Sometimes StarClan removes a cat from your life for your protection. Don't run after them Ͽ

If you truly want to be respected by cats you love,
you must prove to them that you can survive without them.

Vannacht ging ze het doen. Wanneer iedereen sliep, omdat ze niet goed was in afscheid. Ze vond het verschrikkelijk. Toch was het moment daar. De ceremonie zou niet lang meer op zich laten wachten en zelfs haar jongste nestje snauwde haar nu enkel nog maar af. Het was beter als ze ging, beter als het leven weer normaal voor ze werd. Dat probeerde ze zichzelf wijs te maken. Dat het normaler voor ze zou zijn zonder haar. Zij zou het in ieder geval niet meer meemaken. Ze zou haar kinderen niet verder meer zien opgroeien en dat was de grootste straf die ze zichzelf kon geven. Een straf waarvan ze vond dat ze die verdiend had. Toen ze merkte dat de Clan in diepe rust was geraakt deed ze haar goudgele ogen open. Ze keek naar de drie hoopjes vacht die warm tegen haar aanlagen. Een groot gevoel van liefde vulde haar hart terwijl ze naar ze keek. Haar kinderen, haar mooie kleintjes. Zachtjes gaf ze ze een lik over hun kopjes. Ze huilde geruisloos. Tranen drupten in haar vacht terwijl ze voorzichtig opstond. “Mama zal altijd bij jullie zijn.” Zei ze bijna onhoorbaar om ze niet wakker te maken.

We all take different paths in life, but no matter where we go, we take a little of each other everyhwere.

Toen bewoog ze zachtjes naar het nest van Mousewish en haar kittens. Ze drukte zichzelf nog eventjes tegen haar dochter aan, gaf ook haar kittens nog een lik over hun kopje. Kleinkinderen die Mousewish er vast wel doorheen zouden slepen. Het kwam wel goed, alles kwam goed.

Maybe we tried to leave as much memories of ourselves with each other because we knew one day we wouldn't be together any more.

Ze keek nog even naar het nest waar Oceanbreeze met haar kittens lag. Haar voormalig apprentice waar ze ook zo trots op was. Haar dochter en Oceanbreeze, twee geweldige jonge moeders. Daarna liep ze de nursery uit. Het was een koude nacht en de kou probeerde ook meteen vat op haar te krijgen, maar haar vacht hield het meeste wel tegen. Ze keek even naar de lucht en hoopte dat Everkit haar bij zou staan. Nee, ze wist dat hij dat zou doen. Toen zette ze haar kaken op elkaar en liep naar de warriors den. De tranen bleven stromen, maar dat was niet erg. Het betekende dat het haar raakte, dat ze tenminste nog wel een ziel had. Eerst liep ze naar de nesten van haar oudste nestje. Naar Polarfrost, Puddleshine en Quietstep. Ook bij hen duwde ze eventjes haar vacht tegen die van hun. “Ik hoop dat jullie nu weer gelukkig kunnen worden.” Ook deze woorden zei ze bijna onhoorbaar.

The painful haze that dulled my present would melt into the past. Maybe not all the way, maybe there would be a few scars. Maybe I'd be different, but I’d be me again. Little by little.

Ze draaide zich om naar Bronzemask. Haar zus die altijd haar steun en toeverlaat was geweest en dat altijd zou blijven. Ze keek tegen haar op, dat had ze altijd gedaan. Ze was het voorbeeld van een goede warrior, een waardig warrior. Iets wat zij nooit was geweest en nooit meer zou worden. Haar staart gleed even zachtjes over de rug van haar zus. “Vaarwel zuster.” Ze slikte en liep snel bij haar vandaan.

Your kind words and enlightened perspective is a window of wonders to someone living in pain.

Toen liep ze naar het nest van Barksound. Hij had het al zwaar de laatste tijd en ze hoopte dat ze het niet erger maakte. Ze had het hem nog niet verteld en eigenlijk had ze dat er ook gewoon niet nog extra bij kunnen hebben. Sinds ze wist dat ze weg ging had ze het steeds sterker gevoeld. Had ze steeds zekerder geweten dat ze van hem hield. Ze drukte haar kop in zijn vacht en nam zijn geur in zich op. De laatste keer, voor de allerlaatste keer. “Ik hou van je.” Prevelde ze tegen zijn slapende lichaam. De eerste keer dat ze dat ooit aan hem en aan zichzelf toegaf. Toen rukte ze zichzelf van hem los en liep vluchtig de den uit.

I fell in love with him when we were together, then fell deeper in love with him in the years we were apart.

Ze bleef nog even midden in het kamp stilstaan. Keek naar de Elders den waar Sparrowfeather lag, maar ging er niet heen. Toen ging haar blik naar de leaders den waar Everstar in haar nest sliep als het goed was. “Ik heb respect voor jullie allemaal, dat is het niet. Het is beter zo.” Zei ze zachtjes. De tranen droogden op in haar vacht terwijl ze naar de uitgang liep. Er lag aarzeling in haar blik, maar ook standvastigheid. Ze moest dit doen, ze was enkel maar een last. Iedereen was beter af zonder haar. Ze keek nog één keer achterom naar het kamp. Toen bracht ze haar gewicht op haar achterpoten en rende weg. Daarmee verwijderde ze zichzelf steeds verder van wat ooit haar thuis was geweest en waar stiekem altijd haar hart zou liggen.

I love you, profoundly and completely. And I always will.

De kitten had er niets van gemerkt. Dat was misschien wel het ergste. Hoewel ze het wist, had ze ergens altijd gedacht dat het een soort stomme grap was - dat ze er bij hun ceremonie nog zou zijn, lachend omdat ze het zo hard geloofde. Maar toen Amberkit haar groene oogjes opende op een koude dag in Leaf-fall, was het maar al te waar. Haar plek in het nest was al afgekoeld, haar geur al bijna vervaagd. De zoute tranen die in hun vacht gedrupt had toen hun moeder afscheid nam, waren al opgedroogd - maar de tranen die zij zouden laten nog lang niet. Het drong nog niet door. Het was alsof ze gewoon even naar buiten was gegaan om te eten, of om even een ommetje te maken in het territorium. Amberkit wachtte op haar. Ze had niets anders te doen. Ze huilde, zachtjes, zonder geluid. Zodat mama het toch niet zou horen. Ze was ervan overtuigd dat ze terug zou komen. Dat moest wel. Dat kon niet anders. Ze zou nooit weggaan. Plotseling had ze spijt van de dagen dat ze bot had gedaan tegen haar. Misschien dat mama wel gebleven was als ze vriendelijk was geweest. Misschien dat mama nog terug zou komen als ze vriendelijk was geweest.. Stokstijf zat de lichtbruine kitten in haar nest, haar oortjes gespitst. Ze zou het als eerste horen als mama terugkwam. Ze zou het als eerste merken. En dan zou ze op haar aflopen, tranen over haar wangen maar zonder geluid - en ze zou haar vacht tegen die van haar wrijven, en zich verontschuldigen voor haar bot gedoe. "Het spijt me, mama.", zou ze dan zeggen. "Ik had niet zo bot mogen doen. Ga niet weg, ik heb je nodig." Maar ze zou het nooit tegen haar kunnen zeggen. Mama was weg, en diep vanbinnen wist ze dat dat de waarheid was.

Brindleleaf had afscheid van haar genomen op het moment dat ze Warrior was geworden. Dat bleek nu pas echt het geval te zijn. Ze had het toen nog niet beseft dat ze de kattin relatief kort erna nooit meer zou spreken. Het was een goede mentor geweest, een geweldige mentor. Eentje die ze als een voorbeeld zou kunnen nemen voor als zijzelf weer ooit een Apprentice zou krijgen. Ze had er één gehad, Silencepaw enkel was ze daarna drachtig geworden en vanaf toen wist ze natuurlijk dat ze haar niet kon blijven trainen. Gelukkig had haar moeder de training over willen nemen. Oceanbreeze werd wakker toen ze een van haar kittens voelde bewegen. Ze opende haar ogen en keek om zich heen. Haar kittens waren veilig en in orde. Dankbaar voor dat feit keek ze verder om zich heen. Door het half duistere van de knusse den heen zag ze Amberkit zitten, met gespitste oortjes en stokstijf. Alsof ze op iemand wachtte. Toen pas merkte ze op dat Brindleleaf niet meer in de Nursery was. Voorzichtig hees ze zich overeind en gaf ze haar nestje een laatste lik voordat ze zich naast Amberkit liet zakken. Zorgzaam en ietwat bezorgd gaf ze haar een likje over haar kop. "Amberkit?" Mauwde ze zachtjes om niemand te wekken.

Sinds Riverclan het Windclankamp aan had gevallen en Barksound, deels, het geheim van Whitelion op had gebiecht, had hij amper nog geslapen. Everstar had hem hier nog steeds niet over aangesproken, wat hem nerveus maakte. De katten van de clan keken hem aan alsof hij niet te vertrouwen was, terwijl hij juist wel een betrouwbare en sterke warrior was, en nog steeds is. Hij had dat geheim namelijk voor het goeds van de clan geheim gehouden, om Whitelions dood waardig te houden en niet zwak. Vandaag was één van de eerste dagen dat hij de slaap eindelijk wist te vatten. Het was alsof zijn zorgen even aan de kant werden geduwd en de vrolijke dromen hem toch wisten te bereiken. Het was Brindleleaf die hij tegen kwam in zijn dromen, niet voor lang, maar dat was lang genoeg voor hem. “Ik hou van je.” Het waren die woorden die een kleine glimlach op zijn snoet lieten verschijnen en die nog verder echoden in zijn slaap. "Ik ook van jouw," zei hij tegen haar, iets wat enkel te horen van voor de Brindleleaf in zijn droom. Dat de echte Brindleleaf dit tegen hem zei, wist hij niet. Maar moest hij geweten hebben dat ze hem verliet, de clan nu verliet, was hij direct recht gesprongen om hetzelfde tegen haar te zeggen in de echte wereld.