Roadtrip

Vandaag zou ze er op uit gaan met Acefray. Ze hadden afgesproken in het territorium en gehoorzaam als ze was, liep de grijze kattin naar de afgesproken plek. Ze had geen idee wat ze zouden gaan doen, wat ze ervan moest verwachten. Het was al even geleden dat ze was ingetrokken in de Medicine Cat's Den, waar ze samen sliep met Acefray, en vreemd genoeg, de Deputy. Terwijl ze de weg zocht naar de fluffy grijze kater, hield ze de woorden van Lurkingshade in haar achterhoofd. Haar broer had haar gevraagd om tegen Acefray te praten met betrekking tot Tallshadow en zijn gedrag. Al had ze geen enkel idee wat ze zou moeten zeggen. Misschien dat ze dat maar uit zou stellen, het was tenslotte de eerste keer dat ze echt wat alone-time had met Acefray, en ze wilde het niet verpesten. Haar pas versnelde toen ze de kater zag zitten. "Hé, Acefray," groette ze hem. Het was nog steeds een raar idee dat zij Medicine Cat Apprentice was geworden.

De kater leek best wel groot vanaf hier, al zou dat ook kunnen komen door de dikke vacht van het dier. Ze gokte dat de helft van zijn lichaamsgewicht bestond uit haar, althans, zo zag hij eruit. Haar mentor groette haar en leek behoorlijk vrolijk vandaag. Bitterpaw verzachtte automatisch haar blik, die meestal een beetje onvriendelijk was. Ze waren hier vandaag niet alleen om te trainen, maar ook om hun band iets te versterken. Iets waar de kattin nog wat sceptisch over was, niet zozeer vanwege Acefray, meer omdat ze met niemand echt een goede band had. Toen Acefray haar vroeg wat ze al kon, keek ze even bedenkelijk naar de pluizige kater. "Thornfang heeft me leren jagen, en ik heb met een vechttraining van Innerstar meegedaan. De kruiden heb ik ook al een beetje geoefend, maar ze willen nog niet echt blijven hangen," miauwde ze toen. Thornfang was een uitstekende mentor geweest, hij had haar goed begrepen en daardoor was ze nu een behoorlijke jaagster. Qua vechten kon ze echter nog redelijk weinig.  

De vraag waarom Canarypaw gestopt was, speelde nog steeds rond in haar kop. Het was allemaal zo plotseling geweest: één ceremonie werd er gewoon aangekondigd dat zij de nieuwe Medicine Cat Apprentice was, zonder enig woord over de zwart-witte Apprentice. Het was allemaal een beetje raar, maar er was natuurlijk vast een reden voor geweest. Misschien waren het allemaal haar zaken ook niet, dus besloot ze haar mond er voorlopig over te houden. Toch kon ze het niet echt helpen om onzeker te voelen, wat als zij ook zo snel aan de kant werd gegooid? Die gedachte probeerde ze zo snel mogelijk uit haar hoofd te duwen, voor zover dat ging. Ondertussen speelde het commentaar van Lurkingshade ook nog in haar gedachten rond. De grijze kater stelde voor haar mee te nemen door het territorium en om haar te laten zien waar belangrijke kruiden gevonden konden worden. Ze knikte instemmend, dat klonk goed. Ze trok even verrast met haar oortjes toen de kater vroeg of ze nog iets over hem wilde weten. Ze dacht even na, een aantal vragen kwamen opdoemen, niet allemaal even politiek correct. Waarom snurkt Acefray zo, en kan daar iets aan gedaan worden? Wat is er met Canarypaw? "Ik vroeg me eigenlijk af wat de precieze reden is dat Tallshadow bij ons slaapt?" miauwde ze, duidelijke verwarring op haar gezicht. Waren die twee meer dan vrienden? Was het een inbreuk op hun relatie om bij hen te gaan liggen? Was dit waarom Canarypaw weg was gegaan?

Het was in ieder geval een fijn idee dat hij open stond voor haar vragen, want die had ze zeker. De kater voor haar was zo ongelooflijk anders dan zijzelf, en het was daarom moeilijk om hem te kunnen peilen. Ze leek hem voor geen meter te begrijpen, iets dat voor een interessante maar lastige dynamiek kon zorgen. Haar vraag wekte niet bepaald de reactie op die ze verwacht had: de kater lachte luid. Bitterpaw keek hem vervreemd en verbijsterd aan, niet helemaal begrijpend waar dit naar toe zou gaan. Had ze iets gemist? Was het zo overduidelijk geweest? Ze luisterde fronsend naar de uitleg van haar mentor, die op luchtige wijze vertelde dat ze altijd al bij elkaar hadden geslapen. Vreemd genoeg werd het daar niet veel duidelijker van, en even staarde Bitterpaw hem met open mond aan. De kater liep gewoon door, alsof alles lekker casual was. "Ah, oké," stamelde Bitterpaw toen maar, alsof het nu wel duidelijk was. "En Canarypaw. Waarom is ze gestopt?" luidde haar volgende vraag. Ze wist niet eens of de zwart-witte kat gestopt was, of gewoon uit haar functie ontheven was.  

Misschien had ze de relatie tussen Ace en Tall wel helemaal verkeerd ingeschat. Zou ze hetzelfde gedaan hebben wanneer één van hen een poes was geweest? Haar 'wenkbrauwen' krompen ineen wat een diepe frons vormde, ze had geen idee wat ze van de situatie moest denken. Was het zo duidelijk geweest dat het haar niet was opgevallen? Ze probeerde de gedachten maar uit haar kop te zetten; het waren haar zaken immers niet met wie Ace zich schaarde. Alhoewel, de Medicine Cat mocht geen partner hebben van Starclan. Natuurlijk zou Ace die eed niet verbreken, toch? Bitterpaw merkte wel dat zijn gezicht lichtelijk vertrok bij het horen van Canarypaw's naam. Het raakte duidelijk een gevoelige snaar, al wist ze nog niet waarom. Het antwoord dat ze kreeg was vrij vaag: het pad van de Warrior was toepasselijker voor Canarypaw. Waarom kreeg ze niet te horen. Maar wederom, het waren haar zaken niet. Zelf zou ze het ook niet op prijs stellen wanneer iemand in haar gedachten en verleden zou gaan graven. "Wie heeft mij gekozen?" vroeg ze, na Ace's verhaal. Starclan of hij? Van beiden zou ze geen idee hebben waarom. "Oh, en als je ergens liever niet over praat... Het hoeft niet," miauwde ze. Ze wist zelf heel goed hoe het was om over dingen te praten die je liever stil hield. De naam van haar overleden zusje was nog steeds iets dat ze niet wilde horen.  

De kater was bezig met zijn ronde door het territorium. Inmiddels moest het gek zijn dat hij dit bleef doen, gezien het feit dat hij patrouilles mocht organiseren en al, maar het was rustgevend en ook nog de beste manier om Ace tegen te komen. Gek genoeg kwam hij namelijk altijd bij die kater uit, en ook nu ving hij de geur van de gigant op. Een jongensachtige grijns ongepast voor een deputy verscheen op zijn gezicht en de kater voerde zijn snelheid op. Het was natuurlijk gepaster, en misschien ook veiliger, om snelheid te minderen op het moment dat hij nog maar een paar sprongen verwijdert was van zijn P.I.C. maar tsja. Dit was leuker. Vandaar de sprong over de struik met grootse vaart - en wapperend haar wat Andrélon waardig was thank you - waarna hij vol tegen de ander aankwam en hem zo ouderwets omver wist te krijgen. Wist hij veel dat dit een van de weinige keren was dat er serieus les werd gegeven.

Haar hele hoofd sloeg op hol: telkens als ze Acefray vroeg om een verklaring, kwam hij met een antwoord dat haar alleen nog maar meer deed twijfelen over de relatie tussen hem en Tallshadow. Misschien was het voor nu gewoon het beste dat ze zich er niet mee bemoeide. De kater mocht doen wat hij wilde, tot een bepaald niveau natuurlijk. Ze was er vrij zeker van dat zij hem niet de les hoefde te lezen wat de regels van partnerschap waren rondom het hele Medicine Cat gebeuren. Verward staarde ze voor zich uit terwijl ze verder liepen. Acefray liet haar weten dat hij behoorlijk open was, iets dat ze op prijs stelde, zolang hij maar niet té open was natuurlijk. Ze wist niet helemaal hoe ze moest reageren, toch waardeerde ze het gebaar van de kater. Hij reikte uit naar haar, iets dat niet veel katten deden, en ze was bereid om terug te reiken. Ze schrok even op wat de kater daarna zei. "De Moonstone," herhaalde ze lichtelijk bezorgd. Straks zou ze Nightpaw weer zien. Of Thrushdive. Natuurlijk wilde ze dat wel, maar of het echt een goed idee was? Ze slikte nerveus, wilde opnieuw iets vragen, maar voor ze het wist, werd de grijze gigant geramd door iemand anders. Ze schrok zich dood, draaide zich om naar de aanvaller en bevroor bijna toen ze zag dat het Tallshadow was. Wat gebeurde hier in Starclan's naam?

Er was altijd een nadeel aan het omverwerpen van Ace, het beest rolde door wat betekende dat Tall ook eens onder hem terecht kwam, en waar alles bij Tall spier was, was dat maar de vraag bij Ace. Het 'oef' geluid was dan ook wederzijds, evenals de grijns. De poot ontweek hij dramatisch - met een hairflip, want als je iets doet, doe het in stijl - en op de reactie van Ace begon hij keihard te lachen. "Furbrain, je hebt mijn geweldige les vol wijsheid en goed advies verstoord, ik probeerde hier een serieuze indruk te wekken." Tall sloeg terug naar het hoofd van de ander, en pakte de kop vast om eens goed in de ogen te kijken. "Ace," Mauwde hij, grijns nog steeds maar stem bezorgd. "Jij en wijsheid... Gaat het wel?" Oke, hij was een klier, no judging graag. Bovendien had hij Bitter nog steeds niet opgemerkt (hoezo preoccupied?) en was hij ongegeneerd zijn maat aan het treiteren.

Rillingen trokken over haar ruggengraat heen. Ze had geen idee of ze wel klaar was om met Starclan te communiceren. Wat zou ze tegen Nightpaw moeten zeggen? Het maakte haar nu al behoorlijk bang, en er waren nog niet eens concrete plannen om naar de Moonstone te vertrekken. Toch was het ergens ook wel spannend. Hoe dan ook, het was iets dat ze moest doen, iets dat bij haar taak hoorde, dus zou ze het doen ook. De grijze kater vertelde dat een bezoek aan Starclan essentieel was voor een Medicine Cat, aangezien ze ooit het stokje over moest nemen. Ze knikte begrijpelijk, zich afvragend hoe het was. Hoe alles eruit zou zien daar boven. Het was wel een kans die maar weinig katten kregen, en natuurlijk voelde ze zich vereerd. Na de plotselinge klap keek Bitterpaw verbaasd naar haar mentor, die nog een stukje door rolde na de 'aanval'. Vervolgens werd hij quasi-boos vanwege het verstoren van zijn 'les'. Met een naar beneden gezakte onderkaak staarde Bitterpaw naar de twee. "Is dit iets gebruikelijks?" vroeg ze toen. De volgende keer wilde ze wel graag een heads up wanneer de Deputy zijn lichaam naar haar en haar mentor slingerde.