{Innerstar's Death} Hide & Seek

Wolfpaw was met de rest van de meute meegelopen, hij liep strak naar Waspsting, zoals haar instructie was. Hij moest luisteren, want anders moest hij terug. Hij wilde niet terug gestuurd worden want hij moest Innerstar vinden, hij had een taak. Wolfpaw liet zijn ogen zo veel mogelijk rond gaan, zoekend naar de zwarte poes. Maar het werd donker en zwart met zwart mengt zo goed dat hij soms niet meer kon zien wat wat was. "Gaan we haar vinden?" had hij ook meerdere keren gevraagd. Soms kreeg hij antwoord, soms niet. Hij voelde zich eigenlijk meer een hopeloze kit dan een apprentice. Een blok aan het been van Waspsting.
Wolfpaw zijn haren gingen recht overeind staan toen ze een ijselijke gil hoorde. Zij blik ging naar Waspsting, die een sprint in zette na enkele seconden. Wolfpaw volgde, hij wist dat hij dichtbij haar moest blijven. Maar zijn adem stopte even toen ze de plaatst delict vonden. Meerdere katten waren hier al en Wolfpaw bleef op afstand staan, terwijl Waspsting dichterbij kwam. Verschillende geuren drongen zijn neus in, verschillende katten spraken door elkaar maar in zijn hoofd was alles stil en leeg. Hij keek in de verte, zag daar een staart op het nattige zand liggen. Hij wist dat die staart bij Innerstar hoorde, maar hij wilde niet geloven dat de rest van haar lichaam daar onder zat, onder het zand. Dat kon toch niet? Katten konden toch niet opgegeten worden door de grond? Wolfpaw had niet eens door dat terwijl dit allemaal door zijn hoofd schoot de tranen over zijn wangen biggelde. Pas nu hij het doorhad snikte hij, veegde zijn tranen af die meteen weer vervangen werden voor nieuwe. "Het lijkt erop dat ze verdronken is in de modder." zijn waterige blik ging naar Winddancer. Die bij Roughflower stond. Roughflower had hij eerder ontmoet, samen met Tallshadow. Die was hier nu ook. Hij liet zijn blik naar de tabby kater gaan die nu orders uit stond te delen aan iedereen. Wolfpaw stond op en liep naar Tallshadow toe. Met zijn natte tranen-hoofd ging hij tegen de kater aan zitten, verstopte zijn gezicht in hem. Hij wou niet meer zien of horen dat Innerstar dood was. Hij wou gewoon helemaal niks meer.

Tag: Tallshadow

het hele gedoe die toen volgde liet de kater even opkijken. Het leek erop dat de grijze kater het niet eens was met wat Tall in gedachten had en even keek de gevlekte kat op zijn beurt instemmend naar de warrior. Had gelijk als hij zijn partner wilde helpen, daarbij kende Thorn haar het beste right? Hij was niet zo van het sociale maar als je partner met iemand was wist je op zijn minst hoe je moest omgaan met iemand. Met andere woorden was Thorn de beste optie geweest hier, misschien samen met Wind. Het bleek echter allemaal niet waar te zijn voor meneer star to be. ‘Laat me je helpen,’ Klonk er waardoor hij even haar nekvel loste en kalm keek naar de kater. ‘Het is immers mijn partner.’ Hij zuchtte even en knikte enkel naar hem, nog steeds een lichte blik die zei dat hij snapte dat wat er was. Het was niet raar, het was enkel normaal. En voor iemand die weinig over emoties en dergelijke wist, was dat veel. Tall moest toch de social guy zijn? Hij deed het grandioos verkeerd nu. Hij hoorde de roepen al. Protest zou komen als dit zijn beleid was. Het zou hem niks verbazen als hij voorop liep dan. ‘Probeer Sinclaw zo goed mogelijk over mijn rug te leggen. Ze verdient het niet om zo over de grond gesleept te worden. Dadelijk doe je haar nog pijn ook.’ Klonk er en even zuchtte Lurk zachtjes. "Dat weet ik, daarom wachtte ik ook," op wat? Verandering in het plan van de ander. Hij neeg zijn kop enkele centimeters naar de grond toe om het nekvel van de kattin vast te nemen en te doen wat Thornfang aan hem vroeg. Maar mister leader leek andere plannen te hebben... Zijn bek was enkele centimeters geopend toen zijn stem, een stem die hij in feite niet meer wilde horen, weerklonk. "Thornfang," Klonk er enkel van hem af. "Het is heel galant van je om je partner te willen helpen, je bent echter zoals ik al zei, hier nodig. Lurkingshade is geen sterke kat, maar hoeft haar enkel een paar meter te verplaatsen, we zullen echter het lichaam van Inner uit drijfzand moeten trekken, waar wel degelijk kracht bij vereist is," Hm? Hij kon ook perfect inner uit die blubber krijgen. Hij had spieren, hij was snel en evenwichtig... Daarbij was het niet slimmer geweest hem te sturen voor een oproep? Hij was immers sneller dan Acorndust en als het asap moest gebeuren dan- Oh wait nee want Acorn zou deputy worden. Waarom dacht hij zo? Omdat Lurkingshade zo was. En iedereen die er protest mee had, die kon het zuigen voor hem. Hij was verandering zat en dat zou hij laten weerklinken in zijn woorden... Zodra zijn mond zou open gaan voor de ander zou hij ze niet meer sluiten. Een stroom van dingen die de ander niet zou willen horen en die ogen zouden openen voor alles dat fout werd gedaan. Was het dan zo ingewikkeld? Voor hem niet. Voor hem was het pad recht... maar je kon altijd zig-zag gaan, als je een kind was, zoals hem. "Ik weet zeker dat Lurking met zijn goede brein Sin verder ook nog veilig weet te houden, als het puur om verplaatsen ging had ik Winddancer wel gevraagd," goed brein. Hij snoof even en neeg zijn kop even en begon verder te werken met Sin de heuvel op te trekken.
En toen sloot hij alle stemmen uit. Geen geluid meer. En hij wilde al zeker niet meer hem zien. Niet meer.
Zijn vage gedachten, zijn simpele manier van zaken en zijn idealistische beeld, het was allemaal maar een sprookje. eentje die nooit zou uitkomen. zag het dan in, dat de wereld zo gemeen was. Dat Innerstar was verdronken in de aarde waar we elke dag op wandelen en Shrewstar? Wolftail? Thrushdive? Dood aan de dieren, die hetzelfde vlees en bloed hadden zoals zij. Verslonden aan van alles. Het sprookje die zei enkel hadden was verzwolgt in bloed en tranen. En drama? Die zou er altijd bijkomen. Er was geen happy ending. Niet voor de clans, niet voor hun. Iedereen ging eens dood, of je nu negen keer de kans had of niet. Iedereen ging dood en er zou altijd pijn zijn en altijd... Verdomme... Alles ging goed ja. Goed om dat te zeggen Wind. Maar zijn woorden waren weer de waarheid geweest en iedereen die had ontkent op dat moment, was nu aan het janken dat het geen naam had... En het enigste dat hij wilde zeggen was eigenlijk; "ik zei het toch,"

Vervolg voor mensen die lurk moeten helpen + mimi met sin *klik*

Het antwoord van Winddancer zorgde er voor dat Roughflower even stil ging staan en naar de donkere wolken in de lucht keek, voor haar was het één grote grijze vlakte, voor anderen natuurlijk allemaal verschillende wolken. Regenen zou het niet meer, maar toch was de lucht donker. Ze slaakte een zucht en snelde haar pas terug naar Winddancer. "Verdronken in de modder..." herhaalde ze de woorden van Winddancer zacht. "De almachtige, grote Shadowclan leider, gerespecteerd en gefreesd, de kat die Shadowclan heeft gered samen met Shrewstar... verdronken in het moeras..." ze schudde vol ongeloof nog een keer met haar kop en merkte hoe ze kwaad begon te worden. Maar ze moest zich rustig houden, zich vermannen voor haar kitten in haar buik en dus liep ze de rest van de tijd stil, zij aan zij met Winddancer, terug naar het kamp, terwijl de beste vriendinnen troost uit elkaar aanwezigheid haalde.

Roughflower topic uit.
Bunny, je mag reageren op het rouwtopic.

Roughflower snelde terug naar haar en Winddancer kon zien dat ze het moeilijk had. Het was ook niet makkelijk voor haar, om haar vriendin zo te zien. Ze luisterde naar de woorden van de tabby maar reageerde er niet echt op. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Twee kleindochters van twee grote leiders, die nu allebei in Starclan rustten. Ze had het idee dat ze haar hier wel in kon steunen, zoals Roughflower haar had gesteund lang geleden toen Shrewstar stierf. De rest van de weg legden ze in stilte af, allebei hun gedachten bij Innerstar waarschijnlijk. Om haar te herdenken - iets dat ze allemaal geblokkeerd hadden terwijl ze vermist was, want niemand wou toegeven dat ze dood kon zijn. Niemand had gedacht dat ze hun leider dood terug zouden vinden - en dan nog op zo'n manier.

-Winddancer is ook het topic uit, ik post zo in het rouwtopic.

De andere kater luisterde op het moment wel, al leek Lurking het er - natuurlijk - nog steeds niet mee eens te zijn. Gelukkig was Thorn wel productief genoeg, en hoewel hij het redelijk aanvallend zei, vond Tall zijn idee zo slecht nog niet. "Ik dacht dat we takken op het moeras konden leggen waar wij op konden lopen, om een buigzame tak rond haar te krijgen zodat we haar eruit kunnen trekken," Opperde hij, niet ingaande op de brutale toon van de kater, dit was de tijd voor actie, beleefdheden kwamen later wel. En-
Oke er kwam wat meer later, want plotseling voelde hij een gewicht tegen zijn zij en zag hij Wolfpaw daar staan. De kater's ogen werden even groot, wat deed zijn apprentice hier?! Al moest hij zeggen dat er ergere dingen waren dan op onderzoek uitgaan, was dit niet de beste tijd, en ook de ander leek daar al achter gekomen te zijn. De deputy voelde zijn vacht natter worden door het snikken van de kleine en even legde hij vaderlijk zijn hoofd op het hoofdje van de kleine kater. "Sorry," Mauwde hij, lichtelijk verstikt want het greep hem nu alsnog heftig aan, maar hij moest sterk zijn! Nog eens slikte Tall, en fluisterde toen instructies in het oor van de kleine. "Als jij Lurkingshade nou eens helpt, die mopperkont kan alleen maar boos kijken lijkt het, dan gaan wij proberen haar lichaam hier zo netjes mogelijk uit te krijgen," Hierna keek hij de jongeling in zijn ogen aan. Hierin duidelijk zijn pijn en verdriet. Maar alsnog kon de kleine niet bij het bergen van haar lichaam zijn, niemand wist hoe ze eruit zou zien.

Thornfang was het niet altijd eens met Lurkingshade en kon het niet altijd met de tom vinden, maar hij meende een blik van onderlinge instemming te kunnen uitwisselen. Als hij dat dan gedaan had, want natuurlijk had hij zich direct op de wenken van zijn perfécte nieuwe leader omgedraaid om te gaan helpen. Hij zou later met Lurkingshade nog wel gaan mokken; ze hadden het beiden nodig. Lurkingshade omdat hij Tallshadow toch niet zo geschikt vond als leader en hij omdat hij zijn moeder net was kwijtgeraakt en Tallshadow net deed alsof dat niets was. Hij maakte de verkeerde beslissingen. Hij haatte het feit dat hij haar dode lichaam uit het moeras moest halen terwijl er andere warriors waren die dat net zo goed konden. Hij wilde het liefste bij zijn partner zijn, maar zelfs dat werd hem afgenomen. Hij haatte het. Hij haatte Tallshadow. Voor dit moment dan. Thornfang dwong zichzelf om te luisteren naar wat Tallshadow opperde en merkte dat het eigenlijk niet eens zo heel slecht klonk. Hij schatte de afstand in en hoe veel takken ze nodig hadden. ‘Ik denk dat twee of drie takken om goed op te kunnen lopen met z’n allen volstaat. Die tak die we rond haar heen gaan doen moet lang genoeg zijn om de klus met beide warriors te klaren, dus het is het beste als we die takken wat verdelen over het moeras.’ Hij kon er met zijn smalle poten wel opstaan en hij had ook een goed evenwichtsgevoel. ‘Diegene die denkt dat hij met één tak niet toekomt om op te staan gaat er maar meer halen.’ De enige takken die hij ging halen was die voor hem en die voor zijn moeder. Waspsting en Tallshadow zochten het zelf maar uit. In zijn hoofd prentte hij in hoe ze de takken om Innerstar heen legden en vervolgens aan weerszijden gingen proberen om een buigzame tak onder haar te krijgen. Ze zouden eigenlijk een soort van driehoek vormen. Of één van de drie katten ging bij één van de andere twee staan, dat kon ook natuurlijk. Ze zouden wel zien. Die takken vinden was nu het belangrijkste. Thornfang wilde net vertrekken toen hij Wolfpaw zag staan tegen Tallshadow aan. Rustig liep hij op de zwarte tom af en gaf hem een lik tussen zijn oren. ‘Het komt wel goed,’ mompelde hij met een toon waarvan hij niet wist of hij het zelf zou geloven als hij het zou horen in Wolfpaw’s plaats. ‘Ze jaagt nu veilig in StarClan en blijft over ons waken. Ze is misschien hier weg in de echte wereld, maar daarboven zal ze altijd op je neer blijven kijken en trots op je blijven zijn.’ Hij gaf de tom één laatste lik over zijn oor en begon vervolgens te zoeken naar takken, zijn keel vast met emotie. Maar hij dwong zichzelf om geen emotie te tonen.

Tag: Wolfpaw en Tallshadow

De kater leek het inmiddels een oke plan te vinden, en ging het al verder uitwerken terwijl Tall Wolfpaw kleine nudges gaf met zijn neus. Ze moesten aan de slag, Acorn zou inmiddels al bij het kamp zijn en hij wilde de clan niet te lang laten wachten. Bovendien telde elke seconde nu. Vandaar dat zich oprichtte, en Thornfang even dankbaar aankeek toen die zijn apprentice ook ging troosten. "Het lijkt mij goed als we eén 'brug' recht naar haar toe maken, en eén naar haar zijkant zodat een kat de tak goed om haar heen kan maken," Mauwde hij in antwoord op Thorn, en kwam toen ook in actie. Het enige geluk was dat ze hier op een plek met redelijke bomen zaten, het naaldbos was verschrikkelijk geweest, maar de marshlands hadden oude bomen met dikke takken. Die zouden het goed moeten kunnen doen.

_{De kattin keek richting Tallshadow, die de touwen in handen nam. Het ergerde haar dat hij deed alsof hij leider was; maar, besefte ze pijnlijk, dat was onofficieel ook al zo. Ze rechtte haar rug toen ook zij een taak kreeg, en knikte hem toe. Kort gleed haar blik naar Lurkingshade, en ze vernauwde afkeurend haar ogen. De kater moest zijn personal vendetta's aan de kant zetten, en doen wat hem opgedragen werd. Echter zei ze er niets over, hield zich stil aangezien ze wist dat ze haar stem op het moment niet sterk kon houden. Ze richtte zich op haar taak; het zoeken naar takken - ontzettend simpel, maar toch zo ook ontzettend moeilijk. Want zij, Thornfang en Tallshadow hadden de moeilijkste taak. Zij zouden haar lichaam als eerste zien, vervormd en slap - of onderhand al stijf? Dat hing er vanaf hoe lang ze hier al lag - en dat zou zoveel pijn doen. Haar hart voelde verscheurt, en ze wist dat als ze zich niet in werk stortte, ze zou neerbreken. Dus keek ze om zich heen, lichtelijk in paniek, wat niet goed te zien was. Enkel haar versnelde bewegingen toonde aan dat ze niet zo op haar gemak was als ze de anderen wilde laten geloven. Haar blik viel op een grote tak, die half afgebroken aan een boom hing. Ze liep ernaar toe, haar poten voorzichtig neerzettend zodat ze niet per ongeluk ergens in weg zakken zou. Één keer belandde haar poot op een gevaarlijk stuk grond, maar ze wist deze snel genoeg weg te trekken en binnen een halve minuut was ze bij de tak. Ze sloeg haar nagels uit de grond in, zodat ze flink kracht kon zetten. Haar kaken klemden zich om de tak heen, en na een aantal keer hard rukken wist ze hem los te krijgen. Het was een redelijk dikke tak, en gevaarlijk lang; ze moest opletten dat ze anderen niet raken zou met het ding. Ze liep ermee terug, opnieuw op die voorzichtige manier van lopen, en keek richting Tallshadow. Vervolgens gleed haar blik naar de zwarte staart, alsof ze met magnetische kracht hiernaar toe getrokken werd. God.}

Thornfang ving nog kort Tallshadow’s woorden op en gaf een klein knikje ten teken dat hij het begreep. In dat geval, als ze één dikke tak zouden vinden, zouden ze er elks maar één moeten dragen. Het sleurwerk zou echter niets vergeleken zijn met het feit dat hij zijn moeder dadelijk van dichtbij kon zien. Hij slikte zijn emoties zo goed mogelijk weg en zocht naar een dikke tak, merkte dat Waspsting en Tallshadow ook begonnen waren met zoeken. Hoewel hij Tallshadow op dit moment echt niet kon appreciëren, vond hij het diep vanbinnen wel oké dat de tabby tom orde wist te houden in de chaos en de katten duidelijke taken gaf zodat ze wisten wat ze moesten doen. Als hij in Tallshadow’s poten had gestaan had hij niet geweten of zijn emotionele toestand hem dit had toegelaten. Hij had zich waarschijnlijk ontfermd over Sinclaw en de rest maar laten dealen met zijn moeder. Het was gewoon te pijnlijk om zich volledig te richten op het feit dat ze dood was. Weer werd zijn keel verstikt met emoties en snel boog hij zich naar voren. Hij snoof de geuren in de buurt op en merkte een dikke tak op. Zijn scherpe klauwen boorden zich in de grond terwijl hij vooroverboog en aan de tak snuffelde. Hij zette er één poot op om te checken of het stevig genoeg was. Toen dit het geval leek te zijn begon hij de tak los te rukken. Na een paar keer proberen, waarbij hij bij de laatste ruk woedend was geworden, kwam de tak los en kon hij nog net voorkomen dat het in de rondte slingerde. Als hij er een kat mee zou raken hadden ze nog méér drama. Thornfang zag dat Waspsting al een tak had gevonden en probeerde even logisch na te denken over wie van hun sterker zou zijn, maar dat kon hij niet. Misschien moesten hij en Waspsting maar beiden trekken zodat ze het lichaam er uit zouden krijgen. ‘Zoek maar een smallere tak!’ riep hij naar Tallshadow over zijn schouder. ‘Waspsting en ik hebben al dikke takken gevonden die makkelijk een brug maakte.’ Hij zuchtte toen Waspsting haar tak niet neerlegde. ‘Jij naar de zijkant, ik recht vooruit,’ bromde hij en hij wees met zijn staart richting de zijkant van het moeras. Daarna liet hij zijn eigen tak vallen en zorgde daarbij dat deze niet op zijn moeder terechtkwam. Hij zuchtte opgelucht toen de tak gewoon bleef drijven en sprong erop. De tak zakte niet verder in het moerasgedeelte en tevreden zijnde bleef hij staan. Daarna liep hij in de richting van zijn moeder en voelde zijn adem in zijn keel stokken toen hij haar levenloze lijf zag. Hij boog zich voorover en liet zijn neus even tegen haar kopje rusten, maar begon daarna in de modder te zoeken naar haar nekvel. Hij trok haar met al zijn kracht wat uit het moeras zodat de tak makkelijker onder haar zou gaan, maar alleen om haar al een millimeter te verschuiven voelde hij dat zijn spieren brandden. Mousedung.

De Warriors gingen druk aan het werk, wat Tall even opgelucht maakte, gelukkig leken ook zij het door te hebben dat het nu niet het moment was om te zeuren over de deputy die probeerde alles draaiende te houden. In plaats daarvan zochten zowel Thorn als Wasp een sterke tak, en werd hem toegeroepen dat hij beter een dunnere zou kunnen pakken. De kater keek dan ook rond om dit voor elkaar te krijgen. Tevreden vond hij een langere, flexibele tak. Nog jong en dus buigzaam. Het betekende echter dat het loskrijgen niet makkelijk zou gaan. Met flink wat kauwen en trekken lukte het de kater gelukkig wel, en hij droeg het ding dus ook zo snel mogelijk naar de plek, om hem dichterbij Thornfang te krijgen, die al begon met het optillen van het lichaam.

Thornfang draaide zijn kop naar de tak die neergelegd werd aan de zijkant van Innerstar. Hij had niet eens in de gaten gehad dat het al zo snel was gebeurd, had zich enkel op zijn eigen tak kunnen concentreren. Door een blik over zijn schouder te werpen kwam hij te weten dat Tallshadow de dunne tak inmiddels al gevonden had. Zo te zien was het een goed buigzame tak die ze zeker onder Innerstar’s lichaam door konden wringen zodat ze haar er uit konden halen. Thornfang voelde dat zijn moeder echt enorm zwaar was; ze zat veel te diep in het moeras weggezogen. Er ging een rilling door Thornfang heen bij het idee dat ze op deze manier elk leven van haar had verloren. Steeds weer opnieuw verdrinkend terwijl ze, door zichzelf proberen te bevrijden, er steeds dieper in verstrikt raakte. Hij voelde dat er zich weer een brok vormde in zijn keel, maar negeerde het zo goed mogelijk. Hij had geen tijd om zich bezig te houden met zijn eigen emoties! Hij moest eerst zijn moeder hieruit krijgen en dan zou hij wel verder zien. De tom wierp een blik op Tallshadow en wachtte tot de tabby tom bij hem stond om de tak onder Innerstar door te duwen. Met al zijn kracht tilde Thornfang de she-cat iets hoger op zodat de tak volledig onder haar geduwd kon worden. Hij besefte dat het behoorlijk wat moeite moest kosten om de tak onder haar te krijgen en dus sprong hij diagonaal naar de zijwaartse tak. Dit ging echter nog maar net goed en Thornfang zette zijn klauwen in de tak onder hem zodat hij niet om zou kieperen. Naast de tabby tom begon hij de dunne tak neerwaarts te duwen zodat hij Innerstar’s lichaam beetje bij beetje los voelde komen. Hij nam aan dat Waspsting hun wel geholpen zou hebben, want opeens werd het nog minder zwaar om haar er uit te tillen. Met een zwiep van zijn staart toonde Thornfang aan dat ze naar achteren konden lopen en zelf rukte hij aan de tak zodat hij zijn moeder mee voelde gaan. Tot zijn opluchting raakte haar poten steeds meer los uit het moeras en Thornfang liet de dunne tak los. Hij sprong weer diagonaal naar de rechte tak toe en pakte zijn moeder vast bij haar nekvel. Hij zette zijn klauwen in de tak onder hem en begon naar achteren te lopen. Dankzij zijn kracht werden haar poten één voor één uit het moeras getrokken en lag hij niet veel later hijgend met haar lichaam voor zich op de tak. Hij kwam echter weer overeind en begon haar mee te sleuren naar de grond achter de tak. Hij keek Tallshadow aan en ging toen op zijn buik liggen. ‘Sleur haar over mijn rug heen,’ zei hij tegen de tabby tom. ‘Ik vind het maar niets als we haar over de grond moeten slepen. Ze verdient beter. Bovendien kan ik haar makkelijk houden.'

OOC: Omdat er wat vaart in gezet moest worden heb ik niet altijd gewacht op de juiste reacties van iedereen. Sorry hiervoor. Ik heb hier echter toestemming voor gekregen van Emma omdat de ceremonie anders te lang op zich laat wachten (: Dus in dit geval: godmode met toestemming!

_{Het beviel haar niet hoe Thornfang de leiding haast over leek te nemen. Hij was het laagste in rang van hen alledrie; Tallshadow was de deputy, en zij was een flink aantal moons ouder. Echter was dit niet het moment om er wat van te zeggen. Haar ogen vernauwden zich toen hij haar een bevel gaf, maar ook nu hield ze haar kaken op elkaar geklemd. Ze legde haar tak nauwkeurig neer, zodat hij precies naast Innerstar terecht kwam te liggen, en voorzichtig zette ze er een stap op. Het boog wat naar beneden, maar verder leek het haar gewicht te kunnen houden. Wasp schuifelde stap voor stap verder, zodat ze niet per ongeluk toch nog doorzakken zou, en toen ze aankwam bij Innerstar was Thornfang al aan de staart aan het rukken. StarClan. Tallshadow kwam toen aan met de dunnere tak, en duwde deze na veel wrikken onder het lichaam van Innerstar. Een brok vormde zich in Wasp haar keel. Langzaam maar zeker kregen ze het lichaam eruit; zodra haar pels zichtbaar was, greep ze deze vast, om de andere twee te helpen. Zij had immers aan de kant gestaan waar niks meer van Innerstar zichtbaar geweest was, en Thornfang aan de kant waar haar staart uitgestoken had. Na een flink aantal krachtige trekken wisten ze haar uit het moeras te krijgen. De verandering in gewicht was gevaarlijk, en Wasp moest zichzelf goed vastklemmen aan de stok waar ze op stond wilde ze niet ook het drijfzand invallen. Samen trokken ze haar terug de vastere grond op, en hier rustten ze kort uit van hun inspanningen. Haar blauwe ogen stonden pijnlijk, getekend met het verdriet dat zich binnenin haar had genesteld. Toen begon Thornfang met praten, dat ze Innerstar nu op zijn rug moesten slingeren zodat hij haar kon dragen richting het kamp. Het liefst had zij deze taak op haar genomen, en het irriteerde haar dan ook dat hij het eerder voorstelde, maar ze had geen goede reden om het hem niet te laten doen. Het was immers zijn moeder, en hij was sterker, al niet veel. Dus knikte ze en kwam ze overeind, om vervolgens richting Tallshadow te kijken. "Ga naast haar liggen," beval ze Thornfang, gezien deze nog te ver van zijn moeder af lag, dit zou enkel extra moeite kosten.}

Ondanks de meningsverschillen van eerder en nog wat vuile blikken heen en weer, was het Tall duidelijk dat het hele groepje zich nu honderd procent inzette om Inner uit het moeras te krijgen. Met een lichtelijk overwinningsgevoel merkte de deputy op hoe het lichaam stukje bij beetje tevoorschijn kwam, tot het uiteindelijk helemaal op de kant lag. Het overnemen van Thorn van wat instructies maakte hem niet zoveel uit, de kater deed het meer in the heat of the moment, het zou ongetwijfeld niet ondermijnend bedoeld zijn geweest. Vandaar dat hij dan ook niet daarover, of over enig ander ongemakkelijk iets begon, maar gewoon doorpakte. Toen Thorn echter voorstelde dat Inner op zijn rug zou moeten aarzelde hij even. Thorn was ongetwijfeld sterker dan dat hij was, maar qua hoogte won Tall. Als het ging over Inner niet over de grond laten slepen wist hij niet zo snel wat wijsheid was.
Na even nagedacht te hebben knikte hij echter kort, en hielp Waspsting toen met het positioneren van Innerstar. Nu enkel nog de weg naar het kamp, en dan zou de clan het ook met eigen ogen te zien krijgen. De dood van hun leider.

OOC: Loïs & Freedje, jullie mogen in *dit* topic posten als vervolg hierop (: