Ceremonie november

Amberkit was niet meer hetzelfde geweest sinds haar moeder er niet meer was. Ze had geen tranen meer gelaten sinds die eerste ochtend, had zelfs geen emoties meer getoond. Niet toen de dochter van Oceanbreeze, een kattin die ook voor haar had gezorgd de laatste tijd, gestorven was, en niet nu ze eindelijk apprentice zou worden. Ze wou dat ze in een eeuwige tijdslus vast zou zitten, als kleine kitten die nog warm bij haar moeder lag. Met een gezicht van steen - ironisch genoeg, sinds haar broertje Stonekit heette - stond ze klaar, haar rug recht en haar groene ogen recht voor zich uit starend. Ze keek de katten die om haar heen zaten niet aan, noch keek ze naar haar twee broertjes. Ze wist niet goed hoe het met hun ging, omdat ze te veel bezig was met hoe het met haarzelf ging - maar dat mocht wel. Dit was een situatie die je maar één keer in je leven tegenkwam, al hadden de meesten het maar als ze heel oud waren en hun moeder stierf. Niet omdat hun moeder hun achterliet. De leidster begon met het afroepen van alle drama die de laatste tijd gebeurt was. Haar tante en nichtje waren gestorven, net als de kitten van Oceanbreeze - Rosekit had ze blijkbaar geheten. Natuurlijk was er ook goed nieuws, zoals het nestje, al werd dat meteen teniet gedaan door Rosekit natuurlijk. En dan de oorlog met Riverclan, waar ze niet veel van had meegekregen omdat ze nog zo jong was.. Everstar benoemde daarna twee nieuwe warriors, en hoewel ze dat voordien misschien wel had gedaan scandeerde Amberkit niet mee met de rest van de clan, riep ze niet de namen van Tigerspirit en Panthersoul om ze te verwelkomen als warriors. Ze bleef gewoon zitten, kaarsrecht, met een stenen gezicht en haar blik recht vooruit. Daarna werden zij en haar twee broers naar voren geroepen. Amberkit stond op en wandelde naar voren, schijnbaar rustig al woedde er een storm in haar hoofd. Mama was hier niet. Papa was waarschijnlijk ook nergens te bekennen. Ze had haar tante, natuurlijk, maar tante had mama gewoon laten gaan. Aan haar had ze ook niets. Ze had alleen haar broers, maar daar was ze eigenlijk nooit hecht mee geweest. Een kleine traan probeerde te ontsnappen, maar Amberkit deed er alles aan om ze terug te dringen. Ze had niet eens de troost dat mama misschien toekeek vanuit Starclan, want mama leefde nog gewoon. Hoewel, ze had net zo goed dood geweest kunnen zijn. Ze was een rogue nu, ze zou nooit Starclan kunnen binnentreden. Ze had het ergste van het ergste gedaan, nog erger zelfs dan toen ze de warriorcode brak door met Sparrowfeather kittens te krijgen - dat was tenminste nog uit liefde gedaan. Weggaan was wat Amberkit betrof puur uit haat, uit afschuw, misschien zelfs uit angst om wat haar kittens bekomen waren. Ze kon het niet begrijpen. Everstar noemde haar Amberpaw, nu officieel een apprentice van Windclan. Amberpaw kon niet glimlachen en als ze de emotie had doorgelaten was ze nu ingestort. Amberpaw, zonder moeder en met een nutteloze vader. Met een tante die hun zou beschermen maar dan gewoon mama liet gaan en twee broers waar ze niet eens hecht mee was. Wat een geweldig kind was ze toch. En natuurlijk werd Bronzemask als haar mentor benoemd.. Misschien was ze vroeger blij geweest, maar dat leek een emotie die mama had meegenomen. In haar groene ogen was de storm van emoties in haar jonge lichaampje duidelijk zichtbaar - verdriet, woede, angst. Ze voelde zich alleen, zelfs wanneer ze zich naar haar tante keerde, haar in de ogen aankeek en toen haar neusje tegen die van haar duwde. Ze zei niets tegen haar, maar wachtte tot haar mentor haar zou aanspreken. Ze zou toch maar in huilen uitbreken als ze nu iets probeerde te zeggen.  

Er was veel gebeurd de laatste tijd. Het gevecht met Riverclan, wat eigenlijk niet nodig was geweest, omdat het allemaal uiteindelijk een leugen bleek te zijn. Hij was oom geworden, maar één van zijn nichtjes had afgelopen nacht niet overleefd nadat ze het nest uit geslopen was. Hij wist hoe verslagen Oceanbreeze erover was en had haar dan ook nog niet gesproken erover. Hij nam dan ook wat rustig zijn plaats in voor hij zijn ogen op Everstar richtte. Allereerst ging het over wat er allemaal gebeurd was de laatste tijd en zo ook het verlies van een aantal katten. Voor een moment keek hij daarbij naar zijn poten tot hij zijn eigen naam hoorde. Hij hief zijn kop op en stond op, waarna hij naar voren liep. Het was eindelijk tijd dat hij zijn warriornaam zou krijgen, ook al zat er voor hem nu wel een lichte domper op. Hij zwoor echter wel de clan zou beschermen met zijn leven, waarna hij zijn naam van de leidster ontving, Panthersoul. De ceremonie ging nog verder hierna, maar hij luisterde er niet zo zeer naar. Hij was eindelijk warrior, ook al moest hij wel zeggen dat hij er minder enthousiast voor was door alles dat er was gebeurd. Ook nu met de droogte dat er was, zoals Everstar al aankaartte. Die waterpatrouilles zouden zeker nodig gaan zijn als het lang niet bleef regenen.

De lichtbruine tabby knikte enkel een keer bij de woorden van haar mentor. Het was niet echt een vriendelijk knikje, eerder eentje die wel respectvol was maar met een botte ondertoon. Amberkit - nee, Amberpaw achtte Bronzemask geen blik meer waardig en draaide zich om. Ze keek niet eens om naar haar broertjes, die nu Stonepaw en Leopardpaw heetten. Ze wandelde gewoon de apprentice den in, voor de allereerste keer in haar leven. Het was er leeg en er hingen heel veel verschillende geuren - sommige ouder dan anderen. In ieder geval was de den leeg.

Er was veel gebeurd, dat was niet te ontkennen en ondanks dat er ook goede dingen waren gebeurd leken de slechte toch te overstemmen. Oceanbreeze had haar kittens gekregen, wat natuurlijk een geweldig iets was geweest. Ze was namelijk nogmaals grootmoeder geworden, maar daarna kwamen er meteen weer een aantal dompers. De waarheid achter Whitelions dood, de dood van Rosekit, één van Oceanbreeze's kittens en zo waren er nog genoeg andere dingen. Eerlijk waar op dit soort momenten voelde ze zich toch wel oud. Het liet haar namelijk altijd denken aan de katten die ze al verloren had en dat maakte het niet makkelijker. Ze wist echter dat ze het voor nu aan de kant zou moeten schuiven. Ze had tenslotte een apprentice om te trainen. Ze had de trainingen van Silencepaw al overgenomen, maar Everstar benoemde het toch nog even dat ze daar ook mee door zou gaan. Ze kon de jonge apprentice nog niet echt goed peilen, maar ze was van plan om het vertrouwen van de apprentice te krijgen.

Crowfur was net bezig om zijn dochter haar pels een beetje netjes te likken toen hij de kreet van Everstar hoorde. Hij murmelde iets tegen de zwart witte she-cat en ging vervolgens naar buiten. De tom ging zitten en wachtte tot zijn leader begon met haar verhaal. Zijn oortje trok kort nijdig toen ze over Whitelion begon. Ja, daar was hij trouwens nog steeds niet blij mee. RiverClanners hadden makkelijk de nursery in kunnen breken en zijn kittens aan kunnen vallen. Het feit dat ze gevochten hadden om iets wat gebaseerd was op een leugen maakte hem nog altijd verschrikkelijk kwaad. Hij had dan ook een hele tijd gemeden om in de buurt van Barksound te komen welke de waarheid verteld had… en dan nog wist hij niet eens zeker of het de waarheid wel was. Crowcall zou er in ieder geval helemaal al niet blij mee zijn. Hij dacht aan het verhaal die ze had verteld en hoe erg ze er mee inzat met de verbanning van haar voormalige mentor. Nee, dit had zeker weer wat oude wonden opengereten. Crowfur hoopte dat ook dat dat stomme vechten eindelijk eens over zou zijn en dat hij zich niet constant over de veiligheid van zijn dochtertje moest bekommeren. Het was niet bepaald aangenaam om met een gevoel alsof zijn Clan elk moment weer opnieuw aangevallen kon worden buiten het kamp te gaan. Het nieuws van de kittens was dan wel weer aangenaam om te horen en Crowfur rechtte zijn rug een beetje toen hij hoorde dat Oceanbreeze en Bronezemask wel wat bijstand konden gebruiken. Hij wist dat hij niet veel met hun sprak en dat hij werd aangezien als een norse, chagrijnige tom, maar hij kon best helpen met dat soort dingen en al zeker als hij op zijn eigen dochter paste. Vervolgens ging Everstar verder met de ceremony en luisterde hij aandachtig naar wie er allemaal warrior werd, wie er apprentice werd en wie een nieuwe mentor kreeg. Zijn oortjes bewogen verrast toen hij zijn eigen naam hoorde en zocht met zijn ogen naar zijn nieuwe apprentice. Hm. Daar zou hij dadelijk wel naartoe gaan als de ceremony voorbij was. Toen Everstar verderging over de droogte die heerste in WindClan bewogen zijn oortjes weer geërgerd. Hij wilde dat zijn Clan eens wat minder problemen had, zeg. Toen de ceremony was afgelopen ging hij als eerste naar Stonepaw toe om zijn neus tegen de zijne te drukken. ‘Morgenvroeg klaarstaan bij de kampuitgang,’ was het enige wat hij zei waarna hij vervolgens doorging naar Panthersoul. ‘Gefeliciteerd met je nieuwe rang. Je gaat het vast prima doen.’ Hij liet zijn staartpunt vriendschappelijk op Panthersoul’s schouder rusten voordat hij verderging naar Bronzemask en Oceanbreeze. ‘Ik wilde alleen even zeggen dat als jullie bijstand nodig hebben met de kittens dat ik die taak wel voor mijn rekening kan nemen. Ik kan met kittens omgaan, want ik heb zelf een dochter.’ Hij knikte de she-cats rustig toe en ging vervolgens zitten, rondkijkend of iemand nog met hem ging praten of dat hij dadelijk naar de fresh-kill pile kon gaan en iets kon gaan eten.