Who Escapes a Duty, Avoids a Gain

Het was vanaf het begin wel duidelijk geweest dat de grijze kattin haar nieuwe taak behoorlijk serieus nam. Ze wilde zo snel mogelijk en zo veel mogelijk alles leren wat er te leren viel over het vak van Medicine Cat. Maar nu eerst waren er belangrijkere zaken. De Clan leed, zowel onder de gevolgen van de rattenplaag als het verloren gevecht tegen Windclan. Er waren genoeg katten die de hulp nodig hadden van Acefray, en nu ook van haar. Al was haar training nog maar net begonnen en wist ze nog amper hoe ze kruiden van elkaar moest scheiden. De kattin keek het gebied zorgvuldig rond, op zoek naar loofbomen. Ze wist dat eikenbladeren op dit moment erg belangrijk waren; ze hadden een ontstekingsremmende werking, iets dat cruciaal was voor de gewonde Warriors. Ook frambozenstruikbladeren zouden haar goed uitkomen, maar helaas groeiden die overal behalve in Shadowclangebied. De kattin trok even met haar oortjes, er leek iemand aan te komen. Misschien wel iemand die haar een helpende hand kon bieden.

- Amberhunt eerst, daarna open c:

Amberhunt was aan het jagen toen hij een herkenbare geur opving, die van Bitterpaw. Hij vroeg zich af of hij nu naar haar toe moest gaan aangezien er veel gewonden waren in het kamp die niet goed konden jagen en er was al minder voedsel dan normaal. Na een paar tellen twijfelen besloot hij toch maar om naar haar toe te gaan. Toen hij haar zag werd het duidelijk dat ze hem al had opgemerkt voordat hij naar haar toe was gekomen. "Hallo, niet wie je in gedachten had?" vroeg Amberhunt glimlachend. Ook al hadden ze de ruzie bijgelegd, hij was duidelijk niet haar favoriete kat. "Hulp nodig?" bood hij aan. De jonge Warrior wilde haar best helpen met het zoeken naar de nodige kruiden, dat was minstens zo belangrijk als de prooi.

Op dit moment besteedde ze niet teveel aandacht aan de geur die in de buurt was; de Warriors van Shadowclan hadden genoeg te doen, vooral nu er een aantal uitgeschakeld waren. Niet veel later zag ze Amberhunt aan komen lopen. Aan de ene kant was ze nog steeds lichtelijk boos op hem, maar ze besloot maar om dat niet te laten zien. Hij begroette haar met een glimlach en ze gaf hem er één terug, voor zover ze dat kon. Hij bood zijn hulp aan en de grijze kattin keek even bedenkelijk om zich heen. "Zie je die eikenbladeren?" miauwde ze. "Ze helpen goed tegen ontstekingen, die hebben we flink nodig." De eiken waren vrij hoog, dus een goede klimvaardigheid was belangrijk. "Wees wel voorzichtig, we kunnen niet nog meer gewonde Warriors gebruiken," zei ze grinnikend. Ze keek vragend naar Amberhunt, misschien had hij toch niet meer zo'n zin om te helpen. Jagen was nou eenmaal een stuk spannender dan bladeren plukken.

De grijze Medicine cat Apprentice vroeg hem of hij misschien eikenbladeren zag, aangzien deze hielpen tegen infectie en dat hadden ze nu hard nodig. Daar was Amberhunt het mee eens, Hij keek om zich heen en zag dat de eikenbladeren hoog hingen. Bitterpaw waarschuwde hem nog grinnikend dat hij voorzichtig moest zijn. "Ik zou jou toch nooit met meer werk opzadelen dan nodig?" Vroeg Amberhunt grijnzend terwijl hij op de dichtstbijzijnde eik afliep. toen hij er bijna was sprong hij omhoog en greep hij zich vast aan de stam. Toen begon hij handig omhoog te klimmen richting de bladeren.

Het was wel duidelijk dat ze nog een lange dag te gaan had. Het verkrijgen van de eikenbladeren alleen was een behoorlijk uitgebreide taak, en daarna had ze nog een heel lijstje om af te gaan voordat ze een redelijke voorraad kruiden zouden hebben. Toch vond ze het absoluut niet erg om te doen, het was nou eenmaal haar plicht en voor de Clan had ze alles over. Ze glimlachte half naar zijn opmerking, ze waardeerde zijn hulp in ieder geval wel. Ze keek toe hoe Amberhunt in één van de bomen klom en vervolgens koos ze er zelf ook een uit. Met een flinke aanloop zette ze af en wist met het opgebouwde tempo naar boven te komen. Aldaar sprong ze op één van de takken en begon de grootste bladeren één voor één lost te maken van de boom. Ze dwarrelden naar beneden, waar ze ze later weer op kon rapen. "Probeer de grootsten te pakken," miauwde ze van boom naar boom, hopend dat Amberhunt haar wel zou horen.

Ookal was hij beter in jagen dan in klimmen, het ging hem nog aardig goed af. Toen hoorde hij de stem van Bitterpaw vanuit de andere boom "probeer de grootsten te pakken" miauwde ze naar hem. "zal ik doen" Miauwde hij terug en hij begon de grotere bladeren los te knagen en naar beneden te gooien. Hij wist dat hij nooit een Medicinecat zou kunnen zijn maar hij hielp Bitterpaw graag, vooral nu de clan het moeilijk had. Na een tijdje had hij alle grote bladeren van de takken gehaald en toen klom hij weer naar beneden. Het was een redelijk grote hoop geworden.

Klimmen was meer iets voor Thunderclankatten, maar dat betekende absoluut niet dat Shadowclanners het niet konden. Met haar nagels sneed ze het steeltje dat het blad aan de boom verbond doormidden en al snel waren er een flink aantal naar beneden gedwarreld. Ze had geen idee hoeveel ze precies nodig had, maar teveel was beter dan te weinig. Voor de zekerheid maakte ze nog een aantal eikenbladeren los, voor ze weer voorzichtig naar beneden ging. Langzaam liet ze haar poten langs het schors van de boom glijden, voordat ze laag genoeg was en afzette om sierlijk op de grond te landen. Vervolgens begon ze alle gevallen bladeren bijeen te schrapen, dit zouden er vast wel genoeg zijn. "Bedankt," miauwde ze tevreden, terwijl ze alle bladeren op een hoopje legde. Ze fronste even, er waren nog genoeg kruiden die ze nodig had, maar de meesten groeiden niet op haar gebied. "De wortel van de klit werkt goed tegen rattenbeten," mompelde ze bedenkelijk. En iets tegen rattenbeten konden ze maar al te goed gebruiken. "Maar daarvoor moet ik naar een ander gebied." Ze had absoluut geen zin om in haar eentje naar vreemd territorium te gaan. Maar ze moest wel.

Bitterpaw bedankte hem voor zijn hulp met de eikenbladeren. Toen vertelde ze hem dat ze ook nog de wortel van de klit nodig had tegen de rattenbeten maar dat ze daarvoor naar een ander gebied moest. Amberhunt had door dat ze daar absoluut geen zin in had en hij keek haar aan. "Ga je alleen?" Vroeg hij toen, Amberhunt wist dat de Medicinecats en hun apprentices buiten hun eigen territorium mochten komen om Kruiden te zoeken. Maar hij dacht niet dat Windclan het op prijs zou stellen als ze alleen hun territorium betrad. Hij twijfelde even en keek haar toen weer aan "zal ik meegaan?" Vroeg hij aan Bitterpaw. Hij wist niet of dat mocht.

De grijze poes keek tevreden neer op het redelijke hoopje bladeren dat ze hadden verzameld. Het zou voorlopig wel genoeg zijn om de gewonde Warriors te kunnen helpen, al was meer altijd goed. Gelukkig waren er een redelijk aantal eiken in hun territorium, al moest ze wel redelijk snel zijn; met Leafbare zouden alle loofbomen kaal worden. De kater vroeg of ze alleen ging, waarop ze haar schouders ophaalde. Misschien wilde Acefray mee. Amberhunt vroeg of hij mee mocht, maar Bitterpaw twijfelde. "Ik weet niet of de andere Clans blij zullen zijn als ik een Warrior meesleep naar hun gebied," miauwde ze. Op dit moment stonden ze niet bepaald op goede voet met de meeste Clans.

Amberhunt knikte, hij begreep dat de clans niet wilde dat een Warrior uit een andere clan in hun territory komt. "Ik begrijp het, naar welk territory zou je moeten gaan om te vinden wat je nodig hebt" Vroeg Amberhunt aan Bitterpaw. Als het in het Riverclan territroium was zou het nog kunnen aangezien de Shadowclan op best wel goede voet stond met Riverclan. Maar Thunderclan zou moeilijk worden en Windclan natuurlijk helemaal onmogelijk. Bij Windclan zou hij zich er zelfs niet goed bij voelen als Bitterpaw er alleen heen ging. Misschien moest ze gewoon met ACefray gaan, die had meer ervaring en kon zoiezo beter helpen.

De grijze kattin bedacht zich naar welke Clan ze het best zou kunnen gaan. Windclan zou sowieso geen goed idee zijn, dus dat sloot ze meteen al uit. Dan bleven Riverclan en Thunderclan nog over. Het was nogal vervelend dat er geen Gathering was geweest sinds ze Medicine Cat Apprentice was geworden, ze had Medicine Cats van andere Clans kunnen ontmoeten en zo een iets betere band met ze kunnen vormen. Ze besloot maar naar Thunderclan af te reizen voor wat ze nodig had. Ze keek er nogal tegen op om het Thunderpath over te moeten steken. “Ik denk dat ik naar Thunderclan ga,” miauwde ze toe maar. Er was iets aan Butterstar dat ze niet helemaal vertrouwde, dus besloot ze die maar te vermijden.

Ze zou naar Thunderclan gaan, het was in ieder geval geen Windclan, dacht Amberhunt. Het leek er wel op dat de grijze poes liever alleen ging, de Tabby warrior kon zoiezo niet zomaar mee het territory in. "Misschien kan ik meegaan tot de grens? Misschien is dat wel verstandiger." Stelde hij voor, Amberhunt wilde niet dat Bitterpaw alleen naar een ander territory ging, daar zou hij niet gerust mee zijn. Natuurlijk wist de warrior niet wat ze nodig had en dus had hij geen idee waar ze het beste heen konden gaan, maar de band met Thunderclan was niet super.

OOC: beetje kort

De rosse kater stelde voor mee te lopen tot aan de grens, en Bitterpaw glimlachte even naar hem. Dat leek haar wel een goed idee. Mocht ze keihard overreden worden door een monster op het Thunderpath, dan was er tenminste iemand om haar lichaam mee terug te slepen naar het kamp. “Dat lijkt me wel een goed idee,” miauwde ze, waarop ze richting het Thunderpath begon te lopen. Al snel vulden de geuren van asfalt en benzine haar neus, niet iets dat ze een plezante ervaring wilde noemen. Uiteindelijk kreeg ze de weg in het zicht. Het leek vrij druk te zijn; om de paar minuten stoof er met grote snelheid één van de monsters over het Thunderpath, zonder enige aandacht voor overstekende katten. Bitterpaw slikte, als dit maar goed kwam.

Gellukig, ze vond het een goed idee, toen begon ze naar de gedoemde weg toe te lopen. Amberhunt volgde de MedicineCat Apprentice, na een paar minuten hoorde hij het gebrom van de monsters al. Toen ze aan de rand van het Thunderpath stonden wende Amberhunt zich tot Bitterpaw, hij glimlachtte een beetje nerveus "nou, pas op jezelf" probeerde hij hoopvol te zeggen. Het was moeilijk om er gerust op te zijn dat als ze nu zou gaan dat ze dan veilig zou zijn. Maar misschien moest hij zich gewoon niet zoveel zorgen maken en haar gewoon laten gaan. "Zal ik hier op je wachten?"

Bitterpaw legde haar oren in haar nek, ze moest die verrotte weg over. Amberhunt wenste haar veel geluk toe, soort van. Ze knikte toen hij vroeg of hij op haar moest wachten. Aarzelend zette ze een stap op het asfalt, keek vervolgens zorgvuldig van links naar rechts. Er leek niks aan te komen, dus zette ze zich af en sprintte zo snel mogelijk naar de overkant. Voor ze het wist, werd ze omgeven door de geur van Thunderclan. Ze was er. Was het echt zo simpel geweest? De kattin liep enkele minuten rond, vond de frambozenstruik en plukte enkele bladeren. Vervolgens greep ze ook meteen haar kans om wat bloemen van de bezemstruik mee te nemen. Zodra ze haar bek vol had met de verschillende planten, keerde ze weer terug naar het Thunderpath. Ook deze keer ging het oversteken aanzienlijk makkelijk, en in mum van tijd stond ze weer naast Amberhunt. "Zo, dat viel mee," miauwde ze tevreden. "Laten we de eikenbladeren pakken en terug naar het kamp gaan."

De grijze leerling sprintte snel het Thunderpath over en binnen een paar seconden was ze niet meer te zien tussen de bomen. Amberhunt ging zitten, hij hoopte maar dat ze niet aangevallen zou worden, het beste was eigenlijk als ze helemaal niet gezien had. Gelukkig kwam Bitterpaw binnen minder dan een kwartier weer terug, ze leek alles gevonden te hebben. Ze vertelde dat het wel mee had gevallen en dat ze terug wilde naar het kamp. "Ja, is goed laten we die bladeren halen" zei de rossige kater en hij draaide zich terug naar het kamp. Toen liepen de twee jonge katten terug naar de eikenbladeren die ze geplukt hadden. "Ik draag ze wel" Miauwde Amberhunt aangezien zij al de andere kruiden droeg. Hij nam voorzichtige de bladeren in zijn bek en begon toen naar het kamp terug te lopen.

Ergens was ze bang dat de rosse kater gewoon weg zou gaan, dat hij tegen haar gelogen had en niet op haar zou wachten. Ze had geen enkel idee waar dat nare voorgevoel vandaan kwam, maar ze wuifde het maar weg. Ze had er toch niets aan. Twijfel hield haar alleen maar tegen. Het was wel te zien aan haar gezicht dat ze lichtelijk verbaasd was dat de kater toch nog aan de kant van de weg zat, klaar om weer met haar mee terug te gaan. Ze groette hem met een kleine glimlach. Ze knikte en liep met Amberhunt mee. Dit moest de Clan voorlopig wel even kunnen helpen. Toen ze weer bij de eiken aankwamen, stelde Amberhunt voor om die bladeren mee te nemen. Bitterpaw knikte, niet in staat om te praten met alle andere bladeren tussen haar kaken. Eenmaal bij het kamp aangekomen, legde ze de verschillende bladeren in de Medicine Cat's Den. Aan sorteren kwam ze later wel toe. "Bedankt voor je hulp," miauwde ze oprecht tegen Amberhunt. Het had haar heel wat werk gescheeld.

Ze gingen terug naar het kamp en toen ze binnenkwamen liep Bitterpaw meteeen naar het Medicine den toe, daar legde ze de bladeren en kruiden neer. Amberhunt legde de zijne erbij, de medicine cat app bedankte hem. Het klonk oprecht, fijn, misschien was ze echt niet meer heel boos op hem. Ze had ook opgelucht gekeken toen bleek dat hij nog bij het Thunderpath had gestaan. De jonge warrior glimlachte naar haar en miauwde "geen dank, zoveel moeite was het niet." Toen snoof hij even, hij had de stank van het Thunderpath gecombineerd met de kruiden nog in zijn neus en zo raakte hij die kwijt.

De kattin ging even rustig zitten, ze merkte nu pas hoe uitgeput ze eigenlijk was. En ze had nog veel meer te doen. Het meest ironische was dat ze gedacht had dat de taken van Medicine Cats relatief simpel waren. Gewoon wat kruiden zoeken, heel af en toe had een kat een kwaaltje en moest dat verholpen worden, niets dat te stressvol was. Maar nu werd ze meteen in deze gigantische wervelstorm van problemen gegooid. De ratten, het vergif van de tweebeners, het gevecht met Windclan, het was erg veel in één keer, vooral voor een Apprentice die amper ervaring had. Het was een bijzonder slechte timing geweest voor Canarypaw om te stoppen. Maar dat was natuurlijk ook niet zonder reden geweest. De rode kater wuifde zijn moeite weg, alsof het niets was geweest. "Nu moet ik alles nog op zijn plek leggen," zei ze met een diepe zucht. Gelukkig was dat niet al te zwaar werk, maar het moest wel zorgvuldig gebeuren.

Bitterpaw leek uitgeput, ze miauwde met een diepe zucht dat ze de kruiden nu allemaal op hun plek moest gaan leggen. Het klonk alsof de grijze kattin daar totaal geen zin in had, wat Amberhunt niet heel vreemd vond na al de halve dag weg zijn geweest. "zou ik niet nog een beetje kunnen helpen?" Vroeg de rode kater en hij keek haar aan. Hopelijk zou ze het goed vinden want hij zou van haar werk behoorlijk chagrijnig worden. En trouwens, ze was net begonnen met haar nieuwe taken, ze verdiende het om wat hulp te krijgen.

Onderwerp: Re: Who Escapes a Duty, Avoids a Gain