{Innerstar's Death} Hide & Seek

Ze was achter gebleven omdat haar gevoel had gezegd dat te moeten doen. Ze was de andere kant op gegaan en had zich verstopt in de struiken om te zien hoe Windclan zich fier uitte over hun herwonnen gebied. Haar blik had vol haat gezeten, maar ze voelde zich tegelijkertijd verloren en laf. Haar trots was uit haar lichaam geweken als een uitgewrongen natte spons. Het onweerde en het regende. Misschien de de laatste nattigheid voor de komende moons. Maar dat wist niemand. Innerstar wierp een blik op Starclan, zich afvragend of ze goed of slecht had gedaan. Shadowclan had het gebied nodig gehad, zeker na wat er gebeurt was met de ratten. Ze hadden het nodig gehad om nog een beetje prooi te kunnen hebben. Nu moesten ze het doen met het zielige aantal van hun eigen territorium. Iedereen wist dat Shadowclan het minste voordeel had wat prooi betrof. Wat echter wel inhield dat Shadowclan goed kon omgaan met honger, tot zo ver. Ze wou goed doen voor haar clan, haar clan kunnen voeden en sterk zien zijn en blijven. Maar ze had gefaald. En nu waren de katten die hadden gevochten ook nog eens flink gewond. Ze had dit gevecht niet moeten aan gaan, of überhaupt niet moeten gaan controleren. De volgende dag had ze het wel kunnen opmerken met een grotere, sterkere patrouille. Maar helaas, de toekomst kon je niet voorspellen en het was zoals het was.
En nu, nu had Innerstar even wat tijd voor zichzelf nodig. Ze keek hoe de gestaltes van de Windclan katten hun herwonnen stuk territorium markeerde en vervolgens nog even bleven, om daarna weer te vertrekken naar hun kamp, hun warme nesten. Innerstar bleef achter, terwijl het bloed uit haar wond sijpelde. Ze moest tot zichzelf komen, daarna zou ze terug keren naar het kamp. Innerstar stond op en verliet haar plekje. Een stuk vacht bleef hangen in de struiken toen ze weg liep. Haar wanhopige blauwe ogen gleden naar de donkere lucht waar bakken met water uit goten. "Hoe ga ik dit goedmaken, oh lieve Leopardgaze..?" Vroeg ze zich hardop af. Haar hart voelde gebroken aan in duizend stukken en ze voelde zich gefaald. Een warrior was gestorven aan de ratten, een nest kittens had geen moeder meer, verschillende katten waren ziek, waaronder haar eigen apprentice, Volepaw. Hoe vaak zou ze nog falen voor haar clan eindelijk sterk zou worden? Of stelde ze zich aan en maakte ze haar clan sterk en was ze goed voor haar clan? Ze zat zo vol met twijfels, terwijl ze zich zo sterk kon voordoen tegen haar clan. Loog ze? Ze schudde het water uit haar vacht terwijl ze door liep, malend in haar eigen gedachtegang. Wraf! Wraf! Hoorde ze toen, plots. Honden! Ze snoof de lucht op en merkte op dat er twolegs en honden waren.
Vlug begon Innerstar te rennen naar de bron waar het geblaf vandaan kwam om te kijken hoe groot de dreiging was. Het waren er drie en dat waren drie teveel. Een heel stuk verder op waren twee twolegs te zien, hun koppen naar elkaar toe gedraaid en ze leken met elkaar te communiceren. Ze lette totaal niet op de honden. Wat deden ze hier? In hun territorium? Het was nou niet het gebied waar vaak twolegs kwamen. Één van de honden met een stalen ketting om zijn massieve kop heen had de geur van Innerstar op gemerkt en begon luid de blaffen. De twolegs riepen en schreeuwden, maar daar reageerde de honden niet meer op en ze begonnen te rennen. Ook Innerstar begon te rennen. Deze honden moesten het territorium uit en op het moment was twolegplace het meest dicht bijzijnde gebied. Ze rende, om vervolgens te struikelen over een tak en voor ze het wist zat haar lijf, die ineens zo klein leek, vast in de bek van één van de honden. De hond schudde wild met haar lichaam en bloed welde op uit de wonden waar de tanden van de hond zich in boorden. De hond gooide haar op de grond en snuffelde aan haar verdoofde lijf. Ze was haar bewustzijn verloren.

Fel licht zorgde er voor dat Innerstar na een paar dagen weer wakker werd. Haar beeld was wazig en het duurde even om te beseffen dat ze niet in het woud was. Waar was ze dan wel? Verbaasd keek ze om zich heen en toen schoot er paniek op in haar kop. "Hé! Hé!" Krijste ze, luid miauwend. "Doe eens rustig, ik probeer te slapen en me weer beter te voelen, ja?" Hoorde ze plots een chagrijnige kater stem. Wat? Beter worden? Hoe in Starclans naam kon je hier ooit een keer beter worden? "Waar ben ik?" Vroeg ze dwingend, zichzelf snel herpakkend. Ze moest hier weg. "De dieren arts, duh. Je moet wel heel hard gepakt zijn, mocht je dat niet eens kunnen beseffen," merkte de kater nuchter op. "Wat? Dierenarts? Wat is dat?" Vroeg ze. "De mensen hier maken je beter. Ik weet niet waar je vandaan komt, maar kan je alsjeblieft stil zijn? Ik probeer te slapen." Innerstar knipperde verwoed met haar ogen en begon te krabben aan het hek die er voor zorgde dat ze niet vrij kwam. Toen hoorde ze een andere stem. "Je bent niet van hier, hé?" Vroeg ditmaal een poezen stem. Innerstar zweeg even. "Ik kom uit het woud, zijn jullie kittypets?" Ze hoorde de poes lachen. "Ah, je bent een wilde kat," concludeerde ze waaruit Innerstar haar antwoord had op haar vraag. "Je bent bij de twolegs die je wonden verzorgen," vertelde de poes.
Het duurde lang voor Innerstar om dit te verwerken en de Shadowclan leidster zat nog een hele dag vast bij de dierenarts. Ze wist niet of ze zich beter voelde. De wonden voelde strak aan, alsof ze elk moment weer open konden scheuren. De volgende dag kwam er een twoleg die haar kooitje open maakte en haar vast wou pakken. Innerstar krabde verwoed en wist zo de greep van de twoleg te vermijden. Luid blazend rende ze weg. Ze glipte door de kier van de deur heen en wist zo de eerste kamer te verlaten. De twoleg riep en toen kwam er een tweede twoleg bij. Innerstar schoot tussen de lange poten van de twoleg heen en de deur naar buiten toe stond open. Ze was ontsnapt. De twolegs waren onhandig geweest en dat had in Innerstars voordeel gewerkt. Toen ze buiten was rende ze nog een heel eind door. Ze verstopte zich onder een groot, raar voorwerp waar ze tot rust wist te komen. Opdat moment besefte ze hoe moe en kapot ze was. Ook waren haar wonden deels open gescheurd. Die hadden veel meer tijd nodig om te genezen en het verbaasde Innerstar dat ze geen leven verloren had. Had ze geluk gehad? Wat ze wel wist was dat Acefray haar op dit moment zou adviseren, als ze gewoon in het kamp was geweest, zich niet tot weinig te bewegen zodat haar wonden niet open zouden gaan. En wie wist wat voor kruiden er nu allemaal op haar wonden behoorden te liggen. "Hallo daar," klonk toen een stem van een andere kater. Een grote, donker grijze kater. Dit kon geen kittypet zijn. Deze stonk ook minder zoet, meer naar rogue. "Weet jij waar het woud is?" Vroeg Innerstar alleen. Ze wou eigenlijk geen hulp, maar ze moest haar weg terug vinden. De kater grijnsde. "Natuurlijk weet ik dat, ik ken alle wegen hier in het mensen gebied," sloofde de kater uit, waarop Innerstar zich ervan moest weerhouden om met haar ogen te rollen. "Ben je bereid mij te helpen?" Vroeg Innerstar enkel. "Natuurlijk, je moet alsmaar naar het zuiden toe lopen, dan kom je er vanzelf," zei de kater waarna hij nog vroeg of hij mee mocht. Innerstar schudde met haar kop. "Hartelijk bedankt, maar dit kan ik zelf wel," bromde ze en vrijwel meteen begon ze te lopen.
Tijdens haar reis terug naar het woud schrok ze van elke monster die voorbij schoot. Blaffende honden vast gelijnd bij hun twolegs en schreeuwende twoleg kits. Meerdere malen hadden twolegs haar proberen te vangen. Maar ondanks haar wonden was ze sneller geweest en had ze keer op keer weten te ontsnappen, wat er wel voor had gezorgd dat haar wonden erger en erger waren geworden. Het twoleg gebied was gevaarlijk en een wirwar van weggetjes die moeilijk te begrijpen waren. Maar door middel van de zon had Innerstar haar weg terug naar het woud gevonden en Starclan zijn dank, via Rogue gebied terug naar het Shadowclan gebied.
Versuft en in het donker was ze terug gekomen in het Shadowclan territorium. Haar wonden bloedde en ze had al teveel verloren. Nog elke keer hoorde ze de honden blaffen in haar oren, alsof ze een trauma had opgelopen. De pijn van het heen en weer schudden van haar lichaam stak nog keer op keer door haar lijf heen. Ze was opnieuw gaan hinken en haar bekje hing open van de benauwdheid. Ze hijgde. "Het spijt me, mijn clan, het spijt me, Starclan, het spijt me..." mompelde ze keer op keer. Patrouille geuren waren vers, maar de katten zelf waren te ver weg om haar te kunnen horen of opmerken. Innerstar moest terug naar het kamp.
In het moeras aangekomen sjokte ze door de modder en diepe plassen. Ze was niet meer helder in haar hoofd en viel keer op keer bijna om, tot ze vast kwam te zitten met haar poten in een diepe modderpoel. Ze trok, maar werd vast gezogen. "Meen je dit?" Kraakte haar stem, terwijl ze harder en harder trok. Ze zat vast en toen ze haar andere poten wilde verplaatsen merkte dat ze daar ook mee vast zat. Innerstar slaakte een diepe zucht en begon om hulp te roepen. "Help! Iemand? Help!" Riep ze. De diepe nacht was ingevallen en Innerstar was al dagen verdwenen geweest. Wie wist hoelang in het twoleg gebied zelf. En dan nog een volledige dag onderweg terug naar het gebied en nu in de nacht in haar eigen territorium, waar niemand haar leek te horen. De laatste patrouille was waarschijnlijk nu terug gekeerd naar het kamp, met het nieuws geen nieuw spoort van Innerstar opgemerkt te hebben. Een traan rolde over haar wang terwijl ze haar kop liet hangen. Haar ledematen werden zwaar en ze zonk langzaam steeds dieper in het moeras terwijl ze daar stond. "Ravenheart?" Vroeg ze, toen ze de gestalte van een zwarte kat in het bos zag. Hij leek op haar zoon en waarschijnlijk was het haar zoon. Zijn fel blauwe ogen kruiste met die van haar, waarna de kat, waarvan Innerstar dacht dat het Ravenheart was, verdween. "Nee kom terug!" Schreeuwde ze, terwijl ze opnieuw zichzelf los probeerde te trekken. "Rustig, twin, rustig," hoorde ze toen. Met een ruk keek ze opzij en zag ze het warme, glimlachende gezicht van haar tweelingzus. Was ze hier echt? "Je maakt het alleen maar erger voor jezelf als je gaat trekken en bewegen," zij haar warme, zachte stem. De stem van een engel. De stem van haar verloren tweelingzus. Nog meer tranen biggelde over haar wangen terwijl nu ook haar buikvacht nat werd. "Help! Iemand! Alsjeblieft! Dit kan niet zo eindigen!" Ze had het gevoel te roepen, maar ze was dusdanig verzwakt dat het nauwelijks hoorbaar was.
Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Waarom wordt mij dit aan gedaan? Is het omdat ik mijn clan heb laten vechten terwijl ze al zo verzwakt waren? Heeft dit laten blijken dat ik geen goede leider was? Starclan? Is dit mijn straf? Is dit een teken dat ik geen leider meer mag zijn?
Haar ogen waren gesloten en lagen in de natte blubber van het moeras. Met een zware zwomp wist ze haar kop overeind te tillen. Ze was nu tot halverwege haar zij weg gezonken in het moeras. Ze was vermoeid, maar door het weg dommelen had ze hernieuwde kracht gevonden. Ze voelde zich koortsig, waarschijnlijk door haar wonden die open waren verdwenen in het moeras. In de verte, tussen de panten van het moeras zag ze nu een zwart wit gestalte. "Help!" Haar stem was zwak en nauwelijks hoorbaar. Maar toch leek de kat haar te kunnen zien. Was het Sinclaw? Waarom zat ze daar maar te kijken? Ze knipperde met haar ogen en ze leek niet te verdwijnen. Ze zat daar maar. Ze sloot haar ogen voor vele seconden en schrok op toen ze iets op haar rug voelde landen. Het was een kraai. "Ga van me af! Ga van me af!" Nog nooit in haar leven had ze zich zo wanhopig en hulpeloos gevoeld. Ze kon niks. Ze zat vast en zonk langzaam weg. De maan was langzaam aan het onder gaan en de eerste zonnestralen waren al weer zichtbaar. Ze keek terug naar waar ze Sinclaw mogelijk had gezien. Ze zat daar niet meer. Maar ze hoorde aan de andere kant van haar iemand lagen. Het klonk als de lach van Sinclaw. Ze keek opzij de kraai was weg gevlogen en ze meende inderdaad een staart te zien verdwijnen achter de struiken. Een zucht rolde over haar lippen. "Ga slapen, sluit je ogen, bij zon hoog zul je verlost worden uit je lijden, al zal dat acht levens duren," hoorde ze toen, een bekende, maar ook onbekende stem zeggen. "Mam," fluisterde ze. En toen hoorde ze weer een duister gelach. "Wie is daar!" Grauwde ze woest, maar haar stem kon nog nauwelijks geluid maken. De druk op haar lichaam was te zwaar en te moeizaam. In paniek begon ze toch weer te wringen. Had ze dit moeten doen? Waarom deed ze dit? Maar de paniek was te erg aanwezig. "Ik wil leven! Ik wil leven!" Jammerde ze. Terwijl ze dit jammerde, terwijl ze zo aan het woeden was zonk ze langzaam steeds dieper weg in het moeras, tot alleen haar kop nog boven de blubber zat. Tranen rolde over haar wangen terwijl ze naar boven keek. Ze zag het gezicht van Leopardgaze. Maar deze veranderde in het duistere gezicht van Sinclaw. Ze zei iets, maar ze kon zich niet meer herinneren wat, want toen verdween ook haar gezicht en had ze haar laatste ademtuig ingeademd.
Hoe lang je nog bleef leven weg gezonken in het moeras, wist niemand. Maar het moest naar geweest zijn. Het moest heel naar geweest zijn. Haar achtste leven sijpelde uit haar lichaam en werd genomen door Wolftail. "Het spijt me dat ik niet sterk genoeg ben geweest," maar dat was ze wel.
Haar zevende leven werd genomen door Timesong. "Het spijt me dat ik mijn vrienden, mijn clan, nu in de steek laat," murmelde ze. Maar ze zou opnieuw verwelkomd worden door verloren vrienden en ze laat helemaal niemand in de steek.
Haar zesde leven verloor ze aan Lionclaw. "Ik heb mijn best gedaan om zo moedig mogelijk te zijn," en dat wist Starclan maar al te goed en dat liet Starclan haar weten. Het verliezen van levens was zwaar en pijnlijk. Zeker omdat ze keer op keer meende weer terug te keren in haar weggezonken lichaam. Maar dat was maar voor korte duur.
En daar was haar zoon, wie haar het leven eer gegeven had. Ze zei nu geen woord en keek haar zoon vol gepijnigde verdriet aan. Ze wou naar hem toe, maar wist nog een keer te moeten verdwijnen en het leed te moeten ondergaan. Ze had het gevoel haar eer verloren te zijn op het moment dat ze het gevecht met Windclan aan was gegaan.
Thrushdive verscheen en ontnam haar haar vierde leven. "De clan heeft altijd op nummer één gestaan," murmelde ze, wat Thrushdive goed wist. Hij raakte haar neus aan en opnieuw ging er een inmens verstikkend gevoel door haar heen.
Waarna haar derde leven werd ontnomen door Dreamheart. "Ik koos voor mezelf, Dreamheart, het spijt me," jammerde ze, beseffend dat ze weg was gebleven voor zichzelf, niet voor haar clan. De grootste fout van haar leven en meteen ook haar dood. Een lange lijdensweg die nog zeker twee levens zou duren.
Haar moeder verscheen met een blik vol verdriet. Het speet haar dat dit zo voor haar dochter had moeten lopen. Ze was trots op haar en van haar moeder mocht Innerstar geen moment negatief over zichzelf denken. Innerstar was tenslotte de gene geweest, samen met Shrewstar, die Shadowclan had gered.
Veel pijn ging door haar heen, maar toen mocht ze toch eindelijk Starclan binnen treden. Het was haar tweelingzus waarmee ze herenigd werd en haar tweelingzus die haar haar laatste leven ontnam, liefde, maar het was ook liefde waarmee ze werd verwelkomd in Starclan.

Het lichaam van Innerstar was verdwenen, het was alleen nog haar staart die zichtbaar was. De patrouille die haar zou vinden, zouden enkel een staart vinden. En of ze haar lichaam uti het moeras zouden willen halen? Dat wist niemand, want wie wist wat je zou aantreffen? Misschien was het maar beter zo, één met het territorium van Shadowclan. Haar territorium, haar thuis, haar nummer één.

Voor eeuwig zal ze blijven waken over de moerassen, keer op keer terug keren uit Starclan om een kijkje te nemen in het gebied waar ze gestorven is. In het gebied van haar clan. Altijd zal ze blijven waken als een loyale leidster over haar clan en haar gebied. En wat zal ze het missen, sterven zonder haar doel te bereiken is mogelijk het ergste wat haar ooit is overkomen. Toch zal ze vertrouwen hebben in haar deputy en hem begeleiden, ook al zal ze niet meer gezien worden.

Luister zeker dit liedje even <3
Sinclaw en Tallshadow eerst, daarna open.

Oh sweet Blasphemy

In al haar manen had ze nooit verwacht zo iets moois mee te mogen maken. Innerstar zat vast in de drek. Zij, Sinclaw, was degene die haar had gevonden en mocht nu toekijken hoe de leader haar hersenpan leek los te schroeven. Mevrouw ging helemaal door het lint en was te dom om zichzelf er uit te redden. Dit was nog eens vermaak.

Sinclaw deed dan ook absoluut niet haar best om verborgen te blijven. Echter liet ze juist af en toe net een kleine vlaag van zichzelf zien reacties uitlokken en al wat er uit de mond van de o zo grote leider kwam was meer wartaal. Het was schitterend om aan te horen. Ze was dan ook totaal niet bereid om Innerstar op dit moment uit de modder te halen. Sure ze zou zometeen naar haar toestappen en haar helpen. After all, Sinclaw was geen moordenaar. Maar om nog even aan te kunnen horen hoe zwaar het leven van arme Inner wel niet was geweest.

Dit was de kat die haar gehele leven verpest had. Dit was het monster dat haar lieve dochtertje boven Sin's dromen had geplaatst. Haar in de steek had gelaten toen ze steun en toeverlaat nodig had. Alles wat er in haar leven gebeurd was was te danken aan Innerstar. Misschien verdiende ze het wel.. Misschien verdiende Innerstar het wel om te sterven en naar haar zogenaamde Starclan te trekken.

Koud omsloeg haar hart en stil stapte ze naar voren, haar diep gele ogen in die van Innerstar borend zodra deze haar kop nog net uit de blubber trok. Haar ogen bezaten angst. Ze was doodsbang om te sterven. Ze wou niet sterven.. Ze was een lafaard. Dezelfde lafaard waar ze Sinclaw haar hele leven voor had uitgemaakt. "Shadowclan zal beter afzijn." Begon ze langzaam een grijns rond haar lippen vormend terwijl ze haar poot op de modderige kop van Inner zette. "Met jou ver weg, met je vergiftigende woorden en egoistische gedachtes."
Ze kon het niet laten om te grinniken terwijl ze iets van druk uitoefende haar kop omlaag drukkend. De oren van de leader zaten zeer zeker ondertussen zo vol met modder dat ze haar niet zou horen. Toch voelde het beter om te spreken. Als ze al halverwege naar haar dodenrijk was kon ze Sin verstaan. "Brand.." Mompelde ze bijna prevelend. "Brand en weet dat ik de rest van je familie zal vertellen hoe je gestorven bent als een zwak huilend beest. Brand terwijl ik je zoon's hart voor mij houdt en zijn kittens opvoed met haat voor hun oma." De grijns begon breder te worden terwijl ze haar compleet onderduwde. "Stik en laat de modder door je aderen vloeien. Je bent niets Innerstar. Je bent nooit wat geweest. Sterf in eenzaamheid. In realisatie dat je zoon mij over jou kiest. Niemand zal ooit nog jouw naam in lof uitspreken dus sterf, brand en stik. Voor mijn plezier!"

Na een enkele tijd trok ze haar poot terug. De staart van de kat die nog boven de blubber uitstak viel slap. Het laatste teken van de meerdere levens die de leader zojuist verloren was ook vervagend. Ze had haar vermoord.. Ze had.. Een kat.. Innerstar.. Vermoord.

Een luide gil gleed over haar lippen. Liet enige vogels verschrokken opstijgen terwijl ze achteruit stapte en over haar eigen staart viel. Nogmaals gilde ze. Dit maal iets van Tallshadow's naam in haar stem terwijl tranen begonnen op te wellen in haar ogen. Nee nee nee. Dit kon niet. Dit was zij niet. Haar hele lijf begon te trillen en ze begon zich ziek te voelen. "Tallshadow!" Schreeuwde ze nog een maal uit terwijl tranen over haar wangen druppelde.

Ze was een moordenaar..



-OPEN
NIEMAND HEEFT SINCLAW GEZIEN!

Met een grom keek Thornfang naar zijn poten. Ze konden zijn moeder echt nergens vinden. Waar was ze? Hij kon het niet helpen, maar hij had de hele tijd een slecht voorgevoel. Hij wist dat zijn moeder prima in staat was om voor zichzelf te zorgen en dat haar aantal levens zou behoeden dat ze opeens na één keer dood neer te vallen niet meer verder kon, maar toch kon hij het vervelende gevoel in zijn borstkas niet negeren. Het gevoel dat er iets met zijn moeder was. Het gevoel dat ze in gevaar was en hem nodig had, maar dat hij er niet voor haar kon zijn. Hij had zich de eerste paar uur beziggehouden met het jagen voor de Clan, daarna was hij op een patrol gegaan en daarna had hij zich nog wat bekommerd om de kittens. Sinclaw was er namelijk wéér niet en hij vond het onzin om de kittens de hele dag alleen te laten. En dus had hij in de tijd dat Sinclaw er niet was de hele tijd bij hun gezeten, hun beziggehouden met een paar verhaaltjes die hij zich nog kon herinneren uit de tijd dat hij een apprentice was. Sommige verhaaltjes hadden hem weldegelijk afgeleid, maar anderen weer niet en na een paar uur was hij dan toch rusteloos opgestaan. En nu bevond hij zich in het ShadowClan territory. Hij opende zijn bek om de verschillende geuren in te drinken, maar hij rook niets. Niets wat kon wijzen op haar aanwezigheid, niets wat kon wijzen op het feit dat ze hier nog maar een paar uur geleden langs was gekomen. Het leek alsof ze totaal van de aardbodem was verdwenen. Maar hoe kon dat? Hoe konden ze haar na het gevecht zo uit het oog verloren zijn? Hij snapte het niet. Hij snapte niet dat ze niet mee terug gegaan was naar het camp. Had het aan Tallshadow gelegen? Had de tom er beter op moeten letten dat Innerstar mee terugging? En waar kon Innerstar naartoe zijn gegaan? Zijn poten bewogen rusteloos over de bosgrond terwijl hij om zich heen keek en hij opnieuw zijnde bek opende om de verschillende geuren in te drinken, maar plotseling klonk er een schreeuw waardoor hij zijn kop met een ruk omdraaide. Hij hoorde hoe iemand om Tallshadow riep en durfde het bijna niet te geloven, maar hij kon die stem uit duizenden herkennen: het was Sinclaw. Nog nooit had hij haar zo wanhopig horen roepen. Hij draaide zich om en begon te rennen terwijl zijn hart steeds sneller klopte. Verdomme! Dadelijk werd ze aangevallen of zo door een patrol van een andere Clan. Dadelijk was WindClan de grens overgekomen om wraak te nemen. Sneller, hij moest sneller gaan! Hij opende zijn bek en rook zowel de geur van Tallshadow als die van Sinclaw; beiden waren afkomstig van de Marshlands. ‘Sinclaw, wat is er? Ik…’ Maar hij stopte met praten. Hij vergat zijn partner die aan het huilen was, vergat dat Tallshadow in de buurt stond. Hij duwde de katten beiden opzij en begaf zich naar het gedeelte waar hij de zwarte pels herkende. Hij herkende haar. Verdomme… ‘Nee!’ Zijn kreet was nog wel luider dan die van Sinclaw. Nog nooit had de warrior zo wanhopig geklonken als nu. ‘Wat staan jullie daar nu? We moeten haar er uit halen! We moeten…’ Maar hij zag dat het geen zin had, zag de blik van zijn moeder. Ze was dood. Al haar levens waren verloren geraakt omdat ze verstrikt was geraakt en keer op keer was verdronken. Hij ging zitten en keek met boze ogen naar zijn leader. ‘Jullie hadden haar mee moeten nemen van de fight patrol,’ murmelde hij zo zachtjes dat hij niet eens wist of hij het wel hardop had gezegd. ‘Jullie hadden beter op moeten letten. ShadowClan is nu niet alleen de Abandoned Badgerset kwijt, maar ook een geweldige leader en een geweldige moeder.’ Zijn klauwen schraapten woest en wanhopig tegelijkertijd over de bosgrond. Hij kon het niet luidop zeggen en hij kon er niks aan doen, maar de gedachte speelde wel door zijn gedachten. Dit is jouw schuld, Tallshadow.

Winddancer had net de kikker die ze gevangen had begraven, toen ze een luide schreeuw hoorde. Een gil die door merg en been ging. De grote tabby had het gevoel de stem te herkennen, maar dat was onmogelijk.. Want dat was een schreeuw die ze nooit gedacht had te horen. De kat die hem uitsprak - nooit had ze het voor mogelijk gehouden dat net zij zo hard schreeuwde.. De poes wist dan ook meteen dat het dringend was, en zonder nog een blik te werpen op haar half begraven kikker snelde ze weg in de richting van het geluid. Wat kon er aan de hand zijn? haar hart klopte in haar oren. Ze had een slecht voorgevoel.. Innerstar was immers nog steeds niet terecht, maar de warrior weigerde te geloven dat hun leider dood was. Dat kon niet. Misschien had Sinclaw haar gewoon bewusteloos gevonden - of misschien had ze een spin gezien. De gedachte bracht een nerveuze lach naar boven, al duurde die maar een seconde. Sinclaw zou nooit zo gillen voor een spin. Winddancer vertraagde toen ze aankwam op de plek waar iedereen was - Sinclaw, Tallshadow en Thornfang stonden alledrie met hun rug naar haar. Behoedzaam kwam ze poes naar voren, haar poten maakten bijna geen geluid op de moerassige grond. Waar keken ze naar? Wat was er aan de hand? Thornfang zei zachtjes iets, maar ze kon niet verstaan wat hij zei. Ze wist ook niet echt of ze wou weten wat hij zei. Winddancer liep nog wat naar voren, tot ze naast de drie katten stond en zag wat zij zagen. Een zwarte staart.. En niets meer. Haar groene ogen waren groot. De geur bevestigde haar vermoedens - dit was Innerstar. Een zwarte staart was alles wat er nog van haar overbleef. Van hun grote, moedige leider. Van Innerstar.. De tabby slikte even. Ze kon het niet geloven; het mocht niet waar zijn. Haar staart hing slap op de grond, en haar lichaam was waarschijnlijk ondergedompeld in het moeras. Ze moest keer op keer verdronken zijn, niet in staat om haar lichaam omhoog te trekken.. De jonge poes was in shock en wist niet echt hoe te reageren - of ze moest huilen of of ze iets moest doen.. Daarom bleef ze maar stil staan, onbeweeglijk zelfs, tot de deputy - nee, de nieuwe leider.. - zei wat ze moesten doen. Hij zou het wel weten, toch? Hij moest het wel weten.

Verschillende katten om haar heen hadden al opgegeven, en als ze niet zo'n goede band met de leidster gehad had, zou zij dat ook gedaan hebben. Maar toch liep ze opnieuw door het territorium heen, nadat ze haar warriortaken - niet met de absolute perfectie die ze normaal had - had afgerond, op zoek naar Innerstar. Met iedere stap die ze zette leek haar hart verder haar schoenen in te zakken, maar opgeven zat niet in haar aard. Niets ging meer voor het zoeken naar Innerstar, zelfs de kittens die ze onder haar vleugels genomen had niet. Die had ze de afgelopen dagen bij hun zoogqueen achtergelaten. Ook slaap had ze bijna niet gekregen; ze ging tot maanhoog door, en begon bij zonsopgang meteen met haar warriortaken, waarna ze haar zoektocht vervolgde.
Haar hart stak. Ze had Innerstar nooit alleen achter moeten laten, niet net nadat ze een stuk grond verloren waren, niet net nu de WindClan nog zo erg in de gevechtssfeer zat. Het kon haast niet anders dat zij de leidster hadden meegenomen, want Waspsting wist dat ze nooit zomaar zou vertrekken.
Een ijselijke gil deed haar doen opkijken. Meteen schoot haar kop overeind, en verstarde haar spieren. Haar poot bleef vergeten half boven de grond hangen, en haar oren bewogen hard heen en weer, richting het geluid. Angst omringde haar alsof ze door het ijs gezakt was, en langzaam verdronk in koud, haast bevroren water van onzekerheid. Na enkele secondes pas kon ze in beweging komen, alsof de schok van de klap nu weg was, en ze haastig naar boven probeerde te zwemmen. Maar dit keer wist ze de angst niet te overkomen. Het bleef aan haar vastklampen, en hoeveel stappen ze ook zette, en hoe hard ze nu ook rende, het liet niet los. Haar poten denderen over het modderige gebied heen, liet vlokken met aarde achter haar opstijgen, en prooi wegvluchten. Maar ze gaf hier niets om, het enige wat belangrijk leek, was de aard van dit geschreeuw uitzoeken. En toen ze het vond, wilde ze dat ze dit niet gedaan had.
Want daar was ze inderdaad. Gevonden, op een plek waar Waspsting al veel vaker gekeken had. Hoe kon ze het gemist hebben. De zwarte vacht van de she-cat was besmeurd met modder, haar kop lag in het zand gedrukt en er was niet veel meer van haar te zien, aangezien haar lichaam steeds verder naar beneden zakte. Het was duidelijk. Innerstar was dood. En het deed zoveel pijn. De senior warrior deed wat ze gewend was bij pijn; een masker gleed over haar gezicht. Alsof ze kalm was, de situatie onder controle had. Niets was minder waar. Er vloeiden tranen op in haar ogen, maar nog steeds hield ze haar gezicht strak; naast haar ogen was er niets van emotie te zien. Ze keek rond, naar de katten die er waren. Tallshadow. Tallstar nu, bedacht ze zich pijnlijk, al was hier niets van te zien. Sinclaw. Thornfang, haar bloedeigen zoon. Winddancer. Haar blik gleed terug naar de nieuwe leider. "We moeten haar er nu uithalen, of we zijn haar lichaam kwijt. Dat verdient ze niet." een lichte tril was in haar stem te horen, wat aantoonde dat ze zeker niet zo rustig was in deze situatie als ze voordeed. Een traan verliet haar oog, maar haar blik was kil. StarClan verdomme.

ze stond nogsteeds te trillen. Haar hele lijf beefde en het leek uren te duren voor er ook maar iemand op haar geschreeuw reageerde. Het was Tall die er als eerste bij was. Toch kwamen er geen woorden over haar lippen. Ze was gek aan het worden. Ze had gedaan wat haar vader zou willen maar had een onschuldige kat. Een zowaar goede leader van haar leven beroofd. En voor wat. Een momentje van zwakte. Een momentje van pijn? Tranen rolde verder en haar hart brak zodra ze ook Thornfang hoorde. Ze had zijn moeder van hem afgenomen.. ze had.. haar hoofd tolde. Haar poten werden zwakker en voor ze het realiseerde werd het zwart voor haar ogen en viel ze bewusteloos haar kop in de blubber naast het ondergedompelde lichaam van Inner.

Hij was alleen.
In het moeras, een plek waar hij amper kwam. Zijn ogen waren gericht op de grond, hij had zijn deel van de dag gedaan en al snel zou terugkeren naar het kamp, waar het leven door zou blijven draaien. Ja toch? Niks zou veranderen. Alles bleef hetzelfde. Tot een gil klonk. Zijn kalme, emotieloze blik werd even de kant van de gil opgeworpen en hij vernauwde zijn ogen, duidelijk niet op zijn gemak met het geluid dat door het moeras trok. Hij knipperde even, zijn poten stonden stil, zijn gifgroene kijkers staarden even voor zich uit... Maar toen begon hij toch te bewegen, langzaam, behoedzaam. Maar vooral niet overhaast. Iets hield hem tegen om zijn poten op te tillen en sneller te gaan lopen dan dat hij al ging. Het was alsof een naar voorgevoel hem in zijn greep had. Het voorgevoel dat slechte dingen zouden gebeuren. Een verandering. Veranderingen waren nooit goed als dingen lekker liepen... Zoals ze nu dus deden. Want dingen konden dan enkel slechter worden. Het deed immers het meeste pijn na een periode vol hoop.
Ook deze keer had hij het niet bij het verkeerde eind.
Eenmaal aangekomen op de plaats waar de schreeuw had geklonken, klonk een tweede. Zijn ogen dwaalden rond, zoekend naar een vast standpunt waarop de jonge warrior zich kon vestigen. Al was het Acefray, hij zou ermee gaan. Maar het mocht niet hem zijn. Hij slikte even bij het aanzien van de tabby... Het zien van de gevlekte kattin, diens gevlekte partner... Zijn zus, de grijze poes waarmee hij eerder op patrol was gegaan naar... Haar... De geur trad zijn neusvleugels binnen. Hij herkende deze meteen als die van zijn leader. Nu pas had hij door hoe zwaar de zwaartekracht wel niet op je schouders kon vallen. Dit was niet zoals bij Shrewstar, het was niet hetzelfde. Shrew was enkel een bloedverwante geweest... Maar Innerstar? Zij had hem enkele keren op de vinger getikt en niet alleen dat, ze was iemand waar hij respect voor had gekregen door de moons heen. Het was vreemd om een kat die ooit zo groots was... Een deel van haar daar te zien. Woorden waren langs zijn oren gevlogen, en nu pas voelde hij hoe de wereld weer begon te draaien, ze kreeg een standpunt.
Het was gebeurd.
Hij haalde diep adem en keek met priemende ogen naar de tabby kater, die hij nu als zijn leader moest gaan zien. Wel meteen kwam een vlaag van woede en frustratie, een lichte twijfeling lag in zijn aard om de ander aan te vliegen, bij zijn keel te grijpen en er nu een einde aan te maken. Hij kon zich nu al situatie voorstellen die door de ander waren ontstaan. Situaties die hij niet serieus zou nemen. Tallstar zou hun ondergang worden. Het gesprek met Bitterpaw was plots realiteit geworden. En dat was iets dat harder aankwam dan dat hij zelf had gedacht. Hij had gedacht dat hij het zou aankiunne, op zijn minst zou kunnen innemen en verwerken. maar nu stond het er en hij zou het nooit of te nimmer accepteren. Hij was immers ook de reden waarom de staart van de leader hier nu zo lag, niet? Hij had haar niet gestopt, hij had haar geen advies gegeven... Iets dat een deputy zeker had moeten doen. Hij klemde zijn tanden op elkaar. Die kat, die kat moest gewoon verdwijnen! Wel meteen besefte hij hoe gebroken Rough hiervan zou zijn. Haar oma was dood, haar oma was verdomd dood! En binnen enkele dagen zouden zij kits krijgen.... Inner zou haar klein... Kleinkinderen zien en... En...! Hij gromde even zachtjes, maar draaide zijn kop even weg en keek scherp naar een boom in de verte. Zijn lichaam voelde licht aan, ookal had ze nog geen paar seconden geleden zo zwaar als wat aangevuld. Het was gewoon niet waar, het mocht niet waar zijn, niet deze keer en vooral niet dit...

Toen viel Sinclaw plots om. Zijn ogen flitsten naar het lichaam. Was ze in shock? Iets dat hij ook had meegemaakt een halve moon terug? HIj slikte even en sprong kalm naar voren. Hij had immers al die tijd wat aan de kanten gezeten en zoals gewoonlijk alles gevolgd van op de background. Hij keek even kalm naar de gevlekte kattin en toen naar de katten, die oftewel in pijn of shock waren. Hij was kalm, hij voelde niks. Hoe jammer het ook was. Het enigste waar hij aan dacht, was hoeveel pijn het zijn partner zou doen, hoeveel problemen de clan zou hebben. Zijn gedachten waren zo helder als wat. Hij sprong daarom ook naar voren en trok de kop van de queen moeizaam weg uit de blubber om te voorkomen dat deze onder kwam in de modder. Hij loste haar en hijgde zachtjes, maar keek kalm op. "Pas op dat je zelf niet in de blubber word getrokken," zei hij even kalm waarna hij even scherp keek naar Tall. Een blik die boekdelen sprak. "Doe dan iets," zei hij enkel kil en emotieloos, waarna hij zich draaide naar Waspsting. "Misschien kunnen we haar er nog uithalen als we voorzichtig zijn," klonk er van de nuchtere Lurkingshade af. Hij was kalm, hij was zichzelf. Onveranderd en neutraal... Maar vanbinnen voelde hij de bezorgdheid voor die ene persoon... Verdomme.

Zijn poten versnelden terwijl hij in de richting ging waar een paniekerige schreeuw vandaan was gekomen. Geen enkele kat zou zo schreeuwen als er niet wat aan de hand was en zeker niet degene waar deze stem toe behoorde. Hij had geen idee wat er aan de hand was, maar wat er ook door zijn kop ging kon hem niet voorbereiden voor wat hij te zien kreeg. Een aantal Shadowclanners hadden zich al verzameld, maar dat was niet dat zijn aandacht trok en hem abrupt halt deed houden. Wat het wel deed was een zwarte staart die nog uit de grond stak, maar de rest van het lichaam was al niet meer te zien. Toch kon het niet iemand anders zijn, dit was Innerstar. De leidster was overleden na weggezakt te zijn in de blubber. Hoe moest dat wel niet geweest zijn om de ene na het andere leven te verliezen en niet in staat te zijn om eruit te komen. Hij wilde er liever niet aan denken en schudde zijn kop dan ook kort voor hij naar voren stapte. Hij liet zijn blik naar Tallshadow gaan om te kijken of hij in staat was om te antwoorden op de vragen die er duidelijk waren. Eentje was vooral dat ze Innerstar's lichaam er snel uit moesten krijgen. Dit zou echter nog niet makkelijk gaan worden. Het was namelijk niet de bedoeling dat ze meer katten zouden verliezen doordat ze weg zouden zakken. Voor hij echter wat uit zijn mond kon krijgen zag hij hoe Sinclaw flauwviel. Hij wilde haar helpen, maar Lurkingshade was hem al voor. "We zullen inderdaad moeten oppassen als we haar eruit willen halen." Zei hij kalm, te kalm misschien, het verbaasde hem zelf ergens ook wel. Het was tenslotte niet hoe hij zich echt vanbinnen voelde. Hij liep dan ook voorzichtig naar voren toe en probeerde de grond rondom waar het lichaam waarschijnlijk zat. Echter voelde hij één van zijn poten al vrij snel wegzakken en hij trok deze dan ook snel terug. "Dit gaat moeilijk worden." Mompelde hij terwijl hij zijn blik naar de nieuwe leider liet gaan of hij enig idee had wat te doen.

Intussen had Roughflower zich al naar de nursery toe verplaatst. Ze was in verwachting van kittens en het leek haar en haar partner het beste als ze optijd veilig in de nursery zat. Toch wou ze er uit en verliet ze het kamp. Even een stukje lopen, dicht bij het kamp was niet verkeerd. Daarbij, playing save was niet helemaal Roughflower's ding. Zij was meer van het avonturen leven. Roughflower was een poes die zich snel verveelde. Maar ze hield van Lurkingshade en wou hem niet kwaad hebben, dus besloot ze alsnog dicht bij het kamp te blijven, tot ze een schreeuw hoorde. Ze rende er direct op af, zo snel als ze kon. Ze zag daar al een groepje katten, bestaand uit een flauw gevallen Sinclaw, Acorndust, Thornfang, Winddancer, Amberhunt, uiteraard Tallshadow en ook haar partner, Lurkingshade. Ze kwam dichterbij, snoof de geuren op, gezien ze niets kon zien. Maar tussen alle natte geuren van het moeras heen, merkte ze de geur op van Innerstar. Ze zei niks, staarde strak vooruit met haar slecht ziende ogen. De sfeer was verdrietig en geschokt. Dit kon maar één ding betekenen. Maar ze zag niets, ze zag de donkere grond van het moeras, ze kon de gestalten van de katten onderscheiden, maar ze zag het zwarte gestalte van Innerstar niet, gewoon weg niet. Wat was er gebeurt? Ze kon haar vragen niet stellen, in plaats daarvan begonnen er tranen over haar wangen te biggelen. Was ze haar oma echt verloren?

Rustig keek hij op naar de tabby die even ingestemd had met wat ie had gezegd, Acorndust. "We zullen inderdaad moeten oppassen als we haar eruit willen halen." De kalm uitspraak van de ander deed zich onbewust denken aan zichzelf, aan hoe hij de situatie kinda nu zag. Maar ergens kon dat niet hetzelfde zijn. Hij had het eerst binnen gekregen en had het verwerkt in een kort moment van stilte, die hand in hand was gekomen met een vlaag van emoties. Maar zoals alles dat er gebeurde bij hem was dat net zo snel over gegaan. Hij was iemand die snel over verdriet kwam, iemand die snel over emotionele shock kon komen. Meer dan enkele minuten had hij vaak niet nodig. Noem het harteloos of emotieloos, maar zo was hij geboren en opgegroeid en zo zou hij ook sterven. "Dit gaat moeilijk worden." Hij knikte even naar de kat die het zelf nog probeerde. Hij schudde even zuchtend zijn hoofd. Het was duidelijk dat je niet echt dichter kon komen zonder onder de grond te zakken. Wat het beste zou zijn was iets zoeken dat als een brug kon dienen enn hun gewicht wat verspreidde zodat er een balans kwam.
Zijn gedachten werden absurd tot een stop gebracht toen hij iemand héél belangrijk zag. Zijn oortjes flikkerden even haar kant op en zijn bladgroene ogen werden even langzaam groter. Maar wat had hij gewild? Hij had het willen zeggen tegen haar, hij had niet gewild dat zijn zwangere partner het tafereel zo zou zien en dan ook nog es in een situatie als deze, waar de verantwoordelijke zelf stil was. Mocht Lurk het commando hebben was alles al gebeurd, waren emoties aan de kanten geschoven en was werk voor gegaan op de onbenullige rouw. Zo zat hij in elkaar. Hij was een nuchter iemand, die actie voor emotie zag. En als het er echt op aankwam zou hij Rough wel troosten, maar beide wisten vast zeker dat in een situatie als deze hun gedachten anders waren. Al dan niet was dit verduidelijkt met zijn kalme houding, zijn rustige blik en zijn emotieloze uitdrukking. Onrespectvol mocht het dan wel zijn, maar het was ook nog steeds hoe de kat was. Hij zette zichzelf en zijn eigen normen sneller aan de kant voor haar. Maar nu? Nu zou dat enkel leiden tot een veel te impulsieve reactie. Daarbij gleed zijn blik even naar Winddancer, die ook nog steeds niet veel had gedaan. Lurk slikte het gewoon door alsof het niks was voor hem. Ergens was dat ook waar, maar verdoezelde leugens konden ook als lichte waarheden gezien worden. Hij stapte daarom naar voren en keek rond voor een alternatief, zijn zachte emoties voor het eerst sinds hun samenzijn aan de kanten duwende.

"Lurkingshade, ontferm je over Sinclaw, probeer haar bij het moeras weg te krijgen en wanneer ze in staat is ietwat te lopen, terug naar het kamp." Sinclaw? Met een felle blik keek hij even naar de kater. Was het niet duidelijk dat hij hersens nodig had hiervoor? De rest leek daarbij ook niet zo helder bij de situatie als hem. En daarbij was Sin een gigantische poes. Hij was enkel een schamper, klein katje. Hoe moest hij in hemelsnaam zoiets wegkrijgen van het moeras? Was dat niet iets meer voor zijn zus, Winddancer? Zij was groter en sterker. Hij was enkel snel en slim. Hij had natuurlijk wel wat spieren, maar het was niet dat dat echt kon helpen in deze situatie, want ver zouden de twee gevlekte katten niet komen. Well meteen voelde hij nog meer disrespect voor de kat die zomaar een commando uit het niks had gebracht zonder echt rede erin te brengen. Zelfs Acorndust of Thornfang was een beter idee geweest hiervoor. Thornfang was daarbij ook nog es de partner van de gevlekte poes. Het zou enkel logisch zijn dat de kater zich over zijn stuk moest gaan ontfermen. Want als het aan hem lag zou hij liever met Rough meegaan en haar weg begeleiden van het tafereel. In het kamp zou hij haar eventueel troost kunnen bieden dan en de situatie beter aan haar kunnen voorleggen. Het was immers zo dat kalm blijven in een situatie als deze belangrijk was. "Winddancer, begeleid Roughflower ook naar het kamp, het moet een zware schok geweest zijn," Klonk er van hun nieuwe leader af en even vernauwde de gevlekte kat zijn ogen. Hij wilde dat een instabiele, domme tabby een queen terug begeleidde? Hij wist dat zijn zus dit moeilijk kon verwerken. Toen hun vader was gestorven had ie dat gezien. Lurk had nooit een traantje gelaten, nog echt verdriet laten doorschijnen in zijn ogen. Het was alsof hij onmenselijk was over dat soort dingen... En om eerlijk te zijn was het ook niet normaal, maar niet geheel onmogelijk. Hij snoof dan ook even en keek naar de bewusteloze Sinclaw, die er maar wat  bijlag. Hij kon haar lichaam wel enkele meters gaan verplaatsen naar hoger liggend, droog gebied maar hij betwijfelde of dat wel slim zou zijn. Even bekeek hij de pels van de kattin. Deze was dik, wonden die door de grond zouden kunnen gemaakt worden zouden gereduceerd kunnen worden, maar het zou nog steeds iets zijn dat kon gebeuren en dan was hij de pineut. Daarbij... Was dit niet Tall zijn probleem? Ze had om hem geroepen, niet om hem. Ze kende de kattin niet, buiten dat ze uiteraard een clanmate was van hem. Hij keek dan ook eerst even op en wandelde naar zijn eigen partner. Het leek er immers op dat Sin nog lang niet wakker zou worden. Ondersteunen tijdens het wandelen kon hij namelijk wel, maar een heel lichaam verslepen met die lichaampje was een onmogelijke opdracht. Daarbij was hij geen vervoerder.
Hij drukte even zijn neusje tegen het kopje van Rough en gaf haar een kalm kopje, om toch een beetje steun te geven. Hij keek haar met kalme ogen aan en haalde diep adem. "Wind zal heel de tijd bij je blijven..." zei hij zachtjes terwijl hij even fel naar zijn zus keek als teken dat ze bij de zwangere poes moest blijven. Daarna gaf hij een likje over de kop van zijn tabby mate. "Het komt allemaal goed... Wees alsjeblieft voorzichtig," klonk er om een zachte toon, die probeerde warm en bemoedigend te zijn. Maar dat was niks voor hem, dus hij was vast grandioos aan het missen hiermee. Hij gaf gaar nog een bemoedigend neusje en keek daarna terug op, terug naar zijn onnuttige taak van Sin staren.

"Acorndust," Klonk er echter. Hun future star leek nog wat strakke plannen te hebben voor hun en zoals het er nu uitzag, zou het niet al te mooi worden. Hij vertrouwde de woorden van de tabby helemaal niet. "Ik heb jou nodig om de clan in het kamp voor te bereiden op de thuiskomst van hun leader, we willen niet dat de kittens mogelijk schrikwekkende beelden te zien krijgen en ook verdienen ze het om voorbereid te zijn op dit nieuws. Roep een clanvergadering bijeen en laat de katten elkaar troost bieden. Je kan zeggen dat haar lichaam op weg is naar het kamp," Hij knipperde even. Nu pas kwam het bij hem binnen. He, was dat niet een deputy taak? Hij kantelde zijn kopje wat en keek naar de oudere warrior genaamd Acorndust. Hij vernauwde zijn ogen wat en snoof meteen afkeurend. Niemand was het waardig een rang te krijgen van Tall. Nee, het was eigenlijk andersom. Tall kon dat recht niet krijgen. Hij was een achterlijke dwaas die niet wist wat hij deed. Wie zijn deputy ook mocht worden, haar zou hij dragen voor die kat. En zoals het nu eruit zag was dat Acorndust. Een oudere kat die niet veel speciaals was in de ogen van de gevlekte kater. Zijn gedachten gingen snel over de andere katten. Emberspark, Roughflower, Mazerunner, Winddancer? Waspsting, Thornfang? Amberhunt? Bij al die namen voelde hij afkeer, voelde hij een nieuwe woede. Zou hij ook Rough kunnen haten mocht ze gekozen worden tot de nieuwe rechterhand? Hij slikte even toen een stille 'ja' weerklonk in zijn gedachten. Het was angstwekkend. Hij hield zielsveel van haar, maar de keuze van die idioot. Hij wilde grommen en haast op Tall springen om er een finito een einde aan te maken. Hij zou de keuzes even afgaan in zijn hoofd... Emberspark zou terug een haat relatie worden met zijn broer, net nu het goed ging. Net nu hun mooie perfecte gezin om het hoekje was... En nu zou Tall dat verpesten. Of Winddancer. Hij zou het een achterlijke keuze vinden en hij zou, ondanks alles, haat voelen voor zijn zus. Hij hield van haar, hij had gezorgd voor haar en hij wist dat een rang zoals deputy haar leven in gevaar kon brengen. Ze was sterk, maar niet slim. Wind als deputy zou eindigen in een slecht einde voor Shadowclan. Het zou eindigen in een massaal groot gelukfestijn waarbij vrede alles zou vernietigen wat goed was aan hun clan. En dan zou Lurk ophoepelen, misschien had Bloodclan nog een plekkie vrij voor hem, wie weet. Hij zou niet zijn leven slijten waar dwazen zijn ondergang zouden maken. Door die idioot... Die fcker. Hij sloeg zijn ogen van zijn nieuwe leader af en keek even kalm naar de bewusteloze, gevlekte poes aan zijn poten. Zijn gedachten dwaalden echter verder. Mazerunner. Hij was geen slechte keuze, maar hij was geen materiaal ervoor, right? Daarbij zou Tall hem sowieso verprutsen. Wie hield hij ook voor de gek! Ze hadden Inner terug nodig, niet deze idioot! Hij haalde even diep adem en kneep zijn ogen even toe. Haat zou door zijn hoofd gaan en hij zou nooit meer rust hebben na vandaag. Na vandaag zou er een constante kans zijn op een veel te naïef antwoord. Hij slikte even en klemde zijn tanden op elkaar. Die kat zou het leven van zoveel verpesten, waarom kon hij gewoon niet voor een keer plaats maken in dat hoofd van hem voor iets anders dan geluk en andere dwaze dingen? Hij zag het niet in hem, hij wilde het niet in hem zien en voor de komende tijd wilde hij niks aanhoren van de kater, niks zien van de kater. Hij wilde niet horen wie de volgende kat was. Hij zou haat voor die ene persoon voelen. Alleen maar omdat Tall die had uitgekozen. De nieuwe leader had hem immers zoveel verkeerd gedaan, dat er nu geen weg terug was. Lurk was er officieel klaar mee. de woordenwisseling die tussen hem en zijn jongere zus had plaatsgevonden zou teniet gedaan worden in zijn vlaag van negatieve emoties, die hij zou verbergen onder zijn eeuwig neutrale masker. Voor hem zou Tall nooit zijn leader zijn, hij was enkel een mislukking.

Hij kapte zijn gedachten absurd af en voelde een nieuwe kracht in zijn poten. Hij haalde even diep adem, neeg zijn kop en pakte de grote Sinclaw bij haar nekvel vast. Hij sleurde haar even wat centimeter weg van haar plek, om vervolgens haar los te laten even te luisteren naar de laatste commando's die werden gezegd door hun nieuwe... Ugh... 'leader'. Hij snoof even lichtjes en pakte Sin opnieuw vast en begon haar kalm weg te slepen van de blubber die Innerstar haar dood was geweest. Hij liet zijn gifgroene ogen even afdwalen van het tafereel en sloot zijn ogen om zich volledig te kunnen concentreren op het verslepen van het grote lichaam van de gevlekte kattin. Langzaam maar zeker wist hij met trillende poten het lichaam beetje bij beetje weg te krijgen van het moeras. Hij probeerde naar hogere stukken te gaan, een stuk waar het droog was en waar hij even kon wachten tot de ander bij zou komen. Met wat geluk kwam hij een andere kat tegen die naar het gegil was gekomen, dan kon hij deze vragen om Bitterpaw te halen. Acefray had namelijk ook nu misdaan voor hem en de enigste die hij voor dit moment nog kon vertrouwen waren zijn mate en zijn siblings, diegene die close bij hem waren. Hij snoof even... daarbij zou Bitterpaw hem begrijpen en ergens snakte hij ook gewoon naar haar woorden, haar mening en ergens haar advies. Nog nooit had hij zo hard gehoopt iemand te zien, in deze wanhopige tijd voor hem. Hij stopte even met zijn actie, loste de kattin even en keek op. Een helling zouden ze weldra opgaan en dan nog een klein stukje verder. Daar waren vlakke stenen in de grond te vinden. De waren droog en netjes genoeg om te wachten op haar. Hij pakte haar daarom opnieuw vast en vervolgde zijn actie.

Er kwamen nog meer katten bij. Waspsting, Acorndust, Lurkingshade, Roughflower. Winddancer rukte haar blik weg van het lichaam van haar leider en keek in plaats daarvan naar de katten rondom haar. Roughflower zag er met name geschokt uit, misschien nog meer dan dat ze zich zelf voelde. Dat was waarschijnlijk ook normaal; Innerstar was immers haar oma geweest, terwijl ze voor Winddancer 'alleen maar' een clanleider was. Toch was ze diep getroffen door het verlies van de zwarte kattin. Lurkingshade had een nuchtere blik, hij en Acorndust probeerden meteen om haar lichaam uit de drek te krijgen, al bleek dat nog niet zo makkelijk. Typisch Lurk om zo kalm, zo emotieloos bijna te zijn. Tallshadow deelde orders uit. Lurkingshade zou Sinclaw naar een veiligere plek brengen - hoewel ze zich ook wat afvroeg hoe hij dat zou doen, hij was immers veel kleiner dan Sinclaw, maar ze twijfelde niet aan wat hun deputy (of nu eigenlijk hun leider) zei. Zelf zou ze Roughflower naar het camp begeleiden. Ergens was de grote tabby dankbaar dat ze niet hier moest blijven om het lichaam van Innerstar uit het moeras te tillen - ze wist niet of ze dat zou aankunnen. De warrior stapte op haar vriendin af maar hield een beetje afstand omdat ook Lurkingshade erbij was. Ze liet hem wat tijd bij zijn partner en reageerde niet echt bij zijn felle blik. Ze begreep dat hij bezorgd was om haar - dat was ze zelf ook. Winddancer wreef haar vacht zachtjes langs die van Roughflower, om steun te bieden. "Kom.", zei ze zachtjes. Ze zou haar veilig naar het camp brengen..

Terwijl Thornfang als een halfdode naar zijn moeder aan het kijken was, verzamelden zich steeds meer katten om hem heen. Gelukkig sprak niemand tegen hem of probeerde niemand hem te troosten, want dat was iets wat hij op dit moment niet kon hebben. Ook kon hij het op dit moment niet aan om zich om te draaien naar Sinclaw en haar te gaan troosten, bang zijnde dat hij te veel emotie liet zien aan de she-cat. Hij wilde sterk blijven voor haar, maar dat ging nu niet. Hij schrok op van Waspstings’s stem en keek opzij. Hij zag dat de she-cat al even veel moeite had om haar emoties te bedwingen als hij en scheurde zijn blik van haar af, bang zijnde dat hij dadelijk echt in huilen uit ging barsten. Er was niks meer beschamend dan een senior warrior die in huilen uitbarstte voor een kwart gedeelte van zijn Clan. Zijn oortje bewoog naar achteren toen hij vaag ook andere stemmen hoorde, vatte op dat ze Innerstar’s lichaam uit het moeras wilden halen. Hij wilde graag onderdeel uitmaken van deze groep die dat ging doen en wilde ook niet opstaan om te gaan helpen, maar plotseling viel een lichaam langs zich neer en kwam terecht vlak naast zijn moeder. Zijn hart schoot in zijn keel en angst ging door hem heen toen hij zag dat het Sinclaw was. Néé! Hij kon naast zijn moeder niet haar ook nog verliezen! ‘Sin!’ bracht hij uit en hij likte bezorgd de pels van zijn partner, wilde haar er net uit gaan halen toen Tallshadow opeens taken begon uit te delen. Hij kneep zijn ogen samen en zijn vacht schoot in de lucht. Zijn ogen keken woest in de richting van de tabby tom. Eh… hallo? Sinclaw was zíjn partner. Innerstar was zíjn moeder. Waarom deed de tabby net alsof hij niet bestond? Met een paar snelle likken dwong hij zijn vacht echter weer om naar beneden te gaan. Dit was een strijd die hij later wel zou uitvoeren met de deputy… de nieuwe leader. Ugh. Nee, de deputy. Voor hem zou Innerstar altijd zijn leader blijven, Innerstár. Hij weigerde om Tallshadow met zijn nieuwe naam aan te spreken zolang hij nog niet naar de Hightstones was gegaan om zijn nieuwe naam te ontvangen van StarClan. Hij draaide zijn kop nijdig naar Lurkingshade toen deze zich ontfermde over Sinclaw en sprong naar voren. Hij zag hoe Lurkingshade het lichaam voorttrok en zijn bezorgdheid kwam opzetten, maar hij keek over zijn schouder naar zijn moeder. Hij stond nu voor een hartverscheurende keuze. Ging hij Lurkingshade helpen zijn partner veilig naar het camp te brengen of ging hij de anderen helpen zijn moeder uit het moeras te sleuren? Toen dacht hij aan Tallshadow die waarschijnlijk bij de katten van de laatste optie zou blijven. Nee. Hij voelde een steek in zijn hart toen hij zich wegdraaide van het dode lichaam van zijn moeder en naar Lurkingshade wandelde, wie hij makkelijk inhaalde. Sorry, mam. Ik hoop dat je mijn keuze begrijpt. ‘Laat me je helpen,’ sprak hij tegen Lurkingshade. ‘Het is immers mijn partner.’ Dat laatste klonk uitdagend en hij daagde de tom met zijn ogen uit om hem de toestemming te ontzeggen Sinclaw mee naar het camp te brengen. Hij wilde het niet. Hij wilde niet dat ze zo meegesleurd werd. Hij moest het proberen. Dat moest gewoon. En gefrustreerd zijnde zakte hij door zijn vier poten en hield zijn rug laag. ‘Probeer Sinclaw zo goed mogelijk over mijn rug te leggen. Ze verdient het niet om zo over de grond gesleept te worden. Dadelijk doe je haar nog pijn ook.’ Hij dacht wel dat hij dankzij zijn frustraties en zijn woede Sinclaw met gemak kon dragen, maar dit kon ook waanzin zijn.

Ze kon het niet onderscheiden, ze zag geen Innerstar liggen, toch was iedereen geschokt. Ze staarde naar waar Innerstar zou móéten liggen, maar zag haar niet. Was ze er wel, of hadden ze iets anders gevonden? Wat was dit allemaal? Maar toen begon Tallshadow taken uit te delen. De eerste taak was voor Lurkingshade om Sinclaw, die flauwgevallen was, weg te brengen en wanneer ze bij kwam, naar het kamp te brengen. Er hing een spanning en Lurkingshade leek meer walging te tonen naar Tallshadow dan ooit te voren. Roughflower liet haar slechtziende blik van de zwart witte kater, naar de cyperse kater gaan. Toen kwam de tweede opdracht, deze was voor Winddancer. "Winddancer, begeleid Roughflower ook naar het kamp, het moet een zware schok geweest zijn," sprak Tallshadow. Innerstar was dood, dat moest de zware schok zijn geweest. Dat kon niet anders. Nog steeds waren de woorden dat Innerstar dood was niet gevallen en begreep Roughflower er nog maar de helft van. Het waren enkel onbeantwoorde vermoedens en gevoelens die nu door haar heen gingen. Ze wist dat Tallshadow naar haar keek, maar ze wende haar slechtziende blik meteen van de cyperse kater af. "Dit zal geen werk zijn voor een queen," klonk de meelevende stem van Tallshadow. Roughflower voelde de aanwezigheid van Lurkingshade. Haar partner drukte zijn neusje tegen haar kop, maar ze reageerde er nauwelijks op. "Wind zal heel de tijd bij je blijven..." zei Lurkingshade. Roughflower kreeg het niet voor elkaar om woorden over haar lippen heen te krijgen. Innerstar bleek dood te zijn, of dat vermoedde ze, het kon nog altijd iets anders zijn. Ze zou straks om duidelijkheid vragen, maar ze voelde zich verloren. Voor een keer konden haar oren, haar neus en haar gevoel haar niet op de juiste weg brengen. Ze ontving een likje van Lurkingshade langs haar kop en ze wist nu wel hem een likje terug te geven. "Het komt allemaal goed... Wees alsjeblieft voorzichtig," zei de kater tegen haar. "J-ja," kwam er hees over haar lippen heen. Toen ging Lurkingshade weg en kwam Winddancer bij haar, haar beste vriendin. Ze had nu toch even iets meer aan haar dan aan haar partner. Ze voelde de wrijving van haar beste vriendin haar vacht langs de hare gaan en volgde haar toen Winddancer zachtjes zei dat ze mee moest komen. Toen begon Tallshadow echter weer te spreken. Thornfang was zich met Lurkingshade en Sinclaw gaan bemoeien en Tallshadow legde uit waarom hij Lurkingshade gevraagd had om zich te ontfermen om het lichaam van Sinclaw en niet Thornfang. Roughflower hoorde nu ook voor het eerst Innerstar's lichaam, drijfzand en kracht om haar er uit te trekken. Ze was dus weg gezonken in het drijfzand? Ze zei geen woord meer, maar het feit dat nu echt de woorden die vertelden dat Innerstar dood was waren uitgesproken in haar bijzijn, zorgde er voor dat ze de bodem onder haar poten bijna niet meer voelde. Het duizelde haar en de stress en verdriet die er door haar heen gingen zorgde er voor dat ze bijna een paniekaanval kreeg. Wat nu? Maar ze wist zich te vermannen door haar lichaam tegen Winddancer aan te duwen, daar troost uit te halen en zich met haar persoonlijke kracht weer tot rust te brengen. Ademhalen door haar buik en ogen sluiten, dat hielp en dat deed ze ook. "Innerstar is dood," kwam er zacht met trillende stem over haar lippen heen, hoogstwaarschijnlijk enkel hoorbaar voor Winddancer, maar nu pas wist ze het. Pas toen de feiten benoemd waren, want kunnen zien had ze niet. De geuren van Innerstar en dood hadden zo veel andere dingen kunnen betekenen, helaas was het toch de ergste scenario geweest.

TAG| Winddancer

Thornfang was al helemaal klaar om Sinclaw in ontvangst te nemen, om Lurkingshade toestemming te geven haar op zijn rug te plaatsen, maar toen klonk de stem van Tallshadow en Thornfang draaide zich met een ruk om. Zoals ik al zei… Huh? Had hij een opdracht van Tallshadow gemist? Het kon goed mogelijk zijn. Misschien had Tallshadow dan wél een opdracht gegeven, maar had hij dat niet gehoord. Thornfang kwam langzaam overeind uit zijn positie en voelde dat zijn vacht naar boven ging. Wie was hij om hem van zijn partner weg te houden? Toch werd de keuze zo voor hem makkelijker gemaakt omdat Tallshadow hem praktisch dwong om zich te ontfermen over zijn moeder en het was wel logisch dat Tallshadow daar liever hem voor had dan Lurkingshade. En dus likte hij zijn vacht naar beneden en gaf een knikje naar Lurkingshade. ‘Vertrek dan maar,’ mompelde hij en hij draaide zich om naar Tallshadow. Hij had zo veel om tegen de tabby te zeggen. Hij wilde zo graag hardop roepen dat hij nooit een star voor hem zou zijn, of toch zeker de eerste maanden niet. Hij dacht dat hij het eens zou zijn met Tallshadow’s leiderschap, maar merkte nu dat hij er totaal nog niet klaar voor was. Het had echter ook niet veel zin om te gaan spotten met Tallshadow’s nieuwe rang, aangezien hij daadwerkelijk straffen opgelegd kon krijgen daarvoor. Nee, voor nu was het beter dat hij gewoon luisterde en deed wat Tallshadow zei, maar je kon duidelijk zien dat hij er moeite mee had. Hij draaide zijn kopje naar het lichaam van zijn moeder en gaf een knikje naar Waspsting. Hij hield zijn houding kil en deed zijn uiterste best om zijn gevoelens te verbergen waardoor hij bijna als een BloodClanner overkwam. Of toch tenminste diezelfde kilheid als katten uit de BloodClan had. Hij liep in de richting van zijn moeder en keek hoe ze haar lijf er het beste uit konden halen, maar had geen idee hoe ze dat gingen doen. Ze was al vrij hard weggezakt. ‘Misschien is er iets van een zware tak of zo die we onder haar kunnen schuiven zodat haar lichaam daarop kan leunen wanneer ze dreigt verder weg te zakken? Het heeft geen zin om haar er uit beginnen te trekken, zelf ons evenwicht te verliezen omdat ze te stevig vastzit en er ook in te vallen.’ Zijn stem was kil toen hij sprak en hij keek Tallshadow strak aan. ‘Of heb jij een beter idee?’ Hij draaide zijn kop naar Waspsting. ‘Of jij?’

Winddancer besteedde niet echt aandacht aan Thornfang, die blijkbaar nogal moeilijkheden had met het overlaten van zijn partner aan Lurkingshade. Ze spitste wel even haar oortjes toen Tallshadow haar naam weer zei, maar reageerde verder niet echt. De grote tabby drukte haar vacht tegen die van Roughflower en richtte haar aandacht helemaal op haar. Het was moeilijk voor haar, dat merkte ze. Haar ogen waren gesloten en de poes drukte haar vacht stevig tegen de hare. Bij de vraag - of nee, het was eerder een constatering - knikte ze slechts. Uit ervaring met haar vader en met haar grootmoeder Shrewstar, wist ze dat woorden op dit moment niet zouden helpen. Winddancer bleef langzaam de ene poot voor de andere zetten en zo Roughflower wat mee te duwen, zodat ze langzaam maar zeker naar het camp gingen. Als ze daar waren kon Acefray haar misschien iets geven om te kalmeren.. Want het leek er een beetje op alsof ze een paniekaanval kreeg, al had de poes daar absoluut geen verstand van. Zolang zij niet ook daar haar poten zakte, want dan zou ze haar vriendin moeten dragen - wat wel zou gaan, natuurlijk, maar ze moest heel voorzichtig zijn met de zwangere poes..

Tag; Roughflower

Winddancer zei niets meer en daardoor ontging de knip van Winddancer de cyperse poes. Ze had het niet gezien, want op dit moment leek ze alles nog slechter te zien, alsof ze nog maar tien procent zicht had. Zodra ze zich weer rustiger zou voelen en haar tranen opgedroogd zouden zijn, zou ze wel weer beter zien, terug naar de zestig procent waar prima mee te leven viel, meestal dan. "W-wat is er met Innerstar gebeurt?" Besloot Roughflower toen te vragen, gezien ze daar nog niets over had gehoord en ze had het natuurlijk niet gezien. Wat ze wel wist was dat er een groep nodig was om het lichaam van Innerstar uit het moeras te krijgen, maar dan nog kwam het idee niet bij haar op dat ze daar mogelijk verdronken was. Het leek haar te onwaarschijnlijk, omdat de eerste lessen van een apprentice bestonden uit het leren lopen in het moeras. Er moest dus zoveel meer gebeurt zijn, mocht dat het gene zijn wat er met Innerstar gebeurt was. Dus het leek haar onwaarschijnlijk, heel onwaarschijnlijk. Ze was zelf weer wat meer gaan lopen, en ondertussen begonnen ze het kamp bijna te naderen, maar ze wou niet te snel. Ze wist dat zodra ze het kamp binnen zouden komen, beladen zouden worden met vragen van andere katten, vragen die de Queen nog niet zou kunnen beantwoorden, of zou willen beantwoorden.

TAG| Winddancer

Nog steeds ging het duo vooruit, al ietsje sneller. Langzaamaan naderden ze het camp. Bij de vraag van Roughflower stokte haar pas eventjes, al ging ze daarna gewoon weer door. Winddancer slikte even en probeerde haar broer na te doen - hij leek er zo gemakkelijk mee om te kunnen gaan. Hij leek er niet eens door geraakt. "Het lijkt erop dat ze verdronken is in de modder.", antwoordde de grote tabby, zelfs Lurkingshade's manier van spreken proberen na te doen. Ze wist niet of dat echt gebeurd was, maar ze wist ook dat hij zelfzeker zou klinken. De warrior keek haar vriendin even aan. Ze was zelf ook haar grootmoeder kwijtgeraakt, maar daar had ze zelf nooit haar lichaam echt zien liggen - ze had het alleen gezien met de rest van de clan, als ze het terugbrachten samen met haar grootvader's lichaam. Ze kon zich niet inbeelden hoe het moest zijn om het lichaam van je grootmoeder in de modder te zien liggen, als een verdronken kitten in plaats van een grote en moedige leider. Winddancer beet even op haar lip en keek weer recht vooruit. Ze wist niet wat meer te zeggen.