Truth be told

Uit beleefdheid liep ze met Hellhound altijd weer terug naar het kamp van de Elite, waarna ze nog even in de Young One's Tower bleef. Als de avond viel, ging ze vaker wel dan niet weer terug naar het eigen plekje dat ze voor zichzelf had gemaakt bij de rogueplaatsen. Haar thuis, waar ze zich zoveel meer op haar gemak voelde dan hier. Ze wilde eigenlijk net weer weg gaan, toen ze de grote, zwarte gedaante zag die haar vader was. Haar hart leek ineens in haar keel te slaan, ergens had ze gehoopt dat de kater niet meer terug zou komen. "Nyra, Pyre, Muta en Ophelia, ik wil jullie even spreken." Dat was het enige wat hij zei, voordat hij weer uit de ingang verdween. De zwart-witte kattin kromp in elkaar, haar vader joeg haar de stuipen op het lijf, vooral wanneer hij zo deed. Haar wereld leek ineens gigantisch zwart en wit en het maakte haar bang. Ze keek om zich heen, zoekend naar Nyra, Pyre of Muta, maar deze zag ze zo snel niet. Ze wilde niet de eerste zijn, maar toch dwong ze zichzelf om achter hem aan te lopen. Het enige wat ze zich van haar vader herinnerde, was de keer dat hij naar haar had uitgehaald. Een goed beeld van de kater had ze niet. Aarzelend voegde ze zich bij Jinx, waarop ze ging zitten en haar ogen naar de grond liet staren. Was ze maar onzichtbaar.

Ze keek om, naar de ingang van de boerderij, lichtelijk geïrriteerd. Waar bleef de rest nou? Ze had gehoopt dat Muta mee was gekomen, of tenminste Nyra, maar nu stond ze hier in haar eentje. Vlak voor haar vader, die enkele manen geleden was verdwenen en nu weer uit het niets was opgedoken. Ergens had ze het helemaal geen probleem gevonden dat hij weg was; ze had nooit echt een goede band gehad met haar ouders. De enige herinneringen die ze had van haar ouders waren negatief, sindsdien had ze de vrijheid genomen om ze gewoon te vermijden. Ze had ook geen enkel idee hoe het nu zat tussen Jinx en Zira, of ze nog bij elkaar waren, of ze gigantische ruzie hadden. Ze had niet het gevoel dat Zira blij was geweest met het plotselinge verdwijnen van Jinx. Ze keek nogmaals om zich heen, het leek er niet op dat de rest nog zou komen. En ergens gaf ze ze groot gelijk. Ze begon zich af te vragen waarom zij wél mee was gekomen. De kater voor haar keek verslagen, zuchtte, het leek erop dat hij er zelf ook geen zin in had. De vraag die erop volgde, was hoe haar trainingen gingen. Alsof er niets aan de hand was. En O speelde het spelletje graag mee. "Uh, goed. Hellhound is een hele goede mentor," miauwde ze. Over het feit dat ze nog geen enkele vechttraining had gehad, hield ze zich even stil.  

Om één of andere reden had ze het gevoel dat hij ieder moment opnieuw naar haar zou uithalen, al wist ze ook wel dat hij dat niet zonder reden zou doen. Toch hield ze iedere beweging die hij maakte scherp in de gaten; ze deinsde lichtjes terug wanneer hij met zijn staart zwaaide. De zwart-witte kattin zelf zwaaide ook zenuwachtig met haar staart heen en weer. Soms wenste ze dat Hellhound gewoon constant bij haar was wanneer ze in het kamp van de Elite rondliep. De kater wist precies hoe ze was, wat ze van dingen vond en was vast in staat om haar te helpen. Al met al, was ze behoorlijk blij met haar mentor. Ook haar vader stemde ermee in; Hellhound was een goede kater. Ze durfde Jinx niet rechtstreeks aan te kijken. Hij leek kouder, afstandelijker, norser. Zo ook terwijl hij vertelde waarom hij al die tijd weg was geweest. Blijkbaar had hij een tijd als kittypet geleefd, al zou hij die term waarschijnlijk niet zo op prijs stellen, dus hield ze haar mond maar weer. Ze knikte gewoon, als teken dat ze luisterde. Al had ze natuurlijk geen compleet objectief beeld van haar vader, zijn verhaal geloofde ze wel. En zijn verhaal nam tevens weg dat hij zijn familie bewust had verlaten. Ze kuchte, om haar stem iets te kunnen verheffen wanneer ze sprak. "Ik geloof je," miauwde ze toen. "En het is oké. Ik snap dat je weg was, het was niet je bedoeling," ging ze verder. Hij mocht misschien andere verkeerde beslissingen gemaakt hebben, dit was er niet zo één. Het was geen keuze geweest; het was hem overkomen, en dat begreep ze.

O wreef haar poten ietwat ongemakkelijk om zich heen. Ze had het gevoel dat ze tegen een vreemde zat te praten, al had ze zich dan lang niet zo misplaatst gevoeld. En ze had ook geen idee waarom. Ze wist wel dat ze hem niet hoefde te vrezen, tenzij ze iets heel drastisch deed. En eigenlijk had hij ook niets verkeerds gedaan, dus waarom ze zich zo voelde, wist ze echt niet. Normaal was ze redelijk in touch met haar gevoelens, maar wat haar nu behaagde, kon ze echt niet labelen. Toch wist ze uiteindelijk te glimlachen, althans, soort van. Hij bedankte haar, zei dat hij het waardeerde. En zoiets had ze nooit echt gehoord van één van haar ouders. Het gaf haar een apart, tintelend gevoel in haar buik. Ze trok vrolijk met haar oortjes, blij dat ze voor het eerst toch wat dichter tot haar vader kon komen. Het werd echter weer een stuk raarder toen hij die ene vraag stelde. Ze wendde haar blik af, knikte. Durfde hem niet aan te kijken terwijl ze het toegaf. Ja, ze was bang voor hem. Sinds die keer dat hij naar haar uit had gehaald. "Sorry..." zei ze toen maar, al had ze geen idee waarom ze zich precies verontschuldigde.

Ze had ook niet anders verwacht, natuurlijk vond hij het antwoord dat ze gaf niet bepaald bevredigend. Maar het was de waarheid, ze had er niet om kunnen liegen. De kater begreep net zo min waarom ze zich verontschuldigde als zijzelf deed. Het was meer een gewoonte dan wat dan ook. "Ik... Weet ik niet," zei ze maar, bij gebrek aan beter. Haar ooglid trok lichtelijk, telkens als hij die naam zei. Ophelia, Ophelia. Wat een hekel had ze aan die naam. Het was de eerste herinnering die ze had. Haar moeder die die naam uitspuugde alsof ze zojuist kraaienvoer had gegeten. Sindsdien had ze zich aan vreemden voorgesteld als 'O'. Nu keek ze haar vader rechtstreeks aan, hij leek zich in ieder geval bewust te zijn van het feit dat hij niet bepaald vader van het jaar was geweest. Hetzelfde gold een beetje voor Zira, al had zij geen excuus dat ze was gekidnapt door tweebeners. Ze knikte toen de kater vertelde dat hij het beter wilde doen. Eigenlijk wist ze niet zeker of ze daar wel open voor stond, maar ze waardeerde de moeite die hij bereid was te doen. De glimlach die hij op zijn gezicht zette, was ongemakkelijk op zijn minst. De kattin knikte na het horen van de korte speech van de kater. "Ik waardeer het, echt waar," miauwde ze, in haar zachte stemmetje. Op dit moment was er weinig waar ze mee zat, behalve het hele gedoe dat ze in een Clan was geboren waar ze totaal niet in thuis hoorde. Moest ze hem vertellen dat ze weg wilde uit de Elite? Kon ze hem vertrouwen met dat geheim? Ze schraapte haar keel, zenuwachtig. "Ik wil uit de Elite vertrekken," gooide ze er maar uit. Haar moeder had haar waarschijnlijk direct ter plekke doodgeslagen.  

O probeerde haar vader te peilen. Toen ze zei dat ze zijn uitspraken waardeerde, leek hij niet bepaald blij. Bezorgd eerder, al had ze wel een indruk waar dat gevoel vandaan kwam. Ze was een zwakke kattin, omringd door sterke, kwade katten. Ze hoorde hier niet thuis en het viel iedereen op. Dat was een gevaarlijk iets. Niet zo gevaarlijk als wat ze daarop zei. Haar vader reageerde net zo als Hellhound; geschrokken en bezorgd. Het verlaten van de Elite was een doodsvonnis, dat wist iedereen. Ze zou vogelvrij verklaard worden, iedere Bloodclanner in het gebied zou op haar jagen en ze zou geen schijn van kans maken. Ze zag hoe de zwarte kater om zich heen keek, bang dat iemand hen zou horen. Natuurlijk was er niemand, anders had ze het hem absoluut niet verteld. Zijn volgende reactie was streng, boos. Ze keek even naar de grond, bang dat hij haar toch niet zou begrijpen. Wederom hoorde ze dezelfde woorden die Hellhound haar gezegd had. 'Je komt hier niet levend weg.', 'Doe wat ze van je vragen.', 'Claw spaart niemand.'. Het waren spookverhalen, alleen waren ze waar. En dat wist ze. Ze wist dat ze nooit uit de Elite zou kunnen stappen, niet tenzij ze een redelijk aantal katten had dat haar kon helpen weg te komen. "Ik weet het, ik doe mijn best" mompelde ze zachtjes. Ineens boog Jinx naar haar toe, tikte haar neus aan, vertelde hij dat hij misschien in staat was haar te helpen. Als ze oud en sterk genoeg was. Ze keek hoopvol naar de kater. Ze had naar hem uitgereikt, haar diepste, meest gevaarlijke geheim blootgelegd. En Jinx, Jinx had haar opgevangen, zoals een vader dat deed. "Meen je dat?" fluisterde ze zachtjes, nog steeds niet zeker of dit echt was, of een zieke grap.

Ze begreep waar hij vandaan kwam, waarom hij zo bezorgd was. Het maakte haar lichtelijk geïrriteerd, zo hulpeloos en zwak was ze toch ook weer niet? Oké, misschien wel. Het was duidelijk, voor iedere kat, dat ze geen schijn van kans zou maken, mocht ze de Bloodclan verlaten. De meest bloeddorstige katten van het gebied zouden achter haar aangestuurd worden, en ze was niet eens in staat iemand aan te vallen. Ze zou van de aardbodem moeten verdwijnen, wilde ze de Bloodclan definitief verlaten. Het was allemaal zoveel makkelijker geweest als ze ergens anders geboren was, of als ze niet geboren was. Misschien had ze zo kunnen zijn als de rest; zoals Pyre en Nyra. Dan had ze gewoon kunnen doen wat Claw van haar verwachtte, wat Hellhound van haar verwachtte. Nu was ze een probleem, voor haar mentor, voor haar vader en voor zichzelf. Haar vader glimlachte, al was het geen sterke glimlach, toen ze hem hoopvol aankeek. Met Hellhound en Jinx was er toch een mogelijkheid om weg te komen, maar ze kon hen onmogelijk vragen om hun levens op het spel te zetten. Ze knikte op zijn plan. "Ik zou moeten verdwijnen," mompelde ze bedenkelijk. Als ze geluk had, zou een tweebeengezin haar op kunnen nemen. Het was duidelijk dat haar vader twijfelde, waarschijnlijk om een variëteit van redenen. De kater gaf aan dat het nu nog niet kon, dat ze eerst ouder moest zijn. En een huiskat vermoorden... Nee. Ze schudde haar kop, wendde haar blik even af. "Hellhound weet het ook," sprak ze zachtjes. Misschien dat hij boos zou worden, maar de afgelopen tijd was de rosse kater meer als een vader geweest dan Jinx.    

Hoe ver weg zou ze moeten gaan om er zeker van te zijn dat geen enkele kat van de Elite achter haar aan zou komen? Er zaten een aantal fanatieke, bloeddorstige en vindingrijke katten in de groep, die maar al te graag achter haar aan zouden komen om Claw maar een beetje vrolijker te maken. Al had O niet het gevoel dat dat mogelijk was. De kater was altijd zijn kalme, norse zelf. Het was in ieder geval wel duidelijk dat ze twee katten had die haar wilden helpen; Hellhound en Jinx. Ze had geen enkel idee of dat genoeg was, en ze had ook geen enkel idee of ze het wel moest doen. Het was gevaarlijk. Als Claw erachter zou komen dat ze haar geholpen hadden weg te komen, zou hij ook hen vogelvrij verklaren. En in tegenstelling tot O, wilden zij hier zijn. Althans, dat dacht ze. Heel zeker wist ze het ook niet. Er was een redelijke kans dat Jinx hier was vanwege Zira. En Hellhound misschien om aan zijn verleden te ontsnappen. De kater leek niet bepaald vrolijk toen ze hem vertelde dat ze Hellhound had ingelicht, toch zeiden zijn woorden iets anders. "Bedankt... Ik weet dat het niet makkelijk is, en je hoeft het ook echt niet te doen als je niet wilt," miauwde ze toen. Zou ze niet net zo slecht zijn als ze andere katten in gevaar bracht om haar te helpen?  

Haar 'wenkbrauwen' - voor zover katten die hadden - trokken zich samen. Hoe moeilijk kon het zijn om de Elite ervan te overtuigen dat ze dood was? Het was algemeen bekend, in ieder geval bij Claw, dat ze niet bepaald de sterkste kattin van de groep was, dat ze absoluut niet wilde vechten en dat ze het waarschijnlijk niet over haar ziel kon krijgen om iemand anders te doden. Met die drie dingen in gedachten, was het best logisch om aan te nemen dat O gestorven was in een gevecht, toch? Het leek misschien ingewikkeld, maar andere katten zouden het waarschijnlijk best kunnen geloven. Al had ze geen idee of Jinx wel comfortabel zou zijn met het feit dat hij iedereen zou moeten voorliegen, en er tevens een enorme straf op stond wanneer ze erachter kwamen. Haar vader grinnikte op wat ze zei, iets dat ze niet helemaal begreep. Ze vond dat het onderwerp behoorlijk serieus was. Vervolgens legde hij de schuld bij zichzelf, en zei dat hij het beste voor haar en haar siblings wilde. O knikte begrijpend, misschien was hij nog niet zo erg als ze dacht. "Ik zou je ongelooflijk dankbaar zijn," miauwde ze, haar ogen naar de grond gericht. Het idee om hier weg te gaan, was zo aantrekkelijk. Maar zou ze andere katten in gevaar kunnen brengen voor haar? Haar andere opties waren om te sterven, of uiteindelijk toch een kittypet te vermoorden.

Het feit dat Jinx even vast liep toen ze zei dat ze hem dankbaar zou zijn, ontging haar niet. In tegendeel, het sprak tegen haar. Er was een klein deel in de kater dat spijt had van zijn gedrag, van zijn vertrek. Hij wilde het goedmaken, wilde zelfs zijn leven op het spel zetten om dat te doen. Ergens was ze onder de indruk van haar vader, lichtelijk verbaasd door dit teken van goedheid. Toch hield ze haar mond, niet zeker wetend of hij het allemaal wel wilde horen. Daarbij wist ze niet echt wat te doen met dit hervonden respect voor haar vader. Het was echter wel een opluchting om te weten dat ze nu een vertrouwenspersoon had in de Elite. "Daar doe ik het voor," sprak de zwarte kater, op een manier die ze niet helemaal thuis kon brengen. Toch glimlachte ze naar hem. Het was voor het eerst dat ze zich enigszins veilig voelde bij haar vader. Jinx gaf aan dat hij terug moest gaan, voordat de anderen hen zouden verdenken. O knikte. "Is goed, beloofd," miauwde ze zachtjes. Ze hoopte hem snel weer te zien. Vervolgens draaide ze zich om en liep de Young One's Tower in.

- topic uit -