It is all about Surprises (Quietstep)

Voorzichtig haalde hij een poot over zijn gezicht. Het was nu al enkele maanden na de plotselinge invasie van Riverclanners in hun gebied, en de diepe wond op zijn gezicht was eindelijk zo goed als weg. Natuurlijk was er nog duidelijk te zien waar de krassen gezeten hadden, maar het deerde hem verder niet zo. Hij was immers niet degene die de hele dag tegen zijn verminkte kop aan moest kijken. Ergens voelde hij zich schuldig. Ondanks alles dat er de laatste tijd gebeurd was, voelde hij zich rustig. Bijna vredevol. Hij vond eigenlijk dat hij het recht niet had om zich goed te voelen, voornamelijk omdat alles zijn schuld leek te zijn. Toch was er een bepaald soort kalmte dat zich als een deken om hem heen had gewikkeld, en weigerde los te laten. Erg vond hij het niet. Hij merkte dat hij onverschilliger werd. De problemen van de clan leken verre schepen die rond dreven in een heel andere zee dan die waarin hij zich nu bevond. De droogte, het gebrek aan toezicht voor de kittens, al die andere dingen waarvan hij niet eens wist dat er gaande was. Oceanbreeze was benoemd tot Deputy, en hij wist eigenlijk niet precies waarom Frostfaith gestopt was. Het maakte hem ook niet veel uit. Onwetendheid gepaard met onverschilligheid leek op dit moment een ideaal iets te zijn.

Hij merkte regelmatig dat hij tijd begon te verliezen. Hij eindigde op plekken waar hij niet heen had willen gaan, en herinnerde zich vrijwel niets van zijn reis daar naartoe. Zo vandaag weer, alleen kwam hij ditmaal uit bij de Fourtrees. Hij keek om zich heen, om één of andere reden was hij altijd een tikkeltje paranoïde dat er iemand achter hem aan zou komen, alsof hij hier niet in zijn eentje zou mogen zijn. Hij was tevens op zoek naar zijn moeder, maar dat durfde hij zichzelf niet te vertellen. In stilte had hij de hoop al op gegeven haar te vinden. Zijn aandacht werd getrokken door de geur van Thunderclan. Niet bepaald een clan waar hij veel mee had. Eigenlijk had hij amper contact met katten buiten Windclan. Sommigen zouden zeggen dat dat een goed iets was. Hij keek achterom, zag een witte poes met felblauwe ogen. Ze keek terug. "Staren is best onbeleefd," merkte hij op, al klonk zijn toon niet gemeen. Hij klonk nooit echt heel gemeen, zelfs niet wanneer hij dat wilde. Hij wist niet of hij wel behoefte had aan gezelschap.   

Hoe vaak het ook gebeurde, de sensatie die je voelde wanneer iemand je van top tot teen bekeek was een raar iets. Het voelde alsof iemand je van top tot teen probeerde uit te kleden met hun gedachten, zo ontzettend kwetsbaar. Zijn voorkomen was rustig terwijl hij de blik van de kattin op zijn loop liet gaan, hij had niets om bang voor te zijn. Fourtrees was een plek van rust en vrede, en hij was naïef genoeg om erop te vertrouwen dat iedereen zich daar ook echt aan hield. Ergens was het een wonderbaarlijk iets dat hij zoveel vertrouwen had in buitenstaanders, zijn ervaringen met niet-clanmates waren namelijk nooit echt goed geweest. Voornamelijk Riverclanners en Bloodclanners hadden een slechte indruk op hem gemaakt. Hij bedacht zich vervolgens dat hij naar zijn weten nooit echt een gesprek had gehad met een Thunderclanner. Hun gebieden lagen dan ook het verst uit elkaar, en er werd nog altijd op neer gekeken om vrienden in andere clans te hebben.

Hij haalde zijn blik niet van haar af terwijl hij sprak. Haar houding veranderde, ze leek zich schuldig te voelen. Niet helemaal zijn bedoeling; hij was alles behalve boos op haar, dus om haar humeur zo ineens te verpesten, deed hem weer schuldig voelen. Hij liet haar een flauwe glimlach zien in de hoop haar zo te laten weten dat alles oké was. Hij vroeg zich af of hij in stilte verder moest gaan staren naar de eiken, of met haar moest gaan praten. Hij wist wel wat hij móést doen, maar hij wilde het niet echt. Dus draaide hij zich bij om de kattin zo recht aan te kunnen kijken. Ze bood haar excuses aan en begon haar vlekkeloze vacht te wassen om zichzelf zo een houding te geven. Verlegen. "Geen probleem,"  miauwde hij. "Dus, wat brengt jou naar Fourtrees?" vroeg hij maar. De meeste katten die hierheen kwamen, hadden hier zelden iets te zoeken. Datzelfde gold voor hem.      

In stilte bekeek hij haar even. Hij gokte dat ze iets ouder was dan hij, al wist hij het niet volkomen zeker. Haar ogen waren felblauw en haar vacht had een vlekkeloos witte kleur, alsof ze gemaakt was van sneeuw. Ze leek verlegen, rustig, licht gespannen. Het irriteerde hem altijd als kattinnen de indruk wekten dat ze dachten dat hij hen iets aan zou doen. Misschien was het juist diezelfde irritatie waarom ze daar bang voor waren. Toch was hij niet echt van plan haar ook maar met een poot aan te raken. Hij was niet agressief aangelegd en had tevens een redelijke grip op zijn eigen temperament. Toch kon hij zo nu en dan jaloers uit de hoek komen, al had hij dat het grootste deel van de tijd zelf niet echt door. Misschien dat een stukje introspectie wel eens een keer goed voor hem kon zijn. Hoe dan ook, de kattin zag er nog steeds bijzonder nerveus uit en hij begreep niet helemaal waarom. Was het nog steeds omdat ze hem aan had gestaard? Hij had haar zo onderhand alweer vergeven, maar blijkbaar was dat niet genoeg geweest. Misschien was ze wel bang voor hem, al wist hij niet waarom. Het zouden de littekens kunnen zijn, maar hij had niet het gevoel dat die nou een hele grote impact hadden op zijn verschijning. Op zijn vrij onschuldige vraag kreeg hij een heel cryptisch antwoord. Hij fronste even bedenkelijk. Haar roekeloosheid. Het was in ieder geval geen saai antwoord. Vervolgens verscheen er een geamuseerde grijns op zijn gezicht. "Roekeloos? Is het hier zo gevaarlijk?" sprak hij, terwijl hij voor de show even om zich heen keek. Niets aan de hand.    

Om één of andere reden vond hij het moeilijk om haar te peilen. Ze had iets kinderlijks, maar daar tegenover stond het feit dat ze behoorlijk op haar hoede was. Ergens leek ze verlegen, ietwat schuw misschien, maar de antwoorden die ze hem gaf, onthulden meer dan de meeste katten in een eerste gesprek zouden doen. Ze was apart, maar dan op een goede manier, en daarmee wist ze zijn interesse toch te wekken. Hij voelde een raar verlangen om haar te leren kennen, en hij wist niet bepaald waarom. Altijd was hij redelijk binnen de clan gebleven wat vrienden betrof. Hij kon zich de laatste keer dat hij met iemand buiten een clan praatte niet echt herinneren. Misschien was het wel een keer goed voor hem om zijn horizon te verbreden, al wist hij ook goed waar het toe kon leiden. Hij dacht aan Crowfur, die het op één of andere manier klaar had weten te spelen om een dochter te verwekken bij een kat uit een andere clan. Hoewel iedereen er behoorlijk vaag over deed, was het wel duidelijk dat voor de zwarte kater niet heel goed had uitgepakt. De poes vertelde hem een korte anekdote over hoe ze een keer uit een boom was gevallen, rechtstreeks op het Thunderpath. Het Thunderpath, nog meer slechte herinneringen. "Ach ja, hoe leuk is het leven als je geen risico's neemt?" luidde zijn retorische vraag. Risico's konden goed uitpakken, al hadden ze dat voor hem nooit gedaan. Hij leek alles op consistente wijze te verpesten. Ze stelde zichzelf voor als Jewelgleam, een naam die hem niet bekend voor kwam. "Quietstep," miauwde hij toen, met een vriendelijke glimlach. Hij vroeg zich ergens af of dit wel een goed idee was. Waarschijnlijk niet.

Er was iets aan haar wat hij niet kon benoemen, waar hij zijn poot niet op kon leggen. Wat het ook was, het intrigeerde hem. Ergens leek ze zo zachtaardig, maar tegelijkertijd speelde hij met het gevoel dat ze dat absoluut niet was. Een storm in een glas water. Of hij dacht gewoon weer eens teveel na over alles en iedereen, iets dat ook heel goed kon. Vaak lagen de dingen minder diep dan hij zich in eerste instantie voorstelde. De poes grinnikte even, iets dat hem gek genoeg blij maakte. Hij probeerde zich te herinneren wanneer hij voor het laatst zo'n luchthartig gesprek had gehad. Naar zijn weten was het enkele weken terug, met Routpaw, toen hij ongelooflijk high was van de papaverzaden. Maar ergens vond hij weer dat dat niet meetelde, gezien hij niet zichzelf geweest was toen. Het was goed om te praten over koetjes en kalfjes, om te doen alsof er niets aan de hand was. Het was alsof hij alle drama achter zich had gelaten toen hij de grens van het Windclangebied was overgestoken. Geamuseerd tilde hij zijn wenkbrauw op toen de poes hem uitdaagde om in een boom te klimmen. Een Thunderclanner, die bekend stonden om hun klimvaardigheden tegen hem, een Windclanner, die een handjevol bomen in hun gebied konden tellen. Eerlijk was het niet, maar het maakte hem niet zoveel uit. Toen ze hem een tikje gaf met haar staart, krulden zijn mond in een wijde grijns. "Wat jij wil," miauwde hij met een geamuseerde zwaai van zijn staart. "Als je maar wel tegen je verlies kunt." De kans dat hij zou winnen was natuurlijk niet al te groot, maar hij kon wel doen alsof. Hij stapte rustig op één van de eiken af, en nu pas viel hem op hoe bijzonder groot die eigenlijk waren. Nu maar hopen dat geen van hen eruit zou flikkeren.

Om eerlijk te zijn, voelde hij zich op dit moment weer een Apprentice. Hij was toen zo zorgeloos geweest, zo enthousiast over ieder klein iets. Het was fijn om te merken dat zijn karaktertrekken uit die tijd toch niet helemaal verdwenen waren. Hij keek met ontzettend veel blijdschap terug op zijn tijd als leerling, als je het feit dat zijn mentor voor zijn ogen overreden werd even wegdacht. Met het ontvangen van zijn Warriornaam leek alles mis te zijn gegaan. Alles was ontzettend snel ineen gestort, en hij begreep niet echt hoe dat had gekund. Eerst dat vervloekte nest van zijn moeder, toen bleek het dat Sparrowfeather zijn vader was, het gevecht dat hij verloor bij de invasie van Riverclan, het verdwijnen van Brindleleaf en tenslotte het overlijden van Mousewish. Hem was geen rust gegund, op deze plotselinge ontmoeting na dan. De sneeuwwitte poes gaf aan dat ze niet al te hoog zouden gaan, iets waar hij stiekem maar al te blij mee was. Toen haar neus zijn schouder aanraakte, trok hij licht verbaasd met zijn oren. Toen ze hem succes wenste, keek hij uitdagend naar boven, naar zijn uiteindelijke bestemming: de tweede tak. "Oké. Drie, twee, één," miauwde hij luid, waarop hij zichzelf afzette en zijn nagels in de stam duwde. Zijn aanloop had hem naar een redelijke hoogte gebracht, maar de verdere klim was nog behoorlijk moeizaam. Met veel hijgen en puffen, wist hij zich op de eerste tak te werken. Nu kon hij klimmend naar de tweede tak gaan, of hij kon het erop gokken en een sprong wagen. Roekeloos als hij was, ging hij voor optie nummer twee. Zijn poten sloegen om de tak heen, en uiteindelijk wist hij zichzelf - op onhandige wijze - de tak op te werken. Met een diepe zucht kwam hij overeind, kijkend of Jewelgleam hem voor was geweest.  

Een verslagen grijns verscheen op zijn gezicht toen hij de hagelwitte gedaante voor zijn neus zag staan. Keurig recht op de tak, alsof het allemaal niets was geweest. Hij nam enkele seconden om weer op adem te komen en grinnikte vervolgens op haar commentaar. Voor een Windclanner. Hij wist niet of hij het als compliment of belediging op moest nemen. Hij duwde zichzelf omhoog zodat ook hij nu recht op de tak gezeten was. Jewelgleam vroeg of hij al naar beneden wilde, waarop hij snel zijn kop schudde. Hij week zijn blik af naar beneden, en hij had het gevoel alsof hij de afgrond in keek. "Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik ooit nog uit deze boom kom," miauwde hij, quasi-serieus. Hij durfde zich niet bijzonder goed te bewegen, bang dat hij zo van de tak af zou glijden. "Om eerlijk te zijn, denk ik dat vallen de enige manier naar beneden is," mompelde hij vervolgens. Hij had als Apprentice al nooit echt leren klimmen, laat staan dat hij wist hoe hij uit de boom moest komen. Hij zag zichzelf al volledig op zijn bek gaan. Nee, het leek erop dat hij hier voor altijd zou moeten blijven zitten. "Nou ja, dit was het dan voor mij," sprak hij theatraal, alsof hij echt van plan is de rest van zijn dagen hier te slijten. Misschien zou er wel een vriendelijke tweebener komen die hem uit de boom wilde plukken.

Oké, blijkbaar was hij niet extreem goed met hoogtes. Zoveel was hem wel duidelijk nu hij het relatief  kleine eind naar beneden staarde. In ieder geval maakte het niet veel uit, Windclanners stonden immers niet bekend om hun uitzonderlijke klimvaardigheid. Het zou wel extra lullig zijn als hij bijvoorbeeld een Riverclanner was geweest die niet kon zwemmen, of een langzame Windclanner. Voor nu probeerde hij zijn blik maar op de kattin voor hem te focussen, voor zover dat lukte. Wat het een stuk makkelijker maakte, was dat ze absoluut niet moeilijk was om naar te kijken. Het vervelende was de glimlach vol medelijden die op haar gezicht stond geplakt. Hij zou wel beneden weten te komen, uiteindelijk. Al moest hij nog even zien hoe. Even keek hij haar grijnzend aan, om één of andere reden had ze hem uit zijn comfort zone weten te halen. Toen ze meeging in zijn dramatische fantasie lachte hij hoorbaar. "Ik vind het wel zo vriendelijk als je mijn laatste dagen hier met me uitzit," miauwde hij vervolgens. "Het is toch echt jouw schuld dat ik hier zit." Hij staarde nogmaals naar beneden, zich afvragend hoeveel botten hij zou breken als hij daadwerkelijk zou vallen.  

Om eerlijk te zijn, was hij nog nooit hoger geweest dan het hoogste heuveltje in het Windclangebied, wat op zich niet erg hoog was. Hoe graag hij zich ook op zijn schouder wilde kloppen dat hij toch in de boom was weten te komen, hij was meer bezig met het feit dat hij niet wist hoe hij eruit moest komen. Als hij alleen was, had hij het wellicht gewoon geprobeerd. Waarschijnlijk was hij dan grandioos op zijn muil gegaan. Nu hield iets hem tegen, en hij had een vaag gevoel dat Jewelgleam datgene was. Om één of andere reden wilde hij zichzelf niet voor schut zetten terwijl zij hier was om het te zien. Wat was sociale druk toch een verschrikkelijk iets. Hij trok even verrast met zijn oortjes toen ze dichter naar hem toe schoof en hem al fluisterend aansprak. Na haar opmerking keek hij haar slechts sceptisch aan. "Vertel me, hoe valt iemand soepel uit een boom?" vroeg hij toen. Het was één ding om te horen hoe je uit een boom kwam, het was iets anders om het daadwerkelijk te doen. Hij zag zichzelf al helemaal met gratie uit de boom rollen. Grandioos.

Wat als er ineens iemand van Windclan aan zou komen? Hij zou zich doodschamen. Vast in een boom met een Thunderclanner. Als het Everstar was, zou hij wellicht ook nog wel eens problemen krijgen. De rest van de clan zou hem waarschijnlijk gewoon uitlachen. En terecht. Wat had hij zich weer in een benarde situatie weten te krijgen. Het vreemde was dat hij er niet echt spijt van had. Om één of andere reden vertrouwde hij Jewelgleam, een kattin die hij sinds vandaag had leren kennen. Het kon heel goed zijn dat hij dom bezig was, naïef zelfs, maar het was zo leuk. Zijn ogen verplaatsten zich weer naar Jewelgleam die op gracieuze wijze uit de boom kwam en droogjes miauwde dat dat was hoe het gedaan moest worden. Hij keek haar even verbijsterd aan en bewoog zich aarzelend naar de basis van de tak. "Oké, dat kan wel lukken," miauwde hij, meer tegen zichzelf als een vorm van motivatie dan tegen de poes onderaan de boom. Zachtjes telde hij af, waarop hij zichzelf naar beneden liet glijden via de stam en ietwat klungelig - maar toch echt op vier poten! - op de grond belandde. Licht verbaasd over zijn eigen capaciteiten keek hij naar de Thunderclanner. "Tadaa!" riep hij vervolgens uit, gepaard met een geïmproviseerde buiging. Hij ging zo lekker.