|
| |
Kip 3539 Actief ★You are, I think, an evening star.
The fairest of all stars
| |
| Onderwerp: Soldier on zo 30 okt 2016 - 14:32 | |
| De jonge poes had haar poten vol, dat kon je wel zeggen. Na het gevecht met zowel Riverclan als Shadowclan was de Medicine cat's den overvol. Het deed haar pijn zoveel verwondde katten te zien, vooral omdat het volgens haar allemaal nutteloos was geweest.Toch, ondanks dat het deprimerend was, wist ze dat ze hielp; Dat ze beter zouden kunnen worden door haar hulp, want ondanks dat ze nog steeds onwennig was met haar nieuwe rang, begon ze het toch wel enigszins onder de knie te krijgen. Dat bleek ook wel, terwijl ze de kruiden op keurige hoopjes legde, zoals Lizardpath haar had geleerd. De poes merkte pas toen ze klaar was dat het al donker was. Nu Leaf-fall was gekomen, waren de dagen kort en grimmig, een stemming die eigenlijk wel bij het kamp paste. De jonge poes ging langs de gewonde katten, bood hulp aan bij degenen die het nodig hadden en deed haar best zeker over te komen. Toen ze echter bij een rood-witte hoopje vacht aan kwam, zakte de moed haar in de poten. Ze had Quietstep niet echt aan durven te spreken, bang dat de woorden haar weer zouden ontvliegen en dat ze het enkel erger zou maken dan het al was. De jonge kater was zwaar verwond geweest, maar daar zou hij over heen komen door haar en Lizardpath's hulp. Helaas waren mentale wonden een stuk minder makkelijk te helen. "Q-Quietstep?"Prevelde ze zachtjes, waarna ze op hem afstapte. De jonge poes twijfelde even, maar klom toen voorzichtig bij hem in het nest en ging naast hem liggen, hopend dat hij misschien iets van steun uit haar aanwezigheid kon halen. Ze zei dan ook niets, wetend dat als hij iets van haar wilde hij er wel over zou beginnen. -Quietstep |
| | | Demi 1896 Afwezig "I was not born to be forced. I will breathe after my own fashion. Let us see who is the strongest."
| |
| Onderwerp: Re: Soldier on zo 30 okt 2016 - 14:56 | |
| De kater staarde zonder te knipperen naar de wand van de Medicine Cat's Den. Het bezoek van Oceanbreeze had zijn gehele realiteit onderuit gehaald. De eerste keer was hij ervan overtuigd geweest dat ze had gelogen, dat hij droomde, dat wat ze verteld had gewoon niet waar was geweest. De dagen daarop was er nog steeds geen teken van Mousewish en Brindleleaf geweest. Het kon niet anders, ze waren echt weg. Toch wilde hij het niet geloven totdat hij het met zijn eigen twee ogen zou zien. Tot dan, zou hij alles blijven ontkennen. Het onbehaaglijke gevoel bleef echter, wikkelde zich om hem heen als een verstikkende deken. Hij hield zich bezig met het bekijken van Lizardpath en Routpaw die hun werk voor de Clan ijverig deden. Ze zouden het vast druk hebben, al kon hij zich daarin nu niet inleven. Hij was blij wanneer de zwart-witte Medicine Cat af en toe naar hem toe kwam om zijn wonden te verplegen. Hij wist dat ze hem begreep, ergens. Ze had Whitelion verloren, iets dat ook zeker niet niks was. De rest van zijn tijd spendeerde hij aan het overdenken van alles wat er gebeurd was, iets dat nog iets redelijk gevaarlijks bleek te zijn. Hij bewoog zijn blik van de wand af toen hij zijn naam hoorde. Even vervulde zijn lichaam zich met hoop, hoop dat het Mousewish was. Maar hij herkende de stem als die van Routpaw. Hij keek haar aan, maar ze bleef stil en kwam naast hem liggen. Even keek de kater verloren weer naar de wand. Enkele minuten was hij weer stil. "Ik begrijp niet waarom," sprak hij zachtjes. Hij had gedacht dat het goed ging met Mousewish. Ze was een trotse moeder geweest, had een familie die van haar hield. Waarom? |
| | | Kip 3539 Actief ★You are, I think, an evening star.
The fairest of all stars
| |
| Onderwerp: Re: Soldier on ma 31 okt 2016 - 21:03 | |
| De hoop die kort in zijn ogen zichtbaar was verdween toen hij haar zag, en even was ze bang dat hij haar helemaal niet hoefde te zien nu, maar hij zei niets om haar weg te jagen. Dus liet ze zich naast hem in het nest neerzakken, voorzichtig om niet langs zijn gevoelige wonden te schuren. Lizardpath had hem waarschijnlijk niet lang geleden nog wat aandacht gegeven, want zijn wonden waren nog goed verzorgt. Hij zou het wel redden, fysiek iniedergeval. Het stelde haar ergens gerust, het gevoel van paniek toen ze hem had in zien stortten tijdens het gevecht was angstaanjagend. "Ik begrijp niet waarom," Ze slikte bij zijn zacht gesproken worden, deelde zijn vraag eigenlijk ook. Ja, waarom? Iedereen had wel eens verdriet gevoeld, maar de meeste groeiden erover heen. Het feit dat iemand zich zo slecht kon voelen, dat enkel de dood nog maar een oplossing was, liet haar zich koud voelen van binnen."Ik denk dat niemand die vraag kan beantwoordden..." Ze slikte en keek Quietstep toen met pijn in haar ogen aan. "Quiet, k-kan je me alsjeblieft beloven dat je nooit in hun voetsporen treed?" Haar stem trilde lichtelijk en was hoger dan normaal. Ze kon begrijpen dat de rood-witte kater zich afschuwelijk voelde, maar als ze op een dag het kamp in zou lopen en moeten horen dat zijn lichaam ook in het water was terug gevonden, zou ze niet weten wat ze moest doen. |
| | | Demi 1896 Afwezig "I was not born to be forced. I will breathe after my own fashion. Let us see who is the strongest."
| |
| Onderwerp: Re: Soldier on ma 31 okt 2016 - 22:44 | |
| Als er een manier was om het heel simpel te zeggen: het was teveel, gewoon veel teveel. De wonden in zijn schouders, de kras over zijn kop, ze deden gigantisch veel pijn. Vervolgens had gebleken dat Whitelion zelfmoord had gepleegd, dat het gevecht waarin hij zo hard had gevochten voor niets was geweest. Alsof het niet erger kon, kreeg hij veel te laat mee dat zijn moeder vertrokken was en zijn zus zich in het ravijn had gestort, samen met zijn neefje. Hij probeerde een exact punt te vinden waarop alles mis ging, een potentiële dader bij wie hij de schuld kon neerleggen. Telkens kwam hij weer terug op zichzelf en het moment waarop hij zijn moeder de Clan uit stuurde. Er was een kans geweest op verzoening, op vergiffenis en op het helen van de gebroken banden in de familie. Misschien niet nu, maar later had hij zijn moeder kunnen vergeven voor wat ze gedaan had. Hadden ze weer een functioneel gezin kunnen zijn. Hij was degene die dat van iedereen had afgenomen, hij had gedacht dat hij het recht had gehad om zo'n keuze te maken. Hij maakte zichzelf ziek. Ze gaf het antwoord dat iedereen zou geven - inclusief hij: ze wist het niet. Niemand wist waarom, dat maakte het juist zo onacceptabel. Haar stem trilde toen ze hem vroeg om nooit hetzelfde te doen. Na enkele seconden van stilte keek hij haar weer aan. Hij had Mousewish achterna willen gaan, tenminste, toen hij het hoorde. Hij had zich gerealiseerd dat hij nooit zoiets kon doen. Hij was, ondanks alles, gesteld op zijn leven hier op aarde, nam het niet voor lief en was ontzettend bang voor de onzekerheid die de dood met zich meebracht. Hij schraapte zijn keel. "Ik beloof het." Het was een belofte die hij wilde houden. Hij keek weer plompverloren om zich heen, voelde zich zo verschrikkelijk misplaatst. "Volgens mij had ik je nog niet eens gefeliciteerd met je nieuwe rang," sprak hij maar, om maar niet aan de rest van de realiteit te hoeven denken. Doen alsof er niks aan de hand was, was alles dat hij op dit moment had. |
| | | Kip 3539 Actief ★You are, I think, an evening star.
The fairest of all stars
| |
| Onderwerp: Re: Soldier on di 1 nov 2016 - 15:14 | |
| Haar gedachtes gingen uit naar Mousewish, en hoe Quietstep zich wel niet moest voelen. Het was voor de jonge poes ondenkbaar om haar eigen broer, Tomtitpaw, te verliezen. Zonder zijn steun zou ze een heel ander persoon zijn geworden en ze gaf zo zielsveel om hem. Van de rossige kater wist ze niet of hij zo close was geweest met Mousewish, maar hoe dan ook deed het verliezen van een familielid pijn, al helemaal als het op deze manier moest gaan. Haar ogen stonden troebel toen ze hem aankeek en een vraag stelde die als een zware last op haar borst drukte. Even viel er een snijdende stilte, die hoewel het enkele seconde duurde totdat Quietstep hem verbrak, als eeuwen aanvoelde. De kater schraapte zijn keel voordat hij antwoord gaf. "Ik beloof het." De poes zuchtte opgelucht en drukte kort haar neusje tegen zijn wang, als een vorm van affectie. Verlegen keek ze vervolgens weg, niet wetend of Quietstep haar aanraking wel kon waarderen. Zoals wel vaker had ze niet nagedacht voordat ze deed, op een dag zou die impulsiviteit haar nog eens goed in de problemen brengen alleen hopelijk was vandaag niet die dag. "Volgens mij had ik je nog niet eens gefeliciteerd met je nieuwe rang," Ze glimlachte wat vaagjes naar hem waarna ze kort haar tong uitstak. "Hoe kon je," Sprak ze grappend, hopend hem iets te kunnen geven om te glimlachen. "Het is zwaar, al helemaal na het gevecht met Shadowclan en Riverclan, maar ik had geen betere mentor kunnen hebben." Een zucht rolde over haar lippen en ze keek naar de nette stapeltjes van kruiden en dergelijken verderop in hun hol. "Soms vraag ik me af of ik ooit haar plaats in zou kunnen nemen." Ze kon zich niet indenken dat Lizardpath ooit niet meer dit hol met haar zou delen, maar ooit zou die dag toch komen. Zou ze dan hetzelfde kunnen doen? De poes schudde even subtiel haar kop; nee, dit moest ze nu niet haar kant opdraaien. "En met jou Quiet? Bevalt het leven als warrior?" |
| | | Demi 1896 Afwezig "I was not born to be forced. I will breathe after my own fashion. Let us see who is the strongest."
| |
| Onderwerp: Re: Soldier on di 1 nov 2016 - 15:46 | |
| Vanuit zijn ooghoek keek hij naar Routpaw, zag ineens zoveel van Lizardpath in haar terug. En tegelijkertijd waren ze allebei ook weer zo anders. Hij was blij dat het Lizardpath was geweest die hier de Medicine Cat's Den runde, die hem hielp. Hij kende haar al vanaf zijn dagen in de Nursery, koesterde haar als een goede vriend, bijna familie. Hij vertrouwde haar, net zoals hij Routpaw steeds meer begon te vertrouwen. Het waren tijden zoals deze dat hij besefte dat de Clan ook zijn familie was, zijn vangnet voor wanneer alles mis ging. Hij voelde zich alleen nog maar dichter bij iedere kat die hier in het kamp rondliep. Na zijn belofte voelde hij Routpaw's neusje tegen zijn wang, waarop hij een zwakke glimlach op zijn gezicht zette. Dat hij zijn mondhoeken omhoog wist te krijgen, was voor hem al een wonder. Hij had niet gedacht ooit nog te lachen nadat hij het nieuws van Oceanbreeze had gehoord. En toch gebeurde het. Hij grinnikte even om haar opmerking, gelukkig wilde ze zijn spelletje even meespelen. Hij knikte instemmend toen Routpaw vol lof over Lizardpath sprak. Ze was een goede Medicine Cat, een aanwinst voor de clan, zijn beste vriendin. Hij grinnikte even. "Ik weet nog dat ik ontzettend boos was op Lizard toen ze Medicine Cat Apprentice werd," miauwde hij. "Ze was de hele tijd bezig met haar taken en had geen tijd meer om met me te spelen, dus werd ik boos." Zelfs Mousewish was boos op haar geworden, omdat ze hem toen zo verdrietig had gemaakt. Hij beet even op zijn lip, Mousewish was er altijd voor hem geweest. Zelfs toen ze onnozele Apprentices waren. Hij werd weer wakker geschud toen Routpaw vroeg hoe het leven als Warrior was. Hij haalde zijn schouders op. "Ups and downs," mompelde hij toen. Mostly downs, maar hij wist zich omhoog te trekken. Quietsetp was zich ervan bewust dat alles wel weer goed zou komen, het had alleen tijd nodig. |
| | | Kip 3539 Actief ★You are, I think, an evening star.
The fairest of all stars
| |
| Onderwerp: Re: Soldier on wo 2 nov 2016 - 17:34 | |
| Een vage glimlach trok voor een seconde over zijn gelaat bij haar aanraking en het simpele gebaar liet haar zich warm van binnen voelen. Ze wilde hem zo vaker zien, nee, ze zou wensen hem eens te horen lachen zonder een zorg in de wereld. Een naïeve wens, al helemaal na alles wat hem was overkomen. Toch hoopte ze het, zoals ze dat voor iedereen hoopte om wie ze gaf. Natuurlijk was het niet haar plaats om te twijfelen, maar soms vroeg ze zich af waarom Starclan hen niet kon sparen, zij die een gewoon en gelukkig leven verdienden. En als het dan echt niet anders kon, om dan op z'n minst Quietstep met rust te laten voortaan. "Ik weet nog dat ik ontzettend boos was op Lizard toen ze Medicine Cat Apprentice werd," zijn woorden haalden haar uit haar gedachtes en wat verbaasd keek ze hem aan. Boos? "Ze was de hele tijd bezig met haar taken en had geen tijd meer om met me te spelen, dus werd ik boos." Ietwat schuldig keek de poes naar haar poten. "Mijn broer had ook zoiets, ongeveer. Alleen was hij eerder verdrietig dan boos," ze glimlachte, maar het was duidelijk dat het haar nog steeds stak. Tomtitpaw leek te denken dat het beter was meer ruimte tussen hen te creëren, iets wat Routpaw maar al te moeilijk vond. Daarom dan ook dat ze een poging deed het gesprek een andere richting op te sturen en te vragen naar Quietstep zelf. "Ups and downs," antwoordde hij mompelend, ze keek hem even schuin aan. "Heb je zin om binnenkort weer eens te gaan jagen ofzo? Misschien slaag ik er deze keer wél in een konijn te pakken te krijgen,"De poes haar blik gleed af naar zijn verwondingen, oh ja. "eh, als je je weer beter voelt n-natuurlijk."Ze glimlachte schaapachtig. Geen van hen brachten de gebeurtenissen naar boven die pas hadden plaats gevonden, beiden leken een spel te spelen waarin alles goed en mooi was. |
| | | Demi 1896 Afwezig "I was not born to be forced. I will breathe after my own fashion. Let us see who is the strongest."
| |
| Onderwerp: Re: Soldier on wo 2 nov 2016 - 23:27 | |
| Hij waardeerde Routpaw, dat ze bij hem was gaan liggen. Sinds hij hier beland was, had eigenlijk niemand zoveel tijd aan hem besteed. Natuurlijk waren Mouse en Brindle niet langsgekomen, maar ook de rest van zijn siblings was weg gebleven. Oceanbreeze was langs geweest, helaas om hem het vreselijke nieuws te vertellen. Toch was haar prioriteit uiteindelijk geweest om van hem extra hulp te krijgen met de kittens. Niet helemaal onbegrijpbaar, er waren twee Queens minder en zes kittens die verzorging nodig hadden en hij wilde absoluut helpen met het opvangen van zijn broers, zusje, nichtjes en neefjes. Maar ergens was het ook weer fijn dat iemand zich om hém bekommerde, zich zorgen maakte om hoe het met hem ging. Hem wilde helpen met het verwerken van alles. Blijkbaar had hij haar gevonden. Hij glimlachte lichtjes toen Routpaw vertelde dat Tomtitpaw hetzelfde leek te hebben. Medicine Cat worden was speciaal, maar het vergde ook behoorlijk wat tijd en moeite. Minder contact met je familie en vrienden, meer focus op de belangrijke taken die je moest uitvoeren. "Hij trekt wel weer bij, alles is ook weer goed gekomen tussen mij en Lizard," stelde de rood-witte kater Routpaw gerust. Het was vaak de eerste shock die iemand ertoe bracht om drastische beslissingen te nemen. Wanneer er wat tijd verstreek, werden dingen meestal weer als vanouds. Meestal. Routpaw vroeg hem vervolgens om mee te gaan jagen, en beloofde deze keer wél iets te vangen. Hij greens scheef toen ze zichzelf corrigeerde, weer die verlegen Routpaw van eerst. "Ik kan nog niet echt staan, zodra dat weer lukt, laat ik het je weten," miauwde hij grinnikend. Om één of andere reden stelde Routpaw's sociale ongemakkelijkheid hem gerust. Hij keek even naar zijn schouder, naar de wonden die verpleegd waren door Lizard en nu alleen nog maar moesten helen. Hij hoopte maar dat het niet te lang ging duren. |
| | | Kip 3539 Actief ★You are, I think, an evening star.
The fairest of all stars
| |
| Onderwerp: Re: Soldier on za 5 nov 2016 - 16:30 | |
| Quietstep vertelde geruststellende woorden, waarin hij zei dat het wel weer goed zou komen tussen haar broer en haar. Het bracht een waterige glimlach op haar gelaat, dankbaar voor zijn verhaal. Ze hoopte het, dat was lichtelijk uitgedrukt. Tomtitpaw was er altijd voor haar geweest, van het moment dat ze kittens waren tot op het heden en enkel het idee al dat ze hem niet meer zo vaak kon spreken deed haar al pijn. Misschien hield ze zich ook wel te veel aan hem vast, maar loslaten wilde ze ook niet. De poes besloot het erbij te laten, er viel nu toch niets meer aan te veranderen. In plaats daarvan keek ze liever uit naar een iets positievere toekomst en vroeg of de kater nog eens met haar wilde gaan jagen, waarna ze hem beloofde dit keer wel iets te vangen. Alleen vergat ze even dat hij gewond was, en corrigeerde zichzelf wat beschaamd. Gelukkig kon de kater er om lachen, en eerlijk gezegd had ze ook niets anders van hem verwacht. "Ik kan nog niet echt staan, zodra dat weer lukt, laat ik het je weten," antwoordde hij grinnikend. Routpaw keek hem met twinkelende, groene ogen aan, blij hem te horen grinniken. Zelfs al was het door haar eigen stommiteiten. "Mooi zo, daar houd ik je aan."spinde de tabby poes tevreden, blij dat ze iets had om naar uit te kijken, zelfs al zou het nog even duren. De rossige kater keek even over zijn schouder, naar de wonden die kundig waren verbonden door haar mentor. Bezorgd volgde Routpaw zijn blik. "Doet het nog veel pijn?" ze keek even naar de kruidenstapel die zich naast de slapende Lizardpath bevond, als ze iets zou halen nam ze het risico haar te wekken. Lizardpath verdiende haar slaap meer dan alles, maar Quietstep volgens haar ook. "Ik kan nog wel wat paperverzaadjes halen? Ik bedoel, het is goed om een beetje pijn te voelen, maar het je moet geen slapeloze nachten bezorgen." ze wendde haar blik af van de stapel en keek hem weer aan, haar groene ogen vol, misschien overbodige, zorgen. |
| | | Demi 1896 Afwezig "I was not born to be forced. I will breathe after my own fashion. Let us see who is the strongest."
| |
| Onderwerp: Re: Soldier on zo 6 nov 2016 - 0:37 | |
| Er was natuurlijk altijd de kans dat het anders zou lopen tussen Routpaw en Tomtitpaw. Niet iedere situatie was hetzelfde. Maar Quietstep begreep hen van beide kanten. Wanneer iemand je pijn deed, was het soms makkelijker om ze helemaal weg te drukken. Zo had hij ook op Lizard gereageerd. Hij was blij dat hij later in had gezien hoe dom zijn beslissing was geweest, hoeveel hij aan haar had en nog steeds heeft. Misschien had die kleine, zinloze ruzie hen uiteindelijk alleen nog maar dichter bij elkaar gebracht. De kater probeerde zich te verzitten, zijn spieren zeurden om de kleinste vorm van beweging. Toch deed het alsnog bijzonder veel pijn, dus liet hij het maar voor wat het was. Hij keek nu al uit na de jachtpartij die Routpaw had belooft, zodat hij eindelijk weer iets nuttigs kon doen. Vanzelfsprekend was hij blij met de goede zorg die hem geboden werd, maar om de hele dag in de Medicine Cat Den te liggen, was niet één van zijn favoriete bezigheden. Routpaw vroeg of hij nog veel pijn had, en hij besloot dat het maar wijzer was om niet tegen haar te liegen. De rood-witte kater knikte bevestigend. "Behoorlijk." Het aanbod van papaverzaadjes klonk op dit moment niet verkeerd. "Als je ze kunt missen," miauwde de kater. Hij had geen idee hoe het stond met de voorraad papaverzaden, maar hij wilde niet de kat zijn die de laatsten voor zichzelf gebruikte. |
| | | Kip 3539 Actief ★You are, I think, an evening star.
The fairest of all stars
| |
| Onderwerp: Re: Soldier on di 8 nov 2016 - 22:06 | |
| Quietstep knikte bevestigend op haar vraag. "Behoorlijk." De kater was eerlijk, iets wat de poes zeer kon waarderen. Er waren genoeg katten die zeiden dat het allemaal wel ging om zo geen lasten te veroorzaken, iets wat alles behalve slim was. Je hielp daarmee haar en Lizardpath niet, en jezelf al evenmin. Ze waren hier om te helpen, toch leken sommige katten dat niet te begrijpen, of te willen begrijpen. "Als je ze kunt missen," ze gunde hem een warme glimlach. "Voor jou natuurlijk wel," sprak ze half grappend half serieus, waarna de poes zich overeind hief, voorzichtig dat ze niet langs zijn pijnlijke wonden streek bij die beweging. "ik ben zo terug, blijf hier." Ja, alsof hij überhaupt ergens heen kon. De poes trippelde stilletjes van hem vandaan, het donkere hol in. Gelukkig had ze een goed zicht, anders was ze zeker weten over haar mentor heen gestruikeld die lag te slapen in de duisternis. Toch zocht ze ietwat onhandig tussen de stapeltjes kruiden, omdat in het donker alles lastig van elkaar te onderscheidden was en haar neus door alle geuren zijn werk niet echt goed kon doen. Het duurde dan ook iets langer dan normaal totdat ze de bol met papaverzaadjes had gevonden. Even twijfelde ze, niet zeker wetend hoeveel ze moest geven. Wat had Lizard nu gezegd? Twee voor een volwassenen? De poes schudde haar kop en legde er twee op een klein blad, dat ze oppakte en naar haar rood-witte vriend bracht, voorzichtig niemand te wekken of te storen in hun welverdiende rust. Eenmaal terug in het nest legde ze het blad met de kleine zaadjes voor hem neer. "Neem er eerst maar één, als dat niet werkt kan je altijd nog de tweede nemen." Ze glimlachte hem onzeker toe, het voelde vreemd hem te vertellen wat te doen. "Oh, en pak ze nooit zelf, ze kunnen verslavend zijn." voegde ze er nog haastig aan toe, dat moesten ze namelijk niet hebben. Een andere bijwerking was dat ze je ook slaperig maakten, maar dat vertelde ze er niet bij. Misschien zou hij wakker willen blijven voor haar, of niet, maar hoe dan ook zou een beetje slaap hem goed doen, vond ze. |
| | | Demi 1896 Afwezig "I was not born to be forced. I will breathe after my own fashion. Let us see who is the strongest."
| |
| Onderwerp: Re: Soldier on wo 9 nov 2016 - 20:24 | |
| Gelukkig had hij het nu niet zo koud als anders. Tijdens het gevecht had hij behoorlijk veel bloed verloren, wat hem vervolgens behoorlijke rillingen had gegeven. Routpaw's lichaamswarmte was een welkom iets. Nu hij zo terug dacht aan het gevecht, merkte dat hij zich bar weinig herinnerde. Hij wist niet meer wat er gezegd was, wie zijn tegenstander was geweest, wie er gewonnen had. Hij had alles achteraf moeten horen, van Oceanbreeze. En dat gold tevens voor de verdwijning van zijn moeder en de dood van Cheekykit en Mousewish. Het was een raar idee, de ene dag lag hij in de Medicine Cat's Den zonder enig benul van iets, de volgende dag brak zijn wereld in een duizend stukken. De kater grinnikte even toen Routpaw hem vertelde te blijven waar hij was. Het was niet alsof hij zichzelf überhaupt op zijn eigen poten kon zetten. Toen ze wegging, verviel zijn glimlach. Hij had het gevoel dat het fysieke kracht kostte om zijn mondhoeken omhoog te trekken, alsof het niet meer vanzelf wilde. Zijn blik schoof weer terug naar de grauwe wand van de Den. Telkens als hij er naar keek, kreeg hij een naar, eenzaam gevoel. En toch bleef hij staren. Alsof hij zichzelf moest pijnigen voor wat hij gedaan had. Al had hij geen idee wat dat precies was. Het duurde even voordat Routpaw terug kwam, met welgeteld twee zaadjes. Ze stelde voor om er eerst één te nemen, en vertelde hem dat hij ze niet zelf moest pakken. "Ik zou niet durven," miauwde de kater met een zwak glimlachje. Hij had wel eens gehoord van katten die verslaafd waren aan de zaadjes. Hij nam er één in zijn bek en begon te kauwen. "Hoe raakt een kat híér verslaafd aan?" miauwde hij, terwijl hij een onappetijtelijk gezicht trok. Een echte delicatesse was het nou niet. |
| | | Kip 3539 Actief ★You are, I think, an evening star.
The fairest of all stars
| |
| Onderwerp: Re: Soldier on do 10 nov 2016 - 22:47 | |
| "Ik zou niet durven," De kater glimlachte zwakjes en Routpaw reflecteerde dat gebaar. Ze zag hem er ook niet voor aan, maar het was een gewoonte geworden die waarschuwing te geven. Ze wist dat Tomtit eens had geprobeerd zelf wat kruiden te pakken, waarop Lizardpath hem natuurlijk op zijn kop had gegeven. Maar haar broer was niet de enige kat die zo dacht, sommigen vonden het maar al te lastig om hulp aan te nemen. Quietstep nam een van de zaadjes in zijn bek en kauwde erop, waanrna zijn gezicht betrok. Het was een bijzonder aanzicht en liet de jonge poes zowaar zachtjes giechelen. "Hoe raakt een kat híér verslaafd aan?" Geamuseerd keek ze hem aan, waarna ze wat afgeleid met het overgebleven zaadjes tussen haar poten rolde. "Oh om de smaak is het hem niet," grinnikte ze. "je wordt er rustig van en het neemt de pijn weg, soms niet alleen fysiek maar ook mentaal. Je kan er een beetje van de wereld van raken... Wat een prettig gevoel kan zijn," ze keek naar haar poten en legde het zaadje weer neer, hopend dat ze nu niet meer had gezegd dan goed was. |
| | | Demi 1896 Afwezig "I was not born to be forced. I will breathe after my own fashion. Let us see who is the strongest."
| |
| Onderwerp: Re: Soldier on za 12 nov 2016 - 0:01 | |
| De kater vroeg zich af of er ooit zo'n geval in Windclan was geweest. Hij kon zich niet voorstellen dat een kat zo achterlijk zou zijn om de de hele Clan en zijn eigen leven op het spel te zetten om een beetje papaverzaadjes te kunnen vreten. Dan moest je waarschijnlijk wel erg diep in de put zitten. De kater bleef kauwen op het zaadje, merkte even later dat zijn oogleden toch wat zwaar begonnen te worden. De pijn van de wonden in zijn schouders en zijn gezicht leken ietwat weg te trekken; het was nu meer een soort tinteling dan pijn. Een aangename verandering. Hij begon zich wat zwaar te voelen, alsof de aardkern hem probeerde aan te trekken. Toch was het niet zo erg dat hij helemaal van de wereld was, in tegendeel, hij voelde zich iets beter. Hij luisterde even naar de stem van Routpaw, die verslaving aan hem uit probeerde te leggen. Haar stem echode een beetje door de Medicine Cat's Den, maar het deerde hem niet zoveel. De kater knipperde een paar keer met zijn ogen, vol ongeloof dat één zaadje zoveel kon doen. "Ik denk dat ik hem voel," zei hij met een rauwe stem. De smaak van het zaadje was hem niet bepaald ten goede gekomen, en wanhopig probeerde hij de vieze smaak uit zijn mond te werken. Hij grinnikte even geamuseerd. "Als jij er nou ook één neemt..." Hij kon er niet om liegen, het voelde best goed. Het was even alsof er niets gebeurd was, alsof er alleen dit moment was met hem en Routpaw. Alsof Mousewish en Brindleleaf en Cheekykit er niet meer toe deden. Het was een goed gevoel. |
| | | Kip 3539 Actief ★You are, I think, an evening star.
The fairest of all stars
| |
| Onderwerp: Re: Soldier on zo 13 nov 2016 - 16:19 | |
| Zoals verwacht begon de papaverzaad al snel te merken. Niet in één keer, maar al snel begon ze door te krijgen hoe zijn ogen half dicht begonnen te vallen terwijl ze tegen hem sprak. Rust bleef de beste remedie. Kruiden konden helpen, maar het kwam er uiteindelijk altijd op neer dat het lichaam het zelf moest doen, zichzelf moest genezen. En dat ging stukken beter als je het rust gaf, genoeg energie. "Ik denk dat ik hem voel," ja, dat dacht de jonge poes al. Zijn stem was rauw en hij probeerde wat verwoed de vieze smaak uit zijn bek te krijgen. Routpaw gniffelde zachtjes, ja, kruiden smaakten niet lekker. Ze zou hem wat geven om de smaak weg te halen, maar het enige wat ze daar op wist was honing. En honing was best lastig te krijgen, Lizardpath zou waarschijnlijk niet blij zijn als ze dat aan iemand gaf enkel om de smaak weg te halen. Haar vriend grinnikte geamuseerd, waarna hij sprak. "Als jij er nou ook één neemt..." Nu was het haar beurt om te gniffelen. "Ja, en dan ook zo'n lekkere smaak in m'n mond hebben? Nee dankje," grapte ze en schoof het andere zaadje weg, die zou ze later nog wel eens op ruimen. De jonge poes gaapte en keek verlangend naar het nest, zonder zaadjes was ze al moe. "Vind... Vind je het erg als ik er bij kom liggen voor vanavond?" vroeg ze wat onzeker en zacht aan de kater. Haar eigen nest was koud en eenzaam, die van hem groot genoeg voor hen beide. Bovendien miste ze het slapen naast iemand waar ze om gaf. |
| | | Demi 1896 Afwezig "I was not born to be forced. I will breathe after my own fashion. Let us see who is the strongest."
| |
| Onderwerp: Re: Soldier on zo 13 nov 2016 - 18:21 | |
| Zijn gedachten leken uiteen te zwemmen, alsof het nu één onsamenhangende blubber was van verdwaalde hersenspinsels. Het was verwarrend, maar misschien ook wel even goed. Alle serieuze dingen van de laatste tijd leken nu even naar de achtergrond te dwalen en daar was hij wel blij mee. Daarbij werd hij slaperig, op een fijne manier, en niet alsof hij oververmoeid was. Het leek alsof iemand ineens een warm deken over hem heen had gelegd en hem ingefluisterd had dat het nu even oké was om te rusten, zowel fysiek als mentaal. Hij schuifelde even in zijn nest, merkte dat het gevoel in zijn pootkussentjes lichtelijk was weggetrokken. Alles voelde pluizig aan, en het was zeker geen vervelend iets. Met één poot begon hij afwezig in zijn nest te drukken, terwijl hij Routpaw's woorden aanhoorde. Ze weigerde om er ook één te nemen; begrijpelijk, zij had haar verstand tenminste nog. "Je weet niet wat je mist," zei hij ietwat grinnikend. Het was een raar gevoel, even fijn maar niet iets dat hij altijd zou willen voelen. De poes vroeg toen of het oké was dat ze bij hem bleef liggen, waarop de kater loom knikte. "Geen probleem," miauwde hij zachtjes. Hij was ineens ongelooflijk moe, en ook wel toe aan een goede nachtrust. |
| | | Kip 3539 Actief ★You are, I think, an evening star.
The fairest of all stars
| |
| Onderwerp: Re: Soldier on zo 13 nov 2016 - 20:21 | |
| De kater leek steeds een beetje verder van de wereld weg te zweven. Het was grappig hoe één zo'n klein zaadje zoveel kon doen, een persoon zo goed kon laten voelen. Ze vroeg zich af hoe men achter de werking van papaverzaden moest zijn gekomen, het moest vast vreemd zijn om een onbekend zaadje te eten en daar helemaal... Tja, zoals Quietstep van te worden. Het liet de jonge poes in zichzelf lachen. "Je weet niet wat je mist," geamuseerd keek ze hem aan, hij leek zo zorgeloos. "Oh jawel: een heel vieze smaak,"grapte ze terug, waarna ze even twijfelend wegkeek en uiteindelijk toch vroeg of ze de nacht in zijn nest door kon brengen. Quietstep leek er vij weinig van te denken en knikte enkel loom. "Geen probleem," ze knipperde hem dankbaar toe en vleide zich voorzichtig naast hem neer, hem een glimlach gunnend. Even huiverde de poes, aan zijn vacht kon ze zich wel opwarmen, maar zonder dat was het zo koud. "Ik zou wensen dat ik zo'n vacht als jij had, Leaf-fall en leaf-bare zijn altijd zo koud." mopperde ze. |
| | | Demi 1896 Afwezig "I was not born to be forced. I will breathe after my own fashion. Let us see who is the strongest."
| |
| Onderwerp: Re: Soldier on zo 13 nov 2016 - 20:44 | |
| Het was een beetje alsof dat ene zaadje in zijn lichaam geplant was en uitgroeide tot een merkwaardige boom van rare gedachten en rust. Alles voelde heel anders, maar zag er toch nog precies hetzelfde uit. Zijn gedachten waren wazig, maar hij was zich er wel van bewust dat hij ieder moment in slaap kon vallen. Hij grinnikte even in zichzelf toen hij bedacht dat dit stukken beter was dan die jeneverbes die hij lang geleden met Liz uit de Medicine Den had gejat. Hij had per ongeluk een bes ingeslikt en dacht dat hij dood zou gaan. Wat erop volgde was niet meer dan een lichte buikpijn. Dingen waren zo simpel toen, gigantische problemen leken uiteindelijk helemaal niets te zijn. Hij was zo idioot geweest vroeger, maar hij had het prachtig gevonden. Hij voelde Routpaw naast zich bewegen, ze voelde koud aan. Vervolgens maakte ze een opmerking over zijn vacht. "Je mag hem wel hebben," miauwde de kater met een vage glimlach. Vervolgens leunde hij tegen haar aan, alsof zijn vacht op de één of andere manier af zou geven op de hare. Helaas werkten dingen niet zo. |
| | | Kip 3539 Actief ★You are, I think, an evening star.
The fairest of all stars
| |
| Onderwerp: Re: Soldier on zo 13 nov 2016 - 21:38 | |
| Quietstep was inmiddels wel heel erg ver heen, dat merkte de poes wel. Misschien was het omdat hij een zaadje had genomen op een lege maag..? De poes vond het aan de ene kant wel grappig hem van deze kant te zien, maar was anderzijds dan ook bang dat hij iets deed waar hij spijt van zou krijgen. Een koude windvlaag haalde haar uit haar gedachtes en ze huiverde kort, waarna ze even mopperde over haar korte vacht. "Je mag hem wel hebben," sprak de kater met een vage glimlach waarna hij zo'n beetje op haar ging liggen. Routpaw maakte een verbaasd geluidje enbesloot haar zorgen van eerder maar gewoon in de wind te slaan. Toen ze snapte wat hij probeerde moest ze lachen. "Hey! Straks plet je me nog!" Stiekem genoot ze van zijn aanraking, maar dat zou de poes niet toegeven. Met vrolijke ogen keek ze hem aan en grinnikte. "Pas op hoor, straks snijd ik 'm af." |
| | | Demi 1896 Afwezig "I was not born to be forced. I will breathe after my own fashion. Let us see who is the strongest."
| |
| Onderwerp: Re: Soldier on zo 13 nov 2016 - 21:57 | |
| De grijns was niet meer van zijn gezicht te halen en hij kon tevens niet echt meer stoppen met zachtjes te grinniken. Alles was gewoon best wel oké zo. Hij week zijn blik weer even af van de wand van de Den, naar Routpaw toe. Ze leek anders dan de laatste keer dat ze gesproken hadden. Misschien iets zekerder van zichzelf, volwassener. Hij kende Lizardpath goed, wist zeker dat ze de beste Apprentice uit had gekozen die Windclan te bieden had. Hij was trots op hen beiden, al had hij ze dat nooit echt verteld. Misschien moest hij dat eens gaan doen. Routpaw moest ineens lachen en protesteerde lichtelijk, Quietstep was weer even in de war, waarop hij zich weer realiseerde dat zijn halve gewicht op de zij van de kattin lag. Bij het horen van haar dreigement, rolde hij grinnikend weer terug. "Oeps, sorry, mijn fout," miauwde hij terwijl hij langzaam met zijn ogen knipperde. Hij draaide op zijn rug en keek omhoog, verwonderd door het feit dat hij nooit eerder naar de bovenkant van een Den had gekeken. "Rout..." miauwde hij zachtjes, vergetend wat hij überhaupt wilde zeggen. Langzaam bewoog hij zijn poot naar haar neus. "Boop." Hij grinnikte zachtjes om zijn helemaal niet leuke grapje. Alles was gewoon zo chill. |
| | | | Onderwerp: Re: Soldier on | |
| |
| | | |
| Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |