Sunset is still my favorite colour, and rainbow is second

De training met Swiftpaw zat er op, wat een prima training was geweest. Een apprentice trainen was niet het makkelijkste, maar uitdaging was het gene waar Roughflower van hield, op alle fronten. Zo had ze ook niet de makkelijkste partner. Over haar partner gesproken. Met een voldane uitdrukking op haar gelaat zocht ze naar Lurkingshade, gezien ze met hem had afgesproken om samen nog een wandeling te gaan maken. Daar had ze maar al te veel zin in. Al snel zag ze een zwart met witte vacht. "Lurking!" Miauwde ze naar hem, terwijl ze op hem afsprong en haar poten om hem heen sloeg als een soort knuffel. "Hallo," snorde ze met een speels grijnsje rond haar lippen. Het was alsof ze nog steeds die kitten was van zoveel moons geleden.

OOC: Eerste post voor Lurkingshade

Hij had zitten wachten op haar. na een succesvolle jacht had hij verder niet veel meer gedaan, buiten een beetje niks doen in het kamp. Hij was daarna gaan wachten op Rough, die nu een apprentice had om te trainen. Wel meteen schoten zijn oortjes ietwat overeind. Wat als ze nu niet meer zoveel tijd had als vroeger...? Hij slikte even waarna een vreemd gevoel hem bekroop. Was dit wat men angst noemde? Hij schudde even lichtjes zijn kop, hij moest het van zich af krijgen ja, hij moest er niet zo aan denken... Ok... Hij haalde diep adem, maar voor een zucht van zijn lippen kon komen, hoorde hij al iemand naderen. "Lurking!" Klonk er voordat hij zelfs nog maar kon opkijken. En al snel had ze hem als het ware omhelsd en zat de kleine kater er een beetje droogjes bij. Ze was vaak heel erg blij, wat in een normaal scenario nogal vreemd leek naast zo'n neutrale, droge persoon als hem. "Hallo," Klonk er van de tabby en hij besloot ook even lichtjes speels te doen. Hij tilde zijn kop wat en likte haar kopje even zachtjes waarna hij even zachtjes een glimlach op zijn gezicht kreeg voor kort, voordat deze weer verdween. "Hey," zei hij even. "Hoe ging het?" Voor nu moest hij het maar vergeten... Het was toch maar iets dat dwaze emoties met zich meebracht.

Roughflower kon niet heel goed zien, gelaatsuitdrukkingen oppikken was dan ook een lastig iets. Maar dat belemmerde Roughflower niet, want haar fantasie was rijk genoeg. En haar wetenschap over Lurkingshade ook. Ze wist dat ze hem kon laten glimlachen. Het likje die ze ontving bevestigde haar ideeën en ze snorde dan ook, waarna ze hem een likje terug gaf over zijn wang. Ze hield van deze kater, enorm. En ook al paste de twee eigenlijk totaal niet bij elkaar, was ze gek op hem en zou ze niet anders willen. Niet eens over na denken. Soms paste twee totaal verschillende katten juist heel goed bij elkaar. Lurkingshade had haar terug begroet en vroeg vervolgens naar hoe het gegaan was. Ondertussen wenkte Roughflower de kater mee, om het kamp te verlaten en ook echt even een stukje te gaan lopen. "Het ging wel goed, maar jeetje, een apprentice is bet wel wennen," vertelde ze. "Maar het gaat mij lukken om een goede warrior van Swiftpaw te maken... al hoop ik dat hierbij mijn zich me niet al te dwars gaat zitten..." zei ze. Ja, bij Lurkingshade kon ze helemaal open zijn, over álles. "En hoe was jouw dag?" Vroeg ze vervolgens terug.

De andere wenkte hem mee en hij volgde haar braafjes, haar pas proberende bij te houden. Hij was wel blij, ja. Als dit tenminste 'blij' was. Hij wist niet zo zeker of dit gevoel blij kon zijn... Maar hij vernam van wel, aangezien het hem hetzelfde gevoel gaf met momenten, zoals bij de dingen die hij als dat gevoel bestempelde. Voor hem was het niet vreemd de dingen zo complex te zien. het meest gevaarlijke wat hij ooit had meegemaakt was gevoelens. Dus het was vrij simpel voor hem. "Het ging wel goed, maar jeetje, een apprentice is bet wel wennen," zei ze terwijl Lurk naast haar begon te lopen en hij knikte even begrijpelijk. "Maar het gaat mij lukken om een goede warrior van Swiftpaw te maken... al hoop ik dat hierbij mijn zich me niet al te dwars gaat zitten..." Hij knikte even begrijpelijk, maar gaf haar een liefdevol likje over haar kop. "Je bent geweldig, met of zonder je zicht... Op eender welk vlak," zei hij even zacht snorrend. Ja, zelfs Lurk kon wel eens lief doen. "En hoe was jouw dag?" Hij haalde zijn schouders kort op. "Kort, saai, eenvoudig," bekende hij even. "Alhoewel ik wel vandaag aan iets heb zitten denken..." zei hij kalmpjes terwijl hij zijn ogen van haar afwende, haast in een lichte schaamte.

Snel begon Roughflower niet over haar zicht, alleen wanneer het haar echt een belemmerd gevoel gaf. Maar tegen iemand anders zou ze er nooit over beginnen, omdat ze wist dat Lurkingshade haar niet naar de medicine cat zal dwingen, of naar Innerstar of Tallshadow. Het liefdevolle likje over haar kop en de geruststellende woorden er na deden haar goed. Er was maar één persoon op de wereld waarvan ze geruststelling ook echt geloofde. Toen Roughflower vroeg naar zijn dag, kreeg ze het verwachtte antwoord en ze weerhield zichzelf er van om even te grinniken, omdat het gewoon zo typisch Lurkingshade was. Maar toen werd het interessant. "Waar heb je overna zitten denken dan?" Vroeg ze, waarna ze hem liefdevol aankeek. Maar hij keek haar niet aan, want dat kon ze zien aan hoe Lurkingshade zijn gezicht niet op haar gericht had. Goed kon ze niet zien, maar ze kon de vorm van een kat makkelijk bekijken, voorkant, achterkant, zijkant. Dat was simpel en nu zijn gezicht zijwaarts was, wist ze dat hij niet meer naar haar keek. Waar had hij over na zitten denken?

Ja, zelfs hij kon nadenken over diepe dingen zoals ell... Waar hij nu over had gedacht? Hij slikte even. Die dingen over zijn lippen krijgen was helemaal niet iets van zijn doen, maar zou hij het wel kunnen doen, was hij mentaal wel zo sterk? "Waar heb je overna zitten denken dan?" Uh. Wat als zijn antwoord haar zou afschrikken? Waaah! Hij werd er meteen nerveus van. Het was niet dat hij dat wilde of dat hij twijfelde aan har maar dit was gewoon iets waarop hij niemand kon inschatten en dat baarde hem zorgen. Was het omdat ze zo happy was en hij wist hoe het kon uitlopen zou hij het opbrengen? Zowieso was de inbreng van liefde in haar leven al een heel drama als hij erbij nadacht maar... maar. Hij kneep zijn ogen toe... En haalde diep adem. "Nou... Ik heb zitten denken..." het was niet typisch voor Lurk om deze instabiele manier van praten te hebben, het was voor het eerst en hij was helemaal in de war van zichzelf en zijn gedachten en doen. Het verwarde hem verschrikkelijk. Verdomme! HIj moest gewoon door praten, dan was het zo voorbij. "Aan een gezinnetje..." Hij murmelde het haast waardoor het amper zichtbaar was... En als hij had kunnen blozen, had hij het gedaan. Hoe dan ook, keek hij al snel terug op zijn gezicht neutraler dan ooit tevoren. Hoe, geen idee, maar het was mogelijk. "Maar dat is natuurlijk.. Haha, ik bedoel... Ja... Uh..." Verdomme... De onzekerheid droop van zijn stem af. Alsof hij zich schaamde over het feit dat hij kits wilde... En daarvoor schaamde hij zich ook. Maar het was wel zo. De urge was er, heel erg. Een gezin met haar starten was iets waar hij naar verlangde en hij vroeg zich af wat zei erbij afvroeg... Want opnieuw... Dit was het enigste wat hij zeker niet kon inschatten...

Roughflower deed haar best om gewoon blij en enthousiast en verliefd te blijven. Dat laatste was niet moeilijk. Maar een beknellend gevoel sloop bij haar naar binnen. Dit kwam omdat Lurkingshade een extreem nerveuze indruk op haar aan het maken was. Wat was er aan de hand? Waar had hij over na zitten denken? Vond hij dat ze toch niet bij elkaar paste? Há, nee, dat was wel de meest malle gedachte die ooit in haar kop terecht gekomen was. Lurkingshade hield van haar, net zoveel als dat zij van hem hield. Hij zei dat hij had zitten denken en zweeg daarna weer. De woorden kwamen niet makkelijk over zijn lippen, maar Roughflower keek haar bemoedigend aan met haar slechte ogen. "Aan een gezinnetje..." Toen verstarde Roughflower even. Niet omdat ze het niet wou, maar omdat ze door deze woorden compleet overdonderd en verrast was. "Nee, nee, dat is het niet." Zei ze als antwoord op zijn volgende woorden en ze gaf hem een kopje. "Ik wil dat ook met jou, Lurkingshade," snorde ze, terwijl ze hem een likje langs haar wang gaf. "I-ik ben alleen bang, Lurkingshade," murmelde ze vervolgens om nu toch maar haar enorme onzekerheid ter sprake te brengen. "Mijn ogen..." vervolgde ze. "Wat als het erfelijk is?" Ze zuchtte. "Kan ik dat onze kittens wel aan doen?" Misschien was het een belachelijke gedachte en stelde ze zich aan. Ze wou heel graag kittens met deze kater, de liefde van haar leven.

Ze leek overdonderd. Hij zou waarschijnlijk hetzelfde voelen als iemand dat tegen hem zei, maar het zou niet zo zijn. Hij zou vast beheerster kunnen zijn, dat was hij namelijk altijd. Toch zorgde het ervoor dat hij licht bezorgd werd. Was het te vroeg? Was het te laat? Was het verkeerd? Waah! Zoveel vragen over emoties en relaties en... Verdomme waarom had hij nooit een coach voor dit soort dingen aangevraagd bij Innerstar... Hij was hier zo onzeker over, dit was zijn zwakste punt. "Nee, nee, dat is het niet." zei ze met een kopje.. En nu was het zijn beurt om zich overdonderd te voelen en haar aan te kijken met grote ogen... Die vol stonden met een onbeschrijfelijk geluk... Wa... Wat? Had ze nu juist? Omg... Starclan yas. Voor het eerst was hij die clan dankbaar en damn. Hij was echt serieus blij nu... Maar... Ah. "Ik wil dat ook met jou, Lurkingshade," Wahaha. Verdomme het was echt. Hij snorde ook blij naar haar en zonder het echt te beseffen overstroomde hij haar met lieve kopjes en likjes die hij met gesnor aanvulde, terwijl zijn mondhoeken enkel naar boven konden krullen... Rough... "I-ik ben alleen bang, Lurkingshade," Huh? Hij stopte niet met haar likje te geven, maar nu leek de sfeer voor iets anders te zijn, bemoedigend. Want ook zo wilde hij er voor haar zijn en zelfs nu, in een moeilijk moment, zou hij het blijven doen. Naar haar toe... Om te bewijzen dat hij van haar hield... En ook in dit moeilijke deel haar bijstond. "Mijn ogen..." sprak ze. "Wat als het erfelijk is?" Hij slikte even en gaf haar een likje over haar kop... Het was goed gedacht... Dit was dan ook echt de Rough waar hij op verliefd was geworden eh... Ja... Verdomme.. Niet dat hij erom vloekte, nee... Ze was verdomd zo perfect... Sigh. "Kan ik dat onze kittens wel aan doen?" Hij slikte even en keek haar kalm aan. "Ik snap dat je bezorgd bent..." begon hij kalm, zijn stem klonk echter wel bezorgd, maar ook steunend... Maar het was belangrijk kalm te blijven over dit onderwerp. "En ik ben blij.." zei hij zacht. "Dat je nog steeds die Rough bent waar ik op verliefd ben geworden... Zeker na deze woorden..." Hij slikte even en gaf haar nog een likje. "Zoals ik al zei... Ben je perfect... zelfs als je geen zicht meer zou hebben... Mocht hetzelfde gebeuren met onze kits... Weet ik zeker dat ze even perfect zullen zijn," zei hij zacht. "En wat er dan ook gebeurd... Ik weet dat ze geweldig zullen zijn..." Hij grinnikte even. "Want ze kunnen zich geen betere moeder wensen..." zei hij kalm. "Je bezorgdheid nu... Rough... Je geeft al om ze voor ze er zijn..." Hij gaf haar een kopje... "Je hoeft je er niet schuldig om te voelen als het zo is... Want... Het is een deel van jou... en alles aan jou is perfect..." zei hij zacht. "Perfect en prachtig voor mij..."

De vraag was zeker niet verkeerd, nee, ze was er blij mee en Lurkingshade moest zich niet zo onzeker voelen. Nee, totaal niet. Haar zorgen lagen heel ergens anders. Bij zichzelf, bij de mogelijkheid op blinde kittens, of misschien één blinde kitten. Maar dan, Roughflower was de enige in haar familie met een aangeboren slechtziendheid. Slatefur was er niet mee geboren, zij had het spontaan gekregen door een ziekte. Dat dat had niks met erfelijkheid te maken. Gelukkig begreep Lurkingshade haar bezorgdheid. Zijn begrip zorgde ervoor dat Roughflower zich weer beter begon te voelen. Vervolgens vertelde hij haar blij te zijn, blij dat ze nog steeds zichzelf was na zijn vraag. "N-natuurlijk," stamelde ze, met een tikkeltje ongeloof dat hij bang was geweest voor dat het niet zo geweest had kunnen zijn. "Ik hou van jou, Lurkingshade," snorde ze. Hij noemde haar perfect, zoals hij haar wel vaker noemde. En hij was ook perfect voor haar. "Onze kittens zullen hoe dan ook perfect zijn," murmelde ze. Ook zei hij dat hun mogelijke kittens zich geen betere moeder zouden kunnen voorstellen en dat was zeker een doel voor haar. Omdat Roughflower een lange poos wel een betere moeder in andere poezen had gezien, dan in haar eigen. Ze zou niet willen dat haar kittens zo zouden denken. Vervolgens grinnikte ze even om de woorden van Lurkingshade. "Natuurlijk geef ik nu al om ze..." murmelde ze, glimlachend. Want ja, ze wou zijn kittens, daar was geen verdere aarzeling voor mogelijk. Vervolgens keek ze even bedroefd naar haar poten, een zelfzame houding voor de altijd enthousiaste en vrolijke, gedreven Roughflower. "Maar als het zo is... zullen ze al elder zijn voor ze mama of papa hebben kunnen zeggen," murmelde ze. "Maar dan... ik ben de eerste in mijn stamboom, voor zo ver ik weet, die slechtziend is en ze hoeven ook niet helemaal blind te worden, want ik ben ook niet blind," vertelde ze. "Ja, Lurkingshade, ik wil graag jouw kittens dragen, onze kittens," snorde ze, terwijl ze zich dichter tegen de zwart met witte kater aan drukte en begon te spinnen. "Ik voel me zo fijn en veilig bij jou, je bent het aller beste wat mij is overkomen."

Het leek te helpen, wat goed was... Hij voelde er zich gewoon goed bij dat het zo was. En het voelde nog beter dat Rough zich ook beter leek te voelen na zijn woorden. "N-natuurlijk," Stamelde de ander en hij legde zijn kopje bemoedigend tegen haar aan en sloot zijn ogen langzaam. Ze hoefde niet zo te reageren. Ze moest niet zo over haarzelf denken. Het deed hem ook pijn te weten dat ze er zo mee zat... Maar aan de andere kant... Zou ze het dan vast wel eerder gezegd hebben toch? Ja... het was vast alleen door dit onderwerp... Het was niet alledaags... Nee... Helemaal niet. "Ik hou van jou, Lurkingshade," Klonk er en hij kon het niet laten een gesnor en een kleine glimlach op zij gezicht te krijgen. Het was grappig... Hij was ooit een emotieloos geval geweest en nu was hij nog maar even verwijderd van een open vader te zijn. Leven ging zo snel als hij er zo over dacht. Maar hij vond het niet eng. Het was fijn dat het vooruit ging. "Onze kittens zullen hoe dan ook perfect zijn," Ja, dat wist hij ook. Uit zo'n pure liefde geboren. Het kon niet anders. Hij moest er even om grinniken. Mocht het gebeuren, binnenkort, dan wist hij ook dat ze de eersten waren van hun vriendenkring die had besloten de stap te nemen. Maar hoe je het ook draaide of keerde, zij waren twee vrij volwassen katten. De ene drukte het anders uit dan de ander, maar beide waren volwassen en verantwoordelijk genoeg om dit op hun te nemen. Dat wist de gevlekte kater zeker. "Natuurlijk geef ik nu al om ze..." Klonk er met en glimlach. Maar haar houding leek te veranderen, wat meteen bezorgdheid liet ontstaan in de blik van de zwart-witte kat. Deze keek meteen even kalm naar haar. Hij wilde niet dat ze zich zo voelde, echt niet... Verdomme Rough... "Maar als het zo is... zullen ze al elder zijn voor ze mama of papa hebben kunnen zeggen," Klonk er van de tabby poes. "Maar dan... ik ben de eerste in mijn stamboom, voor zo ver ik weet, die slechtziend is en ze hoeven ook niet helemaal blind te worden, want ik ben ook niet blind," Hij knikte even. Slechtziend betekende niet blind en... Hoe erg het ook mocht klinken, was je er beter mee geboren dan dat je het later kreeg. Zo kon je iets niet missen dat je nooit had... Right... Right. "Ja, Lurkingshade, ik wil graag jouw kittens dragen, onze kittens," Hij ontspande zich wat meer na haar woorden en keek haar tevreden aan na die woorden? Hun kittens... dat klonk wel fijn ja... Heel erg fijn eigenlijk. HIj wilde dat maar al te graag. Dit hele gesprek gaf hem een gevoel van geluk, alsof hij nog meer liefde voor haar voelde dan dat hij al had... Was dat wel mogelijk eigenlijk? "Ik voel me zo fijn en veilig bij jou, je bent het aller beste wat mij is overkomen." Hij begon zachtjes te spinnen op haaar woorden en legde zijn kopje tegen haar aan. "Je haalt me de woorden uit mijn mond," zei hij zachtjes tegen de kattin terwijl hij haar een likje gaf. "We zullen het proberen... Kittens krijgen... En ik beloof je dat ze perfect zullen zijn..." zei hij zacht. "Anders ga ik persoonlijk naar Starclan om alles te fixen... Ik wil niet dat jij ongelukkig word..." zei hij zacht terwijl hij haar een lik gaf. Hij wist al dat hij even contact zou opnemen met Acefray en zou vragen of het mogelijk was. Hij zou alles doen wat mogelijk was om het te verkomen. Hij zou alles doen om haaar gelukkig te maken... Nee... Om hun gezin gelukkig te maken.

Het was echt zo, Roughflower voelde zich enorm fijn en veilig bij Lurkingshade, zo had ze zich eigenlijk altijd al gevoeld. Behalve in hun kitten-achtige begin. Lurkingshade liet haar weten dat hij zich precies zo voelde bij haar, wat haar nog beter liet voelen. Het was wederzijds en dat was fijn. Ze was zo gelukkig met deze kater, al was dat in het begin wennen geweest, omdat ze zich ergens schuldig had gevoeld naar Hazelnut. Maar dat was nu niet meer zo, nee, Roughflower wou Lurkingshade en daar was ze nooit onzeker over geweest. Lurkingshade was de ware en niemand anders. Hazelnut was haar beste vriend, niet meer, niet minder. Roughflower kroop dichter tegen Lurkingshade aan terwijl ze een likje terug gaf langs zijn wang. "We zullen het proberen... Kittens krijgen... En ik beloof je dat ze perfect zullen zijn..." Verzekerde haar partner haar. "Ze zullen perfect zijn," reageerde ze warm en liefdevol. "Anders ga ik persoonlijk naar Starclan om alles te fixen... Ik wil niet dat jij ongelukkig word..." Roughflower 'keek' hem aan en schudde geamuseerd met haar kopje. "Nee, doe maar niet, want je kan daar maar op één manier komen en ik wil dat je die manier nog lang niet toepast," miauwde ze duidelijk. "Je moet er kunnen zijn voor onze kittens en ze zullen perfect zijn op wat voor manier dan ook," snorde ze. "En ik wil ze, ik wil ze van jou, ik wil samen een perfect gezinnetje vormen, want ik weet dat wij dat samen kunnen," murmelde ze, terwijl ze hem nog een likje gaf, gevolgd door een strelend kopje.

Ja, hij zou Ace aanspreken en alles zou goedkomen, dat wist hij gewoon! Nee, dat moest gewoon. Hij haalde diep adem en voelde dat gevoel, dat o zo fijne gevoel die hier zo sterk aanwezig was, steeds weer over hem heen gaan. Dit zou hij wel willen blijven voelen. Maar was dat wel mogelijk? In sommige gevallen ja, maar hij wist dat het niet voor eeuwig kon zijn... Maar dan toch... Voor even kon hij ervan genieten mocht hij ervan genieten, niet? Dat mocht toch ja... "Ze zullen perfect zijn," Klonk er van zijn partner en even snorde de gevlekte kat naar haar, instemming in zijn gesnor te horen. Dat was waar, de kits zouden meer dan perfect zijn. Want ze waren van hen... Ja... Toen hij zei dat als er iets fout zou gaan, hij als het ware alles zou doen om het beter te maken, keek ze naar hem. Ze moest even met haar kopje schudden en dit liet de kleine kater even glimlachen. Ah, hij meende het wel hoor. Voor hen, zijn opkomende familie en gezin, zou hij alles doen. Zelfs als dat zijn leven zou kosten. Zou was hij altijd al geweest. De persoon die beschermde en er alles voor zou geven. "Nee, doe maar niet, want je kan daar maar op één manier komen en ik wil dat je die manier nog lang niet toepast," Hm.. Zelfs als dat zou gebeuren zou hij toch nog een manier vinden terug te komen. Hij zou alles proberen, tot het uiterste gaan. Zelfs als dat ook betekende dat hij Starclan kon verliezen... Als dat een ding was om mee te beginnen... "Je moet er kunnen zijn voor onze kittens en ze zullen perfect zijn op wat voor manier dan ook," Klonk er snorrend van de ander en hij knikte even. Hij liet ook even wat gesnor horen. Ze had gelijk ja, hoe kon hij daar eigenlijk aan twijfelen? Ja, het was onbewuste twijfeling die moeilijk te verdrijven was... maar het was er wel, jammer genoeg. "En ik wil ze, ik wil ze van jou, ik wil samen een perfect gezinnetje vormen, want ik weet dat wij dat samen kunnen," zei ze waarna een likje en kopje volgde. ook hij likte haar even en legde zijn kopje liefdevol tegen haar aan, waarna hij zacht snorde en even zijn ogen sloot. "Ik weet het... En ik zal er ook niet aan twijfelen..." niet meer allesinds. Maar toch... Toch... HIj slikte even en haalde diep adem... "Wat er ook gebeurd... Het zal perfect zijn... Want jij bent bij me... En dat maakt het al perfect genoeg..." murmelde hij zachtjes met een oprechte, maar toch kleine, glimlach. Hij gaf haar een tedere lik over haar kop heen en snorde even zacht. Dit gevoel... Waarom kon het niet tot in de eeuwigheid blijven duren?

Stoppen met spinnen leek nu niet van toepassing te zijn, nee, zeker niet. Roughflower voelde zich fijn, veilig en geliefd. Een gezin met Lurkingshade was een ware droom en die leek binnen kort uit te gaan komen. Maar niet nu, niet meteen. De tijd zal zelf bepalen wanneer het zou gebeuren. "Ik zal ook niet meer twijfelen," snorde ze, gezien ze dat daarnet wel even gedaan had. Het idee had eng geleken, maar nu leek ze er aan te wennen. Sowieso wou ze nog wat meer tijd hebben om er aan te wennen. "Wij zijn samen perfect," snorde ze. "Ik zal ik niet meer zijn zonder jou," vervolgde ze en keek hem liefdevol aan met haar slechtziende ogen. Ze kon hem echter wel een beetje zien, zijn groene ogen, zijn zwart met witte vacht... er hing dan wel een waas over heen, maar ze was niet anders gewend, al was het wel heftiger dan normaal. Maar het maakte haar niet uit. Zolang Starclan het haar gunde om een beetje te zien, voor zo lang het zou duren, was ze blij genoeg. De giechelde even zachtjes. "Ik begin me nu al in te denken hoe ze er ongeveer uit zullen zien," miauwde ze met een blij glimlachje. "Al zal ik ze nooit scherp kunnen zien, maar jij zal het mij wel tot in detail vertellen, toch?" Vervolgde ze met een glimlach.

Hij zou er alles aan doen om het goed te laten lopen. Alles leek zo goed te gaan. Zo netjes, zo vlotjes. Op dit eigenlijke moment leken de goede gedachten de redelijke te overmeesteren. Maar hij kon ook gewoon niet anders denken bij haar. Dat was het gewoon om verliefd te zijn ay? Yeah... Dat was het. Nu snapte hij het. Dit was het om te leven, om je levendig te voelen. "Ik zal ook niet meer twijfelen," Zei ze. Hij snorde blij en gaf haar een likje. Het was fijn dat ze dat ze dat zei. En hij geloofde dat ze eerlijk was. Waarom zou hij ooit aan haar twijfelen? Had ze ooit al tegen hem gelogen? Nee, hij kon zich geen situatie boven halen waar dat was gebeurd. "Wij zijn samen perfect," snorde de tabby poes, waarop ook hij even snorde, een klein lachje had zijn lippen gesierd. Oh, het klonk zo fijn als ze dat zei, dat zij perfect waren samen. "Ik zal ik niet meer zijn zonder jou," Hij kon haar liefdevolle blik zien, ondanks dat ze niet veel... Kon zien... Hij glimlachte kalmpjes en keek haar aan met een blik die erop geleek. Maar hij liet het gesnor zo liefdevol mogelijk klinken, om zo te compenseren bij hetgeen wat zij niet zag... Wat zij waarschijnlijk niet kon zien, de liefde in zijn ogen. Het geluk in zijn blik. Hij zou het op een andere manier laten zien aan haar, op de manier waarop ze altijd al had gezien, op de manier waar zij het beste mee omging. Hij zou zeker een manier vinden ja. Toen giechelde ze even en hij kantelde even zijn kopje... Hm? "Ik begin me nu al in te denken hoe ze er ongeveer uit zullen zien," Oh... Hij grinnikte even zachtjes. "Ik weet al een iets... Ze zullen even prachtig zijn als hun moeder," snorde hij zachtjes tegen haar... Yeah... "Al zal ik ze nooit scherp kunnen zien, maar jij zal het mij wel tot in detail vertellen, toch?" Hij knikte even met een instemmend gesnor. "Elke detail... Zoveel je maar wilt. Ik denk dat ik gewoon eeuwen zal kunnen vertellen over hen... Zo speciaal zullen ze zijn~" lachte hij zachtjes. Hij was gewoon dolgelukkig nu, een pak van zijn hart, die nu gevuld was met liefde en een zekerheid die hij mistte in der tijd. Waar was het al die tijd geweest... Waar?
Toen er echter een geur zijn neus binnen glipte, werden zij ogen groot, zijn gezicht serieus. Hij sprong meteen naar voren en keek fel rond... Zijn adem onbewust inhoudende... Hij keek even snel om naar de tabby poes... Was hij bang? Was het omdat hij nu een opening had gelaten? Waarom had hij het gedaan.. Nee, het had goed gevoeld, deze vos... Deze vos... Het kwam onbewust. Ze was niet veilig en... Kon hij haar wel beschermen? Was hij alleen genoeg als er iets gebeurde? Hij... Hij... Verdomme... Nee... Hij zou het kunnen.. Hij moest wel...

Roughflower lachte toen hij zei dat ze knap zouden zijn als hun moeder, zijzelf dus. "Oh?" Grinnikte ze en ze gaf hem een speels likje. "Ook al heb ik nooit heel goed kunnen zien, een aantal moons zag ik toch wel een stuk beter dan nu en daardoor kan ik zeggen dat ik zeker weet dat ze net zou knap zullen zijn als hun vader," ratelde ze aan één stuk door met een grijns. Vervolgens vroeg ze aan hem of hij haar alles in detail zou willen vertellen over hoe de kittens er uit zouden zien. Dat was fijn, want dat wou ze zeker wel willen zien. De woorden die hij uitsprak lieten haar lachen. "En ik zal er al die tijd naar kunnen luisteren," vervolgde ze. Roughflower voelde zichzelf helemaal warm worden van binnen. Wauw, ze zou moeder worden. En ze zou het zoveel beter doen dan haar eigen moeder. Het vuurtje in haar brandde heel aangenaam bij die gedachten. Roughflower de Queen, dat klonk bijzonder.
Toen merkte hij ineens op hoe Lurkingshade helemaal verstarde en alert werd, daar hoefde ze niks voor te zien, want dat voelde ze gebeuren. Lurkingshade sprong naar voren en keek fel rond. Roughflower nam de geuren in haar op en pikte meteen de geur van vos op. "Vos!" Sprak ze daarom ook ferm. Doordat ze slecht zag voelde ze een lichte paniek in zich opborrelen wat er voor zorgde dat er een angstgeur uit haar vrijkwam. En ja hoor, nu hoorde ze zwaardere stappen op hun afkomen. "Lurkingshade!" Zei ze daarom ook waarschuwend, omdat ze het hoorde. Haar nekharen stonden recht op en haar staart zwaaide dik heen en weer. De vossengeur was sterk en waarschijnlijk zou haar partner deze snel genoeg zien.

Ze moesten even lachen op zijn opmerking. Wat nou~ "Oh?" klonk er grinnikend, gevolgd door een speels likje. Hij keek haar kalm aan. Wat was er zo oh aan? Had hij geen gelijk?~ "Ook al heb ik nooit heel goed kunnen zien, een aantal moons zag ik toch wel een stuk beter dan nu en daardoor kan ik zeggen dat ik zeker weet dat ze net zou knap zullen zijn als hun vader," zei ze en hij snorde even. Nou, nou~ Daar was het klassieke flirten weer. Het klonk niet op hun plaats bij hun, ondanks dat het ordinaire zoetsappige gewoon perfect was op de een of andere manier. Het paste en het paste niet.. Nee het was zo niet gepast, dat het gewoon perfect was bij hen. Net zoals twee negatieven elkaar positief zouden maken. Heh... "En ik zal er al die tijd naar kunnen luisteren," had ze nog gezegd. Het drong zo bij hem door. Hij een vader? Hij een vader. HIj een vader! Zouden zijn ouders trots zijn? Zouden zijn siblings helpen? Zou... Iemand wel blij zijn? ... Nee waar dacht hij nu aan...? Zij zouden blij zijn, dolgelukkig zouden ze zijn... Hij voelde het gewoon aan. Het was warm en het voelde gewoon goed aan. Zo'n emoties vond hij wel fijn, zo iets... Het was zoveel anders dan... Dat andere. Zij was de enige die ooit die warmte had gebracht en... Hij kon zelfs nu amper geloven dat zij met hem een familie wilde starten... Dat hij die warmte mocht houden en ervoor mocht zorgen.. Was dat een indirecte wens van hem geweest? Onbewust wel... Daar was hij zeker van.
"Vos!" Had er van haar geklonken nadat hij in actie was geschoten. HIj beet op zijn onderlip. Hij kon de spanning aanvoelen. Hij was nog nooit zo nerveus geweest voor een gevecht. Zelfs niet voor zijn eerste aan de grens, toen hij nog een kit was geweest... Dat was met een jonge apprentice geweest... En hij had toen gewonnen. Het was best een wonder geweest, maar het was ook niet vreemd. HIj was slimmer geweest en zij was te wild geweest... HIj had dat gebruikt in zijn voordeel en... Misschien kon dat hem nu ook helpen... HIj was slimmer dan dat sluw beest, veel slimmer... Hij moest gewoon kalm blijven zoals hij altijd kalm bleef... "Lurkingshade!" Klonk er. Hij stak een staart op, zijn haren kwam overeind en hij zakte wat door zijn poten. Hij had door waar de vos was, hij had hem gehoord, dus hij knikte even. "Rough... rennen..." zei hij zacht waarna hij naar voren schoot, recht op de plek waar de vos uit de bosjes zou komen. En zoals verwacht, had ook het rode dier hem horen aankomen. Zijn bek was open geklapt en zo snel als de jonge warrior kon, dook hij opzij, om op het nippertje de doodslag te kunnen ontwijken. De vos, die nu recht op zijn bek ging, kwam wild grommend overeind en keek furieus naar de gevlekte kater, die zijn haren had opgezet en heen en weer aan het wandelen was om de aandacht van het roofdier op zich te houden, dat echter met afstand houdende. Het beest zakte echter door zijn poten en schoot op hem af, waarbij Lurk door zijn poten zakte en gebruik maakte van zijn snelheid om eronderuit te schieten, weg van waar Rough was. Hij moest enkel de vos weg krijgen bij haar. Ze kon niet al te goed zien en hij was ferm bezorgd om haar... Hij kon de vos wel weg leiden, maar hem op zijn eentje neer krijgen zou nog iets voor hem worden. Hij was niet de grootste of de sterkste... Maar dat betekende niet dat hij geen plannen kon maken om het beest neer te krijgen.

Mama Roughflower, het leek haar zo bijzonder en zo geweldig. Haar jongen die groot en sterk zouden worden en geweldige warriors. Ze mocht dan bang zijn dat ze blind geboren zouden worden, blind geboren voor altijd, maar ze had er ergens ook vertrouwen in dat ze de sterke genen van hun vader zouden krijgen. Jaa, daar had ze zeker vertrouwen in. Roughflower was blij en wilde nu gewoon even fijn bij Lurkingshade zijn voor ze weer terug naar het kamp zouden.
Helaas mocht dit er niet van komen toen de geur van vos de neusgaten van Roughflower betrad. Roughflower verstarde van angst, omdat ze ook nog eens slechtziend was en Lurkingshade zei tegen haar dat ze moest gaan rennen. Haar eerste reactie was dan ook om naar hem te luisteren, dus sprong ze meteen op en begon te rennen. Ze merkte echter op dat Lurkingshade niet met haar mee vluchtte voor de vos. Hij ging de vos bevechten! Maar dat zou Roughflower hem niet in zijn eentje laten doen. Ze mocht dat slechtziend zijn, ze was niet blind en ze was nog altijd een warrior van Shadowclan die wél vechten kon! Daarom bracht Roughflower zichzelf tot een halt, draaide zich in een soepele beweging om en keerde terug naar Lurkingshade en de vos. Echter waren Lurkingshade en de vos niet meer op de plek waar deze behoorde te zijn. Ze snoof de lucht op en had toen door wat Lurkingshade aan het doen was, hij was de vos weg aan het leiden. Voor zichtig volgde ze het spoor, alleen om er zeker van te zijn dat ze in kon grijpen als het mis ging. Ze wou haar partner niet kwijt, zijn woorden over naar Starclan gaan van daarnet mochten geen karma over hem uitgesproken hebben, zeker niet. Ze zou niet weten wat ze nu nog zonder deze malle kater zou moeten. Ze hield van hem en wou hem niet kwijt, nooit niet!

Hij liet zijn poten het werk doen, zijn kleine lichaam speelde nu een geweldig voordeel terwijl hij door struikjes en dorens heen dook. Het was beangstigend, dat moest hij toegeven. Elk moment konden de tanden van de vos in het vlees van zijn nek zinken en dan zou het allemaal maar van korte duur zijn, dat wist hij verdomd goed... Hij mocht daarom niet vertragen. Het feit dat de vos hem na al de struiken en al de dorens hem nog volgden indiceerde dat hij hopeloos was. Hij wilde hem, een klein hapje, verscheuren. Het was waar dat hij wel genoeg spieren had om een klein feestmaal te vormen... maar hij was nog lang niet van plan toe te geven aan zoiets. HIj schoot daardoor gewoon door en draaide zich absurd om waarna hij wel meteen de scherpe geur van monsters rook. De grasgroene ogen van de gevlekte kater schoten even naar de zwarte steen die het pad moest voorstellen. Hij spitste zijn oren en hoorde eentje aankomen, net op tijd. Zo snel als hij kon schoot hij het pad op en bleef hij rennen. Het monster had hem op een haar gemist... En zelfs hij had dat niet zien aankomen... Het was best eng... Zijn ogen werden groot toen hij een monster van de andere kant zag... Daar had hij niet aan gedacht door alles wat er aan de hand was. Hij had nog nooit zo snel zich weer afgezet tegen de grond en zijn lichaam uitgerekt. Maar het leek alsof starclan aan zijn zijde was... Want hij hoorde banden piepen en toen een luide knal. Hij lande veilig aan de andere kant van het thunderpath en keek haastig achterom. Het ene monster, die hij niet had zien aankomen en die hem bijna had geraakt was in paniek uitgeweken voor hem... Daarbij geen rekening houdende met het andere monster die van de andere kant was gekomen. Hij had deze in het zij geraakt en samen waren ze van het thunderpath op shadowclan terrein terecht gekomen. Lurk beet even op zijn onderlip, niet wetende of de vos verpletterd was in de twee wrakken of dat... hij het ook had kunnen ontwijken. Toen hij echter plots geluiden hoorde en andere monsters hoorde stoppen, spitste hij zijn oren en zag hij tweebenen uitstappen uit het moster dat hem bijna had geraakt. Hij dook meteen in elkaar en schoot weg tussen de bomen van Thunderclan, langs het thunderpath heen, om eventjes later het pad voorzichtig weer over te steken...
Eenmaal terug aangekomen op zijn zijde van het pad, stond hij stil. Hij had het nu pas door, maar hij stond te trillen op zijn poten. Het hielp zeker niet toen een luid roepende... laaiend monster voorbij reed met allemaal lichtjes die flikkerden... Hij knipperde even verbaasd, dook ineen en besloot dat het beter was als hij even dieper het terrein op ging.... Dus dat deed hij ook... Maar goed... Hij moest Rough eerst terugvinden... Straks was er iets met haar gebeurd... Gvd...

Roughflower zag het allemaal ongeveer gebeuren, gezien haar slechte ogen. Ze stond aan de rand van Thunderpath toen ze zag hoe Lurkingshade deze overstak met de vos achter zich aan. Het zwartwitte gestalte van Lurkingshade verdween aan de andere kant en toen kwam er een monster. Roughflower dook in één. De vos was verdwenen en er was een gigantische botsing ontstaan tussen twee monsters. De monster die langs haar raasde was vlak bij haar van het Thunderpath geraakt met een anders monster. Het felle licht verblinde Roughflower nog erger waardoor ze bijna niets meer zag. De angst van Lurkingshade dood was zorgde er voor dat het haar ook nog eens allemaal duizelde. Ze was in shock en kon niet roepen. Ze kwam pas weer in beweging toen ze de stemmen van twolegs hoorde en ineens felle knipperlichten in haar zicht kwamen. Voor haar was het allemaal niet duidelijk om te zien, maar ze zag dat het knipperde en merkte dat het fel was omdat ze niets meer kon zien dan dat. Ze drong weg, de struiken in. Daar haalde ze diep adem. Lurkingshade. Roughflower moest Lurkingshade gaan zoeken. Ze snoof de lucht op, maar de vossengeur was zoveel sterker dan wat voor geur ook. Daarbij was er ook nog een stinkende monster en twoleggeur aanwezig wat alles extra verwarrend was. Ze liep door, zoekend naar haar partner en toen ze een heel stuk verder was van het ongeluk besloot ze te gaan roepen. Lurkingshade moest oké zijn, ze wist zeker dat ze zijn gestalte had zien verdwijnen aan de andere kant van het Thunderpath. Ze wist zeker dat de monster vlak er na hem niet geraakt had. Dat kon niet en dat mocht niet. "Lurkingshade!" Riep ze. "Lurkingshade!"