A new beginning

Skyteller hief zijn kop iets op, zijn gezicht vol in de wind die hem tegemoet blies, zodat hij de geur waarvan hij ervoor slechts een klein beetje had gevangen zou kunnen ontrafelen. Rogues waren niet ongewoon in de bergen, al kon hij niet zeggen dat hij er veel tegenkwam zo hoog in het territorium. Al had de geur van de kat iets anders dan hij gewend was van de vreemdelingen die hier soms ronddwaalden. De kater kon zijn nieuwsgierigheid niet helpen, ondanks het feit dat de intentie van vreemdelingen niet altijd goedgezind was. Hij vertrouwde op zijn kennis van de omgeving, mocht er iets fout gaan. Zonder al te veel moeite bracht hij zijn lichaam in beweging. Zijn passen over de rotsen waren zelfverzekerd, alsof hij elke kloof en onstabiel punt kende. Uiteindelijk viel zijn ambere blik op degene die hij van een afstand al had geroken. Haar geur was gemengd met dat van bloed, vermoeiing, maar ook iets dat hij niet kon plaatsen. Ze leek echter niet in de conditie hem iets aan te kunnen doen en dus naderde hij, om op een kleine afstand stil te blijven staan. Zijn blik meer bezorgd dan wantrouwend, de healer die bij hem naar boven schoot in plaats van de leader. "Vreemdeling, kun je me horen?" vroeg hij, zonder nog in haar buurt te komen. Je wist nooit hoe een ander reageerde als deze plots geconfronteerd werd met iemand die hij of zij niet kende. Het laatste wat hij wilde was dat ze van schrik verder de bergwand af zou rollen. Nee, hoewel hij maar zoveel indringers in de bergen duldde, kon hij ook zeer barmhartig zijn naar degene die het verdiende.

Het feit dat ze haar ogen opende en hem toeschreeuwe hem niet te kunnen verstaan deed zijn vraag teniet. Het was simpelweg geweest om te peilen of ze nog bij bewustzijn was of niet meer. Hij had in een oogopslag al kunnen zien dat er op het moment niet veel van haar over was, maar de kattin had pit. Hoe wankel ze dan ook op haar poten mocht staan, ze stond er wel op. Bovendien had ze het al tot hier in de bergen gered. Het feit dat ze schreeuwde en hem niet kon verstaan gaf aan dat er iets met haar oren was, al dan niet door de uitputting. Vandaar dat hij zijn eigen stem verhief bij zijn volgende woorden, al lette hij wel op hoe hij het geheel bracht. Er was altijd nog kans dat ze zich uit schrik zou verstappen. "Ik wilde weten of je nog bij zinnen was, maar dat is al gebleken. Als je wilt kan mijn tribe je verzorgen tot je weer op kracht bent. Het enige wat ik ervoor terug zou willen is kennis." Skyteller gaf niet elke rogue die de bergen betrad zo'n offer. Er zaten een hoop gevallen tussen die je het liefst ver buiten hield. Hij was echter niet gek en herkende iemand waarvan hij nog kon leren vrijwel meteen. Het zou ook zeker niet de eerste vreemdeling zijn die kennis met hen zou maken. Hij wilde meer weten, want hoewel ze interessant was vanwege de geur in haar vacht, kon hij het niet helpen het gevoel te hebben dat ze meer mee zou brengen dan dat.

Hij hoorde haar verraste opmerking toen hij de tribe noemde. Nu was niet de tijd voor hem om zelf vragen te stellen, maar hij vroeg zich af of ze er een bepaalde associatie bij had. Wanneer een kat niet bekend was met de groep katten die in de bergen leefde was het eerste wat ze vroegen meestal wat het dan wel niet inhield. Hij liet deze vragen echter voor wat ze waren. Als ze zijn hulp zou accepteren zou hij genoeg tijd hebben om met haar te spreken op veiliger grond. Skyteller kon het niet helpen een kleine glimlach over zijn gelaat te laten schieten toen hij een 'oké' hoorde. "Kun je zelfstandig lopen?" vroeg hij in plaats van haar direct ondersteuning te bieden. De kater wist heel goed dat zij beide totale vreemdelingen voor elkaar waren en dus was het vertrouwen er niet. Zeker niet in haar geval, aangezien zij degene was die momenteel het meeste zwakte vertoonde. Niet iedereen reageerde er dan even goed op als er zonder te vragen hulp werd geboden. Hij ging al lang genoeg mee in deze wereld om dat soort dingen te weten en te begrijpen dat het makkelijk vermeden kon worden.

Ze had duidelijk moeite om recht te staan, maar vermeed zijn vraag door er hem eentje te stellen. Skyteller gaf een vluchtige blik aan de bergen achter hem, alvorens hij haar te woord stond. "Onze grot ligt hier niet erg ver vandaan en de weg zal voornamelijk neerwaarts zijn," legde hij uit. Hoewel zijn tribeleden zich prima konden redden hoog in de bergen, lag de waterval waarachter hun grot lag op een veiliger hoogte. Bovendien was het vanuit daar ook makkelijker de rijkelijk begroeide laaglanden te bereiken dan vanuit de hoge pieken. Als de winter losbarstte in de bergen, waren de hoge delen vaak nauwelijks nog bereikbaar. Het zou niet gunstig zijn om een kamp op te zetten zo hoog in hun territorium. Skyteller wachtte geduldig af. Hij begreep wel waarom ze zijn hulp af zou wijzen. Wanneer je lichaam niet reageerde zoals het zou moeten en je er niet het volle potentieel uit kon halen was het logisch gefrustreerd te raken. Hij had immers zelf maanden lang in een den gelegen zonder enig vooruitzicht op een toekomst, terwijl de katten van zijn leeftijd alles hadden gedaan waar hij niet toe in staat was geweest.

Skyteller hoorde haar antwoorden op wat hij zojuist gezegd had en draaide zich vervolgens van haar weg om alvast in de richting van de waterval te stappen. Hij hield zijn pas rustig, zodat ze hem bij kon houden. Af en toe blikte hij even kort achterom, om te zien hoe het lopen haar af ging. Hij was niet van plan om haar achter te laten in de bergen. De geur in haar vacht, de vage geur van vele katten, had zijn nieuwsgierigheid gewekt. Zoals hij had gezegd liep hun pad omlaag, naar de groenere valleien die aan hun poten lagen. Als je goed luisterde was het bulderen van de waterval al in de verte te horen. Hij had niet gelogen toen hij had gezegd dat hun kamp niet al te ver weg was, maar voor haar zou het alsnog een flinke wandeling worden. Eens ze er was zou ze kunnen rusten met een aantal van zijn kruiden en dan zou ze hem later kunnen vertellen waar ze vandaan kwam.

Ze liepen beide in stilte verder. Hij wist dat ze haar energie nodig had voor het lopen. Als Healer had hij genoeg zieke, gewonde en vermoeide katten gezien in zijn leven. De ervaring was voor hem niet onbekend. Dus liep ook hij zwijgend verder, luisterend naar alles wat er om hem heen gebeurde. De wind die over de berghelling blies, het zachte ritselen van bladeren, het ruizen van de waterval die steeds dichterbij kwam. Eens hij bij de rivier stond, vlakbij de richel die naar de cave of rushing water leidde, hield hij echter stil en brak de stilte. "De richel waarover we zo lopen is niet al te smal, maar een waarschuwing komt wel te pas wanneer je geen fan bent van een nat pak," zei hij tegen haar. Hij had al gezien dat ze wankel op haar poten stond bovenin de bergen en het laatste wat hij wilde was haar straks uit het water vissen. Vervolgens ging hij haar voor over de richel, richting het vallende water en hetgeen wat erachter lag.

Haar stem was niet te missen omdat ze nog altijd schreeuwde. Dat vertelde hem echter wel dat ze hem, op zijn minst deels, had begrepen. Vandaar ook dat hij weer rustig verder liep richting de richel. Voor hem was dit koek en ei. Elke tribe kat liep hier overheen en wist precies waar de stenen te glad waren om over te lopen of waar je het meest op moest passen. Het leek er echter op dat ze zijn woorden goed ingeprent had en haar laatste kracht goed had gebruikt, want toen hij achterom keek eens hij de grot binnen was, zag hij dat ze hem ongedeerd was gevolgd. "Volg mij, achterin is een den waar wij onze kruiden en zaden houden, die zullen je snel genoeg kracht geven," vertelde hij haar waarna hij haar voor ging. De katten van de tribe die aanwezig waren in de grot keken nieuwsgierig naar wie hij mee had gebracht, maar vijandigheid werd niet getoond, omdat hij het was die haar had meegenomen. Natuurlijk zou hij er later wat over horen, maar dan nog zou zijn woord het laatste zijn. In de den pakte hij wat van de jeneverbessen, kamille om haar aan te laten sterken, wat hoefblad voor haar zere poten en een aantal papaverzaadjes voor als ze hulp nodig zou hebben bij het slapen. Bovendien had hij al een van zijn katten gewenkt om wat prooi te halen.

Het eerste wat hij deed was het hoefblad tot een zachte pulp kauwen, alvorens het uit te spugen en het in al haar pootkussentjes te wrijven. De poes lag ondertussen al op de grond, wat het makkelijker voor hem maakte, al wist hij zeker dat het niet prettig aan zou voelen. Het was echter iets dat gedaan moest worden wilde ze later niet nog veel last hebben van haar poten. vervolgens maakte hij een mengeling van de jeneverbessen en kamille en legde deze vervolgens voor haar neer, zodat ze deze makkelijk op zou kunnen eten. "Het laatste ding wat ik van je vraag is of je dit op wilt eten. De zaadjes die ik ernaast heb liggen zijn papaverzaden. Deze zullen je helpen te slapen en verminderen de pijn. Als je ze nodig hebt ben je vrij om ze in te nemen, maar ik weet uit ervaring dat niet elke kat dit even prettig vind," sprak hij kalm, terwijl hij zijn voorraad weer netjes opborg. "Schroom niet om het aan te geven als er verder nog iets is waar je last van hebt. Al denk ik dat het vooral een goede hoeveelheid rust is die je weer zal laten aansterken. In de hoek van de den ligt prooi klaar, als je wakker wordt en hongerig bent."

Zijn oren spitste zich wat toen hem werd gevraagd of hij een 'medicine cat' was. Dat riep zeker nieuwsgierigheid bij hem op, aangezien de meeste rogues totaal geen weet hadden van de helende krachten van kruiden en zaden en zij er blijkbaar een term aan wist te plakken. "Medicine cat? Ik ben niet bekend met die term. In de tribe noemen ze mij de Healer. Ik ben er om de zieken en gewonden te genezen, maar ook om alles om ons heen te interpreteren om zo de tribe in goede banen te leiden," legde hij haar uit. "Is dat ook wat een medicine cat inhoudt?" vroeg hij vervolgens op zijn beurt. Het was niet de bedoeling om haar wakker te houden, maar zolang ze zelf nog geen aanstalten maakte om te gaan slapen hoorde hij maar wat graag over wat ze te vertellen had. Hij was de geur van meerdere katten die vaagjes in haar vacht hing nog niet vergeten.

Volgens haar leek een Medicine Cat wel op een Healer. Dat klonk interessant. Kwam zij dan echt van een grote groep katten? Er werd hem een vraag gesteld. Of hij ook met StarClan kon praten? "StarClan?" De vraag had zijn mond al verlaten voor hij er erg in had. Toen hij haar echter aankeek zag hij dat ze bijna volledig was weggezonken in slaap. Skyteller schudde zijn hoofd lichtjes met een glimlach, waarna hij opstond en de den verliet zodat hij de rest van de Tribe kon vertellen wat dit allemaal te betekenen had. Op zijn antwoord zou hij moeten wachten.

< Timeskip >

Skyteller checkte de den voor de zieken sowieso regelmatig en het was dan ook niet gek dat hij binnen liep toen de vreemdeling die hij hier had gebracht zich naar de prooi had gewaagd en daar rustig aan het eten was. "Hoe gaat het?" was het eerste wat hij vroeg. Hoe nieuwsgierig hij ook was, hij had haar gezegd dat hij haar op zou lappen en dat was zijn eerste taak. In de tijd dat ze had geslapen had hij meerdere malen nagedacht over wat ze had gezegd. StarClan.. Hij kon er echter niet op komen wat dat was en zijn voorouders hadden hem nog geen teken gegeven om hem hierin te helpen, noch hadden ze hem wijzer gemaakt over het gevoel dat hij had gehad toen hij de kattin tegen was gekomen hoog in de bergen. Dat dit een aankondiging was voor verandering.