On my side of the river[Open]

Misschien was het niet altijd de meest verstandige beslissing om dingen zelf uit te gaan zoeken, maar hij kon het toch niet helpen. Hij had dan wel een rondleiding door het territorium gehad en hij was dan ook zeker duidelijk gemaakt waar de grenzen waren. De rivier was er één van. Hij wist dat ze niet mochten vissen of iets dergelijks in de rivier, maar dat nam niet weg dat hij er niet dicht in de buurt wilde komen. Hij had geen idee of hij zou kunnen zwemmen, maar het was voor nu nog niet iets dat hij uit zou willen proberen, niet zolang er niet iemand anders bij was die hem zou kunnen redden ervan. Hij liet zijn blik even naar de andere kant van de rivier glijden, dat was het territorium van de Riverclan. Hij had nog nooit een kat van die clan ontmoet en hij had dan ook geen idee hoe ze zouden zijn. Hij wist natuurlijk wel van de zonnerotsen, daar had hij genoeg over gehoord. Hij wist hoe de Riverclan die van hun hadden afgepakt en dat het ooit eens bij Thunderclan territorium hoorde.

[Open]

Aspenpaw had zijn jacht bij de Sunningrocks maar opgegeven. Hij had gescharrel van prooi gehoord, maar het was te diep in de scheuren gekropen voor hem om erbij te komen. De prooi had hem vast en zeker geroken, gehoord of wat dan ook, anders waren ze vast wel tevoorschijn gekomen.
Gefrustreerd kroop hij weer op de kant van Riverclan territorium, waarna hij zijn gladde pels uitschudde. De zon zou de rest wel drogen. Sunningrocks lag ook nog eens aan de andere kant van de rivier, maar hij kon de korte stukje zwemmen gemakkelijk aan. Zeker nu het water lager begon te staan en kalmer werd nu de warmere dagen kwamen. Zwemmen was één van de weinige dingen waar hij nooit echt moeite mee had gehad. Dat was het enige wat zo instinctief tot hem was gekomen, dat hij voelde dat hij het al kon voordat hij het water ook maar met een klauw had aangeraakt. Vissen vond hij dus ook niet lastig. Maar de vis was nu giftig en er was zo weinig door de stomme twolegs. Nu  was er geen andere keuze dan op land jagen en dat was nou net datgene waar hij ontzettend veel moeite mee had.
Aspenpaw vervolgde zijn reis langs de rivier. Het kamp was niet heel ver meer, maar hij vertikte het om terug te keren zonder prooi. Misschien zou hij op de oever nog wat succes hebben, en anders zou hij nog iets proberen in het bos. Totdat plotseling een figuur op de andere oever hem opviel en hij zijn blik een grijze kat ving. Thunderclan! Aspenpaw vernauwde zijn ogen en merkte dat het wel een apprentice moest zijn. Wat zou hij hier doen, met de Stepping Stones ook al in zich. Zou de Thunderclanner durven over te steken naar Riverclan? Of zou hij zelf durven over te steken naar Thundeclan? Nieuwsgierigheid borrelde in de zwart-witte kater omhoog. Maar het enige wat hij nu durfde was naar de apprentice aan de overkant van de rivier staren, afvragend of hij al zou zijn gespot door de Thunderclanner.

Doordat hij de overkant aan het afspeuren was, merkte hij de zwart-witte kat al snel op. Hij vroeg zich meteen af of het een Riverclankat was, gezien deze aan de andere kant van de rivier stond. Hij schatte in dat de kat veel ouder dan hem was, dus als het een Riverclankat was, dan was het ook vast een apprentice. Het was misschien raar om te vragen of de kat van Riverclan was, maar hij was er toch wel nieuwsgierig naar, vooral omdat het dan ook de eerste keer zou zijn dat hij een kat buiten Thunderclan leerde kennen. "Ben je van Riverclan?" Vroeg hij dan ook luid genoeg, zodat hij gehoord kon worden aan de andere kant van de rivier. Even liet hij zijn blik naar de stepping stones gaan, het zou makkelijker zijn als er geen rivier tussen hun in was, maar hij wist dat hij eigenlijk niet over de stepping stones zou moeten gaan. Hij besloot daarom eerst af te wachten wat de andere kat zou gaan doen en anders zou hij altijd nog het besluit kunnen nemen om de rivier over te proberen te steken.

Aspenpaw stond waarschijnlijk ongegeneerd met een domme kop naar de grijze apprentice te staren, totdat hij uit zijn gedachten werd geschud toen de Thunderclanner een geluid produceerde. De vraag die hij stelde was duidelijk genoeg voor Aspenpaw om te horen, maar het was bijna een domme vraag. Vaak was hem wijs gemaakt dat domme vragen niet bestonden, maar deze vraag was wel een beetje gek. Aspenpaw kon zich ook niet inhouden om te lachen. Hij bedoelde het heus niet slecht, maar het was wel een beetje grappig. ‘Nee, lijkt alleen maar zo!’ sprak Aspenpaw een beetje sarcastisch naar de grijze kat, maar met een hartelijke ondertoon. Zijn snorharen trilden nog van plezier. Natuurlijk was hij van Riverclan! Wat zou hij anders hier doen? Aspenpaw begon nu toch wel erg nieuwsgierig te worden naar de grijze apprentice. Dit zou de eerste kat van Thunderclan zijn die hij zou leren kennen. Weer een belevenis op zich. ‘Ik ben Aspenpaw,’ stelde de jonge kater zichzelf voor. De Stepping Stones begonnen nu toch wel heel verleidelijk te worden, maar de regels verboden het hem om op het territorium van andere clans te komen. Maar om alleen maar even te praten met deze apprentice, kon dat veel kwaad doen?

De vraag moest misschien stom overgekomen zijn, gezien het bijna niet anders kon dan dat de andere kat van Riverclan was. De lach die dan ook van de andere kater kwam vertelde hem dat het misschien toch een gekke vraag was geweest. Het was dan ook al snel duidelijk dat de kat van Riverclan was en dat de vraag dus waarschijnlijk overbodig was geweest. De kat stelde zichzelf voor als Aspenpaw, dus de kater was ook een apprentice. Dit deed hem eraan herinneren dat hij zijn eigen naam nog niet eens had verteld. "Mijn naam is Sootpaw." Zei hij terwijl hij zijn blik nog een keer naar de stepping stones liet gaan. Zou hij überhaupt in staat zijn om de stenen veilig over te steken als hij dat zou willen? Hij was nog nooit in water terecht gekomen, dus hij had ook geen idee of hij zou kunnen zwemmen. Hij wist dat hij de regels overtrad als hij de grens over zou steken, maar makkelijk praten was het niet met een rivier ertussen. Hij begon dan nu toch maar in de richting van de stenen te lopen, terwijl hij in de gaten hield wat de andere kater deed. Hij wist dat de rivier nu nog vrij rustig was vanwege dat het groenblad was en dat hij waarschijnlijk in Bladkaal niet eens de kans zou krijgen om ook maar te proberen de stenen over te steken.

Aspenpaw probeerde zijn gezicht weer in de plooi te krijgen, maar een grote grijns was niet van zijn gezicht weg te slaan. Gelukkig werd hij al snel weer afgeleid toen de grijze kat zich voorstelde als Sootpaw. Uit gewoonte gaf hij Sootpaw een vriendelijk knikje, maar realiseerde later dat waarschijnlijk Sootpaw dat helemaal niet kon zien vanaf de andere oever van de rivier. Aspenpaw schrok op toen de apprentice dichter naar de stepping stones begon te lopen en hij maakte een paar sprongen vooruit om op dezelfde hoogte van de apprentice te komen. ‘Ga je oversteken?’ vroeg Aspenpaw verbaast aan Sootpaw. Zou hij dat durven? Maar, wat nou als hij op Riverclan territorium kwam, moest hij hem dan wegjagen? Maar wat nou als hij alleen maar even wilde oversteken om met hem te komen praten? Was dat dan erg. Zo lang hij niet kwam jagen... Wat kon er mis gaan? Misschien kon hij beter oversteken, hij was immers ook wel benieuwd hoe Thunderclan territorium eruit zag. Het enige wat hij ooit had gezien van hen was dit uitzicht van het woud vanaf zijn kant van de rivier.

De vraag of hij ging oversteken deed hem toch wel twijfelen bij de stenen. Hij was er nog nooit overheen gegaan en wat zou er eigenlijk gebeuren als hij zou vallen? Zou hij kunnen zwemmen of zou Aspenpaw hem proberen te redden? Hij twijfelde best wel erg of hij nou wel of niet moest oversteken. Praten op deze manier zou onhandig zijn, maar als hij eenmaal zou oversteken, dan zou hij de regels overtreden en dat was eigenlijk nou net weer iets wat hij ook weer niet wilde doen, ondanks dat hij wel nieuwsgierig was naar hoe het was aan de andere kant van de rivier. "Ik twijfel." Gaf hij dan ook eerlijk toe. Het was meer de vraag of zijn nieuwsgierigheid het zou overwinnen of niet. Wat zou het eigenlijk zijn als hij maar tot halverwege deze stenen zou gaan? Het zou misschien wat ongemakkelijk zijn, omdat er dan alleen maar water om hem heen zou zijn, maar zou dat wel mogen, zou hij het durven?

Aspenpaw voelde tintelingen door zijn lichaam gaan toen de grijze apprentice sprak over dat hij twijfelde. Hij wilde eigenlijk dus wel oversteken, net zoals hij. Aspenpaw stond nu bij de oever, het pad van stenen voor hem en aan de andere oever stond Sootpaw. Hij wilde het ook proberen, over de rotsen te springen en Sootpaw eindelijk recht in de ogen kunnen aankijken. ‘Ik heb hetzelfde,’ gaf Aspenpaw dan toe aan de apprentice. ‘Maar het mag eigenlijk niet,’ voegde hij er snel aan toe. Zou Sootpaw wel durven de regels te overtreden, de Warrior Code? Misschien was het beter dat Sootpaw zou oversteken, dan zou hij straf krijgen en Aspenpaw niet, áls ze ontdekt zouden worden. Misschien was dat wel een kromme redenering, hij wilde Sootpaw helemaal niet in de problemen helpen. Maar Aspenpaw wilde zelf ook niet in de problemen komen, al was het heel erg verleidelijk.

Sootpaw wist dat het problemen zou kunnen opleveren als hij over de stenen zou gaan. Als iemand hen beide daar zou zien, dan zou het niet goedkomen. Hetzelfde gold als Aspenpaw naar zijn kant zou komen, dan zou de kater in de problemen kunnen raken en hijzelf ook. Hij had dan tenslotte toegestaan dat de andere apprentice op Thunderclan territorium was gekomen. "Ik weet dat het ook eigenlijk niet mag." Begon hij. "Maar dit is toch wel ongemakkelijk praten." Echter wist hij nog niet echt een oplossing voor hoe ze hier beide ongestraft vanaf zouden komen. Zolang ze niet gesnapt zouden worden, zou het wel goed gaan. Echter had hij er niet het volste vertrouwen in dat ze niet gesnapt zouden worden. Vooral niet als er een vreemde geur op het territorium te ruiken was. "Wat zullen we doen?" Besloot hij dan ook te vragen. Ondertussen was hij de stenen nog wat aan het bekijken en hij dacht dat het wel mogelijk zou zijn om over te steken zonder in het water te vallen. Dat was op zijn minst een geruststelling, want hij zag zichzelf nog niet echt een natte vacht krijgen.

Aspenpaw voelde heerlijke spanning door zijn lijf gaan, bij de gedachte dat hij in de nabije toekomst iets zou doen wat niet zou mogen. Want hij stelde zichzelf al vragen als; Wat kan er nou misgaan? En wat is het ergste wat er kon gebeuren? Aspenpaw merkte dat hij de voordelen tegenover de nadelen aan het afwegen was en hij de balans sterk naar de rivier oversteken zag tippen. Zijn blik ging weer naar Sootpaw toen de grijze kater zijn gedachten ook uitsprak. Het was ook vervelend om naar elkaar over de rivier heen te schreeuwen, maar Sootpaw was nog niet zeker wat hij wilde doen. Zou Aspenpaw gewoon oversteken naar hem toe? Maar misschien wilde Sootpaw ook wel oversteken. Wat nou als ze een compromis konden sluiten. ‘Anders gaan we allebei halverwege,’ sprak Aspenpaw simpelweg. Ja, dat zou een goede oplossing zijn, dan zaten ze op het midden van de rivier, enkele staartlengten van elkaar op een rots en konden ze gemakkelijk elkaar kunnen verstaan. Helemaal zelfverzekerd dat zijn idee een goede oplossing zou zijn, sprong hij op de eerste rots, maar werd verrast door zijn gladde structuur en wist maar net genoeg grip te vinden om erop te kunnen blijven staan. ‘Pas op, ze zijn glad!’ waarschuwde hij Sootpaw. Nu, beter geconcentreerd op wat hem te wachten stond, sprong hij naar de volgende steen, een kleine twee staartlengten van hem vandaan, terwijl hij in zijn ooghoeken afwachtte wat Sootpaw zou gaan doen.

Terwijl hij eigenlijk nog aan het twijfelen was of hij toch maar degene moest zijn die de rivier overstak, stelde Aspenpaw voor om beide tot de helft te gaan. Dat zouden ze inderdaad kunnen doen en hij had er ook al wel over nagedacht om dat voor te stellen. Hij gaf een kort knikje, meer om het voor hemzelf te bevestigen. Hij maakte zich dan al klaar om op de eerste steen te springen, maar werd net voordat hij wilde springen gewaarschuwd dat ze glad zouden zijn. Hij haalde even een keer diep adem en bekeek de steen voor hem nog een keer goed. Zoveel zou er niet mis kunnen gaan toch? Hij moest er alleen voor zorgen dat hij op de steen bleef en niet er vanaf zou glijden. Hij spande dan ook zijn spieren aan en nam de sprong naar de eerste steen. Zodra zijn poten het oppervlak van de steen aanraakten merkte hij dat ze inderdaad glad waren, maar hij was erop voorbereid. Hij wankelde hooguit ietsjes voordat hij stevig op de steen stond. Hij keek naar de stenen voor hem die hij nog zou moeten trotseren en hij bereidde zich alweer voor op de volgende sprong, zijn blik even naar Aspenpaw gaande. Het leek erop dat het goed ging bij de andere apprentice. Hij spande zijn spieren nogmaals aan en maakte nog een sprong, deze keer landde hij wat beter op de steen, waardoor hij niet zo heel veel last had van de gladheid ervan.

Aspenpaw zag Sootpaw met enig gemak over de stenen springen. Tevreden dat zijn idee in werking ging, landde hij met enig gemak op de tweede steen. Nu voorbereid op gladde stenen, verdeelde hij zijn gewicht voorzichtiger en maakte een soepele landing. Hij vervolgde zijn reis naar het midden van de rivier en sprong zonder grote fouten over de rotsen. Hij glibberde slechts een enkele keer en bleef staan op een grotere rots in ongeveer het midden van de rivier. Dit was natuurlijk nog zijn territorium, Riverclan jaagde in de rivier en was verboden toegang voor Thunderclan. Vis van hun prooi, niet die van Thunderclanners. Toch vroeg de zwart-witte apprentice zich af of Thunderclan de smaak van vis lekker zou vinden. Aspenpaw miste de smaak wel, nu de twolegs op hun vissen jaagde, was er amper nog wat voor hun over. Aspenpaw richtte zijn blik weer op Sootpaw. Hij kon niet wachten totdat ze eindelijk eens normaal een gesprek konden voeren, nu hij zoveel moeite hiervoor had gedaan, wilde hij ook de grijze apprentice leren kennen. Misschien had hij wel hele mooie verhalen om te vertellen.

Sootpaw kreeg gelukkig al snel onder de knie hoe hij van de ene steen naar de andere moest springen en hij kwam dan ook al snel dichter naar Aspenpaw toe. Hij was nog steeds ergens wel bang dat hij in de rivier zou kunnen vallen, maar zodra hij de laatste steen had bereikt liet hij een zucht van opluchting ontsnappen. "Wat ben ik blij dat ik niet in de rivier ben gevallen." Zei hij dan ook tegen de andere apprentice. Aspenpaw had waarschijnlijk wel kunnen zwemmen, maar hij had geen idee wat er zou zijn gebeurd als hij erin was gevallen. Hij had tenslotte nog nooit gezwommen en wat zou er gebeuren als het niet vanzelf kwam? "Het scheelt nu wel dat we niet meer zo hard hoeven te praten." Zei hij met een klein glimlachje. Nu hoefde hij tenminste zijn stem niet te verliezen om met de andere apprentice te kunnen praten. Ook al vroeg hij zich nog wel steeds af wat er zou gebeuren als iemand hen hier vond in het midden van de rivier. Hij zag hemzelf van schrik nog wel van deze steen af vallen en in het water belanden, dus indirect hield hij toch de oever achter de riverclan apprentice in de gaten.

Aspenpaw was blij om te zien dat Sootpaw zonder problemen ook het midden van de rivier had bereikt. De zwart-witte kater lachte hartelijk toen hij sprak dat hij blij was dat hij niet was gevallen. Thunderclanners konden natuurlijk niet zwemmen. Dat was één van de eerste dingen die Aspenpaw had geleerd. Maar daarentegen kon hij natuurlijk niet op land jagen. ‘Ik zou je redden, tenminste, een poging doen tot,’ sprak Aspenpaw met een vrolijke grijns op zijn gezicht. Hij had nog nooit geprobeerd een andere kat in het water te dragen. Hij kon zich nog wel herinneren dat hij zowat aan zijn nekvel werd vastgehouden bij zijn eerste zwempogingen. Maar kon hij dat bij een andere kat? Hij kwam er liever niet achter. Hij werd uit zijn gedachten gehaald toen Sootpaw sprak dat ze eindelijk normaal konden spreken. Hij knikte instemmend. ‘Ja, en nu?’ grapte hij vervolgens. Nu zaten ze eindelijk tegenover elkaar. Eindelijk kon hij Sootpaw goed zien en zag dat hij nog erg jong was, waarschijnlijk nog jonger dan hij. Ergens spookten vragen over Thunderclan door zijn hoofd. Was hun territorium echt alleen maar één groot bos? En waar jaagden ze op? Hoe was Silverstar als leider? Maar hij durfde niets te vragen, wetend dat Sootpaw niet te veel mocht verklappen over zijn clan noch hij dat kon doen over Riverclan.

Even keek hij naar de rivier toen de kater hem vertelde dat hij een poging zou doen om hem te redden mocht hij erin vallen. Ergens luchtte het hem misschien wat op, maar dat nam niet weg dat hij nog steeds niet van plan was om het uit te gaan testen. "Ik ben in ieder geval niet van plan om het uit te proberen." Zei hij dan ook eerlijk. De vraag wat ze nu zouden doen kwam erna. Het was misschien meer als een grap bedoeld, maar Sootpaw nam het toch wel vrij serieus. Hij was tenslotte niet die stenen over gekomen om het nu ineens nergens over te hebben. "Hoe is het eigenlijk om te kunnen zwemmen." Het was misschien een vrij random vraag, maar hij besloot dat hij toch ergens moest beginnen met de vragen die hij Aspenpaw graag wilde stellen. Hij wist echter wel dat de andere kater hem waarschijnlijk niet alle antwoorden zou kunnen geven die hij misschien zou willen hebben. Vooral de vragen die te dicht ingingen op wat zijn clan deed. Hij verwachtte ergens zelf ook een aantal vragen terug, maar daar zou hij ook selectief op gaan antwoorden. Hij wist tenslotte wel dat hij niks mocht prijsgeven van zijn eigen clan.

Aspenpaw lachte toen Sootpaw sprak dat hij het niet uit wilde proberen. Hij had verhalen gehoord dat katten uit andere clans bang waren voor water en ze totaal geen zweminstinct hadden. ‘Ik raad het toch aan. Maar dan... in een rustig stroompje,’ sprak hij met een amuserende twinkeling in zijn ogen, waarna hij de grijze apprentice een knipoog gaf. Katten in Riverclan werden geboren in het water en moesten kunnen zwemmen zodra ze apprentice waren, anders kwamen ze niet eens van het eiland waarom hun kamp was gevestigd. Opeens vroeg Sootpaw aan hem hoe het was om te kunnen zwemmen. Aspenpaw lichtte op bij de vraag, zijn blk kort naar het wateroppervlak afdwalend. ‘Fantastisch,’ sprak hij, waarna hij zijn blik weer op Sootpaw richtte. ‘Het is wat Riverclan definieert. En onder water is het een hele andere wereld. Plus we jagen in het water,’ sprak hij op een bijna zakelijke toon, maar de wonderlijke lichtjes stonden in zijn ogen. ‘En is het waar dat Thunderclanners in de bomen jagen als eenhoorns?’ sprak hij verwondert. Hij had wel eens gehoord van een clangenoot - die weliswaar de woorden met enige minachting - dat Thunderclanners van boom naar boom konden springen. Maar Aspenpaw had het alleen maar interessant gevonden. Hij zou doodsbang zijn om steeds te vallen. Een nieuwsgierige blik ging naar de grijze kater.

Aspenpaw leek vrij enthousiast te vertellen over hoe het voelde om te zwemmen. Misschien dat hij het zelf ooit zou willen proberen, ook al stond de rivier hem nog steeds niet aan. Een rustig stroompje zou inderdaad wel anders zijn, maar dat zou niet vergelijkbaar zijn met de rivier. Sootpaw zag zichzelf echter niet op vis jagen of iets dergelijks, hij was niet eens nieuwsgierig naar hoe het zou smaken, het leek hem eigenlijk niks. "Wat voor een smaak heeft vis?" Hij zou het zelf nooit proberen, maar misschien kon Aspenpaw het beschrijven en zou hij daarmee och een idee kunnen krijgen van hoe het zou smaken. Bij de vraag van de andere apprentice knikte hij vrij enthousiast. "We kunnen inderdaad in bomen klimmen en ook jagen, ook al moet ik dat zelf nog leren, maar ik hoop dat ik het snel onder de knie krijg." Zei hij vrij enthousiast. Hij kon niet wachten tot hij zou leren klimmen, hij vroeg zich namelijk af hoe het uitzicht vanuit een boom zou zijn. Het ging hem niet echt om het jagen, maar meer om wat hij zou kunnen gaan zien.

Aspenpaw vond de vraag hoe vis smaakte een beetje vreemd. Starclan, hoe moest je dat beschrijven? ‘Naar de rivier, denk ik?’ Ja, hoe kon hij dit het beste omschrijven. ‘Het heeft een sterke smaak, heel anders dan landprooi, dat kan ik je wel vertellen,’ sprak hij veelbetekenend. Hij vond een lekkere forel veel beter dan op een droge muis kauwen. Hij miste het echt om weer vollop van vis te genieten, het was zo zonde dat de Twolegs alles verpestten, terwijl de prooi normaal in groenblad vollop was. Maar hij hield de woorden in tegen Sootpaw, hij hoefde Riverclans problemen niet te weten.
Maar wat hem meer fascineerde was dat Sootpaw vertelde over dat Thunderclanners in bomen klommen en ook jaagden. Aspenpaw zag zich er wel voor aan dat hij zodra hij de boom in was, niet meer naar beneden durfde te gaan. Sootpaw sprak erover dat hij niet kon wachten het te leren. ‘Ben je dan niet bang om te vallen?’ sprak hij tegen de Thunderclan apprentice. Aspenpaw vond bomen altijd al fascinerend, vooral de vier grote eiken bij Fourtrees vond hij prachtig. En de bomen groeiden daar gewoon aan de overkant van de rivier, hij kon ze bijna aanraken. Verlangen om op Thunderclan territorium te zwerven vergrootte zich, maar hij durfde niet, nog niet. Zeker niet met Sootpaws aanwezigheid hier. Zijn blik ging weer naar de grijze kater.

De smaak was dus compleet anders dan landprooi. Dat was ook iets dat hij wel had verwacht, maar het zorgde er nog steeds niet voor dat hij het zou willen proberen. Hij was misschien nieuwsgierig naar veel dingen, maar dit was niet eentje dat hij uit wilde proberen. "Geen idee of ik dat lekker zou vinden." Gaf hij dan ook eerlijk toe. Het was tenslotte iets dat hij niet wist en hij was ook niet bereid om het te proberen.
Of hij bang was om te vallen? Hij schudde zijn kop even lichtjes. Dat was namelijk niet iets waar hij bang voor was. "Het lijkt me juist mooi om bovenin een boom te klimmen en dan een uitzicht te hebben dat ik nog nooit eerder heb gezien." Zei hij vrij enthousiast. Ook al nam dat niet weg dat hij dan wel een goede boom zou moeten hebben, want anders zou hij niet veel meer kunnen zien dan bomen om hem heen. "Ik ben dan ook zeker niet bang om naar beneden te kijken, je kan namelijk echt vanalles zien als je naar beneden kijkt. Je zou iemand in de gaten kunnen houden terwijl niemand je zal zien." Ratelde hij maar door. Dit was misschien wel iets waar hij vrij enthousiast over was en dan misschien ook wel het observeren van anderen. "Sorry, misschien praat ik wat te veel." Verontschuldigde hij zich zodra hij doorhad dat hij toch wel veel aan het woord was. Hij wist dat katten het soms irritant konden vinden en dan ook vooral als hij zelf veel vragen stelde. Mistgaze had hem ook gevraagd wat zijn bedoeling was met de vragen. Het was toen ook geweest uit interesse en nieuwsgierigheid, maar ook zeker om respect voor wat Mistgaze allemaal kon doen. Hij kon het niet helpen om te denken dat het echt geweldig zou zijn als hij dat ook allemaal zou kunnen, maar hij wist dat de kans klein was dat hij daar ooit de kans voor zou krijgen.

Sootpaw zei dat hij dat hij niet zou weten of hij dat lekker zou vinden. Als het mocht had hij meteen een vis aangeboden aan de grijze apprentice, maar dat was bijna regel nummer één dat je dat niet mocht doen. Daarbij was de vis schaars, iedere vis die teruggebracht werd naar kamp, kon je een Riverclanner heel gelukkig mee maken. Daarom was het enige wat Aspenpaw deed zijn schouders ophalen. Misschien zou hij het ooit proeven, maar dat leek hem al even onwaarschijnlijk als dat Sootpaw zou leren zwemmen.
Aspenpaw glimlachte toen de kater nee schudde. Misschien was het voor een Thunderclanner zo natuurlijk als voor hem om te zwemmen, waren ze ervoor gemaakt. Hij was ook nooit bang om natte poten te krijgen, maar hij kon zich voorstellen dat als Sootpaw de rivier in zou vallen, bang zou zijn dat hij zou verdrinken, net zoals hij bang was al zijn poten te breken mocht hij uit een boom vallen. Aspenpaw luisterde met een glimlach op zijn gezicht naar de grijze kater toen hij met een wonderlijke stem vertelde dat hij graag nieuwe plekken wilde ontdekken en hij begreep dat volledig. Hij genoot ook met volle teugen als hij een nieuwe plek ontdekte. Hij kon zich voorstellen dat hoog in de boomtoppen een nieuwe wereld was, net zoals er een hele andere wereld onder water was. Sootpaw verontschuldigde zich dat hij teveel praatte en Aspenpaw schudde meteen zijn hoofd. ‘Nee joh, ik vind het juist leuk om te horen!’ sprak hij met een vriendelijke glimlach op zijn gelaat. Hij meende het. Aspenpaw vond het heerlijk om iemand te ontmoeten met dezelfde interesses. ‘Ik vind het ook geweldig om iets te zien wat ik nog nooit gezien heb. Laatst ging ik voor het eerst naar Fourtrees en die bomen... Ze zijn enorm! Zulke bomen hebben we niet in Riverclan, dus dat was ook iets nieuws voor mij,’ sprak hij over zijn ervaring met de bomen. Hij liet de ontmoeting met Fernpaw maar weg, die was niet interessant voor Sootpaw. ‘Het lijkt me wel heel vet om bovenin de boom te zitten en de uitzichten te zien, maar dat zou niet wegnemen dat ik doodsbang zou zijn om alle botten die ik heb te breken,’ sprak hij met een grijns op zijn kop. ‘Dus ik blijf wel veilig op de grond,’ grapte de jonge kater. Aspenpaw merkte dat hij meer plezier begon te krijgen, nu het gesprek een beetje los begon te lopen. Sootpaw was hartstikke aardig.