Show some respect [Bearpaw-]

Na het korte gesprekje met Stallionheart liep Everstar naar buiten, waar ze haar apprentice al gauw vond. Het schaap keurde ze geen blik waardig terwijl ze naar Bearpaw toe liep. "Kom mee", zei ze, terwijl ze hem met haar staart wenkte. Daarna draaide ze zich om en liep terug naar haar den, ervan uitgaande dat hij zou volgen. Ze had een hartig woordje met hem te spreken.

Natuurlijk, het kon ook niet anders. Zijn zilveren ogen richtte zich op zijn leader en volgde haar zijn blik emotieloos en koeltjes. Heel even staarde hij bijna doods naar Stallionheart voor hij zijn leader en mentor volgde zijn staart hoog en trots. "LAat me raden." Mompelde hij koeltjes. "Stallionheart kwam over mij klagen?"

Bearpaw zag er nogal trots uit voor een kat die op het matje geroepen werd. "Hoe raad je het zo", antwoordde Everstar op een al even koele toon. "Bearpaw, wat bezielt je om zo tegen een warrior te praten?" vroeg ze kalm aan hem, hem recht aankijkend. Had het echt iets met Frostfaith te maken?

-Oeps, hier had ik een maand geleden al op willen reageren ^^"

"Wat mij bezielt!?" Woedend staarde de kleine kater omhoog naar zijn leader. Zijn mentor. Zijn álles! Hoe kon ze zo voor dat monster z'n kant kiezen. Hem nieteens een seconde geven om zichzelf uit te leggen. Haar oordeel lag al klaar. Dit was enkel een formaliteit. Toch besloot Bear om zijn nagels in de grond te drukken en zijn borst vooruit te plaatsen. "Everstar het spijt me voor jou mogelijk generen voor de clan, als je apprentice." Begon hij met moeite zijn stem onder controle houdend van de woede die er doorheen sijpelde. "Maar Stallionheart is een laaglevende kittypet van hart. Hij is een duidelijke halfclanner met z'n hart op de verkeerde plaats! Hij maakt Frostfaith vreselijk ongemakkelijk met zijn halfbakke charmeur pogingen en heeft al meerdere keren mij geprobeerd te onthoofden voor hem zien wie hij werkelijk is. En nu komt hij naar jou toe in de hoop dat jij mij een lesje leert, zelf wetende dat hij mij niets kan maken omdat ik de waarheid spreek." Hoe hij zichzelf zo kalm hielt mocht Starclan weten maar hij deed het toch. Zijn zilveren ogen koel en strak. Even leek hij toch vele manen ouder dan hij werkelijk was.

Bearpaw werd kwaad om haar woorden. Opvliegendheid, geen al te beste eigenschap. Hij wist het echter onder controle te krijgen, al kostte het hem duidelijk moeite om zijn stem rustig te houden. Everstar keek hem zwijgend aan terwijl hij zijn verhaal hield. "Stallionheart ziet er misschien niet zo uit als een WindClanner, maar dat is toch het enige bloed dat door zijn aderen stroomt, Bearpaw. Je kunt beter nadenken voor je een dergelijke beschuldiging uit", miauwde Everstar streng. Ze wist wie Stallionhearts ouders waren en dat waren toch echt twee WindClanners. Misschien zat er ergens in de stamboom wel een RiverClanner, maar dat was dan zo veel generaties geleden dat het nu niet meer uitmaakte. "En ik denk dat Frostfaith wel voor zichzelf kan opkomen, niet? Je bedoelt het vast goed, maar als die 'halfbakken charmeurpogingen' haar echt zo ongemakkelijk maken, is ze prima in staat om daar zelf iets van te zeggen, daar heeft ze de hulp van een apprentice niet bij nodig. Heb je nog meer redenen dan zijn slechte versiertrucs om hem voor kittypet en halfclanner uit te maken?"

Hij voelde heel even hoe hij zijn bovenlip op trok maar corrigeerde zichzelf al snel. Zijn rug rechtend en zijn leader strak aankijkend met zijn helder zilveren ogen. Hoewel ze dacht dat ze gelijk had had ze dat gewoon niet. Kon Everstar dat niet inzien. Er waren twee katten een gevaar voor haar. Stallionheart met zijn lust en Sweetheart met haar honger naar macht. Maar nee Everstar zag alleen maar het goede in hen. Maar goed. Het ging nu niet over Sweetheart. Het gaat over Stallionheart. "Behalve het feit dat hij het liefste u ombrengt om zelf de macht te grijpen?" Mompelde hij even onder zijn zucht door en schudde zijn kop langzaam. "Everstar. Ik verzin geen dingen echt niet.. Ik vind het treurig dat je niet in ziet dat een apprentice ook gelijk kan hebben.. Het enige wat ik doe is om u en mijn tante te beschermen. Om Windclan te beschermen.. Dat is al wat ik wil.." Bijtend op zijn onderlip draaide hij even zichzelf bij om naar de clankatten te kijken. "Dat is al wat ik wil.."

Everstar vernauwde haar ogen bij Bearpaws volgende woorden. Was het waar, wat hij zei? Misschien werd hij gewoon verblind door het feit dat Stallionheart zijn tante schijnbaar probeerde te versieren. Misschien kwamen deze beschuldigingen voort uit een soort jaloezie. Maar toch kon Everstar het niet compleet in de wind slaan. Ze wist dat niet al haar clangenoten te vertrouwen waren. Ze had al vaak genoeg de fout gemaakt om te geloven dat dat wel het geval was en dat was haar en de clan duur komen te staan. Er zaten verraders in haar clan. Katten die deden alsof ze loyale warriors waren, maar ondertussen logen, bedrogen. Moordenaars als Lionroar, clanverlaters als Brindleleaf, leugenaars als Barksound. Ze waren er en zij wist niet wie ze waren. Ze keek naar haar apprentice, die teleurgesteld wegkeek. Was hij jaloers? Wees hij een verrader aan? Of was hij, haar eigen apprentice, zelf de verrader die probeerde een warrior die wel loyaal was zwart te maken? Was zijn zucht gespeeld of waar? "Ik negeer je beschuldiging niet, Bearpaw, ik neem dit wel degelijk serieus. Ik vraag me alleen af waar je beschuldigingen op gebaseerd zijn. Is het hoe hij kijkt? Hoe hij praat? Of heb je hem daadwerkelijk iets horen zeggen of zien doen?" vroeg ze. Sprak hij de waarheid? Had hij een punt? Moest ze Stallionheart beter in de gaten houden?

Onderwerp: Re: Show some respect [Bearpaw-]