All I want is nothing more, to hear you knocking at my door.

Aspenpaw. Het was net alsof de naam alleen haar al had wakker gemaakt. Ze hoorde het zachte gesnurk van de katten in de den en besefte zich voor een zoveelste keer sinds de ceremony dat ze blind was. Of nou ja. Halfblind. Ze slikte. Er was zo veel gebeurd. Niet alleen had ze niet op kunnen dagen op hun afspraak, maar Innerstar was vlak daarna doodgegaan en vervolgens was ze zo stom geweest om de leader van de BloodClan uit te dagen. En nu was ze halfblind. Ze moest wel toegeven dat Tallshadow haar een mooie naam had gegeven. Ferndust. Ze slikte een brok in haar keel weg. Ze zou er alles voor geven om deze naam opnieuw te verdienen, maar dan wel tijdens een ceremony waar ze tot volledige warrior van de ShadowClan benoemd werd en niet als elder. Hoewel de katten in de elders’ den aardig voor haar waren en soms hun medelijden toonden, was het toch anders dan als ze warrior had kunnen worden. Ze was de eerste dagen niet veel het camp uit geweest, maar daar wilde ze wel graag verandering in brengen. Haar beginnende vriendschap met Aspenpaw was toch wel verpest en de kans dat ze Panthersoul ooit nog zou zien was klein, maar ze wilde niet alles van zich af laten pakken. En misschien was het ook maar beter als ze de toms niet meer zou ontmoeten. Ze was immers een ShadowClanner en volgens de warrior code mocht je niet omgaan met katten van een andere Clan. Hoe vaak werd er wel niet door sommige senior warriors benadrukt dat vriendschappen buiten de Clan verboden waren? Ferndust onderdrukte een zucht terwijl ze zich tot haar poten hees en naar buiten liep. Het was nog altijd verschrikkelijk om aan één kant niet te weten wat er ging komen, maar ze vermande zich door op haar gehoor te letten. Ze had het gevoel dat haar linkeroor scherper was geworden qua gehoor. Dat was dan toch tenminste iets. De she-cat voelde zich ongemakkelijk door hier zo te staan en haar klauwen gingen ongemakkelijk uit hun hulzen terwijl ze door het camp stapte. Ze had het gevoel alsof ze haar evenwicht verloor telkens als ze stapte. Het duizelde haar dat ze aan één kant niks meer kon zien. Zwart. Niks. Ze hoorde natuurlijk wel de geluiden, maar dat maakte haar des te meer gedesoriënteerd. De she-cat klemde haar kaken op elkaar en besloot om naar buiten te wandelen. Doordat ze geen zicht meer had aan haar linkerkant, botste ze hard tegen een paar doornstruiken en negeerde de pijn die door haar pels schoot. Het zou nog wel even duren totdat ze de plek zou bereiken waar ze naartoe wilde, maar ze had het gevoel dat het toch niet meer erger kon dan dit en begon te wandelen. Ze struikelde tijdens haar tocht dikwijls over dingen waar ze zichzelf vroeger voor uitgelachen zou hebben als ze erover zou struikelen en bijna had ze zin om als een zielige kitten te gaan jammeren. Ze twijfelde ook kort of ze iemand mee had moeten vragen, maar ze weigerde om zich als een hulpeloze kitten te laten behandelen. Toch ging er telkens een angstscheut door haar heen als ze geluid meende te horen en de she-cat probeerde haar gehoor te gebruiken. Ze draaide haar kop en voelde opluchting door zich heen gaan toen ze de grote eiken van Fourtrees herkende. Hoe lang was ze nu al bezig met lopen? Een half uur? Ze siste geïrriteerd. Vroeger deed ze er veel minder lang over! Maar toch probeerde ze haar tocht door te zetten naar de vier eiken, maar bleek stokstijf staan toen ze geluid hoorde. Het was het geritsel van het gras en het was aan haar blinde kant. Bang zijnde dook ze inéén en keek om zich heen. ‘Kom tevoorschijn!’ Haar stem was angstig en ze had het idee alsof de krassen die zichtbaar waren bij haar blinde oog heftig begonnen te kloppen.

Het was net alsof het wegvallen van de helft van één zintuig ervoor had gezorgd dat ze zich niet meer kon concentreren op haar overige zintuigen. Het proeven, het voelen, het ruiken, het horen… Je zou denken dat het beter zou worden, maar Ferndust had juist het idee dat het slechter werd. Of misschien kwam dat enkel zo omdat ze in paniek was en moesten haar overige zintuigen zich nog op een bepaalde scherpte gaan ontwikkelen. Ze moest sowieso eens aan Tallshadow of Acorndust gaan vragen of ze haar gehoor wilden trainen, maar ze wilde de leader en de deputy niet lastigvallen met zo’n vragen. Bovendien hadden ze wel andere dingen te doen dan zich om een domme elder ontfermen die het voor elkaar had gekregen om ruzie te krijgen met de leader van de ergste Clan die zich momenteel in hun midden bevond, al leefden ze niet direct in het woud. Er ging een huivering door haar heen. Hoe zou het zijn als ze elke dag kans liep om Claw weer tegen het lijf te lopen? Hij zou haar zeker weten afmaken als hij haar weer terug tegen zou komen. Ferndust werd uit haar gedachten gehaald door de bekende geur die haar tegemoetkwam, gevolgd door de stem waar ze eigenlijk zo naar had gesmacht. Ze had het oprecht jammer gevonden dat ze niet af hadden kunnen spreken, alhoewel ze wist dat ze het minder jammer had mogen vinden dan zij het daadwerkelijk had gevonden. Maar nu hij hier was, was het niet zoals zij het zich had voorgesteld. Nee. Ze had zich voorgesteld dat ze elkaar prooi zouden brengen als apprentices. En ze had het misschien ook wel begrepen als hij nu boos op haar zou zijn, maar boos was hij allesbehalve. Was dat een spoor van afschuw? Ferndust besefte zich hoe lelijk haar ene oog er nu wel niet moest uitzien; de prachtige groene kleur zou wel helemaal weg zijn en plaatsgemaakt hebben voor een grijze. Hoewel ze nog geen geval zoals zichzelf had gekend, was het nu ook weer niet zo dat ze nooit een blinde kat had gezien. Op de Gathering had ze er wel eens één gezien. De she-cat slikte. ‘Kom niet dichterbij,’ smeekte ze. ‘Ik ben hartstikke lelijk geworden. Ik ben eigenlijk je aandacht niet eens waard.’ Ze jammerde de woorden terwijl wat naar achteren liep. Ze struikelde echter en viel op haar zij. Even kon ze Aspenpaw niet meer zien, maar toen draaide haar kop wat bij en zag ze hem weer. De geschrokken uitdrukking nog altijd op zijn gezicht. ‘Alles is mijn fout,’ ging ze jammerend verder. ‘Ik ben een nutteloze elder geworden. Ik kan net zo goed naar het rogue territory gaan en me daar gaan verstoppen of zo. ShadowClan heeft echt niks meer aan me.’ Hoewel haar ene oog geen teken van leven gaf, begon haar andere oog te tranen. ‘Ga jij ook maar gauw weg,’ zei ze huilend. ‘Ik zie er niet uit. Ik ben lang niet meer de she-cat die jij bent tegengekomen en ook niet de she-cat die je verwachtte te zien bij Fourtrees in die week. Je kunt me beter gewoon met rust laten.’