What you caused [Barksound]

Met ferme passen stapte Everstar naar haar den, ervanuit gaand dat Barksound niet zo stom zou zijn om haar niet te volgen. De leugenaar. Hoe had hij dat kunnen doen? Hij had deze hele oorlog zo makkelijk kunnen voorkomen. Één woord was genoeg geweest, één moment van verstand. Besefte hij soms niet wat hij had veroorzaakt? Als hij even had nagedacht, als hij even had stilgestaan bij de mogelijke gevolgen. Eenmaal binnen draaide ze zich naar hem om. "En nu wil ik het complete, ware verhaal hebben", miauwde ze en ze keek hem strak aan, wachtend op zijn antwoord.

"Volgende keer dat je ons zwartmaakt. Check eerst je feiten." Barksounds oren lagen in zijn nek bij wat de leader van Riverclan zei, voordat ze met haar clangenoten het kamp verliet. Zijn poten tintelde toen hij zijn kop terug naar zijn eigen clangenoten en leader liet gaan. Everstar keek hem aan met een dodelijke blik, alsof ze elk moment op hem af zou kunnen springen om haar nagels over zijn kop te halen. "Mijn den. Nu", Het waren die woorden die zijn poten in beweging brachten. Hij had hier zo geen zin in. Hij had gedaan wat hij goed achtte. Een kleine fout, een leugen, die enorme gevolgen had gehad. Dat had hij toch niet kunnen voorspellen? Hij had het eerder kunnen zeggen, maar dat had hij het geheim voor niets geheim gehouden. "En nu wil ik het complete, ware verhaal hebben", Barksound was in de den gestapt en bleef voor de ingang staan. "Dat Whitelion zelfmoord heeft gepleegd?" vroeg hij kort. Hij zou de geheimen van Whitelion nog niet direct vertellen, dat was nu niet aan de orde. Toch?

Barksound was haar braaf gevolgd en stond nu in de ingang van haar den. "Dat Whitelion zelfmoord heeft gepleegd?" vroeg hij. Everstar legde haar oren in haar nek. Hij mocht toch begrijpen dat ze wat meer verwachtte dan dat. "Het complete verhaal. Hoe vond je hem, leefde hij nog, heeft hij je verteld waarom hij het deed? En waarom loog je erover?" vroeg ze. Hij had wel het een en ander uit te leggen.

"Het complete verhaal. Hoe vond je hem, leefde hij nog, heeft hij je verteld waarom hij het deed? En waarom loog je erover?" Barksound draaide zijn ogen weg van Everstar en zuchtte gefrustreerd. "Hij wilde zelfmoord plegen omdat hij spijt had van de zonden die hij gepleegd had." mauwde strak en vernauwde zijn ogen nu. "Ik wilde niet dat de hele clan wist dat hij als een lafaard stierf, dat hij zelf doodsbessen had genomen om te ontsnappen aan de gevolgen," Hij sloot zijn ogen en snoof even. Whitelion was Barksounds mentor geweest en hij had altijd naar hem opgekeken, dus het was niet gemakkelijk om dit even allemaal te zeggen. "Ik heb Riverclan de schuld gegeven omdat hun geur daar toevallig rondhing." HIj opende zijn ogen weer en vermeed deze keer Everstar's blik. Wat Whitelion's zonden waren, hield hij nog steeds voor zichzelf.

Barksound leek gefrustreerd, maar Everstar was van mening dat zij hier de enige was die gefrustreerd mocht zijn. "Zonden?" vroeg ze met een frons. Wat voor zonden had Whitelion te verbergen? Ze wist dat hij niet bepaald een lieverdje geweest was, maar dat was toch niet genoeg voor zulke... drastische maatregelen. Ergens begreep ze Barksounds redenering. Hij was Whitelions apprentice, dus ze kon zich voorstellen dat hij het niet had willen vertellen toen. Dat betekende echter niet dat hij geen enorme fout had begaan. "Geen enkele kat staat boven de clan, Barksound, dat weet je. En geen enkele reputatie staat boven kattenlevens. Veel katten zijn gewond geraakt en Wolverinebite is dood doordat jij de reputatie van een zelfmoordenaar wilde beschermen. Dat besef je toch wel?" miauwde ze kil. "Maar jij hebt het niet zien gebeuren. Whitelion is niet de enige lafaard: jij bleef thuis toen wij RiverClan aanvielen, omdat je zelf de gevolgen van je leugen niet wilde zien." Het klonk nog niet echt alsof Barksound spijt had van zijn beslissing en dat mocht hij wel hebben. Hij had Wolverinebite net zo goed zelf kunnen vermoorden. "En bovendien zie je nu dat je leugen geen enkel nut heeft gediend. Als je het meteen aan de clan had verteld, had het binnen de clan kunnen blijven. Nu weet RiverClan het ook", vervolgde ze. Zo, nu kon hij de gevolgen van zijn daad eens goed overzien. Hij had geen kans om dit hele drama recht te zetten, wat was gebeurd was gebeurd, maar hij kon tenminste enig berouw tonen.

"Zonden?" Op Everstar's eerste opmerking reageerde hij niet meer, alsof hij dit niet gehoord had. "Geen enkele kat staat boven de clan, Barksound, dat weet je. En geen enkele reputatie staat boven kattenlevens. Veel katten zijn gewond geraakt en Wolverinebite is dood doordat jij de reputatie van een zelfmoordenaar wilde beschermen. Dat besef je toch wel?" Barksound hield zijn lippen op elkaar en wende zijn ogen naar de grond. Hij was er nog steeds van overtuigd dat hij dit alles gedaan had om goed te doen. "Maar jij hebt het niet zien gebeuren. Whitelion is niet de enige lafaard: jij bleef thuis toen wij RiverClan aanvielen, omdat je zelf de gevolgen van je leugen niet wilde zien." Bij deze woorden schoten zijn ogen echter wel direct naar Everstar. "Whitelion was geen lafaard," siste hij en zwiepte even met zijn staart. "En ik ook niet." voegde hij er nog snel aan toe. Hij had de bescherming van het kamp op zich genomen, samen met Crowcall. HIj had daar zelf voor gekozen, maar dat maakte hem toch geen lafaard, toch? "En bovendien zie je nu dat je leugen geen enkel nut heeft gediend. Als je het meteen aan de clan had verteld, had het binnen de clan kunnen blijven. Nu weet RiverClan het ook", Als de leugen nu geheim was gebleven, als hij het toch niet gezegd had, had het wel nut gehad. Dat hield hij maar voor zichzelf. Everstar verwachtte nu waarschijnlijk dat hij zich zou excuseren, dat hij op zijn knieën vergiffenis zou vragen, dat werd er van hem verwacht. Hij wilde maar al te graag zijn eigen mening over alles verkondigen, dat hij dit gedaan had met volle overtuiging dat hij het goede deed, om andere te beschermen tegen verdriet, spijt en haat, maar daar was hij natuurlijk niets mee. Als hij zelf ooit nog een apprentice wilde krijgen, moest hij het anders aanpakken. Hij beet dan ook even op zijn lip en slikte zijn commentaar in. "Ik besef dat ik in de fout ben gegaan," mompelde hij, niet al te overtuigende. Zijn oren wiebelden op en af, niet goed wetend hoe hij zich hierbij moest voelen.

Everstar legde haar oren plat. "Hoe zou jij dit dan noemen, Barksound? Het schijnt mij toe dat jullie beiden maar zo hard mogelijk probeerden de gevolgen van jullie daden niet te zien. Dat noem ik lafheid", miauwde ze scherp. Nadat ze was uitgepraat was Barksound even stil, waarna hij zei dat hij besefte dat hij een fout had gemaakt. "Begrijp je dat?" vroeg Everstar sceptisch. "Want zo klinkt het niet. Een kat is dood door jouw leugen, Barksound, en de hele clan heeft zijn leven gewaagd om te vechten voor jouw leugen, dringt dat wel tot je door? Je had misschien de beste bedoelingen, maar goede bedoelingen maken geen goede beslissingen. Ik wil niet dat je sorry zegt, ik wil dat je begrijpt wat voor fout je hebt gemaakt, zodat ik erop kan vertrouwen dat dit niet meer gebeurt. De andere clans zijn al gevaarlijk genoeg, er hoeven geen katten te sterven door leugens van mijn eigen clangenoten", miauwde ze fel.

Begrijp je dat?" Barksound beet stevig op zijn lip bij de sceptische toon van Everstar. Hij had toch gezegd wat er van hem verwacht werd? Je had misschien de beste bedoelingen, maar goede bedoelingen maken geen goede beslissingen. Ik wil niet dat je sorry zegt, ik wil dat je begrijpt wat voor fout je hebt gemaakt, zodat ik erop kan vertrouwen dat dit niet meer gebeurt. De andere clans zijn al gevaarlijk genoeg, er hoeven geen katten te sterven door leugens van mijn eigen clangenoten", Zijn oren zakten nog wat meer naar achteren bij de felheid van de leader. Hij had het begrepen, dat had hij net nog gezegd, maar of Everstar hiermee tevreden was, was natuurlijk iets anders. Barksound sloeg met zijn staart, nadenkend over wat hij moest zeggen. Hij was nooit goed geweest met woorden, vooral niet hun discussies als deze. "Het spijt me," zei hij deze keer met meer overtuiging, zette een stap achteruit en wiebelde met zijn oren. Hij wilde zo graag de benen nemen, weg uit deze den om in zijn eigen nest te kruipen, zodat hij alles kon vergeten en weg kon dromen. Hij sloot zijn ogen even. Hij ging ervan uit dat hij er niet vanaf zou komen met woorden en dat er sowieso een straf aan vast hing. Hoe sneller hij dat wist, hoe sneller dat hij hier weg kon. "W-wat is mijn straf?" mompelde hij uiteindelijk, om er zelf wat tempo achter te zetten.

Hij verontschuldigde zich voor een tweede keer, dit keer met iets meer overtuiging. Hij zag eruit alsof hij het liefste weg zou rennen, maar in plaats van dat ook te doen, vroeg hij wat zijn straf zou zijn. Everstar zuchtte. Wat voor straf kon ze hem geven? Een tijdlang apprenticetaken? Het woog bij lange na niet op tegen wat hij had gedaan. Zo'n straf gaf je aan iemand die tijdens de jacht had gegeten in plaats van zijn prooi naar het kamp te brengen, niet aan iemand die de clan had voorgelogen en in gevaar gebracht. Ze kon hem beter een straf geven die hem zou confronteren met de gevolgen van wat hij had gedaan. Misschien zou hij dan voortaan beter weten. "Je gaat je welgemeende excuses aanbieden aan Icecloud en Oceanbreeze. Vervolgens ga je naar de plek waar Wolverinebite begraven ligt en verontschuldig je je ook bij hem. Verder zal ik je een kans geven je nuttig te maken voor de clan door je de komende tijd in meer patrouilles te laten plaatsen", miauwde ze. Ze keek hem strak aan. "Ik houd je vanaf nu in de gaten, Barksound. Als je nog één keer tegen mij of de clan liegt, vlieg je eruit. Ik laat je de clan niet nog een keer in gevaar brengen."

Onderwerp: Re: What you caused [Barksound]