Hunting for the clan (Trainingstopic 2)

De volgende ochtend was Amberpaw al vroeg wakker. Ze stond op en liep de apprentice den uit, alleen om haar mentor al te zien. Ze stond haar waarschijnlijk op te wachten. De lichtbruine poes liep op Bronzemask af en knikte even naar haar. Er stond geen glimlach rond haar lippen, maar haar uitdrukking was ook niet zozeer vijandig; in ieder geval minder dan gisteren. Ze was moe, ze had slecht geslapen.

+ Bronzemask! Also, SPT hehe c:

Zwijgend liep het duo het camp uit en door het Windclan territorium. Bronzemask leek een specifieke plek in gedachten te hebben want na eventjes gelopen te hebben kwamen ze aan op een open plek tussen hoog gras. Amberpaw was lichtjes buitenadem van de afstand die ze net had afgelegd maar verborg het, en keek in plaats van iets te zeggen afwachtend naar haar mentor. Wat nu?

Amberpaw keek nog even naar haar mentor toen die ging zitten en haalde toen diep adem. Ze had nog nooit echt serieus een sluiphouding aangenomen en ze had het ook nog nooit iemand echt zien doen - dus dit werd gokken. Wat deed je als je sloop? Dan moest je stil zijn. En laag misschien, zodat je niet boven het gras uitkwam? De lichtbruine poes wist het niet zeker. Ze zette haar poten uit elkaar, iets verder dan haar schouders, en haar staart laag; bijna over de grond slepend zelfs. De kattin zakte door haar poten naar beneden en spitste haar oortjes - en ze vond het nog best wel moeilijk om haar evenwicht te bewaren in deze houding. Amberpaw schuifelde wat met haar pootjes, proberend om een gemakkelijkere positie te vinden.

Amberpaw knikte eventjes lichtjes en probeerde haar schouders los te draaien, zoals Bronzemask had gezegd. Ze fronste en probeerde haar evenwicht wat te verplaatsen, ziend wat er beter voelde. Blijkbaar moest je het voelen, moest het uit je instinct komen. Bijna automatisch sloot de jonge kattin haar groene ogen, zoals haar mentor had gedaan toen ze het voordeed. Ze tilde haar staart ietsje op en probeerde zich meer te ontspannen. Dat lukte wel ietsje, maar toch niet zo mooi als het bij haar tante had gegaan. De lichtbruine kattin knelde haar kanten op elkaar en bleef proberen. Dit kon toch niet zo moeilijk zijn?

Amberpaw keek even hoe haar mentor het deed en probeerde toen zelf ook net zo soepel over de grond te sluipen. Ze raakte niet echt in een ritme zoals Bronzemask dat had, maar zette dan eens haar ene poot heel traag en dan eens haar volgende enorm snel. Ze deed haar best om vloeiend te bewegen, om het natuurlijk aan te laten voelen en om haar staart niet over de grond te laten slepen, maar ze moest aan zo veel denken..

Amberpaw knikte. Ze raakte wat gefrustreerd, omdat het bij Bronzemask zo makkelijk leek maar bij haar absoluut niet ging. Ze raakte wat afgeleid, zonder echte reden, terwijl ze probeerde om naar voren te blijven sluipen. Haar gedachten dwaalden weg, naar andere dingen; naar haar grote broers, naar haar kleine broers, naar haar moeder en haar vader. Onwillekeurig begon ze te fronsen, en afgeleid als ze was verloor de bruine tabby plotseling haar evenwicht, waardoor ze omver viel.

De blik in haar groene ogen was hard terwijl de poes rechtkrabbelde en terug in de slechte hurkstand ging staan. Haar poten uit elkaar gespreid, te ver misschien, haar staart naar achter stekend en haar oortjes plat tegen haar kopje geduwd. Dit frustreerde haar, ze moest het toch kunnen? Hoe moeilijk kon het in starclansnaam zijn! Opnieuw begon ze naar voren te lopen, te stampen misschien eerder, want haar pootstappen waren niet bepaald zacht en ze klopte ze tegen de grond met de kracht van frustratie. Stomme. Sluiphouding.

Amberpaw plofte neer toen haar mentor zei dat ze mocht stoppen, haar uitdrukking nijdig. Waarom lukte het gewoon niet? Zo moeilijk kon het toch niet zijn, starclanverdomme! "Ben ik zo dom?", mompelde ze, onverstaanbaar bijna. Bronzemask had het vast niet gehoord. Ze was gewoon boos op zichzelf, want iedereen kon het toch? Dan moest zij het ook kunnen! Maar haar mentor leek er ook al niet in te geloven, want ze had haar doen stoppen. Humpf. Misschien was ze kapot, had haar moeder haar kapot gemaakt en kon ze nu niet meer sluipen zoals iedereen kon. Ja, dat was het misschien. Het lag niet aan haar, het lag aan haar moeder - die een goede moeder was geweest, zolang ze hier was, maar alles naar de knoppe deed toen ze wegging. 'Stomme Brindleleaf. Ik haat je.'

Bronzemask zweeg, en dat irriteerde haar misschien wel nog wat meer. Wat, kon ze nu opeens niets meer zeggen? Nijdig richtte Amberpaw haar blik weg van haar mentor en liet ze haar ogen over het territorium glijden. Kaal heideveld voor zover het oog strekte. Ze kon zich nog herinneren hoe Quietstep haar eens meer naar buiten had genomen toen ze nog jonger was, een maan of drie oud misschien. Toen had alles zo veel groter geleken, maar nu, nu ze hoog op haar poten stond en veel gegroeid was, was dat effect minder. Het was nog steeds onmetelijk groot, maar gewoon minder indrukwekkend.

De leiders van de andere clans? Hmmmm... Ze had wel verhalen gehoord in haar kittentijd, tuurlijk, maar dat leek allemaal zo ver weg nu. Misschien had ze toen beter moeten opletten.. Riverclan wist ze waarschijnlijk nog het beste. Daarmee waren ze toch in oorlog? Iets over een vorige deputy, of zo? Ze wist het niet goed, het had zich afgespeeld voor haar geboorte - enkel het laatste gevecht daarvan had ze echt meegemaakt, en zelfs toen toen ze nog kitten was en dus wist ze er niet veel van. Maar de naam van de leider van Riverclan.. Was het geen poes? Amberpaw fronste lichtjes. Ze had een rare naam gehad, dat herinnerde ze zich nog. Die Riverclanners ook - die waren gewoon raar. "Euhhh.. Bitterstar, ofzo, van Riverclan?", zei ze, aarzelend. Dat klonk wel ongeveer goed. De andere clans.. Was die van Thunderclan niet iets met een kleur? Whitestar, nee, Blackstar? Nee.. Oh! "Silverstar van Thunderclan!" Toch eentje die ze nog wist. En die van Shadowclan? Ze groef diep in haar geheugen, want Amberpaw was zeker dat ze het al eens gehoord had. Wie oh wie was de leider van Shadowclan? Het was iets raars geweest.. Iets als, Tinkerstar ofzo. Ja, het klonk een beetje als Tinkerstar. Misschien was het wel close enough voor Bronzemask. "En Tinkerstar van Shadowclan?", sloot ze af, haar mentor even aankijkend om te zien hoe dichtbij ze was.

(Ik denk het ook niet :'))