On my side of the river[Open]

Sootpaw knikte een paar keer enthousiast terwijl Aspenpaw aan het woord was. Hij was al blij genoeg dat de andere apprentice het niet erg leek te vinden dat hij veel praatte, maar het leek er ook op dat de ander dezelfde interesses als hem leek te hebben. Het was dan ook zeker leuk om nieuwe dingen en plekken te ontdekken, ook al had hij natuurlijk wel zijn voorkeuren net zoals Aspenpaw dat ook had. "Ik ben ook bang om te verdrinken als ik ooit een poging zou doen om te gaan zwemmen." Zei hij dan ook eerlijk. Ook al had hij eigenlijk geen angst voor wat er zou kunnen gebeuren als hij in een boom zou klimmen. "En eigenlijk denk ik er niet bij na wat zou kunnen gebeuren als ik naar beneden val, ik denk juist aan wat ik zou kunnen zien als ik eenmaal boven ben." Dat was zeker waar, je moest niet naar beneden kijken en je gewoon focussen op wat boven je was. "De bomen bij fourtrees wil ik ook zeker een keer gaan beklimmen als dat mogelijk is, gezien ze zo groot zijn. Daarom ben ik zeker nieuwsgierig naar hoe het daarboven eruit zou zien." Fourtrees was zeker een plek waar hij naartoe zou moeten gaan zodra hij kon klimmen. "Nu wil ik bijna meteen gaan beginnen met klimmen." Gaf hij dan ook wat eerlijk toe. Hij kreeg er nu toch een verlangen bij, maar hij wist dat het nog beter was om te wachten voor nu.

Aspenpaw grijnsde toen de kater sprak dat hij bang was te verdrinken, mocht hij ooit proberen te zwemmen. Misschien zat het gewoon in hun genen, dat Riverclanners gewoon niet gemaakt waren om te klimmen, net zo min Thunderclanners niet gemaakt waren om te zwemmen. Vervolgens sprak hij over dat hij er niet over na dacht om te vallen. Hij kantelde zijn hoofd. ‘Ja, dat had ik denk ik ook bij de eerste keer dat ik zwom. Ik wilde het zo graag leren, dat ik niet nadacht over wat er mis kon gaan,’ sprak hij met een glimlach op zijn gezicht. Zijn blik ging weer naar het wateroppervlak en herinnerde zich de eerste keer dat hij erin mocht. Euforisch moment van zijn leven. Hij begreep Sootpaw volledig dat hij zo snel mogelijk de toppen van de bomen in wilde.
Vervolgens sprak hij dat hij de bomen bij Fourtrees in wilde. Aspenpaw lachte en knikte begrijpend. ‘Ik vond ze leuk genoeg van de grond,’ sprak hij. Ja, met zijn bek open had hij ernaar staan kijken. Dat was goed genoeg geweest, hij hoefde echt niet omhoog. Hij knikte vervolgens dat hij meteen wilde beginnen met klimmen. ‘Ja, ik begrijp volledig dat je nu de kriebels krijgt.’ Altijd als je je ergens op verheugde kon je niet wachten. Iedere kit kende het gevoel dat hij maar moest wachten op de ceremonie dat hij eindelijk apprentice mocht worden. ‘Misschien dat ik klimmen ooit eens durf te proberen. Maar nu nog niet,’ sprak hij met een waterig glimlachje naar de grijze apprentice. Misschien ooit, maar eerst wilde hij andere dingen leren en ontdekken.

Ergens wilde hij überhaupt er niet over nadenken wat er mis kon gaan, dat zou hem alleen maar bang kunnen maken en dan zou hij er misschien nooit achterkomen hoe het eruit zag hoog in de bomen. Hij kon ook wel begrijpen dat Aspenpaw er misschien niet zo over dacht. Het was tenslotte ergens wel angstaanjagend, net zoals voor hem het water angstaanjagend leek. Maar hij kon niet volledig ontkennen dat hij het niet misschien een keertje uit zou willen proberen. "Misschien dat ik zwemmen ook ooit een keertje ga proberen, ook al lijkt het me nog steeds geen prettig idee om een natte vacht te krijgen." Dat was iets waar hij misschien wel het meeste tegenop zag. Hij vond het al erg genoeg als zijn vacht nat was van de regen, het zou alleen maar erger zijn als hij ook zou proberen te zwemmen. "Is de rivier koud?" Hij hoopte het niet, maar hij verwachtte van wel. Het zou namelijk niet veel helpen als hij een natte vacht zou krijgen en het ook nog eens koud was. Nee, als hij het zou proberen, dan zou hij het doen als het groenblad was en niet wanneer het koud was.

Verrast door Sootpaws volgende opmerking, kreeg hij een vrolijke glimlach op zijn gezicht. Misschien durfden katten van andere clans nog wel hun poten nat te maken. Misschien was alles wel niet zo zwart-wit als je zou zeggen, was één kat niet perse goed in iets omdat hij uit die clan kwam. Al was het zwemmen wel speciaal voor Riverclan. De katten konden het alleen omdat ze aan het water leefden en het gewoon handiger was. En natuurlijk konden Thunderclan katten beter in bomen klimmen, omdat ze in een bos leefden. Maar misschien zat er wel een klimmer in hem, maar zou hij het nooit weten omdat hij het nooit zou durven. ‘Je zou het echt eens moeten doen!’ sprak hij enthousiast. ‘Misschien zou ik ook maar eens moeten proberen een boom in te komen,’ sprak hij nadenkend. Hij zag zichzelf al hulpeloos aan een boomstam hangen, slechts een staartlengte van de grond. De gedachte zette een grijns op zijn gezicht en werd afgeleid door Sootpaws vraag. ‘Als je er in gaat is het even koud, maar als je er eenmaal doorheen bent is het niet koud meer,’ legde hij kalm uit. ‘Als het heel warm is, is het lekker verfrissend,’ sprak hij vrolijk. Voorzichtig raakte hij met een voorpoot het wateroppervlak aan vanaf de steen waarop hij zat. ‘Het is nu een beetje frisjes, voel maar!’ sprak hij aanmoedigend tegen de grijze kater.

Sootpaw's blik gleed voor een moment naar het water toen de andere kater hem aanspoorde dat hij het eens een keer zou moeten proberen. Ook al had hij er nu nog zijn twijfels over als hij eerlijk was. Hij zou ergens wel willen zien hoe het klimmen Aspenpaw zou vergaan, maar zelf moest hij het eerst ook nog leren voor hij daar over zou kunnen oordelen. Ook al kon hij er nog steeds niet voor wachten. Hij zag hoe de andere apprentice zijn poot in het water stak en even kwam er een onzekere blik op Sootpaw's gezicht te staan. Hij verwachtte toch niet dat hij nu het water in zou moeten gaan? Het leek er echter op dat het alleen maar om zijn poot ging en dat was hij wel bereid om te proberen. "Oke," Was dan ook alles dat hij zei terwijl hij zijn lichaam voorzichtig plat legde tegen de rots voor hij zijn poot uitstak en het water voorzichtig aanraakte. Het eerste wat hij vrijwel meteen voelde was de kou en hij moest zichzelf ervan weerhouden om zijn poot terug te trekken voor het iets wendde. "Dat was kouder dan ik had verwacht." Zei hij dan ook eerlijk. Hij wist niet goed wat hij verwacht had, maar toch had het koud aangevoeld.

Aspenpaw keek enthousiast toe hoe Sootpaw zich plat op de rots neer legde en voor het eerst de rivier zou aanraken. De jonge zwart-witte kater volgde al zijn bewegingen en boog zich dichter naar het water toe. Zijn eerste reactie was meteen koud. Aspenpaw trok een vrolijke grijns op zijn gezicht. ‘Stel je dan maar eens voor dat je helemaal kopje onder gaat. Als je buikvacht nat wordt is het ergst, dan denk je even dat je bevriest,’ vertelde hij enthousiast. Aspenpaw merkte dat hij het leuk vond met deze apprentice te praten. Over dingen die ze gemeen hadden en over dingen die anders waren, enkel omdat ze uit andere clans kwamen. Hij kreeg zin door Sootpaw om nieuwe dingen te proberen. Toch eens in het bosje op zijn territorium een boom in proberen te klimmen of toch eens de moed op te rapen om de grenzen over te steken en op ontdekkingstocht te gaan. Hij keek de grijze apprentice nieuwsgierig aan. ‘Heb jij soms ook het gevoel dat er meer is dan alleen je eigen territorium?’ Ergens voelde het alsof hij een persoonlijk geheim verklapte aan Sootpaw, zijn altijd aanwezige drang om meer te onderzoeken dan wat er gegeven was, ook al was het tegen de Warrior Code. Voorzichtig richtte hij zijn blik weer naar Sootpaw.

Even keek hij vragend naar de apprentice, gezien hij niet helemaal kon bevatten hoe hij zo enthousiast kon praten over het nat worden van zijn buikvacht. Dat leek hem juist het ergste en daarbij kon hij daar niet echt enthousiast over zijn. Voorzichtig trok hij zijn poot terug uit het water terwijl hij naar de apprentice luisterde. De vraag kwam hem bekend voor het was tenslotte iets dat hij zich wel vaker had afgevraagd en daarom vroeg hij ook vaak aan anderen hoe het eruit zag als ze ergens geweest waren. Hij had dat ook aan Whifflepaw gevraagd toen ze hem verteld had dat ze naar Shadowclan territorium was geweest. "Dat gevoel herken ik zeker!" Zei hij dan ook enthousiast. "Ik vraag ook vaak aan katten hoe iets was als ze ergens voor mij onbekend zijn geweest, ook al zou het ook een keer wat zijn om het zelf uit te gaan zoeken." Misschien zei hij nu te veel, maar het was tenslotte iets waar hij over na dacht. De kans dat hij de warrior code zou overtreden zou er zeker zijn als hij op onderzoek uit zou gaan, dat was eigenlijk het enige dat hem een beetje tegenhield.

Aspenpaw kreeg een enthousiaste blik op zijn gezicht toen Sootpaw zijn gevoelens ook deelde. Hij vertelde dat hij vroeg als mensen op vreemde plekken waren geweest, om vervolgens toe te geven dat hij zelf de plekken zelf zou willen zien. Aspenpaw knikte instemmend. ‘Ik ben inmiddels de verhalen wel beu. Over de geheimzinnige donkere wouden van Shadowclan en de eindeloze vlaktes van Windclan,’ sprak de zwart-witte kater met een hint van bitterheid in zijn stem. ‘Het is toch altijd anders als je het zelf beleefd,’ sprak Aspenpaw toen met een voorzichtige blik naar Sootpaw. Toch vertrouwde hij de apprentice erop dat hij hem niet zou veroordelen, ze hadden immers dezelfde dromen. Maar het was de Warrior Code die hun beiden tegenhield. Maar waar wachten ze eigenlijk op. ‘Soms vraag ik me af wat het ergste is wat zou kunnen gebeuren als je betrapt wordt op het territorium van een andere clan. Wat nou als het meevalt. En misschien wordt je wel helemaal niet betrapt…’ sprak hij voorzichtig tegen Sootpaw. Zou hij het durven? In Aspenpaw was nog steeds zoveel twijfel.

Dat was ook zeker iets dat hij was. De verhalen waren niet spannend genoeg meer en waren altijd hetzelfde. Hij zou graag zelf op onderzoek uitgaan, ook al wist hij wel dat hij daarmee moest oppassen. "Dat is zeker waar," Stemde hij dan ook in. Het was waar dat er regels waren over dat je niet naar het territorium van een andere clan mocht gaan en er al helemaal niet jagen, maar dat was ook niet iets dat hij van plan was. Hij was meer eentje die op ontdekking uitging en daarbij was het vangen van prooi niet nodig. Ook al moest hij natuurlijk wel oppassen waar hij naartoe zou gaan, er konden namelijk gevolgen aan vast zitten als hij gesnapt zou worden. "Ik heb geen idee of het mee zou vallen, maar of het me tegen zou houden ben ik niet heel zeker van." Gaf hij eerlijk toe. Hij was loyaal aan zijn clan, daar was geen twijfel over mogelijk. Hij wilde alleen veel verschillende dingen gaan ontdekken en hij wist dat hij snel uitgekeken zou zijn in het thunderclan territorium. "Ik zou het misschien wel doen, vooral als ik nieuwsgierig ben naar wat ik niet weet." Alleen gaan was echter wel iets dat hij aan twijfelde, maar waarschijnlijk zou niemand met hem mee willen. Het was tenslotte het overtreden van regels en hij wist dat niemand daar aan mee zou willen doen.

Sootpaw deed blijken dat hij ook zo zijn twijfels had. Hij sprak over dat hij het misschien zou doen, misschien niet. Aspenpaw wiebelde met zijn oren. Hij kreeg een idee, misschien was het wel een te gewaagd idee, maar hij wilde het toch voorstellen aan zijn nieuwe vriend. ‘Wat nou als we een keer samen ergens heengaan? Naar weet ik veel waar. Highstones of uh, naar SkyClans oude territorium,’ sprak Aspenpaw enthouasian. ‘We zouden niet op clangebied komen, dus de houden we ons aan de code.’ Een enthousiaste glans kwam over zijn ogen. Hoe meer hij over het idee nadacht, hoe realistischer hem het leek. Want niemand zou daar toch ooit achter zou komen als ze daar helemaal heen gingen. En ze zouden kunnen ontdekken, want hij was er nog nooit geweest. Misschien Sootpaw al wel, maar als het er net zo magisch was als bij Fourtrees, dan zou het de reis zeker waard zijn.  

Dat klonk zeker interessant, vooral het oude territorium van Skyclan, ook al was het ook zeker leuk om naar High stones te gaan, maar daar zou hij waarschijnlijk nog wel een keer naartoe gaan. "Skyclan's oude territorium klinkt wel nice." Zei hij dan ook enthousiast. "Wanneer zullen we het doen?" Misschien zei hij het iets te gehaast, maar hij wilde er bijna nu al naar vertrekken, ook al wist hij dat dat niet goed mogelijk was. "En waar spreken we dan af?" Daar begonnen de vragen weer. Het was waarschijnlijk wel het beste om overdag te gaan in plaats van als het al donker aan het worden was, dan zouden ze tenminste veel dingen kunnen zien. Vroeg vertrekken was dan waarschijnlijk de beste optie. "Dan moeten we waarschijnlijk wel vroeg afspreken." Voegde hij er dan ook nog aan toe, terwijl hij afwachtend naar de andere apprentice keek.

Sootpaw zei meteen dat het oude Skyclan territorium hem wel gaaf leek. Aspenpaw stemde daarmee in. Hij had altijd al afgevraagd hoe Skyclan had geleefd, ook al had hij gehoord dat er weinig meer van over was. De grijze kater vroeg meteen wanneer ze moesten gaan. ‘Zo snel mogelijk!’ zei Aspenpaw enthousiast. Ja wanneer eigenlijk precies. ‘Morgen?’ vroeg hij aan hem. Als ze morgenvroeg vertrokken tegelijkertijd met de dageraad patrouilles, zouden ze tijd genoeg hebben. En als hij op de terugweg zou jagen, zouden ze hem misschien verdenken dat hij iets had gedaan. Maar hou zou niets verkeerds doen! Hij zou alleen even naar neutraal gebied reizen met een vriend (weglatend dat die vriend uit ThunderClan kwam). De volgende vraag kwam al van Sootpaw. ‘Fourtrees? Dan kunnen we vanaf daar doorreizen naar SkyClan,’ stelde de zwart-witte kater voor. Aspenpaw kreeg er nu al zin in. Hij hoopte dat Sootpaw eens was met zijn voorstel, hij wilde niet langer wachten. Sootpaw sprak vervolgens zijn gedachtes al uit. ‘Ja, volgens mij is het ook best een lange reis,’ voegde hij eraan toen. En hij wilde het liefst weer terug zijn in kamp als het donker werd. Misschien zou zijn clan anders bezorgd worden. ‘Ongeveer tegelijkertijd als de dageraad patrouilles vertrekken,’ sprak hij vervolgens nadenkend. Zijn amberen gingen weer naar de grijze kater, enthousiasme erin blinkend.

Sootpaw wilde het ook zo snel mogelijk doen en morgen klonk dan ook wel goed voor hem. Het zou waarschijnlijk nog wel een tocht zijn naar Skyclanterritorium, ook al was hij er nog nooit geweest, dus hij had werkelijk geen idee hoe lang het zou duren. "Morgen is goed," Antwoordde hij dan ook vrij enthousiast. "En met de patrouille is een goede tijd." Het was dan misschien wel beter als hij nu terug zou gaan, want hij was hier al een tijdje geweest. "Misschien is het beter als ik dan nu terugga, dan zie ik je morgen bij Fourtrees." Hij hoopte dat het hem zou lukken om weg te komen zonder dat iemand hem door zou hebben, maar hij zou er in ieder geval zijn best voor doen. Hij wachtte nog op een reactie van Aspenpaw voor hij zich zou omdraaien en weer terug zou gaan over de stenen.

Aspenpaw gezicht werd gesierd met een grijns toen Sootpaw zei dat morgen goed was. Hun plan begon nu echt realiteit te worden. Ze zouden nu samen kunnen doen wat ze beiden het allerleukste vonden. Toen hij ook instemde met de tijd, was het plan afgerond. Morgen zouden ze elkaar weer zien en afreizen naar SkyClan. Hoe gaaf was dat eigenlijk! Sootpaw vertelde dat hij weg moest. ‘Ik moet ook maar weer eens gaan,’ sprak Aspenpaw tegen de grijze kater. Hij knikte naar de kater. ‘Tot ziens en tot morgen!’ sprak hij enthouasiast. Hij keek even na hoe de kater terugsprong naar zijn kant van de rivier, moest hij uitglijden kon hij altijd nog helpen. Toen hij weer veilig aan de kant stond, keerde ook Aspenpaw zich om en sprong soepel terug naar RiverClan territorium, zonder ook maar één keer uit te glijden. Hij zwiepte nog één keer met zijn staart naar Sootpaw, waarna hij terug rende naar kamp.

- Aspenpaw topic uit

Sootpaw knikte nog kort naar de andere kater voor hij zich omdraaide en voorzichtig terug over de stenen sprong. Hij vertrouwde het tenslotte nog steeds niet helemaal, maar hij begon toch nog meer vertrouwen in hemzelf te krijgen. Zodra hij echter grond onder zijn poten voelde draaide hij zich nogmaals om om te kijken of Aspenpaw zich ook al verplaatst had. De kater had duidelijk geen moeite toen deze over de stenen sprong, maar dat kwam vast omdat hij niet bang was om in het water te vallen. Ooit zou hij ook moeten leren zwemmen en dan zou hij er misschien ook niet bang voor zijn. Zodra Aspenpaw niet meer in zijn zicht was draaide hij zich ook om en ging hij terug zijn territorium in.

[Sootpaw topic uit]