Swear this one you'll save

De spanning, die kort tussen hen gehangen had doordat Jinx een onverwachte vraag gesteld had over Clanbloed, leek volledig weggevaagd te zijn. In de plaats ervan was er een wederzijdse understanding, dat ze allebei iemand verloren hadden. Misschien een ander persoon voor beide, maar het deed pijn, al was het bij Azola maar weinig. Ze luisterde naar zijn woorden, zijn omschrijving van de poes, en merkte dat het inderdaad niets leek op de Zira die zij gekend had. Het verraste haar niet. De vraag van Jinx deed haar aan het denken zetten, Het was een flinke tijd terug, maar de kattin die haar om hulp gevraagd had, had toen al een indruk op haar gemaakt. "Ze was sterk, ook al heeft ze me opgezocht in een zwakke periode. Katten in de BloodClan hielpen haar niet met haar verlies, en iedere dag dat ik haar zag, leek het slechter te gaan. Maar ze begroette me altijd met een glimlach, hield zich sterk voordat ze brak. En als ze dan brak, wist ze alles te laten zien, niets school ze voor me weg." een klein glimlachje gleed over het gelaat van Azola. Ja, ze had een vriendin gevonden in Zira, maar toen deze haar op een dag nooit meer opzocht, had ze dat ook geaccepteerd. "Blijkbaar is de BloodClan toch in haar hoofd gekropen, maar niet volledig tot haar hart. Ze was, toen ik haar kende, veel meer als de kattin die jij haar diep vanbinnen heb mogen meemaken."

Door haar teruggedachte aan Zira, had ze blijkbaar iets in hem losgemaakt, want uit het niets leek hij te ontploffen; woorden stroomden van zijn tong af, gevoelens omgezet in woorden die hij waarschijnlijk te lang ingehouden had om ze nog tegen te kunnen houden. Het verbaasde haar dat hij zich zo comfortabel voelde rondom haar, normaal werden katten afgeschrikt door haar redelijk afstandelijke karakter, maar Jinx niet. Was het doordat ze een nicht was van zijn geliefde? Vast en zeker. Echter kon Azola niet zeggen dat het verkeerd voelde, iemand hebben die haar vertrouwde. Nee, ze had niemand op het moment. Geen oprechte vrienden, niemand bij wie ze een veilige haven had. En nu was zij zo'n iemand op dit moment. Natuurlijk was dit ook enkel alleen in dit moment; zodra ze deze schuur uitstapte, zouden ze hun wegen scheiden en elkaar waarschijnlijk nooit meer tegenkomen. Toch voelde het goed. "Mij boeit het," miauwde ze toen hij uitgepraat was, en sloeg haar ogen af naar haar poten. Ja, het boeide haar inderdaad. Hoewel ze elkaar niet meer gezien hadden nadat ze ongeveer vijftien moons geweest was, deed het pijn. Want nadat Zira weggeweest was, had ze nooit meer een vriendin gehad.

Hij moest twee keer diep inademen voordat hij zijn kalme zelve weer terug had. Het liet merken hoe uitgeput hij was, zowel fysiek als mentaal; nooit verloor Jinx zijn controle. Door de jaren heen had hij maar al te goed geleerd dat emoties je enkel in de problemen brachten, het was een zwakte waar anderen nu eenmaal makkelijk gebruik van konden maken. Even was hij dan ook bang dat Azola dat zou doen, maar dan bedacht hij zich iets; wat dan nog? Ze wisten niets van elkaar, afgezien van elkaars naam en dat ze beide tot in zekere zin verbonden waren tot Zira. Zij was de enige verbintenis tussen hen en die zouden ze simpelweg kunnen negeren, hierna hoefden ze elkaar nooit meer te zien.
"Mij boeit het," Bij haar zacht gesproken woorden keek hij even op, maar haar eigen blik was gericht op haar grijze poten. Jinx beet kort op zijn lip, terwijl hij naar haar fijne gestalte keek. De meeste katten waren makkelijk te ontcijferen, na een korte woordenwisseling wist je wel wie voor je zat, maar bij Azola was dat niet zo. Ze was zo kalm en behouden, maar had aan de andere kant ook iets oprecht. Het was verwarrend, maar haar woorden brachten hem comfort. "...Bedankt,"Bracht hij na een korte stilte uit. Hij had het altijd lastig gevonden dat woord uit te spreken, wanneer het gemeend was dan. Hetzelfde gold voor zijn excuses aanbieden, meestal vond hij er een manier omheen maar bij Azola, leek het hem het best direct te zijn om een onbekende reden.

Het was zeker haar eigen schuld. Ze was afgesloten, en verdween voor je je echt aan haar hechten kon. Maar ze was van plan in dit gebied te blijven, hier in de buurt een beetje rond te hangen. Ze was een groot deel van haar leven al aan het reizen, wegtrekkend van het gebied waar ze lang geleden geboren was. Hoewel ze niets liever wilde dan het compleet achter zich te laten, had het zijn littekens bij haar achter gelaten. De reden dat ze zo afgesloten was, kwam ook daardoor. Ze vertrouwde niemand meer, daarvoor was dit vertrouwen te vaak geschonden. Want hoewel je het nu misschien niet zou denken, was Azola vroeger ontzettend open. Één van de grootste fouten die ze ooit gemaakt had.
De kater zijn stem trok haar weer uit haar gedachtes, en ze knikte hem toe. Ze kon horen dat het redelijk lastig voor hem was om het uit te brengen, dus wist ze dat ze het meer moest appreciëren dan bij menig kat. "Jij ook bedankt, voor het vertellen hoe het precies zit. Ik kan zien dat het moeilijk ligt, en ik kan ook begrijpen waarom." ze liet een korte stilte vallen, waarna ze haar bekje weer opende. "Ik denk dat het tijd is om te gaan, Jinx. Ze zullen je vast en zeker gaan missen daar, als je te lang wegblijft."

Een lichte frons verscheen op haar gezicht toen hij schamper lachte om haar opmerking. Waarom snapte ze niet - hij was de partner van de commander geweest, hij moest enkel hierdoor al aanzien hebben? Maar blijkbaar was dat niet hoe het werkte, en ze trok vragend met haar oor. "Hoe bedoel je? Heb je iets verkeerd gedaan waarom ze je niet meer respecteren?" vroeg ze toen toch maar, haar ogen een lichte nieuwsgierige uitdrukking krijgend. Hoewel ze hier nu al een tijdje bivakkeerde, wist ze vrijwel niets over de BloodClan, enkel dat het een groep harteloze katten waren. Nou ja, het grootste deel dan.
Jinx merkte op dat hij haar de weg uit de stad kon laten zien vanaf hier, en ze durfde het aan een heel lichte glimlach aan hem te laten zien. "Ik hoef niet naar buiten de stad," miauwde ze rustig en trok kort haar neusje op, die lichtjes was gaan lopen door de muffige, maar koude lucht die in de schuur hing.

Azola leek hem niet te snappen. "Hoe bedoel je? Heb je iets verkeerd gedaan waarom ze je niet meer respecteren?" de kater schudde zijn zwarte kop als wijze van antwoord. "Ik sta bekend als een sarcastische eikel, waar ze tot zekere zin ook gelijk in hebben." het deerde hem weinig, de kater had toch geen vrienden nodig. Of dat probeerde hij zichzelf wijs te maken. Hij wilde een leven leiden waar niemand hem nodig had, waarin hij vrij was om te doen en laten wat hij wilde zonder ook maar om iemand te geven. Zoals Azola leek te leven, eigenlijk. De kater stelde voor haar de snelste weg uit de stad te laten zien, waarop de poes hem een zeldzame glimlach gunde. "Ik hoef niet naar buiten de stad," bij haar rustig gesproken woorden wiebelde Jinx even vragend met zijn oren. De poes haalde haar neus even kort op, die was gaan lopen door de koude, vochtige lucht in de schuur. Het was enkel nog maar een teken dat herfst op de loer lag. "Niet?" hij vernauwde vragend zijn ogen en zwiepte met zijn staart, even vergetend dat deze nog steeds erg pijnlijk was. "Ben je van plan hier te blijven?" een frons lag op zijn gelaat. Hijzelf kon de drukte van de stad soms niet eens uit staan, waarom zou een rogue die alle vrijheid van de wereld had zich dan hier wel willen bevinden?

Een zacht gegrinnik verliet haar lippen bij zijn opmerking - een teken dat ze zich steeds wat meer op haar gemak begon te voelen. Het was gevaarlijk, en ze wist het. Maar net zoals Novi deed, leek deze kater iets uit haar op te roepen wat ze niet terug kon dringen. Vriendschap? Het was lastig om te plaatsen, ook voor haarzelf, maar het was aangenamer dan enkel zo alleen. Bovendien was de kans klein dat ze hem nog eens zou zien, dus echte problemen zou ze er niet van kunnen krijgen om enkel een keertje te lachen. Ze overdacht te veel, dat was zeker waar, maar dit had ze zelf niet door. Dat ze zichzelf enkel maar meer angst aanjoeg, dat het grootste deel van haar angst in haar kop zat, had ze niet door - ook al was ze zo ontzettend slim.
Toen ze hem vertelde dat ze niet naar buiten de stad hoefde, was hij duidelijk verbaasd. Haar blik gleed naar zijn zwarte staart, die er gehavend uitzag; er zat een rare knik in die aantoonde dat het daar gebroken geweest was. Haar ijsblauwe blik gleed weer naar zijn ogen toen hij sprak. "Ik woon hier," beantwoordde ze rustig. "De stad is mijn gebied. Ik ken het hier, en het is een stuk minder gevaarlijk." vervolgde ze, waarbij ze kort met haar neus trok. Ze twijfelde nog of ze zou vertellen dat ze geen goede vechter was, maar besloot hiertegen. Als de kater dit al niet geanalyseerd had, was het het best om nog niet zoveel vertrouwen in hem te leggen.

Een korte tijd bleef het stil. Het was een comfortabele stilte; één waarbij het niet uitmaakte of je hem verbrak of niet. Het was prima op allebei de manieren. Enkel hun zachte ademhalingen konden gehoord worden, en beiden waren ze in gedachtes verzonken. Azola keek op toen een zacht gegrom van Jinx vandaan kwam, toen hij opstond. Deze miauwde dat hij haar dan hier gedag zou zeggen, en ze knikte langzaam. Hoewel ze elkaar nog maar net kende, vond ze het jammer om hem hier achter te laten. De stad was groot; de kans dat ze elkaar niet meer zouden zien, was groot. Toch kwam ook zij overeind, en liep met sierlijke passen naar hem toe. "Dan is dit vaarwel, Jinx. Het was aangenaam je te ontmoeten." miauwde ze, en knikte hem toe, waarna ze zich omdraaide. Ze had nog kort getwijfeld om hem aan te raken, een kopje te geven, haar neus tegen zijn schouder te drukken, maar had er tegen besloten.