Hunting for the clan (Trainingstopic 2)

Ah, ze had er heel dichtbij gezeten. Wat een rare namen hadden die ook - Butterstar en Innerstar. Hm. Oh wel, wat kon het haar ook schelen. Toen vroeg Bronzemask in wat voor soort territoria de andere clans leefden. Deed dat er wat toe? Ze mocht toch nooit in het andere gebied komen, dus het was toch niet belangrijk hoe hun territoria eruit zag? "Pff, bomen, Riverclan heeft een Rivier, iets moerassigs?", antwoordde ze, nu gedesinteresseerd naar haar poten kijkend hoewel ze daarnet wel interesse had getoond. Ze was een heel wispelturige kattin, dat was duidelijk, maar wat maakte het ook uit.

(niet erg hoor, snap ik wel c; )

Ja hoor, mevrouw ik-weet-alles begon weer te preken. Ugh, kon ze niet gewoon even haar bek houden? Amberpaw keek heel even op maar richtte daarna haar snuitje weg van haar mentor en eerder naar het kale gebied. Wat maakte het uit in wat voor gebied de andere clans leefden? Toen Bronzemask zei dat de Thunderclanners goed konden klimmen, snoof ze eens. "En dan?", reageerde ze. "Hier zijn geen bomen, dus dan hebben ze daar toch niks aan?" Kom op, dat zag de kleinste kitten toch nog? Het was alsof de Riverclanners hier voordeel zouden hebben aan hun zwemcapaciteiten, terwijl hier nergens water was - zeker niet nu met die droogte.

Amberpaw rolde met haar ogen maar wist verder niets zinnigs te zeggen. Ze volgde zwijgend haar mentor door het territorium, een ongeïnteresseerde en verveelde blik op haar gezicht geplakt. Ja, ze was een typische puber; dat was duidelijk. Ze irriteerde zichzelf door zo te doen, maar ze kon niet anders. Het was een verdedigingsmechanisme, zodat ze niet onder ogen moest zien hoe de situatie nu was. Ze had een moeder die haar niet wou en dan maar de clan had verlaten, en een vader die recht tegen de warriorcode in was gegaan en nu gestraft was door Starclan. Wat een gelukkige familie, niet waar? Ze snapte dan ook niet hoe Bronzemask zo kalm kon zijn bij het verlies van haar zuster - want ja, het was echt een verlies, ook al was ze niet dood - en ergens verachte ze haar mentor ervoor. Had ze geen emoties? Deed het er dan niet toe? Amberpaw likte even haar droge lippen toen ze toekwamen in het camp en knikte kort op het bevel van Bronzemask. Ja, whatever. De lichtbruine tabby liep recht naar de prooistapel en nam een kleine prooi. Ze had het wel verdiend nu, na die lange en vermoeiende training met haar mentor-tante. Hmpf, ze had al geweldig veel zin in morgen. En dan te bedenken dat ze zo graag apprentice had willen worden als kleine kitten; maar ja, toen was haar moeder hier nog. Al haar problemen waren steeds terug te herleiden tot haar moeder.