Sleepy.

Lightkit merkte dat haar pels direct warm werd en ze ademde de geur in van de tom waar ze tegen lag. Zijn geur rook lekker en vertrouwd. Toen ze haar ogen opende zag en naar zijn gezicht keek zag ze dat het ook zeker geen lelijke tom was. Ze had een paar kittens, oudere kittens al wel, horen praten over toms, maar ze vond zichzelf te jong om zich daar al mee bezig te houden. Nu ze zo langs deze tom lag vond ze wel dat de kittens gelijk hadden en dat oudere warriors er zeker niet verkeerd uitzagen. Ze snapte het echter nog steeds niet waar de kittens het over hadden als ze het hadden over een warme pels en een hart dat sneller klopte wanneer ze één bepaalde tom zagen. Ze noemden het ‘verliefdheid’. Toen Lightkit haar moeder er naar vroeg had deze gelachen en gezegd dat ze zich er nog lang niet mee bezig moest houden. Als ze ouder zou zijn mocht ze het wel eens opnieuw vragen en dus keek Lightkit stiekem al uit naar deze tijd. Ze wilde graag meer over allerlei onderwerpen weten en dit was één waar ze zeker meer over wilde weten omdat iedereen er juist zo geheimzinnig over deed. Lightkit schrok op van een stem en snorde toen ze merkte dat het de tom was waartegen ze lag. ‘Ik ben op avontuur,’ vertelde ze trots tegen hem. ‘Alleen moest ik mijn avontuur even staken omdat het te koud werd. Hier is het lekker warm.’ Ze snorde en kroop dichter tegen hem aan. Haar bruine oogjes keken hem hoopvol aan en ze deed haar oortjes zielig naar achteren. ‘Je gaat me toch niet terug naar de nursery sturen, hè? Dan moet ik wéér daar binnen blijven zitten. Dat wil ik niet. Ik wil op avontuur gaan!’ Ze keek hem blij aan.

De hele zielige act had ze eerlijk gezegd van Blossomkit geleerd. Ze had gezien hoe haar zusje veel voor elkaar had gekregen op deze manier en besloot het zelf ook een keertje toe te passen. Volgens Blossomkit konden warriors niet zo goed tegen de schattigheid van een kitten en zeker niet als ze ouders waren van de desbetreffende kitten. Dat mocht dan wel zo zijn, maar Lightkit kreeg bij haar strenge moeder niet veel gedaan. Ze wist dat haar moeder het beste voor haar wilde en soms kon ze haar wel overhalen om bepaalde dingen te gaan doen, maar meestal kregen ze het antwoord dat ze veilig in de nursery moesten blijven tot ze oud genoeg waren. En dus hoopte ze dat haar schattigheid zou werken om te mogen blijven. En het leek ook te werken, want de warrior gaf aan dat ze mocht blijven en Lightkit kon het niet laten om een piepje van opwinding te laten horen. Ze trok kort met haar oortjes toen ze het geïrriteerde gesis van een warrior naast zich hoorde, maar besteedde er verder al niet meer te veel aandacht aan omdat de warrior voor haar weer aan het spreken was. ‘Die wordt niet bezorgd,’ zei ze snel. ‘Bovendien heeft ze meer problemen met Blossomkit dan met mij. Ze denkt dat ik veel te braaf ben voor dit soort dingen.’ En ze bewoog geamuseerd zijnde met haar snorharen. Ze vond het wel een grappig idee dat haar moeder het niet zag aankomen dat ze zomaar uit de nursery zou gaan. ‘Maar ik wel op tijd terug, hoor,’ mauwde ze vlug. Hopelijk zou de tom vergeten dat ze naar de nursery moest en mocht ze bij hem blijven liggen. ‘Heb jij een kitten in de nursery?’ vroeg ze plotseling. Hm. Hij leek haar nogal jong, maar het was altijd mogelijk natuurlijk.

De tom reageerde verder niet bepaald op de kwestie ‘nursery’ en dus ging Lightkit er van uit dat ze mocht blijven van hem. Misschien viel hij uiteindelijk wel in slaap en kon ze tegen hem aan in slaap vallen. Tigerkit en Otterkit gaven haar warmte wanneer ze bij hun sliep, maar dat was toch heel anders dan tegen een warrior aan liggen. En bovendien was het ook best wel stoer dat ze hier langs een gespierde, grote warrior lag. Ze had eerlijk gezegd momenteel liever tegen haar vader gelegen, maar het was overduidelijk dat hij haar niet wilde zien en niks met haar te maken wilde hebben. Haar moeder mocht het dan nog allemaal zo mooi uitleggen, maar Lightkit geloofde niet dat hij echt van hun hield. Als hij echt van hun hield, waarom kwam hij hun dan niet bezoeken? Ze kende een kitten die dagelijks bezocht werd door haar vader, maar van haar werd weer gezegd dat ze geen moeder had. Maar goed, er waren ook andere kittens bij wie de vader hun dikwijls op kwam zoeken, maar Lightkit had de hare nog niet vaak gezien. De kitten wierp een serieuze blik op de tom toen hij aangaf geen kittens te hebben. ‘Als je ooit kittens krijgt,’ mauwde ze op zeer serieuze toon tegen hem, ‘zorg dan dat je ze vaak bezoekt en laat weten dat je van ze houdt. Dat zullen ze vast en zeker appreciëren. Anders geef je ze het gevoel dat je ze nooit gewild had.’ De kitten trok met haar oortjes en dwong haar mondhoeken om diezelfde houding aan te blijven nemen als nu, maar ze wendde haar blik af van de tom. ‘Zoals mijn vader me soms dat gevoel geeft,’ fluisterde ze zacht tegen de tom.

Hoewel de tom haar eerst verbaasd had aangekeken, merkte Lightkit op dat de tom nu wel begreep waarover ze het had en ze glimlachte zwakjes naar hem, hoewel ze het wel fijn vond dat hij leek te begrijpen wat ze doormaakte. Zou hij ook ouders hebben gehad die niet veel naar hem omkeken? Of zou hij ouders hebben gehad die te veel van hem verwachtten? Hoewel haar vader niet naar haar omkeek, keek haar moeder wél naar haar om en leek het er niet op dat de she-cat verwachtte dat haar dochter opeens de beste warrior in haar Clan zou worden, hoewel ze Lightkit er wel op wees dat een goede warrior worden van belang was om de Clan draaiende te houden. Lightkit begreep voor haar leeftijd ook vrij veel van wat er gezegd werd en had haar moeder plechtig beloofd dat ze zou zorgen dat ze één van de betere warriors in haar Clan werd. Dat ze de code niet zou verbreken en dat ze haar moeder trots zou maken. ‘Goed zo,’ snorde Lightkit. Ze wist niet of de tom zijn woord zou houden, maar op het eerste zicht leek hij wel iemand die daadwerkelijk om kittens kon geven als hij ze had. ‘Weet je,’ ging ze plotseling verder op een ander onderwerp, ‘ik ben blij dat ik jou heb ontmoet. Jij bent de enige tom die een beetje normaal kan doen. De toms bij ons in de nursery scheppen constant op of hebben het over she-cats. Ze zijn echt irritant en ik hoop dat ze binnenkort snel genoeg apprentices worden.’ Hoe sneller zij apprentices werden, hoe minder lang zij haar tijd zou moeten spenderen met ze als zijzelf uiteindelijk apprentice werd. ‘Is het leuk in de apprentices’ den? Of vind je het leuker in de warriors’ den?’ Ze keek de tom vragend aan.

Het was raar. Aan de ene kant wilde ze haar gevoelens in verband met haar vader voor zich houden, maar aan de andere kant wilde ze ook graag haar hart uitstorten bij iemand die daar niet te erg over kon oordelen. Blossomkit, Otterkit en Tigerkit wilden haar gezeur vast niet aanhoren, maar waar moest ze anders over beginnen? Ze durfde te wedden dat haar broertjes en zusje er hetzelfde over moesten voelen. Maar geen nood. Binnenkort zou ze wel iemand vinden die de vaderrol prima kon vervullen. Ze had haar ogen namelijk al eens langs de warriors laten glijden en de senior warriors leken haar echt wel geschikt als vaderfiguur. En ja, ze wist dat ze haar vader niet zomaar aan de kant kon zetten en alle momenten met hem kon vergeten, maar hij had er zelf voor gezorgd. Bovendien hadden ze nu ook weer niet zo veel momenten met elkaar dat ze er echt heimwee naar zou hebben, dus dat zat wel goed. ‘Maar wel meer om over op te scheppen,’ mopperde ze. Ze kon zich nu al voorstellen hoe het zou zijn als zij als jonge apprentice daar in de apprentices’ den aan zou komen en de oudere toms, meer ervaring hebbende dan haar, daarover begonnen op te scheppen tegen haar. ‘Is het per se zo dat je een warrior moet zijn als je twaalf moons oud bent of mag dat ook later zijn?’ Ze keek een tikkeltje beteuterd langs hem. ‘Ik denk namelijk niet dat ik alle informatie zo ga kunnen verwerken en onthouden als ik alles zo hoor. Ik hoor soms gesprekken van apprentices en dan boezemt het me wel angst in. Wat als ik het buitenbeentje word van de Clan?’ Ze keek hem met grote bruine oogjes aan. En dan ook wel met een half smekende blik, want ze verwachtte nu van hem dat hij haar kon kalmeren. Ook al zou ze zelf niet weten hoe.

Hoewel Lightkit kon voelen dat er koude wind van buiten naar binnen probeerde te komen, hield de vacht van de tom haar wel lekker warm. Misschien als ze lang genoeg zweeg over het feit dat ze terug moest gaan naar haar moeder zou hij het wel vergeten en zou hij haar hier laten liggen. Dan kon ze ook hier blijven slapen. Als ze zich klein genoeg maakte, zouden de andere warriors het misschien niet eens merken. Of misschien dachten ze wel dat deze tom haar vader was en lieten ze hem gewoon doen. Hoewel… die kans leek haar klein. Het gebeurde vaak genoeg dat ze kittens teruggebracht zag worden vanuit de warriors’ den. En het gebeurde niet regelmatig, maar soms bleven sommige toms ook wel bij hun eigen kittens slapen. Ze legde haar oren in haar nek bij het idee dat haar vader dat waarschijnlijk wel nooit zou doen. Het was ook niet bepaald een idee om bij hem te gaan liggen, want hij zou haar toch wel weer terug sturen naar de nursery met misschien een kleine mep om haar oren ook nog. Het was tot dusver nog niet gebeurd, maar haar vader reageerde soms zo geïrriteerd op hun dat ze dacht dat het niet lang op zich liet wachten als ze de regels bleef breken. Om haar nu toch wel angstig kloppend hartje te kalmeren, concentreerde ze zich op wat de tom zei. Het kalmeerde haar wel wat wat de kwestie apprentice worden betrof, maar ze zat nog wel met het idee in haar hoofd dat haar vader haar een klap zou geven als hij ontdekte dat ze helemaal naar hier was gegaan. Maar deze tom zou haar wel beschermen, toch? Ja, vast wel. ‘Ik ken een kat die mij niet accepteert.’ Ze keek de tom fel aan. ‘Dan mag ik nog de beste warrior van de WindClan worden, toch zal hij me nooit accepteren.’ Ze legde haar oren in haar nek. ‘Soms ben ik bang dat hij me haat,’ fluisterde ze. ‘Hoewel ik niks verkeerds heb gedaan. Je gaat hem toch niet laten doen als hij me slaat, hè? Laten ze dat hier in de Clan toe of bemoeien ze zich daarmee?’ Lightkit had geen idee of de tom begreep over wie ze het had, maar ze wilde bevestiging hebben dat ze beschermd zou worden vanaf het moment dat haar vader haar zou slaan.