Fascinating, isn't it?

Een zachte zucht ontsnapte Lightkit’s bek terwijl ze naar buiten keek. Ze kon nog net de warriors van StarClan zien vanaf haar positie. Een koude windvlaag streek langs haar en piepend duwde Lightkit zichzelf dichter tegen haar broer aan. Ze glimlachte toen ze voelde dat hij zijn pootje wat meer om haar heen legde zodat ze wat warmte van hem kon overnemen, maar gelukkig werd hij niet wakker. Ze probeerde haar neusje in zijn vacht te stoppen en weer terug in slaap te vallen, maar dit viel nog niet mee. Ze legde haar oortjes plat toen ze weer koude wind tegen zich voelde en deze keer hielp het niet dat Tigerkit zijn lichaampje dichter tegen de hare drukte. Het was net alsof de koude wind haar naar buiten wilde lokken. De she-cat stond op, gaf haar broer een dankbare lik over zijn oor en liep, zonder iemand wakker te maken, naar de uitgang van de nursery. Ze rilde toen ze de koude wind tegen zich voelde, maar eigenlijk viel het nog best mee en Lightkit durfde het aan om naar buiten te stappen. Ze zette haar kleine pootjes voorzichtig neer zodat ze niemand kon wekken, hoewel dat haar onmogelijk leek aangezien haar poten nauwelijks geluid maakten. Ze keek naar boven en glimlachte toen ze een paar sterren zag fonkelen. Alsof een paar warriors haar echt aan het verwelkomen waren om onder hun te mogen staan. Lightkit had al wel een paar dingen gehoord over de Clan, maar ze begreep nog niet alles. Het enige wat ze van de hemel begreep was dat de sterren het aantal warriors waren die naar StarClan waren gegaan. Of waren het maar een paar warriors? Anders waren het er zo veel! Ze voelde verdriet opkomen bij het idee dat echt al die sterren gestorven warriors waren. Ze ging zitten en bleef naar de hemel kijken met schitterende oogjes.

Amberpaw had, zoals zo vaak tegenwoordig, moeite met slapen. Ze wist niet goed wat het was; zelfs al was haar moeder hier nog, dan nog had ze niet meer bij haar geslapen. Ze maakte zich wijs dat ze zich aanstelde, en dat ze te kittenachtig deed. het kwam niet in haar op dat het verlies van haar moeder op zon jonge leeftijd traumatiserender voor haar was dan ze misschien nu nog dacht, en dat het moeilijker zou worden om er gewend aan te raken dan wanneer ze gewoon van den verhuisd was. Dan zou ze later, als warrior, immers weer in dezelfde den mogen slapen.. De lichtbruine kattin schudde haar hoofdje en wandelde naar buiten, waar ze een lichtgekleurde kitten met glinsterende oogjes naar de hemel zag kijken. Amberpaw ging naast haar zitten en keek ook zwijgend omhoog. Daar was Everkit - en ergens wenste ze dat ze ook kon zeggen dat Brindleleaf daar was. Alles was beter dan dit.