And they all look at me up and down

We could fail, we could fall, we could flatline
Bet it all, roll the dice, it could backfire
Hide the key, play it safe, till it’s over
Don’t make me say it again

S H A L L O W

Haar ogen werden groot voor de eerste keer dat ze de Tower inliep. Veel katten hadden haar al opgemerkt en meestal waren er vuile blikken. Wat ze als jonge kattin totaal niet verwacht had. Maar nu was ze hier, op de plek waar ze haar hele trainingsperiode zal blijven slapen totdat ze zich waardig genoeg zou bewijzen om ook in de Barns te slapen. Veel tijd om het hele kamp te ontdekken had ze op het moment niet. Want hoe eerder zij een slaapplek kreeg, hoe beter. Echter hoopte Shallow zelf niet dat de rest van de Young One's haar als een vijand zouden behandelen. Ze was toch nu ook een van hun? Ze mocht zich mooi een Elite kat noemen, vond ze zelf. En zin in ruzie had ze niet, dat had ze nooit. Weer bekeek ze de Tower aandachtig. Het was niet groot, maar toch ruim genoeg voor een hoop katten. En ruimte om te spellen hadden ze zeker. Misschien kon het weleens gezellig worden. Ze had op dit moment nog geen andere kat ontmoet behalve Chawl en Claw. "Dus," begon ze voordat ze haar blik weer op Chawl richtte. "Waar slaap jij?"

+Chawl first, daarna open voor alle Young One's

Shallow voelde met haar poot tegen de wond, maar meer dan iets wat geprik voelde hij niet. Dat was vaak zo. Het enige irritante was dat het hem belemmerde in zijn lopen. Ze moesten ook nog eens de trap op klimmen en dan merkte hij het altijd wel. Vooral als hij het dan weer open haalde. “Ja, maak je geen zorgen hoor. Ik voel het bijna niet.” Zei hij tegen haar, voordat hij haar voorging de tower in. Hij liet haar even rondkijken, sommigen hadden hun al opgemerkt en dat viel te verwachten. Toen ze vroeg waar hij sliep grijnsde hij naar haar. “Helemaal bovenin natuurlijk.” Hij hield nou eenmaal van hoogtes. “Ik zal het je laten zien.” Hij begon de trap op te klimmen, wat moeizamer ging dan normaal. Bloed welde op uit de wond in zijn schouder terwijl hij langs verschillende kamers omhoog klom.

Oh nothing stays the same from yesteryears
See I recall being afraid of the dark
And holding on to teddy bears
I'd wrap myself in blankets just to cover me from fears

S H A L L O W

De kater greens naar haar als antwoord toen ze hem vroeg waar hij nou sliep. “Helemaal bovenin natuurlijk.” Haar ogen fonkelden van enthousiasme. Hoog? Dat leek wel leuk, dan kreeg je zicht op alles en iedereen. “Ik zal het je laten zien.” Hij begon de trap op te klimmen en al gelijk wist de kattin, dat ondanks hij het al gezegd had, het nogsteeds niet beter ging met zijn schouder. "Hey, is het niet wat handig als je je wond verzorgd? Zo kan je niet makkelijk trainen, toch?" Stelde ze voor. Had hij eigenlijk al een mentor? "Heb je al een mentor? Wie is het?" Vroeg ze uiteindelijk terwijl ze hem de trap op volgde. "Is er trouwens nog plek daarboven?" Ze kon niet helpen dan allemaal vragen stellen. Om er zeker van te zijn van hoe het allemaal hier ging. Straks deed ze ook iets verkeerds, en klauwen in je vel wou je niet hebben. Dat had Claw haar al wel duidelijk gemaakt.

Koppig schudde hij zijn kop na haar vragen. “Nee, dat hoeft niet.” Hij voelde het toch amper. Meestal moest hij alleen wel goed opletten dat hij niet te veel bloed verloor en opeens out zou gaan. Ze hadden zich al vaak afgevraagd hoe het kwam dat hij zo weinig pijn voelde, maar eigenlijk hadden ze er geen verklaring voor. Soms was het wel handig, maar meestal moest hij er wel heel erg mee opletten. Deed hij te snel al weer dingen of maakte hij wonden weer open. Of hij deed veel te ruig met anderen. “Mijn mentor is Jinx.” Vervolgde hij toen. “En er is geen nest vrij, maar je kunt er altijd eentje inpikken. Ik help wel.” Grijnsde hij. Inmiddels waren ze boven aangekomen en keek hij even om zich heen. Er was een gat in de wand waar altijd de wind doorheen waaide, maar waar je ook doorheen kon kijken naar buiten.

Oh nothing stays the same from yesteryears
See I recall being afraid of the dark
And holding on to teddy bears
I'd wrap myself in blankets just to cover me from fears

S H A L L O W

De zwarte kater schudde zijn kop. “Nee, dat hoeft niet.” Haar oren spitsten en ze kantelde haar kop een beetje. Even dacht ze het te geloven. Maar toen ze de wond weer zag zuchtte ze zachtjes. "Hebben jullie niet iemand hier die voor de wonden zorgt?" Vroeg ze maar is. Ze had weleens gehoord van een Clankat dat ze een soort 'medicijnkatje' hadden dus de Elite had er toch ook al een? Of gaven ze echt niks om elkaar? De antwoorden van Chawl troklken haar weer terug de realiteit in. “Mijn mentor is Jinx. En er is geen nest vrij, maar je kunt er altijd eentje inpikken. Ik help wel.” Oei, een nest inpikken. De kattin wou zeker niet op de koude vloer gaan slapen. En boven leek het wel veel leuker dan beneden. Bovendien zou ze nog ruzie kunnen krijgen. "Nou, als het zo moet dan ga ik er zeker geen nee op zeggen." Ze glimlachte vastberaden. "In welk nest slaap jij?" Vroeg ze nadat ze eindelijk boven aangekomen waren. Het zou niet echt handig zijn als ze zijn nest afpakte, dus was het nooit slecht om het voor de zekerheid te vragen.

Hij keek om naar haar toen ze nogmaals over zijn wonden begon. Sjees, die kattin was wel standvastig zeg. “Ehm nee, bestaat dat dan?” Je moest gewoon je eigen wonden verzorgen, er was echt niemand die zich het ook maar iets interesseerde als je sneden in je huid had. Dat gebeurde hier zo vaak, dat was niet bepaald bijzonder. Alhoewel zijn zus wel eens naar zijn wonden had gekeken, maar goed dat was zijn zus. Hij was wel gewend dat ze zorgzaam over hem was. “Ik laat Yu later er nog wel even naar kijken.” Hij hoopte dat hij daarmee dat gedram over zijn verwondingen weg wimpelde. Het was niets, ze moest zich er niet zo druk over maken. Toen ze vroeg in welk nest hij sliep, knikte hij naar een nest vlakbij het raam. Eén van de beste plekjes. Want de wind waaide net over die nesten heen, waardoor je er geen last van had, maar wel naar buiten kon kijken als je opstond. “Die daar, anders neem je die ernaast. Dat is het nest van een oudere Young One, die mij er de vorige keer uitgejaagd heeft. Maar nu we met zijn tweeën zijn laat hij het vast wel.” Grinnikte hij naar Shallow.

what a wicked thing to do
making me dream of you

De kater leek haar bezorgdheid niet echt te waarderen. “Ehm nee, bestaat dat dan?” Vroeg hij nadat ze om een medicijnkat vroeg. "Ja, toch?" Zei ze deels twijfelend. Ze had er nooit eentje echt gezien. “Ik laat Yu later er nog wel even naar kijken.” Ze knikte maar als antwoord. "Yu?" Miauwde ze met een verwarde blik. Het was dus duidelijk dat ze nog niet van die kat gehoord had. Nadat ze ook al gevraagd had wasr hij sliep gebaarde hij naar een nestje dat bij het raam lag. Dat was zeker een goede keuze. "Die daar, anders neem je die ernaast. Dat is het nest van een oudere Young One, die mij er de vorige keer uitgejaagd heeft. Maar nu we met zijn tweeën zijn laat hij het vast wel.” Hij grinnkte naar haar en Shallow keek hem uitdagend aan. "Tijd om er wat aan te veranderen, dan." Ze greens. Maar het duurde echter niet lang voordat ze een kleine giechel liet ontsnappen. Wanneer was ze ooit sirieus geweest? Niemand kon het weten. Shallow zelf ook niet.

Hij haalde zijn schouders op toen ze de vraag weer bij hem terug legde. Hij negeerde het getrek in zijn gewonde schouder wat die beweging veroorzaakte. “Geen idee. Bij ons niet in ieder geval.” Antwoorde hij toen. Ze vroeg naar zijn zus en dat liet een klein glimlachje om zijn lippen verschijnen. Hij was dol op zijn zus en ze was zijn grote voorbeeld, net als zijn broer. “Mijn oudere zus.” Verklaarde hij zijn vorige opmerking nader om het voor Shallow ook duidelijk te maken. Ze kon ook niet weten wie Yu was. Hij liep naar zijn eigen nest en ging erin liggen. Met zijn staart wees hij naar het nest naast hem. “Kom je dan?” Eens zien wanneer de Young One het door zou krijgen en tot die tijd konden ze nog wel wat praten. “Waar kom je eigenlijk vandaan?” Vroeg hij toen aan haar.

what a wicked thing to do
making me dream of you

"Geen idee. Bij ons niet in ieder geval.” Antwoordde hij. Shallow knikte slechts alleen maar. Ze wou eerst vragen waarom niet, want zo'n kat zou wel handig geweest zijn. Toch liet ze die vraag maar aan Claw over. De zwarte Young One wist niet alles. En hem lastigvallen hielp ook niet. Ze keek toe hoe een glimlach op zijn gezicht vormde toen ze vroeg wie Yu was. Blijkbaar iemand die hij mocht. Want je zou niet willen glimlachen als je aan een vijand dacht. “Mijn oudere zus.” Oh, tja, familie was blijkbaar eenmaal belangrijk als kat. Echter kon Shallow er niet veel van vertellen. “Kom je dan?” Ze verscheen we terug in de realiteit toen ze Chawl zag bewegen en vervolgens in zijn nest ging liggen. Waarna hij met zijn staart naar haar nest wees. Nou, het was nu wel haar nest. Ze wou geen vijanden hebben hier. Maar als het ging om een plekje om te slapen zou ze er alles aan doen. “Waar kom je eigenlijk vandaan?” Vroeg hij aan haar. Ze fronste even. "Om eerlijk te zijn heb ik werkelijk geen idee." Ze lag neer in het nest en keek hem aan. "Maar laten we zeggen dat ik sinds ik me kan herinneren in kleine stukjes territoria woonde. Je wordt er vroeg of laat eenmaal uitgestuurd." Ze giechelde zachtjes toen ze terugdacht over het passeren van allemaal territoria. Gelukkig had haar leeftijd een goede uitzondering. Want tja, je kon niet alles weten.

Ze gaf aan dat ze het niet wist en hij trok wat verrast met zijn oren. Dat klonk wel een beetje vreemd. Hij wist natuurlijk ook niet alles meer, zeker niet van toen hij nog heel klein was geweest. Hij had wel eens gehoord van katten die alles vergeten waren, door een ongeluk bijvoorbeeld. Was Shallow ook zo’n kat misschien. “Heb je een ongeluk gehad ofzo?” Vroeg hij dan ook. Ze legde hem uit dat ze steeds ergens anders had gewoond. “Dus niet bij twolegs.” Mompelde hij meer tegen zichzelf terwijl hij even voor zich uit staarde. Toen keek hij Shallow weer aan. “Was dat niet eenzaam?” Hij had zich al eenzaam gevoeld toen hij opgesloten had gezeten in het twolegnest en toen was de kittypet er nog wel geweest.

what a wicked thing to do
making me dream of you

De kater leek haar antwoord niet goed genoeg op te nemen. “Heb je een ongeluk gehad ofzo?” Vroeg hij. Waardoor Shallow hem raar aankeek. Nee, toch? Dat zou wel veel uitleggen. De wond op haar scheen, het feit dat ze zich niet veel van haar jeugd met haar familie wist. Echter kon ze het niet voor zich zien. En waarom had haar familie haar dan achter gelaten? Ze besloot maar om niet op conclusies te springen. "Nee", miauwde ze. "Vast niet." Zo, dat was een goed antwoord, nam ze aan. Ze spitste haar oren bij het horen dat de zwarte kater iets mompelde. De poes kon niet niet echt uithalen wat hij zei. Dus nam ze aan dat het niets belangrijks was. “Was dat niet eenzaam?” Die vraag had ze niet zien aankomen, en de kattin bleef eventjes stilzitten. Eenzaam. Wat was dat precies? In haar brein stond het woord als 'snakkend naar gezelschap'. En om eerlijk te zijn, dat had ze wel. Ze wou altijd vrienden rond haar hebben. Maar was ze als kitten echt eenzaam? Eenzaam was een woord dat je wel zou kunnen bijhalen als je iemand echt miste. Het klonk nogal... deprimerend. "Eenzaam en alleen zijn hebben niet dezelfde betekenis." Was daarbij haar antwoord. Haar ogen ontmoetten de zijne en ze glimlachte terug naar de kater. "Laten we maar zeggen dat ik nooit echt gezelschap meegemaakt had." Ze giechelde sullig. Alsof dit allemaal niets voorstelde. "Maar het heeft me wel gemaakt hoe ik nu ben." Het klonk dom. Maar de grijze tabby zelf wist wat het betekende. Ze had nooit zelf vriendschap of liefde meegemaakt. Platonisch of niet. Du kon ze moeilijk zeggen dat ze ooit teleurstelling of verraad meegemaakt had. En zag ze het goede in iedereen. Blijkbaar.

Hij staarde haar een tijdje aan. Bedacht of hij er nog op door moest gaan of niet. Hij vond het maar vaag allemaal. Hoe kon ze nou bij hoog en bij laag beweren dat ze geen ongeluk had gehad, maar wat was het dan. Ze moest ouders hebben, anders kon ze hier niet zijn. Twee katten kregen samen kittens er was geen andere manier. Tenminste dat had hij altijd gedacht. Of was er wel een andere manier… “Maar.” Hij kapte het weer af terwijl zijn blik even door de kamer gleed, maar vervolgens keek hij haar aan. “Je moet toch ouders hebben en je moet ergens vandaan komen. Je bent toch niet zomaar uit de lucht gevallen zoals vogels dat kunnen. Je hebt toch geen vleugels?” Voor de zekerheid ging zijn blik toch even naar haar rug. Hij schudde het wat kwaad op zichzelf van zich af. Jemig Chawl, natuurlijk had ze geen vleugels. “Nou ja je weet nu in ieder geval hoe leuk gezelschap is.” Grijnsde hij vervolgens.

what a wicked thing to do
making me dream of you

Chawl leek het antwoord niet echt op prijs te stellen. Maar echter was de kattin paraat om alles zo eerlijk mogelijk te beantwoorden. “Maar.” Ze richtte haar aandacht weer op de kater. “Je moet toch ouders hebben en je moet ergens vandaan komen. Je bent toch niet zomaar uit de lucht gevallen zoals vogels dat kunnen. Je hebt toch geen vleugels?” Zonder na te denken over wat hij zei keek ze toe hoe hij voor de zekerheid ging checken of ze echt vleugels had. Waardoor de kattin even moest giechelen. "Tuurlijk niet", begon ze. Haar stem had nogsteeds een melige ondertoon. "Ik heb wel ouders, daar is geen twijfel mogelijk. Maar het kan zijn dat ze mij achtergelaten hebben. Ik weet ook niet eenmaal alles." Ze hield haar schouders op met een raar, grappig gezicht. Waardoor ze weer een korte lachbui kreeg. “Nou ja je weet nu in ieder geval hoe leuk gezelschap is.” Hij greens en de kattin keek hem weer in zijn ogen. Ook glimlachend. "Ik neem aan dat ik er zelfs nog aan moet wennen." Grapte ze.

Toen ze over haar ouders begon leek hij toch weer wat te ontspannen. Gelukkig, werd hij in ieder geval niet gek. Er klopte alleen iets niet. Hij kon zijn ouders al vanaf heel vroeg herinneren. Hun geur en hun stem. Dat moest Shallow toch ook hebben? Ze moest het nog wel weten, misschien had ze het heel ver weggeduwd. Moest hij er weer over beginnen. Nee, misschien moest hij het maar gewoon laten rusten. “Ooh zo.” Zei hij dan ook maar. Hij begon te lachen toen ze aangaf dat ze er zelfs nog aan moest wennen, aan dat gezelschap. “Dan zal ik dat maar snel doen, want je bent in een heel divers gezelschap beland.” Even ging zijn blik naar de trap, maar de Young One van het nest waar Shallow in lag was er nog niet.

what a wicked thing to do
making me dream of you

Het leek eindelijk wat logischer nadat de kattin hem vertelde dat haar ouders haar wel achtergelaten moesten hebben. “Ooh zo.” Zei hij. Waardoor Shallow alleen moest knikken. Het had haar eigenlijk nooit tegengehouden. Ze had van anderen gehoord dat ze het nooit alleen kon overleven. Maar echter had het voordelen én nadelen. Je mocht iemand hebben waar je mee kon knuffelen, ze zouden je beschermen en voor je zorgen. Toch waren de nadelen wel simpel te raden. Natuurlijk zouden je ouders zich druk om je maken, waardoor je niet alles mocht doen wat je wou. En dat zou Shallow ook erg veranderd hebben. Dankzij haarzelf was ze nu meer zelfverzekerd. Want tja, ze had eenmaal geleerd dingen zelf op te lossen. “Dan zal ik dat maar snel doen, want je bent in een heel divers gezelschap beland.” Shallow greens en rolde plagerig met haar ogen. "Daar ben ik van overtuigd." Mauwde ze. Terwijl haar blik de zijne zocht. Blijkbaar waren nog niet veel katten terug. Konden ze meer over de Elite praten. Hoe meer ze wist, hoe meer voorbereid ze was op de dingen dat aankwamen. "Trouwens", begon ze dus maar. "Wat leer je wanneer je traint met je mentor?"

Toen ze vroeg wat je zo al leerde, ging zijn blik weer naar haar. Zijn tweegekleurde ogen droegen iets van enthousiasme. Hij vond het heerlijk om te trainen. Om te leren jagen en vechten en vooral om voor zichzelf op te komen. “Je leert verschillende technieken om te jagen en te vechten. Je leert dingen over de boskatjes en hun vreemde gewoontes, maar ook over kittypets en rogue’s.” Legde hij toen aan haar uit. “En uiteindelijk leer je hoe je een kittypet of hond kunt vermoorden voor een halsband. Dat is het allerbelangrijkste om member te kunnen worden, het bemachtigen van een halsband wanneer je oud genoeg bent.” Even gingen zijn gedachten naar de halsbanden van zijn ouders en zijn oudere broer en zus en de hondentanden daaraan. Ooit zou hij er ook eentje hebben.

what a wicked thing to do
making me dream of you

Hun ogen otnmoetten weer, en al snel kon de kattin al raden dat ze een bepaald enthousiast onderwerp gekozen had om erover te praten met de kater. “Je leert verschillende technieken om te jagen en te vechten. Je leert dingen over de boskatjes en hun vreemde gewoontes, maar ook over kittypets en rogue’s.” Legde hij uit. Shallow luisterde aandachtig. Het klonk zo slecht nog niet. Ze kon dan tenminste leren hoe ze zichzelf kon verdedigen en verzorgen. “En uiteindelijk leer je hoe je een kittypet of hond kunt vermoorden voor een halsband. Dat is het allerbelangrijkste om member te kunnen worden, het bemachtigen van een halsband wanneer je oud genoeg bent.” Wow. Haar ogen werden groot. Oké, met het joinen van de Clan had ze geen enkel 'contract' gesloten dat ze anderen moest doden. Paniek welde in haar op. "Vermoorden?" Zei ze alsof ze hem niet goed verstaan had. "Kan het niet met iets anders? Ik kan een halsband stelen van een ander, maar moet je dan ook echt diegene vermoorden?"

Hij knikte, het was hem een beetje ontgaan dat haar ogen groot waren geworden. Hij hield de trap strak in de gaten voor het geval dat de oudere Young One naar hen toe kwam. Hij had daarom ook niet door dat zijn woorden haar paniek bezorgden. Pas toen hij haar weer aankeek en de geur die om haar heen hing rook. “Hé.” Zei hij geruststellend terwijl hij haar een duwtje tegen haar schouder gaf. “Zo erg is het niet. Honden zijn domme dieren die jou ook maar al te graag dood maken. Dus dan is het maar goed dat je leert om hun dood te kunnen maken. En kittypets…” Hij stopte even met praten terwijl zijn gedachten naar Lumina gingen. Er flitste een vreemde onpeilbare blik door zijn tweegekleurde ogen. Elke keer als hij daar aan dacht moest hij de paniek die hij nu bij Shallow zag bij zichzelf terugdringen. “Die leven met twolegs samen en denken gewoon heel anders. Die kunnen misschien ook maar beter weg zijn.” Toch zat er een misschien in zijn woorden. Daar ergerde hij zich aan. Natuurlijk konden die ook beter weg zijn, dat had zijn vader hem immers verteld.

what a wicked thing to do
making me dream of you

Chawl leek haar 'lichte' paniek op te merken. “Hé.” Probeerde hij haar gerust te stellen met een duwtje tegen haar schouder. “Zo erg is het niet. Honden zijn domme dieren die jou ook maar al te graag dood maken. Dus dan is het maar goed dat je leert om hun dood te kunnen maken. En kittypets…” Hij stopte voor eventjes. En zo te zien aan zijn blik was er iets gebeurd tussen hem en Kittypets. Dat kon de kattin zo lezen. “Die leven met twolegs samen en denken gewoon heel anders. Die kunnen misschien ook maar beter weg zijn.” Was wat hij haar vertelde. "Maar", begon ze. "Niet alle honden zijn moordlustig en dom..." Ze keek naar haar poten. Ze zou hem kunnen vertellen over haar vriendin. Maar ze zat nu in een Clan, ze zou hun vertrouwen moeten winnen. En het feit dat ze ooit goed bevriend was met een dier dat hier als vijand beschouwd werd zou het niet beter maken. Ze schaapte zachtjes haar keel en kuchte ongemakkelijk. "Het is nogal laat", veranderde ze van onderwerp. Energie om zorgen te maken over wat er de komende manen zal komen had ze momenteel niet. "Zullen we slapen? Die Young-One zal al snel genoeg merken dat dit nest niet meer van diegene is." Ze glimlachte vriendelijk naar de kater en keek hem weer aan. Ja kon echter nogsteeds de geur van de kat op haar nest ruiken, maar misschien kon ze het vernieuwen, alleen vandaag niet.

Haar ‘maar’ bracht hem weer terug naar de werkelijkheid en zijn blik gleed naar de grijze kattin. Ze vertelde hem dat niet alle honden moordlustig en dom waren. Hij dacht aan de hond van de twolegs die elke keer voor de kast was gaan zitten als hij er zich op verstopt had. Elke keer had hij naar boven gestaard ook al had Chawl zeker geweten dat hij hem niet kon zien. Totdat Lumina of de twolegs hem weggeroepen hadden, elke keer weer. Dat had hem alleen maar duidelijker gemaakt dat zijn ouders gelijk hadden, waarom zou hij daar dan nog aan twijfelen? Dus glimlachte hij enkel een beetje, maar ging er niet meer op in. Shallow zou er vanzelf wel achter komen dat honden echt dom waren. Hij draaide zich op zijn rug en keek naar boven, door het gat in de muur. Sterren fonkelden aan een heldere hemel. Hij draaide weer terug toen ze voorstelde om te gaan slapen. “Is goed, zullen we dan morgen sterren kijken?” Hij keek haar nog even aan, maar deed toen zijn ogen dicht. Zijn lijf leek wat te ontspannen, maar niet helemaal. Hij had zichzelf aangeleerd nooit meer te diep te slapen, sinds zijn avontuur. Dus was hij in zijn onderbewustzijn altijd waakzaam.

[Topic uit?]

Onderwerp: Re: And they all look at me up and down