Outsider

De jonge kitten lag al een tijdje op zijn rug en keek naar het licht wat nog steeds uit de den kwam, hij lag tegen zijn warme vertrouwde moeder aan. Zijn voorpootjes hangend en zijn achterpootjes leunde tegen de grond, zijn rugje leunde tegen de witte hoop aan die ze hun moeder noemde en ze was de beste die er was. Hij genoot van haar stem haar warmte, haar warme vacht en het beste van alles haar melk. Hij had al vele dingen op deze plek meegemaakt en begon langzaam angstig te worden van alles wat daar buiten kon zijn, misschien was het minder fijn dan dat het hier binnen was. Hij rekte zich uit en liet een geeuw horen, hij knipperde een paar keer. Ergens was dit zijn plek, hij liet zich naar beneden zakken zodat hij weer helemaal begraven was onder haar vacht. Hij begon te hoesten een paar keer achter elkaar, het voelde niet fijn om dat steeds te doen al voelde het net of hij door een kleine buis adem haalden. Hij voelde zich zwak, al had hij altijd een huis om terug te keren. Waar hij kon spelen met zijn sibs, hij sloot zijn ogen en bleef zacht onder de warme vacht van zijn moeder liggen.

~eerste post Chimekit

Het leek eindeloos boven haar uit te torenen en zou niets minder dan een zware klim worden. Voor de kleine Chimekit was de rand van het nest een hele uitdaging. Ze was er even uit geweest om te spelen maar de ander was sneller moe geweest dan zij. Daarom leek het haar het beste om terug te gaan naar het nest. Dat was instinct, altijd terug naar de veilige plaats gaan. Het feit dat ze eerst even hijgend moest gaan liggen na het klimmen was wat minder. Toen ze dus zo aan de rand van het nest lag hoorde ze een geluidje dat ze herkende. Wat moeizaam stond de bruine tabby op en liep richting de witte vacht van haar moeder. Het duurde even voor ze het kleine rode bolletje in beeld kreeg. "Asjalkii okej?" Vroeg ze terwijl ze met haar neus tegen het rode stukje vacht duwde. De vorige keer dat ze hem zo had horen hoesten hadden ze hem ergens naartoe meegenomen. Ze wilde niet dat haar broertje nog een keer weg zou gaan, wie wist hoe lang hij dan weg zou blijven.

Astral lag dicht tegen zijn moeder aan, even nieste hij van de kou. Al dook hij dieper in de vacht. Al spitste de kleine oranje kitten zijn oren bij het horen dat zijn zus was terug gekeerd, helemaal toen hij haar stem herkende besloot hij haar richting in te staren. Opgewonden piepte de kitten en zwiepte speels met zijn staart, "Asjalkii okej?" Vroeg Chime terwijl ze met haar neus tegen het rode stukje vacht duwde. Waarom zou ze vragen als alles goed ging, weer begon hij te hoesten. Hij piepte vrolijk, "ia, ann jii Chimmi?" Vroeg de kitten vrolijk. Hij had een grote glimlach op zijn gezicht, zijn staart stopte niet meer met heen en weer gaan. Zijn zus was er, al lag hij dicht tegen de witte vacht van zijn moeder aan. Veilig in haar vacht, weg van de kou. Hij genoot van de melk die zijn moeder aan bood elke keer, hij hield van die warme zoetigheid het was net niet te zoet en net lekker zacht. Hij opende zijn kleine mondje om weer te gaan hoesten, hier door kreeg hij een pijnlijke last in zijn keel. Hij wilde dat hij soms stopte met dat hoesten, hij kroop wat veder onder de vertrouwde vacht van mama. Daar was hij veilig, zijn kleine oortjes waren in zijn nek geslagen. Hij wachtte tot zijn zusje ook onder mama kwam of wilde ze spelen? Hij vond beiden wel oké, alles was goed als hij maar bij mama was.

Opnieuw klonk dat rare geluid, hoesten noemde oudere katten het. Het werd door een vrolijk piepje opgevolgd dus moest het wel gewoon goed zijn. Als er iets mis was kon je toch nooit vrolijk zijn, of wel? "Ia, ann jii Chimmi?" Vroeg haar broertje waarvan inmiddels in een vast tempo het staartje in de witte vacht verscheen en verdween. Chimekit zwaaide ook even met haar staartje voor ze bij haar rosse broertje in haar moeder's vacht kroop. "Gjoet sjo, mjet mjei owk," reageerde ze op een vrolijk toontje waarna ze haar kopje even tegen dat van haar broertje probeerde te duwen. In tegenstelling tot Pearlykit was Astralkit altijd erg vrolijk en vriendelijk. Hij was niet voor niets haar lievelingsbroertje.

De oranje kitten spinde vrolijk, helemaal toen zijn zusje vertelde dat alles goed ging. Dat klonk geweldig! Chimekit zwaaide ook even met haar staartje en kroop bij hem in de zachte warme witte vacht, "Gjoet sjo, mjet mjei owk," reageerde ze op een vrolijk toontje waarna ze haar kopje even tegen zijn kopje aan duwde. Hij piepte zacht, al sprak zij veel beter dan dat hij dat kon zelfs als hij elke dag oefende ermee. Nee zij kon het beter, dus besloot hij te zeggen dat hij niet wist hoe hij dit echt goed moest doen. "ieke nie wiet hue iik diet moet doien." Piepte de jonge oranje kitten, hij keek naar zijn zusje met zijn kitten blauwe ogen. Langzaam besloot hij tegen haar aan te leunen, al kwam zijn staart soms weleens speels onder zijn moeder vandaan. Langzaam gaf hij de jonge Chime een duwtje tegen haar schouder aan, al kon de jonge Astralkit niet op 4 poten staan kon hij wel al kruipen.

Het was lekker warm en zacht in de vacht van hun moeder. Chimekit kon dan ook prima begrijpen dat haar broertje het er zo fijn vond. "Ieke nie wiet hue iik diet moet doien." Zei Astralkit tegen haar waardoor ze haar kopje een beetje scheef hield. Ze snapte niet goed wat hij met zijn woorden bedoelde. Waarvan wist hij niet hoe het moest? Ze kreeg een zacht duwtje tegen haar schouder. Meteen gaf ze het zelfde zachte duwtje terug tegen Astralkit's borst voor ze naar zijn kopje keek. "Jat njiet?" Vroeg ze hem vervolgens. Er was toch geen andere manier om er achter te komen wat hij bedoelde dan het aan hem te vragen, toch? In haar belevingswereld was er in ieder geval geen andere manier. Misschien zou dat nog veranderen als ze ouder werd. Ach ze zou het allemaal wel zien.

Astralkit hield er altijd van om verwarmd te worden door zijn witte lang harige moeder, al was zijn moeder erg lief was ze ook zo zacht als een kussen. Chime was toevallig er ook bij gekropen en gaf hem een duwtje terug, hij lachte zachtjes. Hij keek haar uitdagend aan, al keek zij hem uiteindelijk weer aan. "Jat njiet?" Vroeg ze hem vervolgens. Hij haten het dat bijna niemand hem kon verstaan doordat hij geen goede woorden uitsprak, "piraten" Piepte de jonge kitten moeilijk. Hij wilde dat hij meer kon zeggen, zijn zus en zijn broer hadden al een grotere voorgang dan dat hij had. Hij besloot nu tegen zijn veel kleinere zus aan te leunen, "whutt wiel jii woirdien alls renk?" Piepte de kitten vragend aan zijn zusje. Hij wilde een sterke krijger worden en dat zal hem lukken, wacht maar.

"Piraten," verduidelijkte haar broertje wat ze bedoelde. De kattin was nog jong, dingen sneller begrijpen zou dan ook later pas komen. Nu waren dingen eigenlijk altijd vrij vaag als het niet heel duidelijk werd gezegd. Voor een kitten was het ook moeilijker om andere te begrijpen gezien hun inlevingsvermogen zich pas net begon te ontwikkelen. Ze wist dan ook niet hoe het voor hem voelde om te praten en in haar beleving verschilde ze niet veel van kwaliteit. "Whutt wiel jii woirdien alls renk?" Vroeg Astralkit aan haar nadat hij tegen haar aan was gaan leunen. Automatisch begon ze ook wat tegen hem aan te leunen voor ze haar antwoord gaf. "Jeadjer om iejdjereejn tje bjesjermen obf Mjedjisjincjat om dje sjieke tje versjorgen." Reageerde ze op haar broertjes vraag. Dat de kans heel klein was dat ze zo'n rang zou krijgen wist ze als kitten nog niet. Alles was mogelijk. "Ejn jij?"

Astral keek naar zijn zus, ze was leuk gestreept en bruin. Hij vond haar er altijd zo leuk uit zien! Automatisch begon ze ook wat tegen hem aan te leunen voor ze haar antwoord gaf. Nu lagen ze dicht en warm tegen elkaar aan onder hun moeder Honey, de warme witte lange vacht. Hij genoot altijd van de lekkere melk die zij produceerden, "Jeadjer om iejdjereejn tje bjesjermen obf Mjedjisjincjat om dje sjieke tje versjorgen." Reageerde Chime op zijn vraag. Hij knikte, hij keek op met bewonderende ogen. "Wouw..." Piepte de kitten indrukwekkend, hij zou het echt cool vinden als zijn zus zoiets zou doen. "Ejn jij?" Vroeg zijn zus daarna, hij dacht na. Het was een goede vraag, hij wilde iets worden wat iedereen kon bereiken alleen hij wilde een loyale en betrouwbare zijn die aan de Clanleider zijn rechterhand mocht staan. In Praesepe zijn linkerhand want zijn rechter was van de Deputy, "Iiike mil esen loyyyaile kriiijgir wiortten." Piepte de kitten trots naar zijn oudere zus. Misschien niets bijzonders maar het was al iets, iets groots in zijn ogen. In zijn ogen was een krijger al bijzonder, in zijn ogen was al een apprentice bijzonder die mochten namelijk allemaal coole dingen doen die de kittens niet mochten.

OCC: Sorry voor de late post!

"Wouw..." Reageerde Astralkit duidelijk onder de indruk van haar plannen voor de toekomst. Kittens hadden vrijwel altijd grote plannen gezien het in hun kopjes nog niet doordrong dat ze het niet allemaal konden worden en dat het ook niet zo gemakkelijk was als ze dachten. "Iiike mil esen loyyyaile kriiijgir wiortten." Vertelde Astralkit op een trotse manier. Chimekit lachte vrolijk naar hem. Het was altijd gaaf, zelfs Apprentice worden leek haar al geweldig. Die waren allemaal een stuk groter, sterker, slimmer enzovoort. "Fij wjort mjijn bjestje wjawwiojr!" Zei Chimekit op een vrolijke toon tegen haar broertje. Ondanks dat hij wat minder sterk leek te zijn dan Pearlykit en ook iets minder dan zij zelfs was hij wel de grootste van al. Hij zou zeker later veel groter en sterker worden dan zij en misschien ook wel dan Pearlykit. Over de toekomst denken was leuk, het zou zeker weten geweldig worden.

[No worries, no worries. Ik wilde zeggen dat de s achter moon ontbrak bij je leeftijd maar toen besefte ik me dat het bij mij ook was X"D ]

Astral piepte vrolijk toen Chime kit vrolijk begon en lief lachten, "Fij wjort mjijn bjestje wjawwiojr!" Zei Chimekit op een vrolijke toon tegen haar broertje. Hij knikte, "Beidiankt!" Sprak hij vrolijk. Chime deputy en daarna leider of juist zij als Medicine kat en hij als een goede krijger, alleen hij was erg vaak ziek. Hij kwam bijna wekelijks bij de medicine kat, als kleine kitten realiseerde hij zich iets. Hij raapte zijn mannelijkheid erbij. Hij legde zijn voorpoot op Chimekit haar schouder, hij kon niet lopen alleen maar kruipen. Hij probeerde altijd op vierpoten te staan, al lukte het nooit. Hij waardeerde alles wat zijn zus deed, "Chimmmi, ikke biene ziek. Ikke niien alletijd bii jiouwe zijn." Piepte hij zacht. Zijn stem klonk teer en zacht, al klonk het ook zwakjes. Hij hoesten weer, "Ikke alien vertellin dat dei piijn kwan dwoen, alss diet ooit gebieurde." Miauwde hij waarna hij dicht tegen zijn zus kwam aan liggen, hij moest de waarheid onder zien. Hun beiden, Pearly gaf toch niet genoeg om hem dus die hoefde dit niet te weten. Chime moest het wel weten, het was zijn soul sister!

OCC: Hhahahahaha, bedankt voor het melden heb het aangepast!

Astralkit knikte na haar vrolijke woorden. "Beidiankt!" Zei hij op een al net zo vrolijke toon als zij daarnet gebruikte. Vrolijk zijn was leuk, meer hoefde ze niet te weten. Met vragende en glinsterende oogjes keek ze haar broertje aan toen hij diens poot op haar schouder legde. "Chimmmi, ikke biene ziek. Ikke niien alletijd bii jiouwe zijn." Zei haar broertje zacht op een minder vrolijke toon. Er kwam een hoestje van de kitten voor hij verder praatte. "Ikke alien vertellin dat dei piijn kwan dwoen, alss diet ooit gebieurde." Vertelde Astralkit haar vervolgens waarna hij weer tegen haar aan kwam te liggen. Chimekit's oogjes werden wat groter, de vrolijkheid er uit. "Neej! Jij bjetjer wjorte en wjel sjijn!" Reageerde ze luid op een lichtelijk boze toon. Ze wilde niet dat haar broertje weg was, hij moet bij haar blijven. Hij zou heus wel beter worden, waar zou de Medicinecat anders voor zijn? De bruine tabby duwde haar kopje zacht tegen de vacht van haar broertje.

Astralkit lag dicht tegen zijn zus aan, zij moest zich alvast realiseren wat er zou kunnen gebeuren. Al zag hij alle vrolijkheid die ze had in haar ogen verdwijnen, ergens werd hij angstig. Chimekit's oogjes werden wat groter, na zijn woorden. "Neej! Jij bjetjer wjorte en wjel sjijn!" Reageerde ze luid op een lichtelijk boze toon. Hij gaf haar een liefkozende lik, je zou er niks aan kunnen doen als het zou gebeuren. Hij gaapte zacht, hij gaf een kleine nies waarna hij zachtjes zijn oogjes sloot. Chime zijn zus duwde haar kopje in zijn vacht, al zou hij op de oudste lijken was hij de jongste en de zwakste. "Chimmi, smoms issi niksi anne te dmoen." Piepte hij daarna, waarna hij trillend onder zijn moeder vandaan kroop. "Wii noiu spielen, oki?" Zei hij daarna met een vrolijke blik, zijn staart zwiepte amper. Zijn ogen keken vrolijk naar zijn zusje, dat wilde hij tegen haar vertellen. Nu moesten ze weer vrolijk veder gaan, toch? Aan alles zou er een einde aan komen, aan alles was er wel een dood. Al waren sommige vroeg en de andere niet, weer gaapte het kleintje.

Astralkit geeuwde en volgde met een nies. "Chimmi, smoms issi niksi anne te dmoen." Zei het rosse katertje. Chimekit duwde haar kopje enkel wat harder tegen de vacht van haar broertje. Ze wilde niet dat er iets met hem zou gebeuren, dat hij weg zou gaan. Ze wilde niet alleen met Pearlykit en Honeyscent als familie overblijven. Zonder Astralkit was de familie niet compleet en was het niet leuk meer, zo simpel was het voor haar nou eenmaal. De rosse kitten begon te bewegen en kroop al rillend onder hun moeder uit. "Wii noiu spielen, oki?" Zei hij vanuit het nest op een vrolijke toon. Snel kroop Chimekit ook uit de witte vacht het nest in en ging ze tegenover haar broertje staan. "Wjat wjil je spjejen djan?" Vroeg de bruine tabby aan haar broertje. Verdrietige gedachtes waren helemaal niet leuk, ze speelde liever met haar broertje!

De jonge oranje kitten keek zijn oudere zus aan, zijn blik was vrolijk gericht op zijn zus. Daar stond hij dan, in de kou. Zijn staart bleef tegen de grond aan liggen, er kwam geen beweging uit. Alles wat hij kon doen was kruipen, kruipen over de koude grond. Al kwam de jonge Chime ook onder hun moeder vandaan, alles leek vreemd en koud. Al wilde hij met haar spelen, zo snel mogelijk met zijn vertrouwde zus. Die was beter dan Pearly, zijn zus kwam voor hem staan. "Wjat wjil je spjejen djan?" Vroeg de bruine tabby aan hem, hij haalde zijn schouders op. "Allies whats yiji leik viin." Miauwde hij, hij had een grote glimlach op zijn gezicht. Liever spelen, na slechte tijden kwamen goede tijden. De jonge kater keek nog wel zwakjes naar zijn oudere zus, al zou dat nog wel goed komen. Alles zou goed komen, ze waren samen toch? Daar ging het om, nu waren ze samen misschien straks niet meer. Alles was oké, hun leven was oké. Hij sloot even zijn oogjes, ja ze hadden mama, ze hadden een soort van papa en ze hadden elkaar. Hun drietjes tegen de wereld, al leek er voor Pearly wat anders te gelden. Hij wilde zich altijd bewijzen, bewijzen dat hij beter was. Inderdaad hij was beter, alleen als hij dat tegen elke kat ging doen dan zou hij altijd verdrietig zijn.

Op haar vraag haalde de rosse kater zijn schouders op. Hij wilde spelen maar wist niet wat hij wilde spelen? "Allies whats yiji leik viin." Zei Astralkit met een brede glimlach op zijn kopje. Dat was het enige dat ze soms wel jammer vond aan haar broertje. Over een hoop dingen leek hij geen eigen mening of ideeën te hebben. Zo kwam het in ieder geval over bij Chimekit. Heel erg vond ze het niet maar het zou toch leuker zijn als het wel zo was. Maar wat konden ze eigenlijk doen met z'n tweeën. Stoeien was niet leuk voor Astralkit en ze waren met te weinig om clannetje te kunnen spelen. Daar had je toch echt al wel drie of meer kittens voor nodig. Haar grijs blauwe oogjes gingen over het nest op zoek naar iets om te doen. Een mos balletje dat een oudere kitten voor hun had gemaakt zag er het aantrekkelijkst uit. Zo snel mogelijk trippelde ze naar het bolletje en duwde het met haar kopje richting Astralkit. Zodra ze een klein stukje van hem af was gaf ze het ding met haar kopje een duw. Het balletje gemaakt van mos rolde richting haar broertje.

De jonge kater wilde alles spelen als Chime maar gelukkig was, hij hield immers van haar. Het gaf hem een sprong in zijn hart steeds als ze praten, steeds als ze zo lief was. Hij glimlachte naar haar, al was het zwakjes. Hij wilde nooit iets opgeven, hij moest gewoon een sprong maken. Chime was hierin zoveel beter dan dat hij was, zoveel. Al keek zijn zus in het rond, een nieuwsgierige blik ging langs zijn ogen toen zijn zus rond keek. Haar ogen vielen op een mos balletje. Zijn zus trippelde er naar toe, hij probeerde er naar toe te kruipen. Het enige wat hij kon, een oudere kitten had hem zelfs gedragen om die reden. Het balletje rolde richting hem toe, hij keek er vragend naar. Zijn zus rolde het iets dichter bij hem, hij probeerde het een tikje te geven. Wat was deze hel bal, het zag er zo verdacht uit.

Het balletje rolde, of beter gezegd tuimelde, richting Astralkit en kwam een muizenlengte voor hem tot stilstand. Het viel Chimekit op dat de blauwe oogjes van haar broertje een vragende blik in zich droegen. Voorzichtig gaf het rosse katertje een duwtje tegen de mosbal. "Bjal vjan mjosj, nejt ajs njest", vertelde de bruine tabby haar broertje wat het ding was. Zelf had ze ook raar opgekeken toen de oudere kitten het ding in elkaar had gezet. Zijn reactie was niets meer dan normaal. "Jej mjoet ej tjegen djuwe!" Zei ze met een vrolijke glimlach op haar gezicht. Het ding kon je op en neer duwen waardoor het steeds naar elkaar toe rolde. Het was nog best leuk om te doen ook.

Astral keek naar de mos bal die voor hem lag, zijn zus probeerde uit te leggen wat een mos bal was. Iets wat uit het nest kwam? Misschien nest materiaal waarvan dit alles was gemaakt, de jonge oranje kitten moest zwaar nadenken. Hij had hier mee moeite om echt even zijn hoofd leeg te maken, daarna vertelde zijn gestreepte zus hem dat hij de bal moest terug rollen. Alleen hoe? Ze had een vrolijke glimlach, al had hij een klein zwak glimlachje. Hij had moeite met staan, hij kon niet eens staan. Hij kroop steeds achter zijn Sibs aan, als laatste kwam hij aan. Zijn spieren deden zeer, zijn lichaam voelde zwak. Zijn ogen knipperde zachtjes, hij slikte. Hij probeerde zo hard te kruipen als hij kon naar de bal om het vervolgens een vermoeiende kopstoot te geven, hierdoor rolde de bal langzaam naar zijn zus toe. Een blij piep ontsnapte uit zijn mond, hij deed het. hij rolde de bal naar haar toen, zijn staart zwiepte amper maar als alles goed had gewerkt dan had alles goed kunnen zwiepen. Al was zijn staartje zwak, hij juichte van plezier. Hij keek met grote ogen naar zijn zus, hij moest haar bedanken omdat zij hem ergens de moed weer gaf.

Astralkit kroop zo snel mogelijk naar voren om met zijn kopje de bal een duw te geven. Het balletje mos rolde vooruit en kwam vlak voor haar tot stilstand. Chimekit kroop met de voorste helft van haar lichaam op het balletje. Zo kon ze er overheen kijken en haar rosse broertje aankijken. Twee grote, blije, blauwe ogen keken haar aan. Dit was iets dat Astralkit ook kon doen en dat betekende automatisch dat het leuk was. De bruine tabby kroop weer van het balletje af en gaf het opnieuw een duw richting haar broertje waardoor het mos balletje weer begon te rollen. "Hejp jij ajl andjere kjittjens ontmjoetj?" Vroeg Chimekit op een nieuwschierige toon aan haar jongste broertje.