I just want you to stay

Sinds de ceremonie geweest was en het lichaam gevonden had de kater niets anders gezocht dan rust. Rust in zijn hoofd, rust in de clan, en bovenal ook rust in zijn hart. Hij zag ze wel, de twijfelende blikken. De katten die hem wel wilden vertrouwen, maar het niet durfden. Als deputy hadden de meesten hem gemogen, voor serieuze zaken en echt leiderschap hadden ze Inner immers, maar nu die zekerheid weggevallen was sloeg de twijfel toe, en achtervolgde Tall als een boeman. Vandaar dat hij hier liep, op weg naar het kleine riviertje in het territorium, om even zijn hoofd te legen en de blikken het hoofd te bieden. Niet om te verdwijnen, maar om aan te sterken, en zo te zien was hij niet de enige geweest met dit idee. Juist diegene die hij nooit had willen teleurstellen - al had hij het ongetwijfeld wel gedaan - zat daar, en omdat woorden toch overbodig waren ging de kater enkel naast haar zitten. Zijn hoofd naar beneden gericht, de gedachten nog steeds rondtollend door zijn hoofd.

De stilte die volgde was voorbode van iets nieuws, de kater kon het aanvoelen en probeerde het uit alle macht voor zich uit te duwen. Het hoefde nog niet zo ver gekomen te zijn, ze konden dit fiksen, het was te maken. Ook na de dood van Inner, die hen altijd zoveel gesteund had, zouden ze er samen uitkomen toch? Hij was bereid voor haar te strijden, en zij voor hem zoals al vaker gezien was. Dan hoefde dit niet. Maar het waren loze argumenten tegen het onvermijdelijke, en zoals altijd was Littlestream veel rationeler. Zag in hoe het moest zijn, en trok haar eigen pad door het leven. De paar woorden die ze uitsprak braken hem vanbinnen, ze waren niet onverwacht, maar het uitgesproken horen van dat wat hij in zijn ergste dromen niet voor zich wilde zien was een aanslag op zijn emoties. En even liet hij een diepe, trillende zucht horen. "Hoelang?" Vroeg hij, zacht, en in de hoop haar made up mind te doen overdenken dat ze ook nog we terug kon komen. Maar wie was hij voor de gek aan het houden.

Het antwoord in stilte was een sterker en definitiever antwoord dan enig ander wat ze had kunnen geven en het maakte dat hij haar hopend, verlangend zelfs, aankeek. Namelijk met de hoop dat ze zich nog zou bedenken, hier en nu, maar het was ijdel en dat wist de kater prima. Het laatste woord wat ze dan ook sprak was ook al zo definitief, wat maakte dat de kater naar beneden keek. Bijna kon hij ook meepraten met wat ze zei, met wat ze zou zeggen. Het was precies waarom zij de perfecte voor hem was, de kat die besluiten kon nemen, de poes die mans genoeg was voor zichzelf te kiezen. De enige die de discussies met hem gewoon doorzette. En nu was hij het dan ook die niet de discussie aan durfde te gaan, enkel haar met waterige ogen aan kon kijken en kon knikken. Brok in zijn keel die hem het spreken belette. Haar latere woorden, over het niet wachten maakten dat zijn ogen zich nog sneller vulden met water, zo dat hij zijn hoofd moest buigen en schudden in de hoop dat ze het niet teveel zou zien. Hierna keek hij weer op - het schudden had niets geholpen. Een stap in haar richting, een vertwijfelde blik. Tall wist niet wat hij moest. Niet zij ook al, niet na de kittens, zijn moeder, vader, Inner.. Niet zij ook. "Little," Mauwde hij, zijn stem brekende, terwijl de tranen nu langzaam de weg naar beneden vonden. Little. Niet jij ook.