Swear this one you'll save

De prachtige kattin liep door een deel van de stad waar ze niet vaak kwam. Hoewel ze zeker veel van deze strook afwist, kwam ze er niet vaak. Hier in de buurt lag namelijk de BloodClan, een groep katten waar ze het liefst haar afstand van hield. Althans, de groep dan. Individueel vielen ze vaak wel mee, maar met meerdere dachten ze vaak dat het een goed idee was om alles wat niet bij hen hoorde eens te laten zien wie de baas was. Het was dan ook een uitzondering dat Azola zich hier bevond, al had het wel een specifieke reden. Ze had nieuws gehoord dat haar niet uitermate bevallen was. Zira, een nicht van haar, scheen dood te zijn, en hoewel ze nooit al te veel contact hadden gehad, wilde ze het wel zeker weten. Dat zou namelijk betekenen dat ze hier nog meer op haar hoede moest zijn dan dat ze al was.
Azola's blik gleed naar de overkant van de straat, waar ze beweging had waargenomen. Enkele auto's gleden voor haar beeld, maar toen deze weg waren, zag ze daar - zoals gedacht - inderdaad een andere kat lopen. BloodClan, te zien aan de halsband die hij droeg, die totaal niet paste bij zijn ruige uiterlijk. Kort nam ze de zwarte kater in zich op, echt gevaarlijk zag hij er niet uit, dus zou ze de gok wagen. Haar blauwe ogen gleden over de straat heen, op zoek naar auto's, maar er leken er op dit moment geen aan te komen dus stak ze over. Ze voegde zich met een lief grijnsje op haar gezicht bij de andere kat. "Hé daar," purrde ze en keek hem vanonder zijn wimpers aan. "BloodClan, hmm?" vervolgde ze toen en trok kort met haar neusje.

- 1st Jinx

Hmm, hij beet terug, en om eerlijk te zijn vond Azola dat wel vermakelijk. Ze hield niet van die onderdanige typjes, al was het dan wel makkelijker om te krijgen wat ze wilde, een beetje wrijving  was altijd grappiger. Toen de kater zich omdraaide, keek ze licht vermaakt, een half grijnsje op haar gelaat en een subtiele twinkeling in haar ijsblauwe ogen. Echter vergat ze niet waarom ze hier was; verre daarvan. Toen hij haar woorden herhaalde, knikte ze. "Zeker. Al kom ik hier dagelijks, dus ik kan nou niet zeggen dat ik de weg kwijt ben." miauwde ze rustig, en zwiepte een keer kort met haar staart, waarna ze gracieus een stap dichter naar hem toe zette. "Ik ben hier omdat ik een roddel bevestigd wil hebben. Klopt het dat Zira dood is?" haar ogen hadden zich nu samengeknepen tot spleetjes, en strak keek ze hem aan, de humor van kort daarvoor van haar gezicht afgegleden alsof het niets was.

De poes was duidelijk niet onder de indruk, integendeel, ze leek zich wel te vermaken met zijn aanwezigheid. Iets wat Jinx wel bijzonder vond, gezien hij zichzelf op het moment niet uit kon staan. "Zeker. Al kom ik hier dagelijks, dus ik kan nou niet zeggen dat ik de weg kwijt ben." Haar stem was rustig en behouden, terwijl ze hem met met helder blauwe ogen aan keek, een subtiele twinkeling in haar blik en een half grijnsje op haar gelaat. De zwarte kater liet vrij weinig los, ook niet toen ze sierlijk op hem afstapte. "Ik ben hier omdat ik een roddel bevestigd wil hebben. Klopt het dat Zira dood is?" Het ijzige masker op zijn gezicht brak, en even werden zijn ogen glazig. Van alle katten die hij tegen kon komen moest hij haar tegen komen, en van alle vragen die ze kon stellen, moest ze nu juist deze stellen. "Ja, dat klopt." Zijn stem was ijzig koud en hij had zijn masker al weer opgezet. "En als je het ook maar in je holle kop haalt één slecht woord over haar te spreken, zal ik er voor zorgen dat je nog zo'n mooie scheur in je oor krijgt." Zijn toon was nog even koel als eerder, maar zijn woorden droegen wel degelijk een zeer dreigende ondertoon met zich mee. De kater wist dat hij zich nu zwak opstelde, dat de poes heus wel op kon maken dat Zira gevoelig bij hem lag, maar het boeide hem vrij weinig. Waarschijnlijk zou ze tevreden zijn met het antwoord en omkeren zonder ooit nog terug te komen. "En waarom interesseert jou dat iets, eigenlijk?"

De woorden die bevestigden dat ze inderdaad dood was, deed haar houding lichtjes doen inzakken. Een zucht verliet haar lippen, en teleurstelling stond in haar ogen. Ze had gehoopt.. Nee, ze had niet al te vaak met haar nicht gepraat, maar ze waren familie en dat was een redelijk belangrijk iets voor Azola. Bovendien waren ze redelijk close geweest toen ze rond de twaalf moons geweest was, Zira toen veertien. Scar was toen net vermoord, en Zira had iemand nodig om haar te troosten. Dat was vooral Azola geweest. Haar lippen waren samengeperst tot een streep toen de kater zijn volgende woorden uitsprak, waar ze vanaf leidde dat hij gehecht aan haar geweest was. Voordat ze hier echter iets over kon vragen, werd haar iets gevraagd. Waarom het haar interesseerde. Ze grinnikte licht, al bereikte dit lachje haar ogen niet toen ze de blik van de zwarte kater opzocht. "Ze was mijn nicht." miauwde ze simpeltjes. "Jij kende haar ook beter als menig kat, neem ik aan?"

Tot zijn verbazing kwam er geen glimlach op haar gelaat, noch ook maar enig teken van blijdschap ik haar blauwe ogen. Zover de zwarte kater wist, was Zira gerespecteerd en gevreesd,  maar niet bepalen geliefd bij velen. Laat staan bij een rogue, maar kennelijk had ze een vriendin, of iets in de richting, waar Jinx nooit van had gehoord. De poes had überhaupt weinig over haar verleden gesproken.
Toen hij de poes naar haar bedoelingen vroeg grinnikte ze even en maakte opnieuw oogcontact. Ze leek iets vervaarlijk te hebben, maar leek tegelijkertijd ook oprecht. Jinx besloot dat hij haar maar verwarrend vond. "Ze was mijn nicht."Antwoordde poes simpel. Jinx knipperde herhaaldelijk en bekeek haar toen met nieuwe ogen, maar nu hij dat wist rook hij wel lichtelijk iets bekends, en hoewel ze volledig anders waren, hadden deze poes misschien toch wel iets van haar weg. Het deed Jinx zeer, wat zou ze wel niet denken als ze wist dat hij er medeplichtig aan was?  "Jij kende haar ook beter als menig kat, neem ik aan?" Hij knikte enkel en klemde zijn kaken pijnlijk op elkaar. "Ja, zo kan je het zeggen." Meer woorden wilde hij er niet aan vuil maken. Als ze ook maar een glimp had mee gekregen van zijn achter gehouden emotie, zou ze er wel naar kunnen raden. Maar als ze het hem zou vragen, zou hij geen antwoord geven.

Telefoon postje! <3

Zijn antwoord was vaag, en dit irriteerde Azola. Merkte de kater niet dat zij net zoveel recht had op deze informatie als hij? Een glinstering van irritatie schoot door haar ogen heen, maar ze hield haar scherpe woorden binnen. Het was immers goed te zien dat de BloodClanner het moeilijk vond om over haar nicht te praten, dus besloot ze dit subtiel aan te passen. Ze knikte met haar kop richting de overkant van de straat, en keek de kater vervolgens aan. "Kom," miauwde ze, haar stem zacht, maar duidelijk. Ze wilde graag verder praten met hem, aanhoren wat hij precies van haar nicht wist nadat ze voor Azola verdwenen leek te zijn. Maar niet hier. Met de dood van Zira was haar veiligheid in dit deel van de stad ook niet meer gegarandeerd.

De poes leek zijn antwoord niet echt te kunnen waarderen, dat had hij maar al te goed door. Toch ging Jinx er niet verder op in, daar voelde hij de energie niet voor. Ergens wilde hij wel een goede indruk bij haar achterlaten, immers deelde de poes haar bloed. Toch ging de kater er niet op in, of dat nu koppigheid of pijn was. "Kom," Haar zachte maar duidelijke stem klonk niet bevelend, eerder als een verzoek. Even twijfelde de kater, maar haar blauwe ogen leken oprecht te staan. Ach, wat had hij uiteindelijk nog te verliezen? "Ik weet een plek waar we ongestoord kunnen praten," sprak hij, ervanuitgaand dat dat het idee van de poes was. Wat het ook was, de oude schuur hier verderop zou daar perfect voor staan. Het stond in een wat slechter onderhouden deel van de stad, waar weinig mensen noch katten kwamen. Nu was het echter maar afwachtten of ze hem vertrouwde, immers zou niemand het merken als ze daar in een gevecht zouddn uitbarsten. Maar de poes zou wel kunnen raden dat hij niets slechts in de zin had, bovendien was hij nog verwond van de gebeurtenissen een paar dagen terug, maar met een rogue wist je nooit.
De kater ging haar voor en leidde de poes naar de schuur, na een korte wandeling in stilte. Toen de half vergane schuur voor hem opdoen wist hij zich een gat in de houten muur te herinneren, waar vocht en houtmijten hun tol hadden geëist. Eenmaal binnen moest hij even wennen aan het donker voordat hij zich op een oude doos liet zakken, ervanuit gaan dat de rogue hem achterna zou komen. Als dat niet het geval was, zou hij er snel genoeg achterkomen. Stiekem hoopte hij dat dat niet het geval was.

Ze volgde de kater zonder een woord te spreken, immers was er nu nog niets wat tussen hen gezegd kon worden. Ze had tijd nodig om dit te verwerken, ook al hadden ze weinig contact gehad, het was nooit fijn nieuws. Ze moest nu meer gaan oppassen, en was zich daar volledig van bewust. Dat zou betekenen dat dit gedeelte van de stad nu echt ontoegankelijk voor haar zou worden, en dat beviel haar totaal niet. Een ontevreden uitdrukking was dan ook van haar gezicht af te lezen. Ja, ze kende nog meer familie uit de BloodClan, maar die had ze nooit eerder echt ontmoet, enkel gehoord van verhalen.
Toen ze aankwamen bij wat leek een verlaten schuur, werd Azola haar interesse gewekt. Ze had de weg hier naartoe opgeslagen, zoals ze altijd automatisch deed. Het zou een fijne plek zijn om te wonen, maar ze had dan wel het probleem dat het gebied waar ergens de BloodClan woonde, midden tussen hier en de grote stad was. De mooie kattin stapte hem achterna, het gat door, en haalde kort haar neus op door de muffige lucht die hier aanwezig was, dat enkel gecreëerd kon worden rottend hout. Misschien toch niet de beste schuilplek, aangezien rottend hout snel kapot gemaakt kon worden, en ze had niet al teveel zin om een dak bovenop haar kop te krijgen. Een argwanende blik werd dan ook naar de houten planken boven hun koppen geworpen door haar, maar ze zei er verder niets over. Haar blik gleed naar de kater, en ze knikte toen hij ging zitten. Zelf nam ze plaats tegenover hem. "Ik ben Azola," stelde ze zichzelf toen voor, en keek de zwarte kat aan. Alle speelsheid die eerder, toen ze voor het eerst tegen hem sprak, in haar stem gezeten had, was nu omgeslagen, en was één en al serieus.

De poes stapte sierlijk achter hem aan naar binnen, al waren haar blauwe kijkers enigszins zorgelijk op het plafond gericht. Jinx volgde haar blik en kon haar zorgen begrijpen, maar deelde ze niet. Hij kende de plaatsje al redelijk lang en hoewel het niet het beste onderkomen was door de vochtigheid in de herfst en kou in de winter, was het tot op heden nog niet ingestort. Als de poes echter zou gaan zeuren, kon ze het dak op.
De poes nestelde zich tegenover hem en doordat het enige licht kwam van de her en der verspreidde gaten in de schuur, kon hij voornamelijk haar blauwe ogen onderscheiden, terwijl haar grijze vacht haast wegviel met de achtergrond. "Ik ben Azola," stelde de poes zich nu doodserieus voor, al het speelse van daar net was weggevallen. "Jinx is de naam." zijn geel-groene ogen keken haar strak aan. "Hoe kan het dat ik je nog nooit hier heb gezien, maar nu ze dood is kom je ten tonele?" Hij besloot de eerste vraag te stellen, de belangrijkste naar zijn mening.

Blijkbaar had de ander niet erg veel zin in een nette voorstelling, want nadat hij zijn naam verteld had, ging hij gelijk door naar het verder ondervragen. Ze trok haar wenkbrauw lichtjes op, maar hield opnieuw haar mond wijselijk gesloten, in plaats van hem te onderbreken. Ze was hier zeker in de minderheid; De kater, die ze nu koppelde aan de naam Jinx, kende dit gebied veel beter dan zij, en was bovendien veel beter getraind dan haar. Ook was hij vlakbij zijn BloodClan-maatjes, dus wat ze nu niet wilde, was een ruzie. En ze had het gevoel dat dit snel kon ontstaan, als ze de verkeerde dingen over Zira uitsprak voor hem. Echter was zijn vraag een terechte vraag. Ze begreep volledig waar dit vandaan kwam, dus knikte ze een aantal keer, aangevend dat ze dit een goede vraag vond. "Ze heeft mijn hulp opgezocht in een moeilijke tijd," vertelde ze, het licht vaag houdend om twee redenen. Zowel omdat ze dan interessant bleef voor de kat tegenover haar, en hij haar niet zomaar vermoorden zou - want wie wist waartoe deze katten in staat waren? Ze had enkel heftige verhalen over de BloodClan gehoord -, en ook omdat ze Zira's privacy respecteerde. Ze wist haast zeker dat Zira hem niet veel verteld kon hebben over haar verleden, omdat het iets was van voordat ze veranderd was in de sterke BloodClan commander die Azola niet meer herkende als haar nicht. "Echter had ze die na een tijdje niet meer nodig, en toen hebben we elkaar niet meer gesproken." sloot ze af met een korte trek van haar oor. Het was de waarheid, maar of Jinx het genoeg vond, was maar de vraag.

Het was goed te zien dat hij haar niet vertrouwen, en dat snapte ze. Hij had geen reden om dat wel te doen. Zijzelf zou ook met voorzichtigheid handelen, als ze zo'n vreemdeling ontmoette als haarzelf. Toen hij echter begon over ShadowClan bloed, versmalde ze haar ogen. Wat bazelde deze kater? Zij was van BloodClan en Rogue bloed, nergens zat er ook maar een druppel Clanbloed in haar lichaam. "Ik weet niet waar je het over hebt." miauwde ze dan ook, en keek hem met een nu wantrouwende blik naar de kater. Ze kon toch duidelijk zijn BloodClangeur opmerken, en ze wist niet wat hij hiermee bereiken wilde. Voor het geval dat, spande ze haar spieren aan, klaar om weg te vluchten van wat eventueel een gevaarlijke situatie kon worden. "Mijn moeder was een BloodClanner, een zus van Zira's moeder, Eternity. Mijn vader was een Rogue, Thoraks genaamd." vertelde ze toen, om te verhelderen wat voor relatie haar ouders met die van Zira gehad hadden. Azola wist niets af van het ThunderClan bloed dat Zira in zich gehad had.

De blik in zijn ogen leken te veranderen, en ze wist dat ze hem had weten te overtuigen. Goed, want ze was niet van plan haar leven nu al achter te laten. Ze mocht nog wel dubbel zo oud worden, als het aan haar lag. Misschien wel driedubbel, zolang ze nu nog maar niet dood ging. Toen Jinx legde uit waar hij het eerder over gehad had, en ze knikte. Ze wist niets van Zira's vader; deze had haar er nooit wat over verteld. Ze wist ook enkel van haar eigen moeder dat Zira's moeder Eternity heette. Zira was altijd al een gesloten iemand geweest, nooit veel vertellend over haar verleden. Maar het was genoeg geweest voor een paar moons contact, en hoewel het kort geweest was, had ze er goede herinneringen aan overgehouden. Azola zag hoe de kater kort op zijn lip beet, en kon het niet helpen dan zich opnieuw af te vragen wat hij precies van haar nicht geweest was, maar ze vroeg er niet naar. Hij vertelde dat hij Eternity herinnerde, en ze knikte. Goed. "Wat is er precies met Zira gebeurt?" vroeg ze toen, want dat was immers de reden waarom ze hem in de eerste plaats gevolgd was. Om te weten wat er precies met haar gebeurd was.

Hij vond het ergens fijn dat ze er was, er hing een bepaalde lucht om haar heen van vragen zonder antwoorden, ze gaf hem iets anders om over na te denken, waar hij diep van binnen dankbaar om was. Toch bleven ze dwellen op hetzelfde, pijnlijke onderwerp. Dat was niet gek, sinds Zira de enige reden was dat ze nu samen in deze half-vergane schuur zaten, maar het kostte hem veel moeite om kalm en emotioloos te blijven, al helemaal na de vraag die ze vervolgens stelde. "Wat is er precies met Zira gebeurt?" Hij nam een diepe teug adem voordat hij verder sprak. "Honden vonden ons in een steegje, drie ervan. Ze...Ze kregen haar te pakken." Er kwam even een glazige blik in zijn ogen en hij wendde ze van haar af. Even viel hij stil, waarna hij diep zuchtte en zijn stem hervond, ze verdiende het te weten, het was immers haar familie. "Zira was mijn partner," sprak hij bars, zonder oogcontact te maken. Hij zou haar niet vertellen over hun ruzie, over wat hij haar allemaal had gezegd vlak voor haar dood. Dat was iets dat hij nooit meer zou herhalen. "We hebben drie dochters en een zoon, Nyra,  Muta, Ophelia en Pyre. " Hij miste haar. Oh wat miste hij haar.

-telefoonpostje

Blijkbaar had hij er moeten mee het uit te moeten spreken. Ze vroeg zich af waarom, maar naarmate zijn zin verder liep, werd het duidelijk. 'Ons', hm? Dat betekende dat hij erbij geweest was. En zo te horen was wat er gebeurd was geen fijn aanzicht geweest. Ze knikte met een frons op haar gelaat. "En je hebt haar niet kunnen verdedigen?" miauwde ze. Ze wist immers dat Zira een sterke kattin geweest was, en het kon haast niet anders dat ze sterker was geworden nadat ze elkaar voor het laatst gezien hadden. Één hond klonk voor haar al onmogelijk, maar ze wist dat katten ze aankonden, en met twee streng opgeleide BloodClanners had ze verwachten dat het hen zou lukken. Toen Jinx haar vertelde dat Zira zijn partner geweest was, vergrootten haar ogen zich licht. Dus Zira had zich inderdaad weten te herpakken na het verlies van Scar. Ze bekeek de kater opnieuw, en het was nu zoveel logischer waarom hij zo gebroken leek te zijn door haar dood. Bovendien hadden ze ook nog vier kittens. "Hey, het komt goed. Ooit zal je terug aan haar kunnen denken zonder verdriet." miauwde ze, haar stem nu wat sympathieker dan het redelijk kille wat ze eerder in haar stem gehad had.

Toen hij haar vertelde wat er was gebeurd knikte ze met een frons op haar gelaat, voordat ze sprak."En je hebt haar niet kunnen verdedigen?" [i] Oh dat vroeg hij zichzelf ook af. Waarom had hij haar niet kunnen redden? "Nee," Sprak hij bars. "Als je in het nauw wordt gedreven door drie honden hoef je maar een verkeerde beweging te maken en je keel is doorgebeten... Ik had geluk." Het beeld van haar bloedende lichaam flitste voor haar voor zijn ogen en hij sprak snel verder, waarbij hij haar vertelde Zira's partner te zijn geweest. Azola's ogen vergrootte zich en ze bekeek hem nogmaals, alsof er nu niets anders aan hem zou zijn. Misschien was hij niet waar ze aan gedachte had, vond ze dat Zira beter had kunnen krijgen. Of reflecteerde hij nu zijn eigen gedachtes op haar? [I] "Hey, het komt goed. Ooit zal je terug aan haar kunnen denken zonder verdriet." miauwde ze, haar stem was vriendelijk nu, voor het eerst sinds hun ontmoeting. Het deed hem goed, eigenlijk verlangde hij naar iemand bij wie hij zijn hart kon luchtten, op wiens schouder hij uit kon huilen, iemand die hem zou vertellen dat het oké was. Hij verachtte dat verlangen, vond het maar zwak van zichzelf, maar het gevoel ging niet weg. Daarom reageerde hij niet op haar geruststellende woorden, omdat hij simpelweg niet wist hoe. "Zira was waarschijnlijk de meest gevreesde en gerespecteerde commander die de Elite ooit zal kennen." Waarom hij haar dat vertelde wist hij niet, het voelde gewoon alsof hij haar niet genoeg eer aan zou doen.

De kater wist duidelijk antwoord te geven op haar vraag, en daar respecteerde ze hem om. Hij had het nu kunnen proberen goedpraten, maar hij gaf duidelijk aan dat het niet anders gekund had, zonder er zielig over te doen. Ze knikte. Goed, want als het voorkomen had kunnen worden, zou ze nu niet zo rustig geweest zijn. Toen Jinx haar meldde dat Zira zijn partner geweest was, knipperde ze kort, en keek hem nog eens opnieuw aan. Ze had het niet van hem verwacht, maar om eerlijk te zijn kende ze haar nicht niet echt meer, dus ze kon haar smaak in katers al helemaal niet meer weten. Azola opende haar bek en sprak geruststellende woorden, en ze kon zien dat het hem goed deed. Echter bleef een echte reactie uit, wat ze kon begrijpen ook. Het gebeurde vast niet vaak, daar in de BloodClan, dat iemand vriendelijk tegen je deed. Zijn woorden daarna deden haar echter weer goed. Het deed haar goed, dat ondanks dat ze vroeg gestorven was, Zira toch een geslaagd leven leek gehad te hebben. Gerespecteerd, met een kater aan je zijde en kittens om voor te zorgen. Ergens klonk het als een droom voor haar, maar Azola wist dat het in haar geval niet zou kunnen. Dan zou ze te lang vastzitten aan één plek.. "Jinx," begon ze, om de aandacht van de kater te trekken. "Hoe was Zira?" vervolgde ze toen, doelend op hoe Zira's karakter in elkaar gestoken had, nadat hun wegen gescheiden waren. Ze wist dat haar eigen karakter altijd lastig was voor anderen - en soms haarzelf ook - om te lezen, en wist dat Zira altijd veel meer een open boek geweest was. Altijd liet ze haar emotie's duidelijk zien. Zou dat nog zo geweest zijn, of was ze veranderd nadat ze elkaar niet meer gezien hadden?

Zo klonk het verhaal eigenlijk een stuk mooier, terwijl hij het aan de poes vertelde. Alsof ze een gelukkig gezinnetje waren geweest; niets was minder waar. Ze waren nooit goede ouders geweest, hij al helemaal niet door zijn verdwijning, zelfs al was dat nooit zijn wens geweest. Laat staan de ruzies die ze hadden gehad de afgelopen paar weken. Het voelde zo raar daar nu aan terug te denken, het leek een heel ander leven. Een leven dat bestond uit vallen en opstaan, een bepaald balans. Nu leek alles onveranderlijk stil te staan.
"Jinx,"Haar zachte stem haalde de kater weer terug naar de werkelijkheid en zijn groen-gele ogen ontmoetten de hare."Hoe was Zira?" Bij haar woorden wiebelde hij met zijn zwarte oren. Was was dat nu voor een vraag? Alsof hij haar hele karakter in een reeks van woorden zou kunnen omvatten. De kater liet bedenkelijk zijn kop op zijn poten zakken, in een comfortabelere houding. "Van buiten? Zira was een harde poes, niet bepaald geliefd onder de katten. Ze was rechtdoorzee, een vechter beter dan wie dan ook met een goed stel hersenen; Zira was een kat waar je stil van werd als ze aan kwam lopen, zowel uit ontzag als angst."Het feit dat al zijn woorden in verleden tijd moesten worden gesproken, deed pijn. "Maar van binnen was zij ook maar een kat; Iemand die ook emoties voelde, die kon flirten en grappen, die lief kon hebben. Ze was echter slim om die kant aan haast niemand te laten zien." Hij zuchtte en wendden zijn ogen af. Jinx zijn staart deed nog zeer, de wond klopte vervelend en zijn hele lichaam voelde beurs en vermoeid, maar slaap of rust wilde hij niet. "Hoe kende jij haar, Azola? Was ze anders in die tijd?"