Een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze kon zich voorstellen dat haar vader voor sommigen een intimiderende verschijning was, groot, breed en nors als hij was. Maar ondanks dat ze hem niet vaak had kunnen zien in haar leven, vertrouwde ze hem volkomen. Zijn stem klonk zacht toen hij haar begroette, liefdevol. O, waarom kon hij niet gewoon in WindClan zitten! Dat was het enige wat ze hem kwalijk nam. Dat hij niet naar hen toe was gekomen na het uiteenvallen van SkyClan. Hij had bij zijn kinderen kunnen zijn, maar hij had voor zijn vriend gekozen. Voor Silverstar. Misschien nam ze het hem ook wel niet echt kwalijk. Ze was er niet blij mee, maar ze begreep het wel. Suntail was immers dood en zijn kittens had hij niet eens gekend, dus het was misschien logisch dat hij niet voor hen had gekozen. Hoe dan ook, hij was nu hier. Dat was iets. Hij was er nog altijd meer voor haar dan Suntail. "Dangerdance", miauwde ze terug, omdat het woord 'papa' toch een beetje te onwennig was. Haar glimlach verzwakte een beetje toen ze haar vader wat beter bekeek. Hij was nog altijd groot en gespierd, maar verder zag hij er niet geweldig uit. Hij leek ouder dan hij was, en hoewel hij zijn staart leek te willen verbergen, kon ze zien dat die er niet goed aan toe was. "Hoe gaat het?" vroeg ze aarzelend. Hij had duidelijk heel wat meegemaakt sinds de laatste keer dat ze elkaar zagen...