Radiohead

Zijn ijsblauwe ogen waren tot spleetjes geknepen bij het ruiken van de misselijkmakende geuren van honden. Zijn staart nijdig heen en weer zwiepend. De geur was niet dichtbij genoeg om dreigend voor te komen. Maar Tornado wist dat als hij niet voorzichtig deed, hij zoals de rest van de katten zou eindigen. En hoe gek dat ook klonk, hoe dom deze wereld eigenlijk wel niet was, de bruine kater moest er maar leren leven. En om eerlijk te zijn was hij nog niet overtuigd om zijn leven te eindigen. Zoals Hurricane. Galmde een stem in zijn hoofd. Wat zijn humeur meer begon aan te moedigen. Hurricane, Hurricane, Hurricane. Het ging altijd over zijn vader. Oké, zijn hart was gebroken, weggegooid, verscheurd, hij was dood. Het waren manen geleden, go over it. Bovendien had de kater vaker harten gebroken dan zijn eigen hart zelf, Tornado kon niet veel medelijden voelen. Hoe moeilijk hij het ook had gehad met Vitani. Liefde voor de bruine tabby was net zoals StarClan.
Het bestond gewoon niet.

+Open

Het was een grauwe, mistige dag waardoor haar rode ogen spookachtig het gebied af spoorde, vers bloed kleefde aan haar poten en bek die met dikke druppels van haar kin afdruppelde. Vitani was het kamp uit verdwenen toen ze haar moeders lijk op de grond had zien liggen en de roodbruine kattin had meteen haar klauwen in de eerste en beste hond geslagen die ze tegen kwam. Elke hond die haar pas doorkruiste zou lijden op de manier die zijn nu leed. Haar blik was gevuld met vuur toen ze met een krachtige sprong op een hek sprong en een spoor van haar vijand's bloed achterliet. De halsband om haar nek was beschadigt door de tanden van de hond maar veel kon het haar niet schelen, het was toch al vol gespietst met de hondentanden die er aan hingen. Vitani snoof de lucht op, bloed kriebelde in haar neus maar er bekende geur was er door heen gemengd. Tornado. De ogen van de member waren samengeknepen toen ze op de katers geur afliep en al snel kwam de oh zo bekende bruine vacht op haar netvlies. Vitani klom op een vuilnisbak die een paar vossenlengte afstand stond en liet haar nagels over de koude ijzeren deksel glijden. "Long time ago, uh?"

Hij had niet echt opgelet over wat er rondom hem gebeurde. Zijn ogen waren gericht op de lucht. Hij haatte regen en het liefst zou hij het willen vermijden. Maar gek genoeg was er sinds lange tijd geen enige druppel op de grond beland. Het duurde best wel lang, lang genoeg om het de kater te laten missen. Maar echter hield hij dat onbekend. "Long time ago, uh?" Klonk de bekende stem achter hem. Tornado kon amper raden wie het was, totdat hij zijn kop omdraaide en oog in oog stond met rood. "Vitani," begroette hij haar met dezelfde emotieloze stem. "Dat was inderdaad lang geleden." mompelde hij. "Druk gehad?" Hij wou het niet beginnen over de dood van haar moeder, die nog niet een dag geleden gebeurt was. Hij wist wel hoe het was om een familielid te verliezen. En zelfs als hij zijn vader haatte, zijn dood was voor hem al een grote klap op zijn gezicht geweest.

"Vitani," Mauwde de gestreepte kater en de kattin knikte nihil toen zijn woorden haar oren bereikte, "Dat was inderdaad lang geleden. Druk gehad?" Vervolgde hij en Vitani trok kort met haar oor, "Ja" Beantwoorde ze kort en sprong met een soepele sprong van de bak, de grauwe lucht werd dichter en het leek er op dat het elk moment kon open barsten. Gelukkig maar want het was al een behoorlijke tijd geledem sinds ze de koude druppels op haar pels had gevoeld en stiekem begon ze het wel te missen plus de plassen op de weg begonnen ook op te drogen. Terwijl de kattin een paar stappen naar voren zette liet ze haar zalmroze langzaam over haar bebloede bel glijden en likte het meeste bloed weg. "Waar ben je geweest?" Mauwde ze met een frons en keek hem recht in zijn bedorven ziel aan.

"Ervoorheen nog lol gehad met een mormel, hm?" Haar blik viel voor een paar secondes op haar bloed besmeerde poten en de kattin greens kort. "Agh je weet toch hoe ik ben" Mauwde ze met een klein glimlachje voor ze haar blik weer op die van de kater durfde te richten. Zijn ijsblauwe keken diep in die van haar terwijl ze zachtjes met haar staart zwiepte, sinds Tornado ontvoerd was door twolegs was ze altijd al een beetje op de hoede geweest als de tabby kater niet weer mee was genomen en ze moest toegeven toen hij weer voor even verdwenen was ze lichtjes in paniek was geweest. De kater was dan ook altijd al haar 'highschool' crush geweest, hij was ook haar beste vriend en dat had de kattin hard nodig op moment.  "Ach, familieproblemen" Was de antwoord van de kater en Vitani knikte een beetje afwezig, familieproblemen. Dat kende ze wel. "Het is goed om je weer te zien Tor" Mompelde ze en liet haar uitgeklapte nagels over de grond glijden zodat er kleine krasjes in de aarde ontstond. Ze wist niet wat ze moest zeggen beter gezegd wat ze moest doen want het liefst had ze de kater al lang besprongen en hem verteld hoe erg ze hem wel had gemist en hoe hard ze hem nodig had sinds haar moeders dood maar de kattin bleef staan waar ze stond en had haar kaken krachtig op elkaar gesloten.

"Het is ook fijn om terug te zijn." Reageerde de kater en Vitani kon een glimlach niet onderdrukken, het was goed om hem weer te zien, eindelijk weer iets positiefs in haar leven sinds ze al die shit boven op der gekregen had. Haar oortjes wiebelde kort toen ze net als Tornado rustig ging zitten en de kattin gaf snel een paar korte likken over haar poot. "Ik was al vergeten hoe onnozel jullie waren." Voegde hij er nog plagerig bij waardoor ze grinnikte, "Ik? Volgens mij zit de grootste sufkop tegenover me hoor" Lachte ze plagerig terug, en krulde haar staart om haar poten.

"Zou je willen." Mauwde de kater met een uitdagende blik waardoor ze haar lippen op elkaar moest persen om niet in het lachen uit te barsten. "Nope. Je bent niet verandert." Vitani schudde haar kop terwijl er weer een glimlach op haar lippen sierde. "Niet echt nee, maar jij anders wel. Waar is opa brombeer gebleven?" Lachte ze en liet haar blik plagerig op doe van de bruine kater rusten.

Kort sowwy :c

"Opa Brombeer heeft momenteel geen honger, het is nog niet te laat om weg te rennen." Vitani lachte om zijn comeback en hield haar kooje scheef en hem met uitdagende samengeknepen ogen aankeek. "Is dat een dreigement?" Mauwde ze plagerig.  "Ik durf te wedden dat je me niet eens bijhoud opa" Voegde ze er uitdagend aan toe en stond op. Haar spieren onder haar roodbruine vacht spande zich om klaar om te vluchten en met een snelle beweging schoot op de kater af en gaf hem precies een zachte tik op zijn neus voor ze langs hem heen rende, "Kom op brombeer laten we die vetrolletjes er af trainen" Grinnikte ze voor ze een steegje in rende.

Haar poten baande zich en weg door één van de vele steegjes die in de twoleg place te vinden waren, zo snel als een haas sprintte ze door de gang en schoot naar links toen de steeg in tweeën splitste. Snel wierp ze een blik oger haar schouder om te zien als Tornado haar wel bijhield en al snel kwam zijn bruine vacht te voorschijn. "Hou je het een beetje vol daar opa?" Grinnikte ze voor ze haar ogen weer naar voren richtte. De gang liep tot zijn einde en de kattin vloekte, het liep dood! Haar blik ving al snel een container op die tegen de doodlopende muur stond en zonder aarzelen sprong ze op de enorme bak. Een kleine parcour hield haar niet tegen. Weer spande ze haar spieren aan en sprong op de muur en keek vlieg naar Tornado voor ze van het muurtje afsprong zo een twolegtuin in.

Grinnikend herstelde de kattin zichzelf van de val en wou net een stap naar voren zetten toen haar weg geblokkeerd werd. Haar rode ogen boorde zich in die van een hond en de roodbruine kattin zette een stap naar achteren toen het kwijl van zijn kin op haar kop spatte. Vitani opende langzaam haar mond om Tornado te waarschuwen maar voor dat er überhaupt een woord haar lippen verlieten plofte de tabby naast haar. Ik zou wel even rustig doen met Opa-" Hoorde ze hem nog hijgend van het sprintje, Vitani wou de kater net een por geven met haar poot maar al snel merkte de kater dat ze niet alleen waren. "Oh boy," Vitani knikte langzaam en drukte haar oren net als Tornado in haar nek en liet een boze gegrom klinken. De hond blafte luid en sprong op hun af met zijn bek wijdopen. Vitani dook en rolde naar rechts zodat ze de hond simpel ontwijkte. Met een snelle beweging herstelde ze zich en hield uit naar de flank van de het beest. Dit werd nog wel is een interessant gevecht.

Toen haar klauwen het vlees van zijn schouder doorboorde sloeg Tornado zijn actie en sprong op de hond, echter kwam hij niet al te soepel op zijn rug en de kater moest zich aan zijn nek klauwen om boven op hem te komen, als ze de hond haar niet had afgeleid zou ze nu waarschijnlijk op de grond rollen van het lachen door Tornado's actie. Gelukkig had de tabby al snel een zwakke plek gevonden wat zijn komische landing weer goed maakte. Vitani krulde haar lip op tot een grauw en sprong met uitgeklapte nagels op de honds rug. Haar ogen vielen kort op zijn halsband die het beest droeg maar al snel trok ze zich zelf uit haar gedachten en plantte haar scherpe tanden in zijn nek. Haar nagels kraste diep in zijn lijf voor houvast toen de hond zich wild begon te schudden en op de schutting af begon te renden. De kattin gleed van zijn rug door de scherpe beweging die het beest maakte maar gelukkig kon net nog haar klauwen in zijn zijn schouder slaan zodat ze aan zijn flank hing, alleen iets wat ze niet had verwacht was dat dit het plan was van de hond en met wen klap ramde hij zich zelf tegen de schutting aan waardoor zijzelf geplet werd. Vitani piepte het lucht uit toen haar longen werden dichtgeklapt door de honds gewicht en viel op de grond. Haar hoofd duizelde van harde klap en de kattin bleef roerloos liggen snakkend naar adem.

Haar hart bonsde in haar keel terwijl haar flank snel op een neer ging, haar ribben deden zeer en de kattin kreunde kort toen ze op haar poten probeerde te staan. "Opletten, genius." Vitani knikte langzaam haar kop schuddend om weer helder te worden. Ze kon niet blijven liggen, ze moest niet zo zwak doen. Ze had wel ergeren dingen meegemaakt en de hond zou geen genade tonen terwijl ze zielig op de grond zou gaan liggen. Vitani grauwde en klapte haar nagels weer uit om haar evenwicht te bewaren, ze moest Tornado helpen. Niet opgeven, probeer weer terug te rennen naar het steegje. Ik kom er zo aan." Haar bloedrode ogen richtte zich woedt op die van de kater en vel drukte ze haar oren in haar nek. "Ik opgeven?" Siste ze, "Dacht het even niet" Grauwde ze voor ze zich weer in het gevecht gooide. Zo snel als ze kon remde ze naar de hond en haalde met haar sterkste poot krachtig uit naar zijn keel toen ze langs hem heen schoot. Bloed spatte uit zijn wond wat de kattin een boost van adrenaline gaf. "Opgeven is niet iets voor mij" Mauwde ze met een plagerig knipoog voor ze zich op de honds hals wierp, haar kaken klemde zich in zijn vel en zo hard als de member maar kon beet ze hem in zijn nek. Bloed drupte langs haar mondhoeken en het gepiep van het beest vulde haar oren. Het beest was nu goed afgeleid en Vitani klauwde haar nagels in zijn schouderbladen. "Maak hem af!" Schreeuwde ze naar de kater en trok met een ruk aan het vleeswond waar ze opnieuw tanden haar tanden in plantte.

Comeback B)