Terrible things come in small packages

Met veel moeite krabbelde de flamepoint poes boven op het hek. De blik in haar groene ogen waren dof en uitgeput terwijl ze deze maar de hemel liet glijden. Het was grijs maar nog steeds kurkdroog zoals de laatste paar moons was geweest. Uitgedroogd en verhongerd was ze teruggekeerd waar ze hoorde, maar niet zonder prijs. Haar vacht zat vol met klitten en opgedroogd bloed. Haar lichaam versierd met grote wonden en littekens. Huiverend van de kou bleef ze in de stilte zitten met haar ogen toegeknepen van de pijn. Ze wist niet waarom dit was gebeurd ze wist alleen dat ze weer was ontsnapt. Twolegs hadden haar gevangen genomen en gedwongen te vechten met andere katten. Echter had ze totaal geen vechtskills op z'n jonge leeftijd en werd ze keer op keer bijna vermoord. Na een lange tijd haar energie weer op te bouwen trippelde ze veder over het hek totdat ze bij einde aankwam. Half vallend krabbelde ze van de houten schutting af en plofte op de stoep. Bloed droop uit de opengescheurde wonden en haar hele eerst troste houding was kapot, overgenomen door vermoeidheid en pijn. Flush trok even met haar oren en opende haar bek om de geuren te proeven. Niks. Er waren geen kattengeuren, alleen een zwakke hondenlucht. Strak bleef ze voor der uit staren terwijl ze door tuinen heen strompelde. Soms vallend en kreunend van de pijn. Haar bek voelde als een grote woestijn terwijl haar lichaam bezweet en nat was van het bloed. "Help" Haar schorre stem piepte in de lege straten van de Twoleg place. "Alstublieft, iemand" Geen antwoord. Niks. Zelfs het geluid van rijdende monsters was er niet. Flush nam een grote hap lucht en liet de meeste tweebeenplaatsen achter zich. Het duurde wel een tijd maar het lukte haar om de gevaarlijke straten te vermijden om der zelf daarna op te rollen onder een oud kapotte houten bank. Uitgeput liet ze kreunend haar kop op de grond leggen en sloot haar ogen.

Ze hoorde het niet. De zware pootstappen en het diepe gerommel die boven haar kop klonk. Pas toen het kwijl op haar neus druppelde maakte het de poes wakker. Nog half slapend probeerde ze vermoeiend haar ogen te openen. Echter opende ze veel te langzaam en met een krijs van pijn werd ze de lucht ingetrokken. Schreeuwend van de pijn die door haar lichaam heen kierde liet de tranen al over haar wangen heen rollen. Pas nu realiseerde ze de hondengeur die hier rondhing en angstig probeerde de flamepoint uit zijn kaken te ontsnappen. Haar adem stokte en het bloed stroomde als een waterval uit haar slappe lichaam toen alles zwart voor haar groene ogen werd.

[Tank]

tank

so much bloodshed

Sinds Vitani bij hem op bezoek was geweest, en ze hem had verteld dat zijn aanwezigheid in het Elite kamp toch wel te merken was, had hij er een punt van gemaakt om wat vaker langs te gaan. Niet persé omdat hij er zo graag was, maar om haar een plezier te doen. Hij had nu ook andere verplichtingen, namelijk zijn eigen groep veilig houden. Dat moest hij gelukkig niet helemaal alleen doen tho, dus had hij het kamp even overgelaten aan de rest. Erg lang wilde hij niet weg zitten tho, dus was hij na een paar uur alweer vertrokken. In stilte liep hij langs de huizen van de twoleg place, alert op andere aanwezigheden. Van andere katten was hij niet bang, maar honden.. Die ontliep hij ook wel liever.

Net liep hij voorbij een tuin toen een hels geblaf los brak. Maar niet alleen dat, ook het geluid van een kat was te horen. Vrijwel meteen rook hij de geur van bloed. Hoewel hij over het algemeen niet echt veel gaf om anderen hun leven, hij wenste niemand een dood als deze toe. Daarom schoot hij vooruit, zijn vacht op gezet en zijn tanden ontbloot. Eenmaal over de schutting, zag hij hoe een relatief kleine hond een licht gekleurd lichaam tussen zijn tanden had. Tank grauwde luid, om de aandacht van het beest te trekken. Die liet de flamepoint vallen, waarschijnlijk blij met een speeltje dat iets meer leven vertoonde.

Maar Tank liet zich niet kennen. Hij was niet de snelste, maar hij had wel vaker gevochten tegen een tegenstander die groter was dan hij. Hij richtte zich vooral op de poten en de borst van de hond, waar hij zijn klauwen in zette terwijl hij probeerde zijn tanden te ontwijken. Dit verliep ook niet vlekkeloos. Misschien had hij dit wel onderschat. Het was op dat moment dat een fel gefluit weerklonk, waarbij de hond automatisch zijn kop op tilde en toen richting het geluid liep. Gered door een mens dus. Mopperend omdat hij toch wel enkele bijtwonden had opgelopen, liep hij op het lichaam van de she-cat af.

Ze leefde nog, maar amper. Hij fronste even toen hij zag hoeveel wonden ze had, die duidelijk niet alleen van de hond afkomstig waren. Deze kat had ook met andere katten gevochten, maar ze rook naar mens.. Het duurde niet lang voor hij zich realiseerde wat dat betekende. Voorzichtig nam hij haar vast bij haar nekvel en sleepte haar zo de tuin uit, waarna hij haar voorzichtig neer legde. De grote kater zuchtte even. Wat nu? Omdat hij niks beters kon bedenken, begon hij haar ergste wonden schoon te likken, in de hoop dat ze nog zou wakker worden.