaap nog in zijn ogen wist hij absoluut niet waar hij mee bezig was en voor hij het wist had hij zijn neus in iemand vacht staan en niet veel later crashte hij op een kat in.

En voordat Aspenpaw het wist had hij een grijze poes omver gemaaid en hij struikelde bijna over haar een en was haar gevolgd het stof in. De jonge kater wist zich gelukkig te herpakken en gedesoriënteerd schudde hij zijn kop, waarna hij Speakeasy weer omhoog zag krabbelen. Wat was hij ook weer een enorm muisbrein, sjongejonge. ‘Sorry!’ sprak hij terwijl hij zijn ogen snel over Speakeasy liet gaan om te kijken of ze niets mankeerde. Gelukkig leek het wel mee te vallen, want ze kon een flauwe opmerking niet laten. ‘Ha. Ha.’ bromde hij, nog steeds een beetje beschaamd, waarna hij eens met een voorpoot over zijn ogen wreef. ‘Mijn nacht was prima, hij duurde alleen niet lang genoeg,’ grapte hij vervolgens met een scheve grijns op zijn gelaat, waarna hij eindelijk ging zitten en blikken door het kamp heen wierp. Nog niemand leek hem op komen te halen voor een training of een patrouille. Misschien kon hij dan wel vanochtend in zijn eentje nog even eropuit. Snel probeerde hij zijn vacht te fatsoeneren door de verdwaalde stukjes mos ertussenuit te plukken. ‘Jij ziet er stralender uit op deze druilerige ochtend,’ merkte hij op, terwijl hij ondertussen zich klaarmaakte om fatsoenlijk voor de dag te staan en zijn vacht glad te strijken en -vooral zijn witte vacht- stofvrij te maken.

Aspenpaw was een behoorlijke kater en bood zijn excuses aan. Sterker nog, hij kreeg het voor elkaar om een soort lach uit te stoten; of hij haar opmerking nou echt zo grappig vond wist de poes alleen niet zo zeker. Het was haast sneu voor de kater om hem zo slaperig te zien, hij deed dan ook een poging om de slaap uit zijn amberkleurige ogen te vegen. ‘Mijn nacht was prima, hij duurde alleen niet lang genoeg,’ grapte hij al grijnzend. De jonge poes gniffelde zachtjes en keek hem veel betekenend aan. "Vast en zeker tot diep in de nacht getraind, toch Aspenpaw?" haar stem was koel als altijd, maar ze bedoelde het als een zekere grap. Hell, zijzelf was alleen maar enkele maanden ouder dan hem; ze voelde zich niet aangewezen om te achterhalen wat de zwart-witte wel niet uitspookte. ‘Jij ziet er stralender uit op deze druilerige ochtend,’ sprak de kater die inmiddels bezig was om zich toonbaar te maken. De mooie poes hief haar wenkbrauw op en keek hem vragend aan. "Is dat een poging tot flirten?" natuurlijk wist ze dat hij dat niet zo bedoeld had, maar dit was haar manier van apprentices plagen.